Een eigen huis, een plek onder de zon...

Na de eerste wereldoorlog was er in België een enorm tekort aan woningen. En degenen die er waren, waren bijna niet huurbaar omdat de eigenaars er onmenselijk hoge prijzen voor vroegen. Daarom richtte de politiek in België de "Commissie voor de Hervorming van de Wetgeving inzake Huisvesting" op, zeg maar een soort sociaal woningbureau avant la lettre. In hun doelstelling was duidelijk omschreven: Goedkope woningen voor minderbedeelden.

Op 11 oktober 1919 werd de commissie vervangen door de "Nationale Maatschappij voor goedkope woningen en woningbeheer".

Uit deze, nu 90 jaar oude, instellingen zijn de sociale woonmaatschappijen gegroeid en in Antwerpen de "Woonhaven", het autonoom gemeentebedrijf dat in Antwerpen de sociale woningen beheert.

De doelstellingen zouden nog steeds dezelfde moeten zijn als bij de stichting, kort na de eerste wereldoorlog, namelijk zorgen voor goede woningen voor mensen die het in de maatschappij wat moeilijker hebben en slechts over een klein maandinkomen beschikken. En er zijn inderdaad voorwaarden om een sociale woning te krijgen, zoals een beperkt inkomen, geen woning of grond in eigendom of vruchtgebruik hebben, eventueel één of meerdere minderjarige kinderen hebben, enz... De laatste jaren zijn die voorwaarden aangevuld met de bereidheid zich in te burgeren en nederlands te leren, maar... de doelstelling blijft dezelfde.

Maar Antwerpen zou Antwerpen niet zijn mochten ze die regels niet een beetje ombuigen en/of kneden naar hoe het volgens hen wel zou moeten. Zo wilde de Antwerpse Schepen van Wonen in Antwerpen, schepen Leen Verbiest (sp.a) om geen namen te noemen, in 2008 voorrang van toewijzing geven aan "werkende mensen", mensen met een beter inkomen dus. Zogezegd om een betere mix van de bevolking te krijgen in de sociale woonwijken, maar in werkelijkheid omdat de huurinkomsten zouden stijgen. Op die manier joeg ze vorig jaar de zwakke bevolking in de armen van de huisjesmelkers die torenhoge huurgelden vragen voor uitgeleefde koten zonder enig comfort.

Nu, deze week, werd een ex-dakloze, iemand die dus duidelijk in de doelgroep van de sociale woningen valt, een sociale huurwoning geweigerd omdat hij ooit dakloze was. Begrijpe wie begrijpen kan. De sociale huurmaatschappij liet betrokkene per brief de volgende motivatie kennen:

"Gezien uw verleden van thuisloosheid is de vrees gegrond dat u rechtstreeks of onrechtstreeks voor leefbaarheidsproblemen kan zorgen."

Reactie van diezelfde schepen van wonen? "De brief met die formulering had nooit verzonden mogen worden, maar ik sta wel achter de beslissing."

Dat is toch om "een floeren aap van te sch..ten"? Dan krabbelt een mens uit zijn miserie en krijgt hij geen woning die net voor mensen als hij gebouwd is. Dan duwt men hem richting huisjesmelkers en terug naar de goot.

Voor wie had u die sociale woningen dan in gedachten, Verbiest? (want het woord "mevrouw" past hier niet)? Voor iemand van het lokale politiekorps? Voor een gemeentelijk ambtenaar die alle maanden met 2.000 euro naar huis komt? Voor een bevriende, pas gescheiden zakenman met een dik inkomen, die een liefdesnestje zoekt om met zijn secretaresse onder de lakens te kruipen?

Het waren nochthans de socialisten die kort na de eerste wereldoorlog andere ideeën hadden over sociale woningen, maar ja, blijkbaar waren de BWP nog echte socialisten en bent u, met uw sp.a, een salonsocialist, die mijlenver van de bevolking en de noden van sommige mensen staat....