De teleurgang van de Antwerpse Zoo...

Een mens mag honderd jaar worden, sommige dingen vergeet hij of zij niet... Het zal in 1960 geweest zijn. Ik zat in de Vrije Gesubsidieerde Jongensschool in Moerbeke-Waas, in het eerste studiejaar. Ik had net mijn eerste kommunie gedaan en was dus nog vol van de Heer, toen ik de eerste keer op schoolreis ging, naar Antwerpen nog wel. Een hele gebeurtenis, want we zouden naar de Zoo in Antwerpen gaan om naar de olifanten te gaan kijken.

Waarom een hele gebeurtenis? Wel, ik was nog nooit buiten mijn eigen gemeente geweest, had nog nooit in een autocar gezeten en de enige olifanten die ik al gezien had waren deze in de godsdienstboekjes, die op de foto's als achtergrond dienden voor een met halfnaakte negerinnen omringde Pater Missionaris.

Dit maar om te zeggen dat drievierden van de schoolreizen in die tijd een bijna verplichte halte hadden in de Zoo. In ons ogen een inmens grote tuin, vol met wilde dieren. Een plaats waar men op enkele uren de fauna van de ganse wereld kon bewonderen.

Nu, bijna vijftig jaar later, woon ik al enkele jaren in hartje Antwerpen. Ik ben niet zo vol meer van de Heer, heb al in meer autocars gezeten dan mij lief is, weet intussen al een tijdje hoe een halfnaakte vrouw er "live" uit ziet, heb "Pater Missionaris" nooit in het echt gezien, maar... ben nog steeds verzot op de Zoo en op haar olifanten.

Ik vind het dan ook zéér triest dat de olifanten binnenkort verhuizen naar Planckendael.

Bij de aankoop van het domein Planckendael door de Zoo in 1956 was het niets meer dan een veredelde speeltuin met wat dieren. Nu echter verdwijnen er ieder jaar meer en meer dieren in de Antwerpse Zoo om te verhuizen naar Planckendael. Planckendael is blijkbaar belangrijker geworden dan de Zoo. De Zoo wordt gedegradeerd tot een rusthuis voor aftandse, niet meer voor kweek bruikbare of minder intressante dieren. En daar heb ik het moeilijk mee. Als het zo verder gaat is de Zoo binnen enkele decennia nog een soort lusttuin in de stad, waar men wat tamme konijnen, twintig soorten kiekens en wat berggeiten kan gaan bekijken. Een crèmerie of pannenkoekenhuis voor oude besjes, waar ze de dieren kunnen strelen en ze kunnen voederen met de randen van de pannenkoek die ze zelf niet meer kunnen bijten bij gebrek aan tanden.

Weer een stuk erfgoed dat men in Antwerpen laat doodbloeden, net als het Steen, het Kerstgebeuren op de Grote Markt, de gezellige terrassen in Antwerpen, de jaarlijkse stoet van de Schuttersgilden, de paardenmolen op de Groenplaats tijdens de oudejaarsperiode, de muziekfestivals op de Grote Markt tijdens de kermisweek, de mosselfeesten, enz, enz, enz...