Armoede in Antwerpen...

Marokkaanse gezinnen in Antwerpen moeten het maandelijks zien te rooien met gemiddeld 1.476,2 euro, wat een pak minder is dan de 1.954,8 euro die volgens de Hogeschool Kempen nodig is om menswaardig te leven. Dat klaagt Samenlevingsopbouw Antwerpen stad donderdag aan in een persbericht over Arm in Arm, een project dat allochtone armoede onder de loep neemt.

Volgens de Antwerpse afdeling van Samenlevingsopbouw bevinden Marokkaanse gezinnen van Arm in Arm zich in een erg kwetsbare positie. "Ze moeten rondkomen met een bedrag dat niet volstaat om het 'wenselijke' uitgavenpatroon te volgen en kunnen geen levensstandaard aanhouden die algemeen als menswaardig beschouwd wordt", luidt het. Door noodgedwongen in een minder goed huis, zonder computer of wasmachine, te wonen, worden ze volgens de vzw nog kwetsbaarder.

1.476,2 euro dus, wat een inkomen is samengesteld uit kinderbijslag, werkloosheidsvergoeding of een OCMW-leefloon. Een inkomen gegeven aan iemand die nog nooit één eurocent heeft bijgedragen aan ons sociaal bestel.

Ik heb eens een berekening gemaakt van een gehuwde 65-plusser, een gepensioneerde arbeider dus, met een vrouw ten laste. Ik voerde bij de berekening in dat betrokkene als arbeider gewerkt heeft vanaf de leeftijd van 14 jaar tot zijn 65é verjaardag. Iemand met een beroepscarriëre van 51 jaar dus aan een gemiddeld loon (10.000 oude Belgische frank in 1960, wat toen een normaal loon was).

Wel, na 51 jaar gewerkt te hebben ontvangt deze 65-plusser maandelijks netto het bedrag van 1978,26 euro. Met dat bedrag zit hij precies 23,46 euro boven het bedrag dat nodig is om menswaardig te leven.

Een invalide met een carriere van 41 jaar, met een werkende vrouw, ontvangt maandelijks een een invaliditeitsuitkering van netto 830 euro. Let wel, die mens heeft dan wel 41 jaar fulltime gewerkt en bijgedragen aan de sociale zekerheid!

Wat durft Samenlevingsopbouw Antwerpen stad dan in hemelsnaam klagen dat een Marokkaans gezin in Antwerpen, waar niemand werkt, maandelijks 1476,80 euro ontvangt.

Kijk, iedereen doet met z'n leven wat hij wil, werken of niet, da's z'n eigen zaak, maar niet werken heeft natuurlijk z'n consequenties. Als ik persberichten zoals hierboven in m'n mailbox krijg met het verzoek ze te publiceren (zoals gisteren gebeurde), dan draait m'n maag om in m'n lijf.