Ik blijf nadenken over de protestactie’s die gisteren doorgingen in Antwerpen, ivm de Gaza-oorlog. En hoe meer ik nadenk, hoe minder ik geloof dat gans dat protest iets met die oorlog te maken had.Wanneer één of andere actiegroep wordt opgericht, voor welk doel dan ook, of wanneer mensen voor eender welk doel op straat komen, beogen ze maar één ding: persaandacht. Ze zouden zich, plat gezegd, de poten van onder hun lijf lopen om hier of daar een voorpagina te halen. Want alleen dan komt hun actie in de belangstelling en kunnen ze hun doelstelling bereiken.
Als ik dan nadenk over eergisteren. Een “statische actie” op het Kerkplein in Borgerhout had geen enkele zin. Geen journalist die zich daar aan intresseert, zeker niet wanneer de deelnemers per SMS worden opgeroepen. Want, zeg nu zelf, wie geen SMS krijgt, weet niet wat er aan de hand is.
Over de deelnemers stel ik mij ook vragen. Hoeveel Palestijnen zaten er in die groep? Waarom hebben ze zichzelf onherkenbaar gemaakt door kappen op te zetten en Arafatsjalen rond het gezicht te knopen? En is de oorlog in de Gaza-strook geholpen door hier in Antwerpen enkele agenten in de kliniek te kloppen, etalages te vernielen, bushokjes naar de verdoemenis te helpen, op toevallig geparkeerde auto’s de ramen in te kloppen of te gebruiken als voetpad? Neen dus!!!!
Wat was dan de bedoeling? Juist!!!! Keet en ambras schoppen!”
En dan de reactie van de Joodse bevolking: Wij zijn Vlamingen! Vlamingen die geen woord Vlaams spreken of willen spreken? Vlamingen die zich afzonderen van de andere Antwerpenaren? Vlamingen die zich kwaad maken omdat ze een Hamas-vlag zien? Vlamingen die ons bezien als “stront”?
Akkoord, Antwerpen is een multiculturele stad, Antwerpen draagt het woord “diversiteit” hoog in het vaandel, maar… moet in Antwerpen een oorlog uitgevochten worden? Heb je als gaststad voor diverse bevolkingsgroepen en culturen dan geen recht op een greintje respect? Moeten wij, Antwerpenaren, dan alles slikken?
Waarom toch…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten