Zichtbare armoede in 't stad...

Het is crisis er is duidelijk meer armoede dan vroeger. Niet alleen “verdoken armoede” zoals bijna overal, maar ook zichtbare armoede, zeker in een stad als Antwerpen. Iedere Antwerpenaar kent er wel één. De man of vrouw, gekleed met hun complete kleerkast en als bagage twee of meerdere Aldi-zakken met gans hun bezit in.

Steeds meer mensen ondervinden de gevolgen van de crisis. In een Merksems buurthuis is het aantal aanvragen voor een voedselpakket verdubbeld van veertig naar tachtig. Ook op andere plekken waar hulpbehoevenden samenkomen is er meer vraag naar materiële hulp. De Belgische Federatie van Voedselbanken rekende uit dat er dit jaar maar liefst vijfduizend mondjes meer te voeden zijn dan in 2008. En daar komt bij dat voedselinzamelacties, zoals onder meer Delhaize die organiseert en waarbij klanten levensmiddelen kunnen schenken aan het goede doel, voor het eerst sinds jaren minder opleveren.

De verklaring hiervoor ligt voor de hand. Ook mensen die nog wel rondkomen met hun inkomen letten meer op de centen. Het is crisis voor iedereen. Het toenemend aantal mensen dat een beroep doet op voedselpakketten is nog maar het topje van de ijsberg. Hoeveel mensen zouden er wel niet zijn die niet om hulp komen vragen omdat ze het net redden of te trots of te beschaamd zijn om met een gratis pakketje levensmiddelen huiswaarts te keren? En de mensen waar ik het hier over heb zijn niet de zuipers, spuiters en snuivers van de Groenplaats en het De Coninckplein, maar mensen die, om één of andere reden, toch door de mazen van het sociale vangnet zijn gevallen en niet weten hoe, of te fier zijn om, hulp te vragen, terwijl net zij, nu de winter voor de deur staat, die hulp broodnodig hebben.

Kijk, die mensen verdienen geholpen te worden en kunnen van mij gerust een boterham krijgen, maar al die “beroepsleeghangers” die high en dronken de Antwerpse pleinen bevolken en elkaar verdrummen wanneer er aan het Centraal Station de verkoopsoverschotten van de bakkers en broodjeszaken worden uitgedeeld, en van iedere cent die ze bijeenschooien gaan zuipen, daar kan ik geen greintje medelijden voor opbrengen.

Het valt mij trouwens op dat bij manifestaties tegen de armoede de woordvoerders van de armen (die zelf geen honger hebben) nogal dikwijls dezelfden zijn als degenen die dat pleinschorremorrie vertegenwoordigen.