Wezenloos stil...

Met de uitreiking van de Gouden Neuzen, gisterenavond in de Antwerpse Sint-Andrieswijk, schijnt er (eindelijk) een einde gekomen te zijn aan de schier eindeloze reeks van nieuwjaarsrecepties en -vieringen die een stad als Antwerpen rijk is. Want allemaal zijn ze aan bod gekomen, van stadsbestuur tot districten, van politieke partijen tot vakbonden, van de grootste wijk tot de kleinste buurtvereniging en van de grootste sportclub tot de kleinste kaartersvereniging.

Het scenario is overal hetzelfde. Er staat een spreekgestoelte klaar en iedereen houd zijn of haar hart vast wanneer ze de voorzitter(ster) die richting zien opgaan, omdat ze weten dat hij of zij in een ellenlange, meestal slecht voorbereidde, speech het volledige vorige jaar gaat oprakelen en steevast zal beloven dat het dit jaar nog veel beter zal zijn. Verdienstelijke leden worden in de bloemen gezet en overleden leden worden herdacht.

Dan volgt het sociale gedeelte met een hapje en een drankje, dat kan variëren van oesters met champagne tot De Koninck met friet, al naargelang de merken die de sponsors ter beschikking stellen (nietwaar, waarde burgervader).

Van ons, de media, verwachten ze allemaal dat we minstens eens binnenspringen om een foto te maken en iedereen vind zijn of haar receptie het meest voor publicatie in aanmerking komen.

Als kleine krant bezoeken wij zo toch een aantal (eigenlijk meer dan we zelf willen) recepties en dan beginnen bepaalde zaken op te vallen, zoals bijvoorbeeld het aantal aanwezige journalisten en fotografen. Ik heb nooit geweten dat er in Antwerpen zoveel waren, temeer omdat ik inzake die recepties bitter weinig in de media zie verschijnen. Wat nog opvalt zijn dezelfde steeds terugkerende aanwezigen op die recepties. Nooit geweten dat iemand van zoveel verenigingen lid kan zijn, aangesloten kan zijn bij drie vakbonden en minstens tien partijkaarten op zak heeft.

Maar kom, die gesel is voorbij, onze avonden kunnen anders gespendeerd worden en we moeten ons niet meer in vier kappen om overal tegelijk te kunnen zijn. We kunnen terug naar het "echte" nieuws, alhoewel het momenteel in Antwerpen wezenlijk stil is...

Zweepslagen en fundamentalisme....

Een zestienjarig meisje dat in Bangladesh verkracht werd is veroordeeld tot 101 zweepslagen omdat ze zwanger is geraakt. Ook de vader van het meisje is veroordeeld. De vermeende verkrachter is vrijgesproken. De familie van het meisje heeft ingestemd met deze wrede straf.

Volgens The Daily Star trouwde het meisje uit Brahmanbaria kort na de verkrachting in april vorig jaar. Ze durfde uit schaamte geen aangifte doen. Maar dat trouwen bleek een misrekening. Ze scheidde toch van haar echtgenoot-verkrachter en gaf hem aan bij de plaatselijke politie.

De Shariarechtbank in Bangladesh, die islamitisch recht spreekt, oordeelde dat het meisje schuldig is omdat ze een kind verwacht van de 20-jarige man. Ze zit in de gevangenis, 101 zweepslagen waren haar deel op 17 januari. Haar vader moet een torenhoge boete betalen, of zijn gezin wordt gebrandmerkt en verbannen uit het dorp.

Hoe achterlijk ben je als je dit soort wetten in stand houdt? Ik heb moslims onder mijn vrienden, maar kan me niet voorstellen dat zij zoiets ooit zouden goedkeuren. Wie zoiets goedpraat is niet goed bij zijn hoofd of zoals Léonard het zou zeggen abnormaal.

Trouwens, die Leonard is zelf niet veel beter, nu hij homo's vergelijkt met anorexiapatiënten, maar in alle talen zwijgt over de pedofilie bij de katholieke "herders".

Ik ben niet iemand die zijn eigen cultuur boven een andere stelt, maar in dit geval kan ik haast niet anders. Hier klaagt men over te lichte straffen voor verkrachter, daar straft men de slachtoffers. Daar kan ik met mijn kleine hersenmassa niet bij.

Ik ben de eerste om te zeggen dat het wel zo'n vaart niet zal lopen met de islamisering van onze steden zoals Vlaams Behang beweert. Maar ik kan de angst van wie zulke artikels in zijn krant leest wel begrijpen. Alleen zijn de "echte" Belgen, zoals Vlaams Behang ze noemt hier nog steeds in de meerderheid en niemand zal het in zijn hoofd halen om zo'n belachelijke wetten in te schrijven in onze wetboeken.

Ondermeer vanwege dit soort toestanden binnen religies ben ik voor een absolute scheiding tussen kerk en staat. Het is ondermeer daarom dat ik me zo afzet tegen religies, partijen, ideologieën en personen die anderen onderdrukken of als minderwaardig beschouwen en denken de enige echte waarheid in pacht te hebben. De of een waarheid bestaat niet, ieder heeft zijn eigen waarheid.

Natuurlijk heb ik het hier niet over de gewone gelovigen waarvan, zo blijkt uit onderzoek vandaag nog maar 1% echt luistert naar de paus, maar over de uitwassen van religies, fundamentalisten en geloofsgekken.

Ik weet dat ik me met mijn standpunten niet populair maak bij gelovigen of moraalridders, maar daar trek ik me niets van aan. Ik heb lak aan politieke of andere correctheid. Ik geef gewoon MIJN MENING en u mag het daarmee best grondig oneens zijn...

Zelfs solidariteit kent grenzen...

Als er één politica was in Antwerpen die je géén racisme kon verwijten, dan is het Monica de Coninck, de OCMW-voorzitster. De woorden "solidariteit" en "Multiculturaliteit" stonden als het ware op haar voorhoofd getatoueerd. Honderden keren heb ik binnensmonds gevloekt, omdat er in Antwerpen blijkbaar geen enkele activiteit meer kon doorgaan zonder multicultureel tintje.

Als het aan haar lag kende geen enkele Antwerpenaar nog de smaak van friet met mayonnaise, omdat ze op buurt- en andere maaltijden de couscous en de rijst door ons strot duwde. Zelfs op de dansvloer moest en zou er Oosters gedanst worden, want het leven moest toch de afspiegeling van de bevolking zijn, nietwaar?

Ik schrijf echter "was", want.... het water staat Monica de Coninck en haar OCMW aan de lippen. Antwerpen kan de stroom van vluchtelingen, illegalen en geregulariseerden financieel niet meer aan, want sinds deze laatsten de vrije keuze hebben om bij eender welk OCMW aan te kloppen is Antwerpen populairder dan ooit.

Zelfs een kind van drie jaar kon voorspellen dat de maat eens vol zou geweest zijn. Straks wonen er in Antwerpen meer allochtonen dan autochtonen. In sommige Antwerpse straten kan men makkelijk een straatbeeld fotograferen en er laten opdrukken "Groeten uit Marokko" of "Groeten uit Turkije". Geen kat die zal zien dat de foto in hartje Antwerpen genomen is.

België heeft één van de beste sociale systemen van de wereld, maar... dat sociaal systeem moet ook betaald worden en om dat te betalen leveren wij allemaal RSZ-bijdragen. Een soort verzekering voor het geval we ziek of werkloos worden. Wie bij een normale verzekering zijn premie niet betaald, kan geen verzekeringsuitkering krijgen, maar bij ons sociaal bestel zijn er zoveel uitzonderingen op die regel dat er straks meer uitkeringen zijn dan er premies worden betaald, en dat is onhoudbaar. Op die manier ondermijnen we onze eigen sociale zekerheid.

Zelfs de miljoenen OCMW-euros die in Antwerpen uitgekeerd worden, komen uit onze zak. We betalen in Antwerpen daarvoor maar liefst 8% gemeentebelastingen, één der hoogste gemeentebelastingen in België.

Maar... nu is de pot leeg. Ook aan solidariteit zijn er grenzen. Is dat racistische praat? Neen, dit is de pure realiteit, alhoewel de linkse jongens dit niet graag zullen horen...

Brood en spelen...

"Het volk mort." "Geef ze brood en spelen". Zo losten de Romeinse keizers de problemen in het oude Rome op. Ze wierpen brood vanop hun troon naar het gepeupel en organiseerden bloederige spelen, waardoor het volk zich verzadigd voelde en zich amuseerde.

En zo gaat het toch ook een beetje in het moderne Antwerpen? Ook hier mort het volk.

• Het OCMW draait failliet op de toestroom van asielzoekers.
• Binnen enkele maanden worden de werkloosheidscijfers vermeerderd met 2.600 Opel-werknemers.
• Er is een duidelijk tekort aan kinderopvang.
• Ouders zijn wanhopig op zoek in Antwerpen naar een basisschool waar nog nederlands gesproken wordt.
• De prijzen op de huur- en koopmarkt swingen de pan uit en bij de toekenning van een sociale woning begint men zich serieuze vragen te stellen.
• De Seefhoek groeit uit van een probleemwijk naar een criminele wijk.
• En zo kan ik er nog wel enkele opnoemen...

En wat doet de Keizer van het moderne Antwerpen? Hij deelt brood uit (onder de vorm van "bollekes koninck" en pakjes frieten op de nieuwjaarsreceptie voor "het volk") en organiseert spelen, onder de vorm van een stadsdichter die met zijn schrijfsels aan de wereld moet verkondigen hoe goed en zalig leven het wel is in Antwerpen.

Vandaag wordt de nieuwe Antwerpse stadsdichter trouwens aangesteld, en... deze keer is het geen Egyptenaar, geen Nederlander, geen slagerszoon uit Sint-Niklaas, maar... en U zult het niet geloven, een rasechte Antwerpenaar.

Is er dan toch nog hoop voor Antwerpen, of ga ik hier te ver...

één en VTM-inzamelactie "Red Opel"...

Vlaams minister-president Kris Peeters wil dat alle politieke partijen in het parlement de partijbelangen naast zich neerleggen en constructief samenwerken rond het dossier-Opel Antwerpen. Die wens drukte de CD&V'er maandagmiddag uit tijdens het debat in het Vlaams parlement.

Peeters wil alvast nog niet weten van een definitieve sluiting van de fabriek in Antwerpen. "We geven ons nog niet gewonnen", zei hij strijdvaardig, al wil hij "niemand valse hoop geven".

Ook na het weekend blijft Peeters erg teleurgesteld in de houding en de beslissing van de top van General Motors om de fabriek in Antwerpen te slachtofferen. Opel Antwerpen is volgens Peeters nog steeds een performante fabriek en GM kwam terug op eerder gemaakte beloftes.

Maar mijnheer Peeters toch, heb je dan nog niet door dat je tegen multinationals niets kan beginnen? Bij die bedrijven gaat het enkel om de winst. En hoe groter de winst, hoe beter. De werknemers komen pas ver daarna. Beloftes maken voor dat soort van bedrijven zeker geen schuld.

Moest Europa nu met één mond spreken en zeggen dat GM geen geld krijgt als ze één Europese vestiging sluiten, dan zou je nog enige kans maken. Maar helaas voor de werknemers van Opel Antwerpen is Europa een veelkoppige draak die spreekt uit vele monden. Daar kan België al niet tegen op, wat zou Vlaanderen alleen daar iets tegen kunnen doen.

Er is nog maar één mogelijkheid, hopen dat alle vakbonden in alle Europese vestigingen geen wagens meer laten vertrekken. Maar die hoop is klein omdat het werkvolk in andere vestigingen hun job wil behouden. Begrijpelijk, maar ook wel jammer dat de bedrijven het keer op keer winnen van de werknemers.

Helaas hebben we in ons land geen ervaring met revoluties of het zou de schildpadrevolutie moeten zijn. Als het zo doorgaat met al die ontslagen gaan sommigen nog spijt krijgen dat ze geld aan Haïti of aan Music for Life hebben gegeven.

Gaan VTM en VRT nu ook een inzamelactie houden voor al de ontslagen werknemers van de laatste maanden?

Is het wel verstandig Opel Antwerpen te willen behouden...

Drama's zoals bij OPEL Antwerpen kan men vermijden met toekomstgericht beleid, niet met stakingen om de oude structuren in stand te houden. Waarom gaat Opel Antwerpen dicht, waarom ging General Motors failliet, waarom wil AB Inbev in ons land afslanken? Waarom verhuizen zoveel bedrijven naar het buitenland?

Het antwoord op die vragen is vrij eenvoudig : de economie is een dynamisch gegeven. De omstandigheden waarin bedrijven functioneren werken veranderen razendsnel. De technologie evolueert in hels tempo. Bestaande producten verouderen en worden vervangen door nieuwere en betere. De marktomstandigheden wijzigen voortdurend. Nieuwe markten ontstaan en heel wat landen, die vroeger tot de ontwikkelingslanden behoorden staan nu klaar om de fakkel over te nemen van de oude industrielanden. Vele van deze opkomende landen kunnen produceren in een ondernemersvriendelijk klimaat, met lage belastingdruk en niet bezwaard door een tsunami aan reglementen, wetten en verorderingen, die bij ons het ondernemersschap maakt tot een Calvarieberg. Hun productie is dan ook heel wat goedkoper. Het is dan ook een volkomen logische beslissing van vele bedrijven om hun werkgebied te verplaatsen naar die landen.

Wonder genoeg lijken onze vakbonden en onze politici die evolutie niet in te zien. Zij klampen zich halsstarrig vast aan de oude, maar ondertussen vermolmde structuren, die echter geen toekomst meer bieden. Tientallen jaren hebben de vakbonden zich in de VS verzet tegen het management van General Motors, om dit bedrijf "grondig" te herstructureren, opdat het zou kunnen overleven. Alleen beperkte en dikwijls enkel maar cosmetische ingrepen werden door de vakbonden oogluikend en na zware en tijdrovende discussies toegestaan. Maar de economische ontwikkeling is onverbiddelijk. Het resultaat kennen wij: het eertijds fiere en grootste bedrijf van de wereld ging totaal ten onder. De sociale schade die hierdoor wordt aangericht is thans een veelvoud van wat destijds de grondige herstructureringen zouden gekost hebben. Het drama van die verkeerde visie beperkt zich niet tot de VS, maar is nu ook te voelen in Europa. Met de sluiting van Opel Antwerpen kunnen wij ervan meespreken.

Verspilling

De vakbonden en ook onze politici hebben uit dit drama blijkbaar nog niet veel geleerd. Ook nu wensen zij geld te blijven steken in een verouderde structuur die geen toekomst meer biedt. Wereldwijd bedraagt de overcapaciteit in de autosector méér dan 30 %. Hier verder geld blijven in pompen is een verspilling van belastinggeld. Waarom dit geld niet gebruiken in onderzoek en ontwikkeling naar nieuwe producten, zoals de electrische auto, of de auto op waterstof en andere toekomstgerichte sectoren, zoals de energiesector. Tevens zal de overheid dringend werk moeten maken van de verlaging van de belastingdruk. Volgens Geert Noels zijn de hoge lonen (die het gevolg zijn van de hoge belastingdruk) de oorzaak van de sluiting van Opel Antwerpen. Steeds volgens Noels zijn de uurloonkosten in onze industrie zelfs aanzienlijk hoger dan in Duitsland. Het zijn dus niet enkel de opkomende landen, maar ook onze naaste buur die goedkoper kan produceren. België is het duurste land voor industriële productie. Alleen een aanzienlijke verlaging van de belastingdruk kan hieraan verhelpen. Waarom maken de vakbonden daar geen strijdpunt van? De gevolgen van de hoge belasting op arbeid zijn treffen nochtans de vakbonden in de kern van hun bestaansrecht, namelijk bijdragen tot het feit dat iedereen kan genieten van de welvaart door het recht op arbeid te kunnen uitoefenen. De teller van de RVA staat nu al op 1,35 miljoen mensen die niet meer op een regulaire manier aan een (bescheiden) inkomen komen. Waarom blijven ze blind voor dit sociaal en moreel drama dat op termijn de hele samenleving aan het ondermijnen is?

AB Inbev

Niet alleen bedrijven in moeilijkheden, maar ook bedrijven die winst maken, moeten zich bestendig aanpassen aan de wijzigende omstandigheden, zoniet kunnen zij op termijn niet overleven (zoals bij General Motors is gebleken).In het jaarverslag van AB Inbev over 2008 lezen wij dat deze groep 120.000 mensen tewerk stelt verspreid over 30 verschillende landen. Dat is een prestatie om "U" tegen te zeggen en die onze bewondering en waardering verdient. Maar tegelijk betekent dit een zware verantwoordelijkheid, die weegt op de schouders van het management, nl. om de toekomst van dit personeelsbestand zo goed mogelijk veilig te stellen. Om dit te kunnen moet het bedrijf winst maken, ja veel winst. Die winst is nodig om bestendig te kunnen investeren, niet alleen in vervanging van verouderde productiemiddelen, maar tevens in aanpassingen aan de zich snel wijzigende technologie en productiemethoden. Tevens is die winst een absolute noodzaak om aan het geïnvesteerd kapitaal een behoorlijke vergoeding toe te kennen. Bij gebrek hieraan zal men geen beroep meer kunnen doen op nieuwe kapitaalinbreng, wat op termijn de ondergang van een onderneming kan betekenen. Specifiek voor AB Inbev komt daar nog bij dat nog een zeer groot bedrag aan schulden moet worden terugbetaald.

Bestendig herstructureren

In België is de biermarkt verzadigd en het bierverbruik gaat achteruit. De groeimarkten liggen nu elders, bv. In Brazilië en in de VS. Dit is een structurele wijziging, die niets met conjunctuur te maken heeft. Indien de vakbonden verhinderen dat het bedrijf zich hieraan aanpast, dan spelen zij een gevaarlijk spel, met mogelijk zeer a-sociale gevolgen. Hoe meer schade de vakbonden aan het bedrijf toebrengen, hoe meer de toekomstige werkgelegenheid wordt aangetast. Een bedrijf dat zich niet mag aanpassen aan structurele wijzigingen kan op termijn niet overleven, ongeacht hoeveel winst het nu ook maakt. De herstructureringen van nu, moeten de winsten van morgen veilig stellen. Indien AB Inbev het probleem nu niet aanpakt, hoe meer er in de toekomst zal moeten ingegrepen worden. Bedrijven danken geen mensen af voor hun plezier. Zij doen dit enkel uit bittere noodzaak om hun toekomst niet in gevaar te brengen. Het zijn tenslotte de bedrijven - en niet de vakbonden - die het grootste deel van onze welvaart en werkgelegenheid creëren. De vakbonden zouden dan ook beter zulke prachtige bedrijven als bv. AB Inbev koesteren, inplaats van ze het leven moeilijk te maken en hun schade te berokkenen. Dit is helemaal niet verstandig en niemand heeft daar baat bij.

Een paar laadjes hoger...

Ik ben iemand die, zoals ze zeggen, het hart op de tong heeft. Trouwe lezers van dit "Woord van de Redactie" zullen dit intussen weten. Toen onze gouverneur Cathy Beckx, kort na haar benoeming, de pers haalde in verband met een eigen parkeerplaats voor de deur van haar privéwoning, en zichzelf zo boven de modale Antwerpenaar trachtte te plaatsen, lag ze bij mij dan ook onmiddellijk in de onderste schuif. Ik was, ben en zal altijd tegen "gefoefel" zijn. De eerste artikels van de grondwet zijn namelijk "De wet geldt voor iedere Belg" en "Iedere Belg is gelijk voor de wet", ongeacht of je nu gouverneur, burgemeester of werkloze bent.

Ik heb vandaag Cathy Berckx terug uit de onderste schuif gehaald en heb haar meerdere laden hoger geklasseerd, want als het goed is mag het ook gezegd worden. Nog een paar dergelijke interventies en het zal nog een "goeie" worden.

Waarover gaat het? Wel, het gaat over Groen!, over Fatima Bali, over haar partijvoorzitter Van Besien en over de districtsraad van Borgerhout. Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen werd Fatima Bali districtsschepen Borgerhout. Toen zou de afspraak gemaakt zijn dat Fatima Bali de helft van de legislatuur zou uitzitten en nadien zou vervangen worden. Volgens Groen! tekende Fatima Bali kort na de gemeenteraadsverkiezingen reeds haar ontslag, dat zou doorgaan op 1 januari 2010. Fatima ontkent dit, maar... indien ze dat ontslag zou getekend hebben is het in ieder geval onwettig omdat het "gepredateerd" is, iets wat wettelijk verboden is.

Intussen waren het ook federale verkiezingen en bij deze verkiezingen bleek Fatima een echt stemmenkanon te zijn en haalde ze de op één na beste plaats bij Groen!, maar... kreeg geen federaal zitje (nietwaar, mijnheer Van Besien?).

Intussen zegt Fatima dat haar handtekening op de bewuste ontslagbrief vervalst is, heeft ze klacht neergelegd tegen Groen! voor schriftvervalsing en heeft Groen! haar uit de partij gezet (goed bezig, mijnheer Van Besien!).

Omdat ik hier absoluut geen namen wil noemen heeft een "groene rat" de schepenwissel op de agenda van de districtsraad van vandaag laten plaatsen, kwestie van zo vlug mogelijk van Fatima Bali van af te zijn. Waar die "groene rat" echter geen rekening mee gehouden heeft is dat de bevolking van Borgerhout uit méér van 40% allochtonen bestaat en dat door het verdwijnen van Fatima Bali de enige allochtone schepen van Borgerhout zou verdwijnen. Deontologisch en politiek zit dit dus compleet fout omdat het schepencollege in geen geval dan nog een afspiegeling van de bevolking zou zijn.

Ook van openbare orde heeft de "groene rat" blijkbaar geen kaas gegeten, wat zijn politieke bekwaamheid bewijst, want mocht Fatima vandaag afgezet worden als schepen, dan is Borgerhout te klein. Dan komt de ganse allochtone bevolking op straat en zijn de gevolgen niet te overzien.

Maar dan komt de interventie van Cathy Berckx, die de districtsraad de vriendelijke, doch dringende raad gegeven heeft de schepenwissel uit te stellen en het onderzoek, naar aanleiding van de klacht door Fatima, af te wachten.

Ik ben er bijna zeker van dat ze door deze interventie een ramp in Borgerhout vermeden heeft...

Haïti-mania....

100.000 tot 200.000 doden en meer dan 1.500.000 mensen dakloos op een totaal van 9.000.000 inwoners na een aardbeving is niet niks. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat er internationale hulp op gang is gekomen om de eerste nood te lenigen en dat er nagedacht wordt over structurele hulp voor de heropbouw. Ik vind het ook niet meer dan normaal dat de rijke(re) landen zowel financieel als materieel bijdragen tot die heropbouw.

Anderzijds vind ik het absoluut niet normaal dat Dr Beaucourt met zijn team (kostprijs?) daar een veldhospitaal gaan opzetten om eerste dringende hulp te gaan verlenen. Er zijn dokters en verpleegkundigen genoeg in Haïti zelf, op de omliggende eilanden en in de VS, die daar tenslotte nu al een groot deel van de aldaar gelegerde UNO-troepen levert. Ik vind het ook niet normaal dat er twee Antwerpse spuitgasten naar daar worden gezonden.

Dat een Belgische regering met een begrotingstekort van hier naar Tokyo en een staatsschuld van zoveel maal het brutto nationaal product, dat langs alle kanten moet besparen en de eigen gepensioneerden laat creperen aan 800 euro per maand, ineens 3.000.000 euro uit de zak kan toveren voor noodhulp vind ik ook allesbehalve normaal.

Dat een stad als Antwerpen, waar een groot gedeelte van de bevolking onder de armoedegrens leeft, ook ineens enorme bedragen uit de begrotingshoed kan toveren is wel normaal zeker?

Ik wil zeker niet harteloos zijn, maar het is toch niet meer normaal dat Belgïe Haïtianen gaat betalen om daar hun eigen puin te ruimen? Doen ze dat hier ook bij elke Belg die het ongeluk heeft zijn huis in de vlammen te zien opgaan?

Haïti is het armste land op het westelijk halfrond en een van de armste landen op aarde. Door decennia van geweld, onrust en natuurrampen kent het land nauwelijks enige economische ontwikkeling. De kloof tussen arm en rijk is enorm. Er werken tenminste vierhonderdduizend kinderen als slaven; zij worden restaveks genoemd. Er heerst een zeer hoge werkloosheid van rond de 70 procent. Het merendeel van de bevolking is werkzaam in de landbouw, er is maar weinig industrie. Door massale ontbossing en niet-duurzame landbouwmethoden worden grote delen van het platteland bedreigd door erosie en verwoestijning. De eigen landbouwproductie neemt af en wordt verdrongen door goedkopere import. De infrastructuur van het land is zeer slecht. De VS is veruit de belangrijkste handelspartner. Haïti is sterk afhankelijk van leningen en giften vanuit het buitenland en leeft hoofdzakelijk van wat geëmigreerde Haïtianen naar hun vaderland terugsturen. Het land heeft veel buitenlandse schulden. Het eens bloeiende toerisme is door de onrust in het land bijna niet meer aanwezig.

Haïti is een land van staatsgrepen en dictators. Traditioneel is zeer veel macht geconcentreerd in handen van de president. Velen proberen deze macht met alle middelen, waaronder geweld, te krijgen en te behouden. Vele presidenten gingen over tot zelfverrijking en probeerden langer aan de macht te blijven dan juridisch toegestaan. Ras is een belangrijke factor in de politiek. Het presidentschap wordt afwisselend bekleed door mulatten en zwarten.

Haïti is een voorbeeld van een mislukte staat, waarin de overheid maar een kleine rol speelt en niet het volledige grondgebied onder controle heeft. De overheid is inefficiënt en deels corrupt. Haïti is een van de corruptste landen in de wereld volgens de corruptie-index. Het leger was betrokken bij vele staatsgrepen, maar werd in 1995 ontbonden. Politie en justitie functioneren slecht, waardoor mensenrechtenschendingen, drugshandel, bendes en ontvoeringen de ruimte kregen. De VN-vredesmacht Minustah heeft bijgedragen aan een lichte verbetering van de situatie. De internationale gemeenschap dringt aan op opbouw van staatsstructuren en rechtsstaat. Het land heeft weinig democratische ervaring en de democratie verloopt moeizaam.

Een groot deel van de hulpgoederen raken nu al niet verder dan het vliegveld van Porte-aux-Prince en wordt daar verdeeld onder de armen (de linker en de rechter van corrupte politici en ambtenaren). Ik pleit dan ook voor de oprichting van een soort mondiaal rampenbureau dat bekwaam is om de coördinatie te doen van hulpverlening bij grote rampen en kan vermijden dat miljoenen en miljoenen steungelden verloren gaan door het verkeerd inzetten van manschappen, materiaal en hulpgoederen. Die 70% werklozen in Haïti, waarvan een groot deel niet getroffen zijn door de ramp, mogen gerust wat aangepord worden om hun getroffen landgenoten te helpen, liever dan te klagen en te jammeren, want daar is niemand mee geholpen...

Als mijn koe een kat was...

...dan kon ik ze melken onder de stoof. De nieuwsberichtgeving wordt overspoeld door doemberichten uit Haïti, door benefietactie's ten voordele van Haïti én door de bekentenissen die Rony Janssens al dan niet aflegt. Met andere woorden, er is de laatste tijd weinig interessant regionaal nieuws.

Voor onze krant geeft dat weinig problemen, omdat onze doelgroep veel kleiner is dan de papieren kranten én omdat wij onze krant niet moeten verkopen, ze staat gratis online. De papieren kranten echter, die moeten leven van de adverteerders, moeten zien dat dagelijks hun krant gevuld en gedrukt geraakt, en daar wringt het schoentje. Het nieuws wordt “uitgevonden”.

Gisteren las ik in de Gazet van Antwerpen volgende titel: “Regularisaties leiden tot langere wachtlijsten voor sociale woning”. Als men het artikel dan verder gaat lezen, klopt er van die titel geen jota meer. Pure stemmingmakerij gebaseerd op verwachtingen. Eigenlijk zelfs een beetje volksopruierij door nu al te gaan zeggen dat de geregulariseerden in Antwerpen massaal sociaal gaan huren, zodat de autochtonen op wachtlijsten van vier jaar komen te staan. Op die manier kan een hond met een rok aan ook een krant vullen.

In bijna alle kranten tien tot twintig artikels over de nakende sluiting van Opel Antwerpen. Weer een vorm van bladvullerij, want de essentie kan in één artikel worden samengevat.

Kijk, een krant wordt niet gevuld met veronderstellingen, voorspellingen en gissingen, maar met feiten. Als het nu anders is, is dat alleen te wijten aan de adverteerders, zonder wie de grote kranten niet kunnen leven.

De trieste keuze tussen geld en overleven of kwaliteit en sterven...

Het einde van Opel Antwerpen...

Het doek is gevallen over 86 jaar Opel in Antwerpen. Deze zomer sluit de vestiging definitief en staan 2600 werknemers op straat. We geven U een chronologisch overzicht van de recente belangrijkste gebeurtenissen bij autobouwer General Motors en dochter Opel.

Na het instorten van de verkoop en massale verliezen richt Opel zich op 14 november 2008 als eerste Duitse autoconstructeur tot de Duitse staat voor hulp. De autobouwer krijgt van de bondsregering en deelstaten een waarborg toegekend van "iets meer dan een miljard euro".

Enkele maanden later, op 17 februari 2009, raakt bekend dat Opels Amerikaanse moeder General Motors (GM) 47.000 banen wil schrappen, waarvan 26.000 buiten de Verenigde Staten. Tien dagen later wordt gemeld dat Opel zich van GM wil losmaken. Het van de regering benodigde kapitaal voor een nieuw Europees Opel/Vauxhall wordt op 3,3 miljard euro geschat.

Op 2 maart 2009 wordt een reddingsplan voorgelegd aan de Duitse regering. Twee weken later blijven gesprekken van de Duitse minister van Economie Karl-Theodor zu Guttenberg in de Verenigde Staten zonder concreet resultaat. Op 30 maart legt de Amerikaanse president Barack Obama GM een ultimatum van 60 dagen op voor een solide herstructureringsconcept.

Een dag later geeft de Duitse bondskanselier Angela Merkel in Rüsselsheim aan dat staatshulp tot de mogelijkheden behoort. Een directe participatie van de staat in Opel behoort opnieuw niet tot de mogelijkheden.

Op 23 april toont het Italiaanse Fiat-concern interesse in Opel, gevolgd door de Canadees-Oostenrijkse toeleverancier Magna. Op 14 mei wil de Duitse regering Opel aan de hand van een Treuhand meer tijd geven voor onderhandelingen met investeerders. Vijf dagen later raken afgevaardigden van de Duitse regering, deelstaten en banken het eens over een overbruggingskrediet van 1,5 miljard euro voor Opel.

Op 27 mei laat GM weten zijn Europese activiteiten met hoofdmerk Opel te willen afsplitsen. GM laat weten dat het een bijkomende financiering van 300 miljoen euro nodig heeft.

Op 29 mei, kort voor een nieuw crisistreffen in Berlijn, haakt Opel-kandidaat-overnemer Fiat af. Investeringsmaatschappij RHJI lijkt uit de running en de Chinese autobouwer BAIC legt geen gedetailleerd bod op tafel, waardoor aanvankelijk enkel Magna overblijft.

Een dag later raken de Duitse regering, deelstaten, GM, Magna en het Amerikaanse ministerie van Financiën het eens over een reddingsconcept. De weg naar een overbruggingskrediet van 1,5 miljard euro en de Treuhand is open. Opel zou uit GM losgemaakt worden en Magna wil de vier Duitse fabrieken behouden. Er wordt een intentieverklaring ondertekend, maar dat document is niet bindend.

Op 15 juli doet RHJI in Berlijn een verbeterd overnamebod. De Duitse deelstaten met Opel-vestigingen hebben een voorkeur voor Magna, onder meer omdat de toeleverancier minder arbeidsplaatsen wil schrappen. Magna plant staatsgaranties van 4,5 miljard euro, RHJI tussen 3 en 3,8 miljard euro.

Op 22 juli valt het doek nagenoeg voor kandidaat-overnemer BAIC.

Op 31 juli blijkt de Opel-verkoop in Duitsland fors toegenomen dankzij de schrootpremie. GM maakt op 6 augustus bekend een voorkeur te hebben voor RHJI, waarvan het concept als "eenvoudiger" bestempeld wordt. Een dag klaren GM-topman Fritz Henderson en Magna-topman Siegfried Wolf de openstaande problemen uit. De leden van de raad van bestuur van GM raken het niet eens omtrent een voorkeur voor een van de beide biedingen.

Op 19 augustus dringen de Duitse regering en deelstaten erop aan om snel vooruitgang te boeken. Twee dagen later komt de GM-bestuursraad opnieuw samen over de biedingen, maar een beslissing wordt uitgesteld.

Op 25 augustus vindt een nieuw treffen plaats tussen de Duitse regering, de deelstaten en GM in Berlijn. Er duiken mediaberichten op dat GM zijn Europese dochter toch zou willen behouden.

2 september: De holding RHJI heeft zijn bod voor Opel nogmaals verbeterd en zou ook 600 miljoen euro minder staatssteun nodig hebben, tot nog 3,2 miljard euro. Het geld zou volgens de holding al tegen 2013 of 2014 terugbetaald worden. De bondsregering blijft echter voorstander van een scenario met Magna.

Begin september wordt de toestand rond Opel alsmaar ondoorzichtiger. Volgens mediaberichten zou GM bereid zijn om meer dan 1 miljard dollar in zijn Europese dochter te investeren. Daarvoor was het nog uitgesloten dat de Amerikanen belastinggeld in het buitenland zouden pompen. Maar 1 miljard dollar is onvoldoende, waarschuwde Klaus Franz, de voorzitter van de ondernemingsraad. Volgens hem is voor nieuwe modellen en een herstructurering minstens 6 miljard nodig.

10 september: De krantenberichten dat GM Opel wil behouden, blijken (voorlopig) dan toch niet te kloppen. In onderhandelingskringen raakt bekend dat het scenario met Magna de voorkeur krijgt.

14 september: Magna bevestigt dat in Duitsland meer dan 4.000 van de 25.000 banen geschrapt zullen worden. De Europese Commissie kondigt een "zeer nauwkeurig" onderzoek aan van de miljardenhulp aan Opel. België is boos omdat de fabriek in Antwerpen gesloten zou worden. Ook uit Groot-Brittannië en Spanje komt tegenkanting.

22 september: Voor een bijkomende 3 miljard euro aan hulp naar Opel kan gaan, moeten economische experts daar groen licht voor geven. De Duitse regering stelt experts aan van PricewaterhouseCoopers.

Op 7 oktober raakt bekend dat zij het concept echter als "niet bijzonder robuust" bestempelen.

30 september: De Europese Opel-dealers willen een nieuw Opel met 500 miljoen euro ondersteunen.

13 oktober: De Spaanse regering ziet vooruitgang in de onderhandelingen met Magna. De toeleverancier garandeert de toekomst van de Opel-fabriek van Zaragoza op lange termijn.

15 oktober: De ondertekening van de verkoopovereenkomst van Opel aan Magna wordt uitgesteld. Reden is onder meer de vrees voor een later neen van de Europese Commissie over de verkoop.

16 oktober: In een brief aan de Duitse Economieminister Karl-Theodor zu Guttenberg uit Europees Commissaris voor Mededinging Neelie Kroes zware bedenkingen tegen de Duitse staatssteun ten belope van 4,5 miljard euro voor Opel. De toezegging van de steun mag niet verbonden worden aan een bieder, klinkt het.

3 november: De raad van bestuur van GM beslist om terug te komen op de verkoop van Opel.

10 november: De 59-jarige Brit Nick Reilly, die bekend staat als harde saneerder, is aangeduid als tijdelijke topman van GM Europe.
24 november: GM betaalt de laatste 400 miljoen euro van het Duitse overbruggingskrediet voor Opel terug. Opel is opnieuw volledig in handen van GM. De Duitse bondskanselier Angela Merkel benadrukt dat "de Duitse belastingbetaler geen cent verloren is aan Opel".

25 november: Het reddingsplan van GM voor Opel voorziet volgens GM Europe-topman Nick Reilly in een verlies van ongeveer 9.000 banen in Europa. Reilly geeft aan dat de toekomst van de Opel-fabriek in Antwerpen onzeker is en dat GM zoekt naar alternatieven voor de fabriek.

21 januari 2010: De intentie tot sluiting en collectief ontslag bij Opel is officieel bekendgemaakt op de ondernemingsraad in Antwerpen. De fabriek zou volgens Opel-topman Rick Reilly tegen juni of juli de deuren sluiten. Tot 2.600 jobs staan op de helling. Reilly heeft een "sociaal verantwoord akkoord" beloofd.

Wordt vervolgd....

Zuipen, zeiken en zeveren...

Toen enkele jaren geleden de overlast in Antwerpen-Noord toenam en dreigde de ganse buurt te verzieken, besliste het Antwerpse stadsbestuur vrij vlot om daar camera's te plaatsen, zodat die buurt vanop de politiedispatching makkelijker in de gaten kon gehouden worden en er vlugger en doeltreffender politiepatrouilles in die richting konden gestuurd worden, indien nodig. Ondertussen staan er in Antwerpen al een vijftigtal van die camera's. Tegen de plaatsing van die camera's was er weinig of geen protest, want tenslotte was er in Antwerpen-Noord getthovorming door Turken, Marokkanen, Oostblokkers en Afrikanen, en die "bruine apen"(sic) waren onbetrouwbaar, crimineel, lawaaierig en vuil en konden maar beter in de gaten gehouden worden.

Ondertussen is het in die buurt niet verbeterd, maar dat ligt eerder aan het beleid dan aan die camera's.

Nu echter, enkele jaren later, is er ernstige overlast op en in de omgeving van de Ossenmarkt. En met ernstige overlast bedoelen we nachtlawaai, wildplassen en vandalisme. Er wordt in de brievenbussen geurineerd, vuilniszakken worden stuk geschopt en de inhoud ervan wordt verspreid door de ganse straat en er is de ganse nacht ernstige geluidsoverlast. Dus... beslist het stadsbestuur om op de Ossenmarkt een tweede, beweegbare camera te plaatsen, om de zaak beter in de gaten te kunnen houden, enz, enz...

Maar... hier zijn het geen "bruine apen" (sic) die de oorzaak zijn van de overlast, maar rijkeluisjongeren, de universiteits- en hogeschoolstudenten dus. De dokters, advocaten, rechters, politiecommissarissen en politici van de volgende generatie. En die zijn natuurlijk niet akkoord met de plaatsing van een bijkomende camera. Ze vinden het een inbreuk op hun privacy, willen niet dag en nacht gezien worden, enz...

De kern van het verzet situeert zich vooral in liberale kringen en ook de "Miss Media voor het leven" Annick de Ridder steunt het verzet tegen de plaatsing van die bijkomende camera, kwestie van nog eens in het nieuws te komen. Ik dacht nochthans dat de veiligheid van de burger één van de programmapunten van Open VLD was, maar ja, na de verkiezingen zijn er nog al politici die hun eigen programma verloochenen.

Kijk, wanneer die studenten op de Ossenmarkt gewoon een pint gaan drinken, geen vandalisme plegen, niet in de brievenbussen zeiken en niet het beest uithangen, waar hebben ze dan schrik van? Iemand die niets misdoet mag toch gefilmd worden?

Maar ja, in het andere, meer geloofwaardige geval, zouden de zuipers, zeikers en zeveraars kunnen geïdentificeerd worden, en da's niet zo gunstig voor hun eventueel latere politieke carriëre...

Erfgoed bewaren of platte commercie?...

Enkele legislaturen geleden, voor onderlijfje Janssens de keizer van Antwerpen werd, heeft Bob Cools, de toenmalige burgervader, het Centraal Station van de afbraak gered.

Nu is het de bedoeling van het huidige stadsbestuur om het Steen, recent nog Nationaal Scheepvaartmuseum, met een privé partner om te toveren tot een soort sprookjeskasteel of veredeld Plopsaland.

Het voormalig museum zal worden leeggehaald, zoals al eerder met het etnografisch museum en het volkskundemuseum gebeurde (straks worden beide panden verkocht) om het MAS (Museum aan de Stroom) te voeden. Dit museum moet, naar een mooi plan van ex-schepen voor Cultuur, Eric Anthonis, de geschiedenis van Antwerpen traceren en dat kon met stukken uit de bestaande musea.

Maar enkele voorwerpen afstaan of hele musea leeghalen maakt wel een verschil. Bovendien heeft Dora Janssen (weduwe van de stichter van Janssen Farmaceutica) beslist om ook haar collectie etnografische kunst aan Antwerpen toe te wijzen en die moet dan ook in het MAS een onderkomen vinden en daar boven op wordt er ook een deel van de verzameling van het Museum voor Schone Kunsten verwacht omdat verbouwingswerken daar tijdelijke en gedeeltelijke verhuizing noodzakelijk maken moet dat allemaal onder één dak gestouwd worden.

Het historische Hessenhuis is ontmanteld als centrum voor jonge beeldende kunst en wordt nu uitgerust als depot voor alle objecten die geen plaats vinden in het MAS. Met andere woorden : men ontneemt het publiek de kans om vele museumstukken te bewonderen in hun eigen kader.

Een ander eikel punt is de manier waarop men in Antwerpen omgaat met voormalige historische gebouwen. Het magisch begrip is de publieke/private samenwerking, een schaamlap om geld te genereren en zelf geen oplossing te zoeken voor een nieuwe bestemming van diverse publieke locaties. Wat betekent dat een aantal, vaak historisch waardevolle gebouwen tegen bepaalde voorwaarden overgedragen worden aan de privé sector zodat er een win/win operatie zou ontstaan.

Zo werd de Stadsfeestzaal op dat stramien gerestaureerd, er kwamen appartementen en handelszaken in maar het centrum van de zaal werd op een kitscherige manier vrijwel geheel ingenomen door een horecazaak, waardoor het essentiële ruimtelijk en architecturaal belangrijk gevoel van de zaal teniet werd gedaan en dat gebeurde zonder inspraak. De voormalige Handelsbeurs zal eveneens een horecazaak worden, net zoals de aanpalende Schippersbeurs. Het nabijgelegen Hotel van de Werve, een mooie patriciërswoning, wordt straks een vijfsterrenhotel.

Schepen van Campenhout (Openbare Werken, Open VLD) droomt er van om aan de onderpui van het Stadhuis winkels te installeren en zo kunnen we nog verder gaan.

Een ander navrant voorbeeld is het voormalig Koninklijk Paleis aan de Meir, eigendom van de Vlaamse Gemeenschap en met grote inzet gerestaureerd. Dat krijgt op de benedenverdieping, enerzijds een horecazaak en anderzijds een pralinewinkel. De bovenverdieping kan men bezoeken, op aanvraag en mits begeleiding van een gids.

Hoe komt het toch dat men niet creatiever weet om te gaan met ons cultureel erfgoed. Waarom heeft men er bijvoorbeeld nooit aan gedacht om het bloeiende Zilvercentrum, dat nu in het perifere Deurne in het nep Sterckshof huist, over te brengen naar het Koninklijk Paleis, uitgelezen locatie voor de letterlijk schitterende tentoonstellingen die er de jongste jaren te zien waren. Dat museum, eigendom van de provincie wordt eerlang gesloten voor een tweede aanpassing. Men kan dààr een horecazaak inrichten.

Inventiever denken over herbestemming van historische gebouwen is aan de orde, zowel voor de culturele als de politieke sector. Beiden hebben financieel en intellectueel de voorbije jaren geïnvesteerd om geschiedkundig belangrijke relicten te be- en vrijwaren, te restaureren en te behoeden voor verval. Prijzenswaardig maar mag ook de fantasie voor verder ge- of herbruik open bloeien.

Mag alstublieft het respect het halen boven het mercantiele....

Wat was het in mijn tijd eenvoudig in dat boerengat...

Ik heb het er hier al eens over gehad dat ik hier in Antwerpen eigenlijk een (nederlandstalige) allochtoon ben. Ik ben opgegroeid in het Waasland, meer bepaald in Moerbeke-Waas. Een boerengat met 4.800 inwoners, honderd maal minder dan in Antwerpen dus. In Antwerpen zijn er negen districten, in Moerbeke-Waas waren er en zijn er nog steeds drie wijken of parochies, namelijk het centrum, de Kruisstraat en de Koewacht. Ik woonde in het centrum en de inwoners van de andere twee wijken waren voor ons allochtonen, met dat verschil dat we ze praktisch nooit zagen.

Er waren zowel in het centrum, op de Kruisstraat of op de Koewacht twee kleuter- en basisscholen, één gemeenteschool en één katholieke school per wijk. Nu moet U weten dat Moerbeke-Waas al van bij de onafhankelijkheid van België liberaal is. Nog nooit is er een coalitie gevormd en destijds zaten er in de gemeenteraad, buiten een massa liberalen één katholiek, één socialist en enen van de Volksunie (die dan nog als "zwarten" scheef bekeken werd).

Waar je kleuter- en basisonderwijs volgde hing dus af van ofwel de politieke voorkeur van je ouders of van het feit of je ouders al dan niet pilarenbijters waren. Elke liberaal en socialist ging naar het gemeentelijke (blauwe) onderwijs en de rest ging naar de katholieke (tseven) school. Ik heb de politieke voorkeur van mijn ouders nooit gekend, volgens mij waren ze a-politiek of draaiden ze als de wind, maar waren ze waarschijnlijk pilarenbijters, want ik kwam bij de nonnetjes op school terecht. Geen voorinschrijving, geen kamperen aan de schoolpoort, geen aanmelden via de computer, neen... gewoon op 1 september 's morgens aan de poort afzetten en je werd aan de gratie overgeleverd van de eerwaarde zusters van Sint-Vincentius a Paola, onder het bevel van moeder overste.

Per graad was er één onderwijzer (meester) of één onderwijzeres (zuster). Dat hield dus in dat het eerste en het tweede studiejaar samen zaten, het derde en het vierde én het vijfde en het zesde. Iedere dag begon en eindigde met een kruisteken en een half uur "Bijbelse geschiedenis" of "liturgie" en terwijl het ene studiejaar aan het schrijven of rekenen was, kreeg het andere studiejaar een andere les.

Middeleeuws? Waarschijnlijk, maar ik ben ook groot geworden (130 kg), ik heb twee universitaire diploma's en ik heb carriére gemaakt, dus zo slecht zal het onderwijs niet geweest zijn.

Niettegenstaande sommigen mij, en ik hoop goed bedoeld, nog altijd een "boer van over 't water" noemen, ben ik content van al zo oud te zijn én geen leerplichtige kinderen in het lager onderwijs te hebben. Want Antwerpen, wat de Antwerpenaars zo graag de "Metropool" noemen, is uiteraard geen boerengat zoals Moerbeke. Hier kan je niet naar de school van je keuze gaan, hier moet je je wel inschrijven via computer en hier loop je de kans in een klasje terecht te komen waar 90% van de leerlingen nederlandsonkundig zijn. En in een klasje waar slechts 10% van de leerlingen nederlands spreekt en begrijpt zal het een pak moeilijker zijn om de eindtermen te halen, want alles moet, bij manier van spreken, honderd keer uitgelegd worden voor iedereen het begrijpt.

Deze Antwerpse kinderen gaan dan ook met een pak minder bagage naar het middelbaar onderwijs, waar zich hetzelfde probleem stelt, en een pak minder stoten er door naar het hoger of universitair onderwijs.

Ik begin "boer van over 't water" te beschouwen als een eretitel, want in mijn geboorte-boerengat zijn alle leerlingen in het lager onderwijs nederlandstalig en is de kans op een universitaire titel omgekeerd evenredig als het verschil tussen het aantal inwoners van hét boerengat en Antwerpen, dé metropool...

Het gelijk van Bobbejaan Schoepen...

Wat was het leven vroeger toch simpel, hé, vooral als het op bier aan kwam. Je had de brouwerij Stella Artois in Leuven, brouwerij Jupiler in Jupille, brouwerij Hoegaarden in Hoegaarden, enz... tot de globalisering. Alle brouwerijen in dit landje en ook wel enkele in andere landen verdwenen. Enfin, ze verdwenen niet, maar werden opgeslorpt door een wereldbedrijf : AB Inbev. En van dan af weten we niet meer wat we drinken. Is Stella wel Stella, is Jupiler nog Jupiler. Ik weet het niet, en ik zou er ook niet durven om wedden.

Eén ding is echter zeker, slechts één brouwerij heeft bijna het monopoly over bier in het algemeen: AB Inbev. Die eens zo grote brouwerij in Leuven en in Jupille zijn gedegradeerd tot veredelde depots. En dat zal het personeel geweten hebben.

Lees onderstaand bericht van AB Inbev maar eens:

Als antwoord op de wijzigende marktomgeving en om haar commerciële focus te versterken, kondigd AB InBev vandaag de intentie aan om haar activiteiten in België te reorganiseren. De vooropgestelde initiatieven zouden voornamelijk betrekking hebben op:
- Het optimaliseren van de Belgische verkoopsactiviteiten en -processen om het hoofd te bieden aan de dalende volumes en veranderende consumptietrends.
- Een efficiëntere organisatie en centralisatie van ondersteunende diensten, die een betere focus op de kernactiviteiten zouden toelaten op lokaal niveau.

De aangekondigde intenties zouden kunnen resulteren in een mogelijke netto reductie van 263 banen op een totaal van meer dan 2700, waarvan 93 bedienden, 73 kaderleden en 97 arbeiders. De mogelijke veranderingen zouden AB InBev toelaten om haar positie als modern consumentengoederenbedrijf, met een verhoogde consumenten- en klantenfocus, verder uit te bouwen, zodat het succes van het bedrijf op lange termijn verzekerd zou worden.

Zo eenvoudig gaat dat dus, met één enkele nota. Gelukkig laat het personeel in België niet op haar kop zitten en blokkeren ze de uitgangen van de Belgische vestigingen, zodat geen druppel bier de brouwerij kan verlaten. Gevolg? Nog enkele dagen en de cafés staan droog.

Ik vraag mij af of de Antwerpse bard, Bobbejaan Schoepen, dit in gedachten had wanneer hij zijn "Café zonder bier" schreef. Misschien kunnen de radiostations en dj's nu al voorbereiden en zorgen dat ze deze evergreen in de nabijheid van de draaitafel hebben, want "Café zonder bier" wordt ongetwijfeld dé voorjaarshit van 2010.

Oh ja, en als de horecazaken op het Zuid, De Keyzerlei, de Grote Markt, en noem alle trendybuurten maar op, hun drankprijzen niet gaan aanpassen naar een normaal niveau, zullen er bij AB Inbev nog héél veel jobs sneuvelen, want 100 oude Belgische franken voor een simpele werkmanspint is er écht over... De winst die gemaakt wordt met de BTW-verlaging van 21% naar 6% wordt volgens mij gewoon verdeeld onder de armen, of dan toch de linker- en de rechterarm van de horecuitbater...terwijl de service niet beter wordt, er geen personeel bij komt en het personeel dat er was voor de verlaging even zwart werkt al daarvoor.

Blauw, blauw, blauw, ik heb vannacht gedronken en gevierd...

Nieuwe bazen, nieuwe wetten, en zo is het niet anders bij de Antwerpse Open vld. Christophe Thomas is eigenlijk de derde spreekwoordelijke hond die met het been ging lopen waar Ludo Van Campenhout en Kris Luyckx om aan het vechten waren. Men heeft door het been aan de derde hond te geven van Christophe Thomas de nieuwe blauwe Antwerpse alphahond gemaakt, en de twee anderen gedegradeerd.

De nieuwe alphahond moest de Antwerpse blauwe roedel terug in één span krijgen, wat een verdomd moeilijke taak is, zeker wanneer je weet dat er enkele ego's in de roedel zitten. Dat is vorig jaar méér dan één keer aan de oppervlakte gekomen, met als hoogtepunt Ludo Van Campenhout, die tegen zijn partij in, zijn kar keerde en resoluut koos voor het NEEN-kamp tegen de Oosterweelverbinding. Een moedige daad, die hem echter door mensen binnen en buiten de partij kwalijk wordt genomen, en wel eens kan uitdraaien op politieke zelfmoord. Voor zijn Merksemse en Deurnese kiezers werd hij spontaan met het heldendom vereert, maar anderen kunnen zijn bloed drinken.

Zal Van Campenhout bij de gemeenteverkiezingen opkomen op een Open vld-lijst, of kiest hij voor de zekerheid van een job als Eerste Schepen op een Stadslijst met Patrick Janssens? Blijft hij loyaal tegenover zijn partij of gaat het de komende twee jaar zijn bedje spreiden voor een toekomst in Antwerpen?

Wat als er toch een lightversie komt van de Lange Wapperbrug? Want dan is hij aan zijn Merksemse en Deurnese kiezers verplicht ook hier tegen te desideren. Kan Van Campenhout het paarse gedachtengoed blijven verdedigen als zijn partij naar rechts opschuift?

En hoe zit het met de federale verkiezingen van volgend jaar? Kan Van Campenhout een verkiesbare plaats krijgen of gaat zijn partij hem afrekenen op het Lange Wapperverhaal? Of gaat Christophe Thomas resoluut voor Kris Luyckx? Ook Willem-Frederik Schiltz zal vechten voor een verkiesbare plaats. Gaat Annick De Ridder haar kans wagen op federaal niveau?

En kan Ludo Van Campenhout nog rekenen op zijn partner in crime, Annick De Ridder, nu ze in de Lange Wapperkwestie lijnrecht tegenover elkaar stonden.

Het feit dat de Open vld Antwerpen kritiek uit op Ludo Van Campenhout, net voor de nieuwjaarsreceptie, vind ik een raar teken. Normaal zou men op een dergelijke receptie een eendrachtige ploeg verwachten, echt of gespeeld, maar voor het oog van de kiezer één span met één alphahond die de roedel leidt naar waar hij wilt dat ze gaan...

Dewinter-offensief...

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik géén fan ben van Filip Dewinter en nog minder van het gedachtengoed van zijn partij. De ene lezer zal mij waarschijnlijk te links vinden, terwijl anderen mij misschien in de rechterhoek op het politiek kleurenpalet plaatsen en nog anderen mij in het centrum positioneren. En en zo heb ik het het liefste, een beetje geheimzinnig. Tenslotte probeer ik in "De Antwerpse Koerier" zo objectief mogelijk te zijn, zonder mij door bepaalde emoties te laten meeslepen en kan ik in dit "Woord van de Redactie" mijn eigen ding doen, wars van alle journalistieke ethiek, en kan ik bepaalde zaken expres uitvergroten met de bedoeling ze onder de aandacht te brengen.

Goed, dit gezegd zijnde moet Filip Dewinter het over het algemeen hebben van populistische uitspraken die het goed doen in een bepaalde lijn van onze Antwerpse maatschappij, maar... heel af en toe slaat hij toch nagels met koppen, zoals gisteren, wanneer hij het had over de OCMW-steuntrekkers. Hij spreekt over 51% procent van de OCMW-steun die naar vluchtelingen en asielzoekers gaat. Dit cijfer is juist, want werd door het OCMW bevestigd. Het gaat niet alleen om leeflonen, maar ook over huurpremies en huursubsidies. 3.682 dossiers of 51% voor vluchtelingen, asielzoekers, gereguraliseerden of mensen die naar hier gekomen zijn in het kader van de gezinshereniging. Het gaat hier om een percentage steungeld dat infeite moet dienen om 244.800 Antwerpenaars in nood te steunen, dat naar deze 3.682 dossiers gaat.

Zelfs een kind van 5 jaar beseft dat zulks niet kan blijven duren. Dat men géén steun kan blijven geven aan mensen, allochtoon of autochtoon die niet willen of kunnen bijdragen aan onze sociale zekerheid. Zelfs een stad als Antwerpen kan dat niet financieel blijven trekken. Hier moeten dringend oplossingen komen.

De manier waarop Dewinter echter het probleem wil aanpakken is natuurlijk andere koek, daar wil ik hier geen inkt aan verspillen...

Your neighbor is watching you...

Zolang de mensheid bestaat, bestaat ook de sociale controle. Die sociale controle bestaat onder meer uit het feit dat een U onbekend persoon U spontaan aanspreekt over Uw (verkeerd) gedrag op een bepaald ogenblik. Trouwens, iedereen kent in z'n eigen straat wel enkele mensen die steeds alles gezien hebben én alles weten. Soms doen ze dat opvallend, zodat je hen regelmatig ziet wegduiken achter hun gordijnen, maar soms ook zéér subtiel.

Toen ik destijds nog als politieman werkte, had ik op al m'n standplaatsen zo'n persoonlijk netwerk uitgebouwd. Een netwerk van mensen die altijd alles gezien hadden en dat maar al te graag vertelden. Wanneer er dan iets gebeurde in die straat of zelfs als je bij hen gewoon eens binnenging om een borrel te drinken, wist je altijd wel iets. Nu zou men dat politiemethoden uit de jaren stillekes noemen, maar ja, binnen 50 jaar zullen de opsporings- en onderzoekstechnieken ook totaal anders zijn dan die van vandaag, dus...

Ongeveer 15 jaar geleden, bij de éénmaking van de politie (niettegenstaande er nog steeds lokale en federale politie is) werden de B.I.N. of buurtinformatienetwerken opgericht. Dat zijn eigenlijk goed georganiseerde en gecoördineerde verenigingen die een beetje de oren en de ogen van de politie zijn. Zeg maar de vroegere buurtinformanten in een nieuw en modern kleedje. Sinds gisterenavond zijn 101 van de 107 handelaars op Linkeroever aangesloten op het nieuwe BIN. De politie kan hen met één telefoontje inlichten over valsemunters, winkeldieven, handtasdiefstallen of andere feiten. De winkeliers kunnen de politie even snel inlichten over verdacht gedrag of criminele feiten.

De BIN’s zijn vooral succesvol in Vlaanderen. Er zijn er nu zo’n 400, dat is dubbel zoveel dan in 2004. In Wallonië zijn er slechts 20. Het grote succes in Vlaanderen heeft veel te maken met de lokale verankering van UNIZO, de stuwende kracht achter veel BIN’s.

Pas op, de BIN's zijn een goede zaak, omdat middenstanders elkaar zeer vlug en eenvoudig kunnen verwittigen van bepaalde verdachte handelingen, beschrijving van winkeldieven, enz... alleen spijtig dat de leden van de BIN's in veel gevallen zelf moeten opdraaien voor de kosten. In sommige steden en gemeenten worden zowel de telefoongesprekken, het propagandamaterieel, en alle andere kosten betaald door de stad/gemeente of door de politiezone.

Antwerpen zou echter Antwerpen niet zijn mochten de BIN's in Antwerpen veel financiële steun krijgen. Hier moeten de BIN's zelfs de stickers en affiches uit eigen zak betalen. In Antwerpen moet je dus zelfs betalen om je normale burgerplicht te doen.

Zelf opdraaien voor de kosten om de politie en de maatschappij te helpen. Je zou voor minder in uw broek sch...

Consumentenbedrog...

Ik ben een zéér gemakkelijk iemand als het op kledij aan komt. Ik ben geen merkenfreak en ben eerder een fan van "wa kost da" dan "Lacoste". Ik voel mij dan ook niet te beroerd om bepaalde stukken tegen forse korting in de soldenperiode te kopen. Zeker dit jaar, want reeds van de eerste dag werden er kortingen gegeven van 30 en 50%, wat toch mooi meegenomen is. En aangezien ik "slechts" een "maatje" 62 heb, vind ik in de solden altijd vrij recente stukken voor geen geld.

Maar... ik wordt pisnijdig wanneer men mij, zelfs in de soldenperiode, tracht op te lichten. Zo was ik gisterennamiddag, op de Antwerpse Groenplaats, in het koopcentrum Grand Bazar, meer bepaald bij "Mango". Ik zie daar een bepaald kledingstuk hangen met twee prijsetiketten. Eén wit met de normale prijs (79.90 euro) en één oranje met de soldenprijs (39.90 euro). Een fikse korting van 50%.

Ik zie dat er onder het oranje etiket nog een etiket kleeft en haal het oranje etiket daar gedeeltelijk af. Wat blijkt? Onder dat oranje etiket zit het vroegere witte met de echte prijs, namelijk 59.90 euro. De echte korting blijkt dus inplaats van 50% minder dan 30% te bedragen. Regelrechte klantenmisleiding dus, of nog erger puur consumentenbedrog.

Iemand die op zo'n manier eender wat wil solderen is in mijn ogen niet meer of niet minder dan een bedrieger, die voor mijn part zijn of haar collectie mag steken op een plaats waar het zonlicht nooit schijnt, en dan druk ik het nog beleefd uit...

Dé film van m'n leven....

Soms heb ik een nogal eigenaardige gewoonte. Als uitgever van een bescheiden webkrant kijk ik dan naar de mensen alsof het acteurs zijn bij een opvoering. De mensen rondom mij zijn de acteurs. Ze spelen een rol die hen soms helemaal op het lijf is geschreven maar soms ook helemaal niet. Maar,...ik zie steeds minder acteurs die de rol van hun leven spelen, meer nog, hun rol zíjn. Een toneelspeler die volledig zichzelf blijft op de bühne mag zich gelukkig prijzen. Hij speelt zonder masker. Hij speelt de hoofdrol. Het gros van de acteurs speelt bijrollen en verstopt zich, onzeker als ze zijn, achter een masker.

Ik heb de voorbije weken moedwillig een aantal van die acteurs op de rooster gelegd, niet om ze te 'testen', maar om na te gaan in hoeverre ze zichzelf zijn en dus een hoofdrol verdienen in een nog door mij te maken film van m'n leven. Ik heb nog nooit zo veel en welgemeend klaar gestaan voor de mensen als het afgelopen jaar en, jammer genoeg maar enigszins voorspelbaar, nog nooit zo weinig wederkerige diensten mogen ontvangen. Mensen vinden het tegenwoordig normaal dat afspraken niet nagekomen worden, dat gedane beloftes gebroken worden, enz, enz... Zoals het een hoogsensitief persoon als ikzelf betaamt, heeft een aantal mensen mij diep ontgoocheld en gekwetst. Om in de beeldspraak van daarnet te blijven: niet weinig maskers zijn afgevallen.

Zijn die mensen zich daar überhaupt van bewust?Is deze maatschappij dan zo ver heen dat het de ambitie moet zijn om zoveel mogelijk te krijgen en zo weinig mogelijk (terug) te geven? Mijn film wordt een monoloog. Gedraaid op statief. Eén shot. Zwart-wit. Korrelig. Van de eerste tot de laatste seconde mijn priemende ogen.

Verloren maandag en worstenbrood...

In Antwerpen (én omgeving) wordt sinds decennia jaarlijks de “Verloren Maandag”, de eerste maandag na Driekoningen, vandaag dus, gehandhaafd. In het kielzog van de feestdagen wordt de kilte van januari eensgezind op volkse wijze opgevangen met een eenvoudig culinair ritueel. Tot op heden staat niet vast wat hiertoe aanleiding gaf, maar het is een feit dat op deze bijzondere dag elke Antwerpenaar zich te goed doet aan geurig, smakelijk WORSTENBROOD!

Reeds geruime tijd vindt dit gebruik, op initiatief van ondernemende middenstanders, ook buiten “’t Stad” méér en méér navolging. Op “Verloren Maandag” beheerst in heel de provincie Antwerpen het worstenbrood de etalages van alle bakkerswinkels en verbruikzalen. Deze specialiteit die uitstekend past bij kil winterweer overal op massale bijval rekenen. Zeker als je hem opwarmt.

Voor de vervaardiging van dit bijzondere lekkers (te genieten als tussendoortje, doch ook als volwaardige maaltijd) werken ambachtelijke bakkers en beenhouwers nauw samen: traditie dient gerespecteerd te worden. Het beste gehakt wordt verwerkt in een luchtige deegkorst, om duimen en vingers af te likken. Dat zo’n kwaliteitsproduct ook de horeca-uitbaters niet koud laat, spreekt voor zich: op “ Verloren Maandag” verwennen zij, naar aloude gewoonte, hun vaste (en vaak ook minder vaste) klanten met worstenbrood. En voor wie meer van zoet houdt, zijn er heerlijke appelbollen.

Iedereen in het Antwerpse is vertrouwd met deze traditie. Niemand staat erbij stil en iedereen geniet gewoon. Toch is het interessant om even na te gaan waar dit gebruik eigenlijk vandaan komt. Waarom worstenbrood? Waarom worstenbrood op die specifieke maandag? En waarom wordt die maandag alom “Verloren Maandag” genoemd?

De ware toedracht van dit mysterie, blijft voorlopig een raadsel. Historische archieven en overlevering bieden diverse antwoorden op onze vragen, toch is de exacte herkomst van het worstenbrood en “Verloren Maandag” tot op heden niet bekend. Wel kunnen we, op basis van bekende feiten, u hierbij de meest waarschijnlijke opties duiden.


In de Middeleeuwen (15de eeuw) legden de ambtenaren op de eerste maandag na Driekoningen hun eed af. Die plechtigheid werd gevolgd door een feest. Om dat feest voor de stad betaalbaar te houden, kregen de ambtenaren een goedkoop vleesbroodje te eten. Aangezien de ambtenaren de rest van die dag niet meer werkten, werd die specifieke dag al gauw “Verloren Maandag” gedoopt.

Een variant op dit verhaal wil dat de in vroegere tijden erg machtige gilden rond het begin van de 18de eeuw hun nieuwjaarsfeest organiseerden op “Verloren Maandag”. Een ganse dag werd er gevierd, en kwamen de ambachtslui niet aan werken toe.

Verder is er in oude geschriften sprake van een “verzworen maandag”: een Lorreinse akte uit 1231 verhaalt over de “lundi parjure”, de dag waarop sommige ambtenaren hun eed aflegden. Deze aanduiding bleef echter niet beperkt tot de maandag na de eerste zondag na Driekoningen. Er wordt immers ook gesproken over de “verzworen maandag van Pasen“ of de “verzworen maandag van Kerstmis“. In Antwerpen wordt hiervan gewag gemaakt in een kerkrekening d.d. 1431, en later ook in een stadsrekening uit 1513. De eerste “Verloren Maandag” komen we tegen in 1730, te Leuven. Ook hierbij zou het gaan om een dag die “verloren” was: er werd niet gewerkt, omwille van de feestelijkheden ter gelegenheid van de eedaflegging der ambtenaren.

Ook het voorlezen van gildenboeken, met daarin de rechten en plichten der ambachtslui, zou tot een “Verloren Maandag” geleid hebben. Hierna, zo wordt gesteld, zou de patroon zijn gildenleden immers op een borrel vergast hebben. Dit gebruik was naar verluidt vooral in Antwerpen in zwang. In andere gemeenten gingen gildenleden van deur tot deur de nieuwjaarswensen aanbieden, in naam van hun patroon. Het lijkt vrij veilig te veronderstellen dat ook dit aanleiding gaf tot herbergbezoek en werkverzuim. In andere gewesten gelden voor soortgelijke dagen andere benamingen: “weversmaandag” in de Westhoek, “koppermaandag” in Nederland. “Kopperen” had namelijk de betekenis: “zich tegoed doen aan spijs en drank”.

Verondersteld wordt dat het voornoemde georganiseerde herbergbezoek de herbergiers op ideeën bracht. Zo zouden zij nagestreefd hebben hun klanten zo lang mogelijk in hun zaak te houden, dit onder meer door te zorgen voor een hapje. En mocht dat lekkers bovendien de dorst aanwakkeren, dan zou dat mooi meegenomen zijn! In samenwerking met slagers en bakkers trakteerden de herbergiers hun klanten dan ook op gebraden vlees en versgebakken brood. Om dit alles economisch verantwoord te houden, werd geopteerd voor goedkope, vette vleessoorten, bij voorkeur worst. Om het vet van dit vlees enigszins op te slorpen, werden de worsten verpakt in deeg, en zo opgediend. De herbergbezoekers aten de worst, en het van vet doordrongen brood werd, aan de hond gegeven…

Andere bronnen verwijzen dan weer naar de Antwerpse haven. Traditioneel mochten de havenarbeiders op de maandag na de eerste zondag na Driekoningen op kosten van de natiebazen… drinken! Daarbij werd hen iets warms te eten aangeboden, samengesteld uit ‘onverkoopbaar’ vlees, en brood. Dat “verloren brood“ zou dan aan de oorsprong liggen van de specifieke naam van die dag.


Het eten van écht worstenbrood, zoals wij dat nu kennen, zou pas opgekomen zijn rond 1880, en dan nog slechts sporadisch. Een eerste spoor wordt aangetroffen in het boek van Edward Poffé: “ Plezante mannen in een plezante stad”. Pas na de Tweede Wereldoorlog zorgde het worstenbrood bij de bakker voor een grote toeloop op “ Verloren Maandag”. Tot op heden werd deze lekkere traditie gehandhaafd, alhoewel worstenbrood nu het ganse jaar door vlot verkrijgbaar is.

In de zestiger jaren was in het Antwerpse een worstenbroodmaaltijd gebruikelijk op “Verloren Maandag”. Later werd in herbergen worstenbrood gratis aangeboden, om de dorst op peil te houden. Nog later zouden ook heel wat bedrijven mee gaan doen: op “Verloren Maandag” werd het lunchpakket, al dan niet op kosten van de baas, door één of meerdere worstenbroden vervangen.

Wat ook de oorsprong van de term “ Verloren Maandag” en van het worstenbrood mag zijn, feit is dat in gans de stad Antwerpen, en vér daarbuiten, op deze bijzondere dag worstenbrood een belangrijke plaats op het menu inneemt, en dit zowel thuis en op het werk, als in de betere verbruikslokalen.

Bovendien zijn er sfeervolle alternatieven: wie géén klassiek worstenbrood lust, kan een meer exotische variant uitproberen. Naast worstenbrood met dubbele worst, is er zo bijvoorbeeld ook worstenbrood met andere vleessoorten, met witloof, enz. Verder zijn er ook de bekende appelbollen, die op “Verloren Maandag” een uitweg bieden voor wie zoeter gebekt is.

In elk geval staat vast dat op “Verloren Maandag” culinaire kwaliteit extra in de verf gezet wordt: niet voor niets is worstenbrood een eindproduct van de samenwerking tussen ambachtelijke slagers en bakkers. En een gedegen ondersteuning van dit product, door gratis verspreiding via de horecakanalen, houdt deze smakelijke traditie ook vandaag nog springlevend.

Antwerpen een wereldstad?...

Omdat onze plaatselijke politici, al is het enkel in woorden, overenthousiast durven zijn, noemen ze in hun speeches Antwerpen steevast een "wereldstad". Sommigen durven Antwerpen zelfs vergelijken met Londen, Parijs, Milaan en Barcelona. Ook "bruisende stad" durft men al eens te gebruiken als het over Antwerpen gaat.

Enfin, als de mensen dat allemaal willen geloven, maar... je moet eens op een willekeurige avond in het jaar, s' avond om pakweg 23.00 uur, in je bloot gat over de Grote Markt lopen. Buiten de politie-inspecteurs in de meldkamer, als ze al kijken op dat moment, zullen U gezien hebben via de camera's op de Grote Markt, en voor de rest? Geen kat! Eens de duisternis gevallen is Antwerpen zo dood als een pier. Met een beetje geluk vindt U 's avonds nog een café open.

Maar... Antwerpen was een wereldstad, ongeveer 30 à 40 jaar geleden. De De Keyserlei, het Astridplein, de Carnotstraat, kortom het ganse stationskwartier was een paradijs voor de cinefielen. De ene cinema naast de andere, aangevuld met cafe's die dag en nacht open waren en restaurants waar je om 5 uur s'morgens nog een steak kon gaan eten.

Bruisend cabaret in den Uylenspiegel, in het Biljart Palace op het Astridplein en in den Anciën Belgique op de Kipdorpvest. Danscafe's als de Patapouf in het statiekwartier, de Keybooms op het De Coninckplein, den Ossepoot op de Vrijdagmarkt. Striptease op het De Coninckplein, een rosse buurt in de Schipperstraat en in de Lange Winkelhaakstraat. Honderden bruine kroegen, al dan niet met livemuziek, die nooit leken te sluiten. De beiaardconcerten op maandag, waarbij de Grote Markt en omgeving zwart van het volk zag. De Muze, waar Ferre Grignard zat te zingen en waar je al stoned werd van de rook alleen die er binnen hing. De dokwerkerscafe's waar je zowel sigaretten kon kopen die van den boot gevallen waren of wat klop op uwen smoel kon krijgen. De Atheneumbuurt waar je niet kon passeren of je werd minstens vijf maal aangesproken door een doorzopen en doorrookte stem die vroeg: "Schat, zaade ga oep zoek nor wa plezier?"

Als je dat vergelijkt met wat nu in Antwerpen te beleven is, dan is die "wereldstad" op pakweg 40 jaar veranderd in een boeregat waar geen kl... meer te beleven is. De cinema's van vroeger zijn nu in handen van de Pakistanezen, die U met een gouden glimlach een "echte" lederen vest voor 30 euro aansmeren, de volkscafe's van vroeger zijn nu VZW's waar bruine mannen roken en thee drinken. Het De Coninckplein is het domein van de drug- en alcoholverslaafden geworden. Sigaretten die "van de boot gevallen zijn" zijn moeilijker te vinden dan hash, coke en heroïne en de dancings waar je een lief kon vinden zijn nu grote kledijmagazijnen geworden. De prostitutie is weg in de Lange Winkelhaakstraat en in de Atheneumbuurt en de Schippersstraat is de Schippersstraat niet meer.

Een wereldstad? Laat mij niet lachen......

Ik blijf er mee in m'n maag zitten...

Ik blijf ermee in mijn maag zitten, de manier waarop de politiek - en eerlijkheidshalve ook wel bepaalde media - de voorbije weken (en in extenso maanden) met het thema van de daklozen is omgegaan. Ik blijf een erg wrang gevoel hebben bij een letterlijk alles weglachende premier die wel handjes kan gaan schudden met de Belgische militairen in Afghanistan - een zogenaamd verrassingsbezoek, maar wel met een horde journalisten en cameralui in zijn zog - maar thuis niet verder komt dan wat obligaat gekietel van 's volks geweten, genre neem eens een dakloze in huis. Op een steenworp van zijn ambtelijke en ongetwijfeld knus verwarmde woning vriest het intussen stenen en mensen uit de grond. Geen handjes (warm)schudden daar, geen camera's. Alleen maar steriele lippendienst, verbale -excusez le mot- dooddoeners. Elke dakloze is er een teveel, elke werkloze is er een teveel,... Wie gelooft deze beleidsmakers nog? Wie gelooft dat ze nog voeling hebben met de werkelijkheid? Wie gelooft nog in de politique du coeur waarover een partijvoorzitter uit de meerderheid zichzelf zo graag hoort praten? En wie zegt hen waar het op staat? Wat dat laatste betreft zijn er gelukkig nog hartelijke en welbespraakte mensen als Walbert Defoort van de daklozenorganisatie Brussel. Diens lezersbrief in de krant sloeg spijkers met koppen en doorprikte vakkundig alle schijnheiligheid in dit dossier - in de 16 wordt hierover 'gedebatteerd' in termen van een vervelend 'dossier', niet van een tragedie van 'mensen'.

We hadden het weer eens zien aankomen. Bij de eerste winterprik zouden ze weer eens in het nieuws komen. We wisten dat daarbovenop nog een grote groep asielzoekers en zogenaamde mensen zonder papieren zouden bijkomen. We hadden het zien aankomen maar waren vooral geschrokken bij beelden van mensen in de kou, in tentenkampen... Massaal gaven gewone mensen gehoor aan de oproep van koning, kardinaal, premier... We nodigden een dakloze uit met Kerstmis en vele liefdadigheidsinstellingen kwamen uitgebreid in het nieuws met de kerst- en nieuwjaarsdagen. We noemden het 'de jacht op de dakloze' die per bus en taxi werden afgehaald en daarna weer in de kou werden gezet. Een honderdtal mensen kwam luisteren naar een nieuwjaarsbrief die voorgelezen werd in het Centraal Station op 1 januari. Een boodschap voor de vele ministers en staatssecretarissen die ons land rijk is en voor de media die massaal afwezig waren. Niet zo belangrijk want het kwam van de daklozen zelf en je kan ze trouwens nog steeds op straat vinden. We kondigden een nieuwe winterprik aan en wellicht moeten er doden vallen. We danken alle gewone mensen met een groot hart die iemand in huis hebben genomen. Dit kan niet zonder tegelijkertijd de beleidsinstanties op te roepen tot structurele oplossingen. Als straks op 1 april de asielcentra sluiten en ook die daklozen op straat worden gezet, hopen we dat in de warme zomer de even zovele daklozen niet worden vergeten. Dan kunnen we klaar zijn tegen de volgende winterprik. Zo kunnen we in ons landje - een van de rijkste - dergelijke mensonwaardige toestanden blijvend verhinderen.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf ....

In een persmededeling liet de bevoegde schepen gisteren weten dat er voldoende zout aanwezig is om het weekend te overbruggen en dat volgende week opnieuw zout zal geleverd worden. Het klinkt dan ook contradictionair dat er in 't stad zuinig met zout wordt omgesprongen, want dat staat in diezelfde persmededeling. Zo zal de focus gelegd worden op het sneeuwvrij maken van invalswegen, bruggen en wegen waar openbaar vervoer en hulpdiensten doorkomen.

De tracés van het openbaar vervoer zijn natuurlijk gekend, zodat het voor de Antwerpse strooidiensten niet moeilijk is om deze sneeuwvrij te maken, maar... hoe kunnen ze in godsnaam weten waar de hulpdiensten gaan passeren? Zit er daar op 't Schoon Verdiep iemand die ongevallen kan voorspellen, zodat hij bij voorbaat reeds de aanrijroutes van de hulpdiensten kan laten strooien? Zulke praat tegen de vaak heb ik nog nooit gehoord.

De stad heeft natuurlijk wel een punt door te stellen dat iedere bewoner het voetpad én de goot voor z'n eigen deur moet schoonmaken, op straffe van een overlastboete indien dit niet gebeurt. En blijkbaar weten veel Antwerpenaren dat niet of doen ze alsof ze het niet weten. Door de bevoegde ambtenaren zijn dan ook al enkele duizenden verwittigingen gegeven en al 75 overlastboetes uitgeschreven.

Onder het motto "Als ieder vege voor zijn deur, zijn alle deuren sneeuwvrij" daag ik de overlastambtenaren uit om eens een ronde te maken in 't stad naar alle gebouwen die eigendom zijn van of in gebruik zijn door 't stad. Nog nooit zullen ze op zo'n korte tijd zoveel boetes kunnen uitschrijven.

Allemaal goed en nodig zelfs om de inwoners te verplichten hun stoepen sneeuwvrij te maken, maar... besteed dan de tijd die nu gebruikt wordt om overlastboetes uit te schrijven voor het vrijmaken van de stoepen voor de eigen gebouwen, want net die trottoirs liggen er schandalig bij.

Dus, Janssens en beleidsploeg: Verbeter de wereld, begin bij jezelf...

De zwanenzang van een wereldhaven...

De laatste week van het jaar geraakte bekend, dat de Antwerpse haven in 2009, voor het eerst sinds vele jaren, minder traffiek had gekend. Veel minder trafiek, tot -17%. Dat kwam door de crisis, luidt het daar in koor, maar dat is slechts gedeeltelijk waar. Rotterdam verloor slechts 8% en Zeebrugge won er zelf wat bij. Dat zijn twee havens uit dezelfde regio. Antwerpen gaat steeds meer gebukt onder een immobilisme dat zijn hele toekomst hypothekeert en wel om volgende redenen:

- In de eerste plaats is er de Oosterweelverbinding, die er waarschijnlijk niet komt en - mocht dat wél zo zijn - dan met vele jaren vertraging. De Vlaamse deelregering heeft daar 7 (zeven!) werkgroepen opgezet, maar men hoort er helemaal niets meer van. Ondertussen slipt de Ring steeds meer vast en geraakt men straks niet meer in noch uit de haven.

- Er zijn plannen om het vervoer vanuit de haven via de binnenscheepvaart en het spoor op te drijven, maar ook dat is een plan op langere termijn.

- De verdere uitbaggering van de Schelde door Nederland moet nog steeds beginnen. Of en wanneer dat gaat zijn, is nog koffiedik kijken.

- Over De IJzeren Rijn mag men een kruis trekken, zeker voor wat de nabije toekomst betreft.

- De elektronische inklaring van de haven, die al vanaf 2008 had moeten werken, drijft de douane tot wanhoop. Sinds dan zijn er al een twintigtal verschillende noodprocedures opgestart, maar goed werkt het nog niet. Enfin, eenzelfde verhaal als bij Justitie, alleen kost het ons hier veel meer geld. In Rotterdam werkt zo'n systeem al jaren feilloos...

- De Raad van State heeft, na de Lange Wapperbrug, ook de uitbreiding van het vliegveld van Deurne op de helling gezet. Klachten van de gemeenten Borsbeek en Mortsel werden hiervoor ontvankelijk verklaard.

Crisis of geen crisis, Antwerpen wordt een ramp, niet alleen voor de stad en haar inwoners, maar ook voor de hele regio en zelfs heel Vlaanderen. Als de motor begint te pruttelen, rijdt men niet ver meer.

Criminaliteit...

Eigenlijk is het zo intriest dat het lachwekkend wordt.

Net voor het nieuwe jaar had ik het hier over de groeiende criminaliteit in de Diepestraat. Een strategisch opgestelde VRT-camera filmde daar de ene drugdeal na de andere. Deals gesloten door duidelijk herkenbare mensen en genoeg bewijs om de daders minstens enkele maanden logement te geven in de Begijnenstraat. De reactie hierop van "onderlijfje" Janssens was dat de daders gebruik maakten van valse identiteiten en dat Marokko en Turkye niet of nauwelijks meewerken aan de identificatie via vingerafdrukken. Veelvuldig politiepatrouilles naar die buurt sturen zou het probleem niet oplossen, maar het enkel verplaatsen, aldus Janssens.

Allemaal goed en wel, maar... gisterennacht was er in diezelfde Diepestraat een schietpartij. Betrokkenen: drie Turken en een Irakees. De Diepestraat wordt niet alleen, maar is gewoon "Het Chicago van het Noorden" waar politiepatrouilles volgens het orakel van 't Schoon Verdiep geen zin hebben.

Maar... wanneer één graffitispuiter op een verlaten en vervallen fabrieksterrein een schilderij aan het spuiten is, rukken er maar liefst een helicopter van de dienst luchtsteun (minimum 1000€/vlieguur) en 7 politiecombi's uit! Resultaat: Eén proces-verbaal voor "verdachte handelingen" dat quasi zeker geseponeerd wordt.

Dit is toch geen ernstig beleid meer. Dit is ongeveer hetzelfde als een peloton van het speciaal interventie-escadron van de federale politie roepen voor een verkeersovertreding.

Kijk er in "De Antwerpse Koerier" maar eens de Antwerpse criminaliteit op na tussen één januari en vandaag. Wat hier op 5 dagen gepleegd is aan misdrijven, daar vult een plattelandsgemeente haar ganse jaar mee op. Maar... en ik val in herhaling: patrouilleren heeft geen zin.

Kijk, als de dader Mohamed noemt, maar hij geeft zich uit voor André, wel, veroordeel hem dan als André, maar haal aub dat krapuul van de straat met dezelfde middelen die je inzet om een graffitispuiter (vuurgevaarlijk en gewapend???????) te betrappen...

Terug naar Oosterweel...

Alle feestelijkheden zijn voorbij, we kunnen dus over tot de orde van de dag. En dat betekent: terug naar Oosterweel, want januari wordt een belangrijke maand in dat dossier. Niet alleen omdat de Raad van State mogelijk het ruimtelijk uitvoeringsplan vernietigt - en daarmee ook de Lange Wapper. Maar ook omdat de fameuze ’Groep van 10’ eind deze maand klaar wil zijn met zijn huiswerk.

De Groep van 10 ontstond op initiatief van tien prominente Antwerpse havenondernemers en academici, die de Vlaamse regering betere oplossingen wil aanreiken voor het mobiliteitsprobleem. Inmiddels is de groep versterkt met de boegbeelden van de belangrijkste actiegroepen uit Antwerpen, het Waasland en de Voorkempen. Zo is een conglomeraat gegroeid dat Vlaanderen niet zomaar kan negeren.

De Groep van 10 wil out of the box denken, zoals dat modieus heet. Hij wil verder kijken dan Antwerpen en globale oplossingen distilleren, in plaats van op zoek te gaan naar de grootste gemene deler van wat de vele Antwerpse en Wase burgemeesters in het Vlaams Parlement willen. Met andere woorden: oplossingen die komen van experts, niet van politici en ambtenaren. Want zo is het met het BAM-verhaal ook fout gegaan.

De Groep van 10 wil ook weg van de zogenaamde randvoorwaarden die al vele jaren gelden: geen tol en geen vrachtwagens in de Kennedytunnel. Het probleem is dat die voorwaarden nog eens zijn verankerd in het Vlaams regeerakkoord van CD&V, NVA en sp.a. Vandaar dat nu achter de schermen koortsachtig wordt gewerkt aan een tracé dat de Oosterweelverbinding toch mogelijk zou maken, met ingrijpende aanpassingen in Merksem. CD&V en N-VA blijven erop hameren dat zonder de Oosterweel zowel financieel als verkeerstechnisch de bodem onder het hele Masterplan wegzakt.

De Groep van 10 zit op een fundamenteel ander spoor dan de Vlaamse regering. Na bestudering van de mobiliteit in Dublin, Zaragoza en Rotterdam zou hij wel eens tot de conclusie kunnen komen dat de hele visie op Antwerpen als logistieke poort in Europa ingrijpend moet worden gewijzigd. Dat roept angstvisoenen op van jaren van nieuwe vertraging.

Maar anderzijds geniet een goed structureel plan voor de toekomst onze voorkeur boven een amalgaam van deelplannetjes, bedacht door groepjes van burgemeesters in en rond Antwerpen die alleen maar bezorgd zijn om hun eigen achtertuin.