Na alle, al dan niet terechte, paniek die er de laatste maanden geweest is rond de “mexicaanse” of “varkensgriep” blijkt men nu op Antwerpen Linkeroever besmet te zijn met de “Aantwaarpse griep”. De uiterlijke kenmerken zijn vooral een opvallend dikke nek en een onweerstaanbare drang naar protest.
Wat is er aan de hand? Ondanks de crisis en de besparingen die op elk niveau nodig zijn, heeft de stad Antwerpen grootse plannen met Linkeroever. Zij willen namelijk van Linkeroever een park-woongebied maken.
In een privaat-publieke samenwerking werd enkele maanden geleden reeds de eerste spadesteek gezet voor een compleet nieuwe wijk, bestaande uit 450 gezinswoningen en 1.000 laagbouwappartementen, met veel aandacht voor natuur en groen én aansluiting op het Galgenweel met watergerelateerde activiteiten, goed voor 20.000 inwoners. Deze week nog werd er een nieuw sociaal restaurant geopend en er komt een nieuw sociaal centrum, een dienstencentrum, een nieuw rust- en verzorgingstehuis, 100 serviceflats én extra kinderopvang.
Verder wordt gekeken om een versmalling aan te brengen op de Beatrijslaan, om zo het sluipverkeer te ontmoedigen.
Prestigieuze plannen dus, die van Antwerpen Linkeroever tussen dit en pakweg 10 jaar een totaal nieuw, proper en modern stadsdeel gaan maken., met vooral véél aandacht voor groen, park en bos. Je zou als inwoner voor minder tevreden zijn.
Maar, zoals ik bij de inleiding al schreef, blijkbaar heeft de “Aantwaarpse griep” toegeslagen op Linkeroever, want zelfs die plannen zijn voor sommigen niet goed genoeg! Ze willen een overdekt zwembad én een eigen ziekenhuis, terwijl er zich binnen een rijtijd van pakweg 10 minuten minstens zes ziekenhuizen situeren. En nu, na enkele decennia, blijkt er ineens geluids- en stofoverlast te zijn van de enkele kilometers verder gelegen Kennedytunnelmond. Dus... daar moet een bos komen om het geluid en het stof te filteren.
Als ik dergelijke eisen hoor dan vraag ik mij af : “Hoe dik kan een mensennek zijn?” Niks is nog goed genoeg. Laat die zagers en klagers hun boeltje pakken en verhuizen naar Jakkamakka, midden in een bos, zonder lawaai, zonder stof, zonder buren zelfs, maar spijtig genoeg voor hen ook zonder overdekt zwembad en ziekenhuis in hun achtertuin. Wedden dat ze dan weer zagen omdat de vogels te hard fluiten?...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten