Koopkracht & Roken

De koopkracht is gedaald en degene die dat niet weet is doof, blind, debiel of woont ergens op een onbewoond eiland. Dagelijks wordt dit feit op onze neus gedrukt via de media, drukkingsgroepen, betogingen én de taal van onze eigen geldbeugel.

Anderzijds is er het rookverbod én de prijs van de sigaretten. De roker is een paria geworden met een sociaal leven dat zich grotendeels afspeelt rond de asbak, net voor de deur van een eetgelegenheid.

Met de huidige prijs van de sigaretten kan het niet anders of de roker moet ook nog eens stinkend rijk zijn, of om het in populaire termen te zeggen, over een enorme koopkracht beschikken.

Wat heeft het ene nu met het andere te maken? Wel, iets dat ik gisteren toevallig zag vanuit m'n venster en mij terugbracht naar de tijd toen ik 12 jaar oud was.

In de Steenhouwersvest zag ik een ongeveer 30 jaar oude man traag door de straat bewegen, zich af en toe bukkend en iets oprapend om onmiddellijk nadien weer iets weg te werpen. Dit wekte zodanig mijn nieuwsgierigheid op dat ik hem in de gaten bleef houden tot ik wist waar hij eigenlijk mee bezig was.

Wat bleek? Deze man was sigarettenpeuken aan het verzamelen. Hij raapte de peuk op, ontdeed die van de filter en het vloeitje en stak de tabak in een plastic zakje. Op die manier trachtte hij zijn tabakzak terug te vullen om toch maar aan zijn rokersbehoefte te kunnen voldoen.

Dit deden wij 45 jaar geleden op den buiten als kinderen: peuken zoeken om er nadien een nieuwe sigaret van te rollen en ons ziek te roken, maar... ik dacht dat dit reeds lang uit de wereld was. Of, hoe armoede brandend actueel kan zijn.