Geachte burgemeester, geachte schepenen van de stad Antwerpen,Ik werk al langer voor 't stad dan ik me kan herinneren. Ik voel me in mijn job als een radertje dat deel uitmaakt van een groot en schoon geheel. Tot heel recent was dat een prettig gevoel. De zwarte jaren van Antwerpen lagen stilaan achter ons, een reeks positieve acties brachten een stedelijke dynamiek tot leven waarbinnen het aangenaam en met veel overtuiging werken was.Tot op heden dus.
Want ik moet jullie iets bekennen: ik worstel de laatste tijd met een knoert van een dilemma. Kan ik nog werken voor een stad waarvan de politieke leiders toegeven vragen te hebben bij de geplande Oosterweelverbinding ('Als ik toen had geweten wat ik nu weet...', dixit schepen Van Campenhout), maar die vragen niet openlijk durven stellen? Of eenvoudigweg het project eerlijk op zijn merites durven beoordelen, inclusief alle nieuwe, alarmerende gegevens die de laatste weken en maanden opduiken? Kan ik nog werken voor een stad waarvan de burgemeester cynisch en ijselijk koud durft te poneren 'walk and don't look back'? Zo'n manifest kortzichtige houding, die haven en economie letterlijk torenhoog boven de gezondheid van mensen, van de stad en van het milieu plaatst: zo'n houding is toch niet stralend? Toch niet van A?De trots die ik tot voor kort ervoer in de uitoefening van mijn job, deelde ik met veel van mijn collega's. Het ongenoegen over de Lange Wapper momenteel evenzeer. In individuele gesprekken met collega's uit verscheidene diensten en districten komt de verontwaardiging keer op keer naar boven. Is dit de stad waarvoor wij werken? Welke vriendschapsband tussen politiek en beton maakt het jullie onmogelijk om, zoals voorheen, het belang van onze stralende A centraal te plaatsen? Wat houdt jullie eigenlijk tegen om elk afzonderlijk, individueel een standpunt in te nemen tegen deze vergissing van de eeuw?
Een trouwe stadsambtenaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten