maandag 30 november 2009

Een stok om te slaan...

De Zwitserse bevolking heeft zich gisteren in een bindend referendum uitgesproken tegen de bouw van minaretten op Zwitsers grondgebied. Enkel tegen de bouw van minaretten, niet tegen het Islamitisme an sich. Laat dat even duidelijk zijn.
Terzelfdertijd, minder dan 24 uur na het beeindigen van het congres van het Vlaams Behang, waarop men zich had voorgenomen en elkaar plechtig had beloofd politiek op te schuiven naar het centrum, minder opruiende taal te gebruiken, te stoppen met beledigende one-liners, enz.., laat Filip Dewinter van zich horen : 'Net zoals Wilhelm Tell staan de Zwitsers symbool voor het verzet van vele Europeanen tegen een vreemde overheersing. De islam met zijn minaretten en moskeeën hoort niet thuis in Europa'.

Volgens Dewinter moet er een halt toegeroepen worden aan de wildgroei van moskeeën en minaretten in Vlaanderen. 'Al te dikwijls zijn moskeeën en minaretten immers de symbolen van de islamisering van een wijk of buurt', besluit Dewinter, en onmiddellijk gaat hij stappen ondernemen om de bouw van moskeeën en minaretten in België aan banden te leggen. Zijn enige bedoeling is uiteraard om de islamitisering in Vlaanderen aan banden te leggen en heeft niets te maken met de bouw van een minaret.

Kijk, eerlijk is eerlijk. Ik vindt de Indische tempel in Wilrijk of de Boedistische tempel in Schoten ook niet in het straatbeeld passen. Het zijn op zich prachtige gebouwen, maar ze passen hier niet in het landschap, net zo min als de vele namaak-Spaanse haciënda's, die hier als woning worden gebouwd. In een gebouw mag van mij een eigenaar doen wat hij wilt, al richt hij zijn woning, tempel, gebedshuis of verenigingslokaal in als een Sixtijnse kapel, maar voor de buitenkant zijn er nu eenmaal bouwvoorschriften.

Als de moslims daar nood aan hebben, mogen die van mij in Antwerpen zoveel moskeeën bouwen als ze nodig denken te hebben, maar... de buitenzijde aangepast aan de omgeving en niet in een oosterse stijl. Zelfs een minaret kan naar mijn bescheiden mening gebouwd worden, zolang die maar past in het landschappelijk geheel en geen oosterse kitch is. Als je kijkt naar de moderne kerktorens, die zijn ook niet meer gebouwd zoals destijds.

Maar een ultramodern gebouw als moskee met daarop een oosters minaret, en dat in Antwerpen, zou nog harder vloeken dan het gebouw van het MAS, en dat is al erg genoeg...

zondag 29 november 2009

Gezeik in Antwerpen...

Op 22 maart 2002 verspreidde de persdienst van de stad Antwerpen onderstaand bericht:
(Citaat)Eerste spadensteek openbare toiletten Sint-Jansplein
_____
Begin 2002 werd de bouwtoelating verkregen voor het oprichten van openbare toiletten op het Sint-Jansplein.
Volgende week woensdag 27 maart 2002 is de eerste spadensteek. Maandag beginnen de voorbereidende werken.
De concessiehouder, bvba Toilet Team Group uit Hoboken, heeft het idee gelanceerd. Het ontwerp is een realisatie van architect Boud Rombouts. De aannemer die de constructie zal oprichten is de nv Constructor.
Dit eerste openbare toilet in Antwerpen kadert in de beleidsvisie omtrent de openbare toiletten in Antwerpen. Dit pilootproject is goedgekeurd in de gemeenteraad. Indien dit project positief geëvalueerd wordt, zullen ook ander locaties volgen.
Het wordt een modern complex uit aluminium, glas en crepy. Er is aan iedereen gedacht: dames, kinderen, heren, mindervaliden, moeder en kind, EHBO-ruimte, zelfs voor onze trouwe viervoeters wordt een drinkfontein voorzien. Het geheel wordt waarschijnlijk opgefleurd met een bloemenstand.
De uitvoering zal 150 kalenderdagen in beslag nemen, zodat de opening verwacht wordt rond eind juli.
_____
einde persbericht
Opgemaakt op 22 maart 2002
Voor meer informatie kunt u terecht bij:
Techniek, aankoop en logistiek, Maurice Verlackt, tel. 03 244 50 91 (Einde citaat)
Enkele weken geleden echter verspreidde de stad Antwerpen een persbericht over datzelfde openbaar toilet, maar dit maal om te verkondigen dat het te huur stond om er eventueel een frituur, krantenkiosk of boemenwinkel in uit te baten. Het bewuste openbare toilet, het enige, zoals ze in 2002 zelf verkondigden, heeft trouwens maar enkele jaren toegankelijk geweest en is nu al jaren gesloten.
Er is dus wel degelijk een acuut tekort aan openbare toiletten in Antwerpen. Voor een stad die jaarlijks een paar honderdduizend toeristen ontvangt uit binnen- en buitenland en zelf een bevolking heeft van bijna 500.000 man, is dit een regelrechte schande!!
De stad heeft daar een typisch Antwerpse oplossing aan willen geven door te verkondigen dat de openbare gebouwen zoals stadhuis, bibliotheek, enz... tijdens de kantooruren open staan voor gratis toiletgebruik. Zoiets kan men natuurlijk alleen op 't Schoon Verdiep uitvinden, want wanneer de nood het hoogst is, in het weekend dus en na de kantooruren, zijn die gebouwen natuurlijk gesloten.
Soms is het lachwekkend, wanneer je op de Grote Markt, in café Den Engel of Den Bengel, een japanese vrouw ziet binnenkomen die met handen en voeten tracht te vragen om, zonder consumptie te verbruiken, gebruik te maken van het toilet. Wanneer dit toegestaan wordt, gaat die vrouw terug buiten, zonder te plassen, om minder dan een minuut later terug binnen te komen met twee busladingen japanners, die allemaal gaan plassen, waarna ze het interieur uitgebreid fotograferen en bij het buitengaan diep en dankbaar buigen voor wat ze hebben mogen achterlaten.
Heb je 's morgensvroeg al eens over de Groenplaats gelopen, waar al die "straatbewoners" zich onledig houden? Moet je beslist eens doen. De ammoniakdampen slaan zo je neus binnen en het wordt nog erger wanneer je daar de roltrap naar de metro neemt. Daar loopt de zeik letterlijk van de muren.
's Avonds al eens gaan wandelen op de weinig groene plekken die Antwerpen rijk is? Moet je ook eens doen. Daar zie je onderweg hopen liggen die beslist niet van een hond afkomstig zijn, want volgens mij kuist een hond zijn gat niet af.
Als Antwerpen echt het werelkampioenschap voetbal wil binnenhalen, kunnen ze nu alvast beginnen met het bouwen van strategisch geplaatste toiletten, want anders zal de weg naar het nieuw te bouwen voetbalstadion bezaaid liggen met drollen en een zodanige ammoniakgeur verspreiden dat wegwijzers niet nodig zullen zijn.
Dus, Antwerpse politici, inplaats van te dromen van inmense projecten, begin maar al eens met hier en daar een deftig toilet te bouwen. De bevolking en de toeristen zullen U dankbaar zijn...

zaterdag 28 november 2009

Een eigen huis, een plek onder de zon...

Na de eerste wereldoorlog was er in België een enorm tekort aan woningen. En degenen die er waren, waren bijna niet huurbaar omdat de eigenaars er onmenselijk hoge prijzen voor vroegen. Daarom richtte de politiek in België de "Commissie voor de Hervorming van de Wetgeving inzake Huisvesting" op, zeg maar een soort sociaal woningbureau avant la lettre. In hun doelstelling was duidelijk omschreven: Goedkope woningen voor minderbedeelden.
Op 11 oktober 1919 werd de commissie vervangen door de "Nationale Maatschappij voor goedkope woningen en woningbeheer".
Uit deze, nu 90 jaar oude, instellingen zijn de sociale woonmaatschappijen gegroeid en in Antwerpen de "Woonhaven", het autonoom gemeentebedrijf dat in Antwerpen de sociale woningen beheert.
De doelstellingen zouden nog steeds dezelfde moeten zijn als bij de stichting, kort na de eerste wereldoorlog, namelijk zorgen voor goede woningen voor mensen die het in de maatschappij wat moeilijker hebben en slechts over een klein maandinkomen beschikken. En er zijn inderdaad voorwaarden om een sociale woning te krijgen, zoals een beperkt inkomen, geen woning of grond in eigendom of vruchtgebruik hebben, eventueel één of meerdere minderjarige kinderen hebben, enz... De laatste jaren zijn die voorwaarden aangevuld met de bereidheid zich in te burgeren en nederlands te leren, maar... de doelstelling blijft dezelfde.
Maar Antwerpen zou Antwerpen niet zijn mochten ze die regels niet een beetje ombuigen en/of kneden naar hoe het volgens hen wel zou moeten. Zo wilde de Antwerpse Schepen van Wonen in Antwerpen, schepen Leen Verbiest (sp.a) om geen namen te noemen, in 2008 voorrang van toewijzing geven aan "werkende mensen", mensen met een beter inkomen dus. Zogezegd om een betere mix van de bevolking te krijgen in de sociale woonwijken, maar in werkelijkheid omdat de huurinkomsten zouden stijgen. Op die manier joeg ze vorig jaar de zwakke bevolking in de armen van de huisjesmelkers die torenhoge huurgelden vragen voor uitgeleefde koten zonder enig comfort.
Nu, deze week, werd een ex-dakloze, iemand die dus duidelijk in de doelgroep van de sociale woningen valt, een sociale huurwoning geweigerd omdat hij ooit dakloze was. Begrijpe wie begrijpen kan. De sociale huurmaatschappij liet betrokkene per brief de volgende motivatie kennen:
"Gezien uw verleden van thuisloosheid is de vrees gegrond dat u rechtstreeks of onrechtstreeks voor leefbaarheidsproblemen kan zorgen."
Reactie van diezelfde schepen van wonen? "De brief met die formulering had nooit verzonden mogen worden, maar ik sta wel achter de beslissing."
Dat is toch om "een floeren aap van te sch..ten"? Dan krabbelt een mens uit zijn miserie en krijgt hij geen woning die net voor mensen als hij gebouwd is. Dan duwt men hem richting huisjesmelkers en terug naar de goot.
Voor wie had u die sociale woningen dan in gedachten, Verbiest? (want het woord "mevrouw" past hier niet)? Voor iemand van het lokale politiekorps? Voor een gemeentelijk ambtenaar die alle maanden met 2.000 euro naar huis komt? Voor een bevriende, pas gescheiden zakenman met een dik inkomen, die een liefdesnestje zoekt om met zijn secretaresse onder de lakens te kruipen?
Het waren nochthans de socialisten die kort na de eerste wereldoorlog andere ideeën hadden over sociale woningen, maar ja, blijkbaar waren de BWP nog echte socialisten en bent u, met uw sp.a, een salonsocialist, die mijlenver van de bevolking en de noden van sommige mensen staat....

vrijdag 27 november 2009

De koorts van het Vlaams Behang...

We staan er niet altijd bij stil, maar binnen enkele weken is het 2010 en staan we op minder dan twee jaar van nieuwe gemeenteraadsverkiezingen. Enkele mandatarissen van 't Schoon Verdiep zijn al enkele maanden bezig om een vernieuwd charme-offensief in te zetten, ontplooien plannen die ze deze legislatuur nooit meer kunnen waarmaken maar hun binnen twee jaar onmisbaar maken in een nieuwe coalitie en sommigen maken zelfs een bocht van méér dan 180° om in de gunst van de kiezer te vallen. Enfin, allemaal kleine, quasi onopvallende dingen, maar toch... het begint bij iedereen te kriebelen.
Wie de laatste maanden opvallend stil was op de Antwerpse oppositiebanken was het Vlaams Behang. Zelfs over de begroting voor de komende jaren hebben ze weinig kabaal gemaakt. Ze stemden uiteraard tegen, maar toch, minder theatraal dan voorheen.
Tot enkele dagen geleden... de leeuw is wakker geschoten. Hij wil nog wel brullen, maar het klauwen wil hij afleren. Voorzitter Valckeniers wil het Behang een ander imago geven. Dat wil hij eigenlijk al, of dat beweert hij tenminste, van bij zijn aanstelling als voorzitter, maar nu gaat hij er werk van maken. De partij moet meer opschuiven naar het centrum, het taalgebruik en de beeldspraak moet gezuiverd worden, enfin, met de naderende gemeenteverkiezingen wil het Vlaams Behang bijna transformeren naar een godsvrezende jeugdbeweging uit de jaren vijftig en alle dagen minstens één goede daad doen. Bart de Wever achterna!
Arme De Winter, arme Annemans, gedaan met te kappen op de allochtonen, gedaan met polulistische, opruiende taal, op een normale manier aan politiek doen dus. Dat valt bij beide heren niet in goede aarde en hun klauwen staan op scherp. Ambras in de hoogste regioenen van het Behang.
Maar ondanks het charme-offensief van Valckeniers moeten ze bij het Behang nog veel leren. Kijk, je kan voor en tegen het Vlaams Behang zijn, dat moet ieder voor zich uitmaken. Je kan voor of tegen Morel zijn, ook dat is een vrije keuze. Maar één ding staat vast, vermenselijken of niet, ge gaat niet met mensen om zoals het Behang nu met Morel omgaat. Dat zegt ook iets over de voorzitter. Hij wil misschien niet meer klauwen, maar z'n nagels staan scherper dan ooit tevoren...
En een leeuw, of hij nu Vlaams is of niet, is en blijft een wild dier en bijgevolg onbetrouwbaar...

donderdag 26 november 2009

Agressieve senioren...

Ik ben nog opgevoed in de tijd dat Christus nog pampers droeg, soms zelfs met handen en voeten. Respect voor ouderen was zo één van die principes die er desnoods "ingeklopt" werden. Pedagogisch niet verantwoord uiteraard, maar tot op de dag van vandaag, ook al ben ik zelf niet goed meer te been, zal ik steeds mijn plaats op het openbaar vervoer afstaan aan ouderen. U ziet, in elke mens zit er wel iets goeds, dus ook in mij.
Alhoewel, hoe langer ik in 't stad woon, hoe kleiner dat respect voor de ouderen wordt, en ik denk dat zulks niet alleen aan mij ligt. De mensen worden ouder, leven gezonder en werken zich niet meer kapot zoals vroeger. Een zeventiger ziet er heden ten dage beter uit dan een vijftiger in mijn kinderjaren. De senioren zijn ook mondiger geworden, assertiever, maar... velen van hen kennen de grens niet tussen assertiviteit en agressiviteit. Sla er de krant van deze week maar eens op na. Eén op de tien senioren wil niet verzorgd worden door een allochtone verpleeg- of zorgkundige. Van racisme gesproken...
Eergisteren nog werd een oudere vrouw agressief ten opzichte van een zwangere vrouw, omdat die naast haar op de bus kwam zitten en toevallig met haar knie de knie van de bejaarde raakte.
Al eens in een winkel geweest waar veel bejaarden rondlopen? Neen? Dat moet je beslist eens doen. Wedden dat die ene krop sla die tussen honderden anderen ligt en die jij wil nemen voor uw neus wordt weggegraaid door een bejaarde? Wedden dat je op weg naar de kassa een winkelwagentje hardhandig tegen je kuiten voelt omdat die bejaarde voor U aan de kassa wil staan. Al eens geprobeerd om van een tram te stappen op een halte waar een meute bejaarden wil opstappen? Je kan je beter aan een rondje boksen wagen met Sugar Jackson, dat is minder pijnlijk.
Heb je al eens geprobeerd om op tram of bus naast een bejaarde te gaan zitten, die alleen op een bank zit? Moet je ook eens doen! Ofwel staan er voor je de gelegenheid hebt te gaan zitten twee boodschappentassen op die plaats ofwel wordt je terplaatse doodgebliksemd door een paar bejaarde ogen.
Nog zoiets is de "vaste terrassenplaats". Ga op de Groenplaats of op de Grote Markt maar eens op een terras zitten. De kans is groot dat enkele ogenblikken later enkele bejaarden afkomen die gewoon zijn van op de plaats te zitten waar jij nu zit. De blikken die je dan krijgt zijn niet te beschrijven, als ze je al niet komen vragen om op een andere plaats te gaan zitten.
Is dat terras toevallig gelegen op de De Keyserlei, dan zullen ze naast je komen zitten en onder elkaar, in een soort koeterwaals, waarvan ze denken dat het frans is, uw portret schilderen, denkende dat niemand buiten hen frans spreekt of verstaat.
En het allermooiste is wanneer ze met een bende ergens op een terras een koffie (met extra warm water, om er twee van te maken) gedronken hebben en de kelner komt met de rekening. Dan moet die sukkelaar alles per persoon tot op de cent uitrekenen en staan wachten tot de dames hun centjes bijeengeschraapt hebben om elk hun consumatie te betalen.
Pas op, er zijn er ook lieve, maar degenen waar ik meestal mee geconfronteerd wordt in Antwerpen, zijn vrij dikwijls van het type "om matrakken op te roderen"..., ik noem ze, en ik spreek uit ervaring het "schoonmoederstype". En dan verschiet men er van dat er minder getrouwd wordt...

woensdag 25 november 2009

De trein der traagheid rijdt in Schilde...

Wanneer sommige mensen het woord "Schilde" horen uitspreken koppelen ze dat onmiddellijk aan geld, villa's en rustig residentieel wonen. Een soort "Hof van Eden" op een boogscheut van Antwerpen. Wie zou daar niet willen bouwen en wonen? Iedereen toch?
Maar... zo traag er geleefd wordt in Schilde, zo traag wordt er blijkbaar ook gewerkt op de gemeentelijke administratie. Yolande Avontroodt mag dan wel een beminnelijk mens zijn, joviaal, vriendelijk, enz... maar blijkbaar is ze niet gevuld met Duracelbatterijen.
Stel je voor: Eind 2005 laat je je oog vallen op enkele percelen grond, gelegen langs de Turnhoutsebaan, X, Y en Z. Het is je bedoeling om op die percelen kleine appartementen te bouwen en op de gelijkvloerse verdieping winkelruimten te voorzien. Met het oog op die plannen vraag je uiteraard of er op die percelen een ruimtelijk uitvoeringsplan voorzien is. Neen, dat is er momenteel niet, maar dat zou klaar zijn binnen de twee jaar, dus ten laatste in het najaar 2007.
De percelen zijn, volgens het gewestplan, gelegen in een woonpark, dat de bouw van appartementen of seniories momenteel niet toelaat. Bij de opmaak van het RUP zou er rekening mee gehouden worden dat dit in de toekomst wel kan. Met die gedachte in het achterhoofd ga je dus tot de aankoop over.
In juni 2009 echter, vier jaar na de aankoop is er nog steeds geen ruimtelijk uitvoeringsplan en laat mevrouw Avontroodt in een brief weten dat het RUP op de Turnhoutsebaan Oost in de startfase zit. Een studiebureau heeft een eerste visie geformuleerd en die zal de komende maanden verder worden uitgewerkt. De definitieve goedkeuring zou echter vermoedelijk nog twee jaar kunnen aanslepen (dus tot 2011 of 6 jaar na de aankoop) gelet op het feit dat er een MER-screening en eventueel een milieu-effectenrapport moet worden opgemaakt.
Een beetje zoekwerk levert op dat de opdracht voor de opmaak van een RUP vorig jaar werd gegund aan het studiebureau Stramien in Antwerpen. Daar laat men, zonder het uit te spreken, verstaan dat niets het ruimtelijk uitvoeringsplan in de weg staat. Waarom wordt het dan niet opgemaakt? Waarom maakt Stramien zijn eindrapport niet over naar de gemeente Schilde?
Volgens de Schildense geruchtenmolen zou mevrouw Avontroodt echter zelf haar gemeentelijk oog laten vallen hebben op die percelen om er een politiekantoor en een seniorie op op te trekken.
Spreken we hier van politieke oncorrectheid of ligt het enkel aan de Schildense Duracellbatterijen... want als het aan de batterijen ligt dan moet men in Schilde bij de geboorte een grond kopen om er bij uw oppensioenstelling op te kunnen beginnen bouwen.
Bij politieke incorrectheid echter............

maandag 23 november 2009

Islamofobie in Antwerpen...


Islamofobie, mijn grootmoeder zaliger zou gezegd hebben: "Jongen, da's een woord van duizend frank, maar wat betekent het feitelijk?" Wel, letterlijk betekent het "schrik van de Islam" of "schrik van de belijders van de Islam, schrik van de moslims".
Waarom die rare inleiding? Wel, het voorbije weekend protesteerden zaterdag een veertigtal overwegend moslima van "Vrije keuze"op het Sint-Jansplein en zondag een twintigtal moslims van de AEL op de Draakplaats. Beide manifestaties waren tegen de islamofobie in Antwerpen.
Bij manifestaties met een dergelijk thema vraag ik mij af: Hebben de Antwerpenaren schrik van de moslims? Op uitzondering van een paar mislopen jongeren die oude mensjes lastig vallen en hun sjacoche pikken denk ik niet dat de Antwerpenaar bang is van de moslims. En de angst die die paar oudere mensen hebben zal niet overgaan door in een weekend twee manifiestaties te organiseren die op weinig belangstelling konden rekenen. Die zal alleen maar overgaan wanneer men die mislopen jongeren streng aanpakt en terug op het goede spoor zet, wat uiteraard wat meer moeite vergt dan twee manifestaties organiseren.
Op beide manifestaties eiste men gelijke kansen in het onderwijs en gelijke kansen op de werkvloer, de bouw van eigen moslimscholen, een einde aan het geweld tegen moslims, een quota bij aanwervingen, het oprichten van eigen jeugdbewegingen en het oprichten van eigen verenigingen.
Kijk, dat vind ik nu manifesteren om te manifesteren, want:
  • Wanneer er minder moslimjongeren doorstoten naar het hoger onderwijs, ligt dat zeker niet aan het onderwijs zelf, maar eerder aan een gebrekkige kennis van de nederlandse taal en desintresse van de leerlingen. Tenslotte wordt er hetzelfde onderwijs gegeven in België aan autochtone en allochtone jongeren. Ze zitten trouwens in dezelfde school en klas, krijgen dezelfde nota's, dezelfde les en dezelfde examens. Waar ligt de discriminatie dan? Wiens schuld is het dat de moslimjongeren niet doorstoten naar het hoger onderwijs? Wat heeft dat met islamofobie te maken?
  • Er zijn inderdaad nog bepaalde firma's, zoals FERRYN, die zeggen dat ze het liefst "genen bruinen" naar hun klanten sturen, maar ik denk dat dat eerder uitzondering dan regel is. Als je kijkt naar het personeel van de stad Antwerpen, denk ik dat dat een juiste weerspiegeling van de bevolking is. Wel is het juist dat, maar dat geldt zowel voor allochtonen als voor autochtonen, je maar een job kunt krijgen volgens de diploma-eisen. Van een ezel kan je nooit een advocaat maken, maar dat telt voor beide bevolkingsgroepen. En wat heeft dat weer met islamofobie te maken?
  • Een quota bij aanwervingen is onwettelijk. In de Belgische grondwet staat dat hij telt voor alle belgen en dat iedere belg gelijk is voor de wet. Er staat nergens geschreven dat een moslim positief of negatief moet gediscrimineerd worden. Ook bij aanwervingen is taalkennis en juist diploma voor de juiste job een vereiste. Ook dit heeft niets met islamofobie te maken.
  • Er is niets dat belet aan de moslimgemeenschap om een moslimschool op te richten. In België is er geen schoolplicht, maar een leerplicht. Iedereen kan een school openen en desnoods zijn leerlingen examens laten afleggen voor de middenjury. Wanneer het echter de bedoeling van die scholen is om les te gaan geven in de arabische taal en cultuur, verminderd dat automatisch weer de kansen op doorstoting naar het hoger onderwijs en de arbeidsmarkt. Ik dacht trouwens dat in iedere gemeenschapsschool men vrij kan kiezen voor ismalitische godsdienstlessen. Een eigen moslimschool is een recht, maar zou uiteraard de integratie niet bevorderen. Heeft dat iets te maken met islamofobie? Ik dacht het niet.
  • Er is ook niets dat de moslimgemeenschap verbiedt een eigen jeugdbeweging op te richten. In België kent men "vrijheid van verenigen" als één van de artikelen in de grondwet. Weer is het uiteraard iets dat de integratie niet zal bevorderen. FOS Open Scouting is een pluralistische scoutsbeweging waar elke godsdienstbeleving en gezindheid welkom is. Zij voeren diversiteit trouwens hoog in het vaandel. Islamofobie? Andermaal neen!
  • De eis tot het oprichten van eigen verenigingen? Ook hier verwijs ik naar "vrijheid van verenigen". Is de AEL geen vereniging? Is "Vrije keuze" geen vereniging? Al die vzw's in de Handelsstraat en de Diepestraat (iedere vijftig meter minstens één), zijn dat geen verenigingen? Ik dacht het wel, want anders zijn ze allemaal in overtreding op de wet op de vzw's. Is er hier sprake van islamofobie? Neen, ook niet.

Wat is dan de echte eis? De hoofddoekenkwestie? Moeten de foto's van ons koningspaar in de openbare gebouwen vervangen worden door een foto van Koning Mohammed VI en President Abdullah Gül?

We leven hier nu éénmaal in België, waar een andere cultuur heerst dan in sommigen hun thuisland, maar wie vrijwillig naar hier komt, zal zich toch moeten aanpassen aan de wetten en reglementen van het land wiens nationaliteit men aanneemt of wil aannemen. Aanpassen kan niet van één kant (blijven) komen en fundamentalisme is NOOIT goed, niet van de moslims, niet van de joden, niet van de christenen, niet van de vrijzinnigen en van niemand trouwens.

Maar islamofobie? Als men denkt dat dat bestaat in Antwerpen, moet men dringend iets doen om die angst weg te nemen, en dat kan alleen als iedereen zich als een normaal mens gedraagt...

zondag 22 november 2009

Den Bell

Nadat de vorige eigenaar Alcatel in 2006 besloot te verhuizen naar de stationsbuurt, koos het stadsbestuur dit Antwerpse ‘landmark’ als locatie om haar administratieve diensten, voordien verspreid over tientallen locaties in de stad, te centraliseren. In 2007 stapte ook het OCMW mee in het ambitieuze project. Met de verbouwing van en de verhuizing naar Den Bell willen beide organisaties de werkomstandigheden van hun medewerkers verbeteren en verder bouwen aan een efficiënte, flexibele en hedendaagse administratie.

De driehoekige kantoorgebouwen met een omtrek van bijna 400 meter strekken zich uit tussen de Boudewijnsstraat, de Diercxsensstraat en de Sint-Laureisstraat. Door plaatsgebrek bouwde Alcatel de binnenruimte over verschillende decennia volledig dicht. Het stadsbestuur liet deze ruimte vrijmaken om ze om te vormen tot een voor iedereen toegankelijk binnenplein. In de Boudewijnsstraat en de Sint-Laureisstraat werden daarom twee doorgangen gemaakt. Op deze manier werd in een dichtbebouwde wijk een extra open ruimte gecreëerd. Het binnenplein van Den Bell leent zich door zijn architectuur en uitrusting perfect voor sport en spel, buurtfeesten en activiteiten van lokale verenigingen.

De kenmerkende Bell-toren, in 1958 opgetrokken door architect Hugo Van Kuyck en voorzien van een indrukwekkende spiraaltrap, werd omgevormd tot een hedendaags vergadercentrum. Verspreid over de twaalf verdiepingen herbergt de toren tientallen kleine en grote, open en gesloten multifunctionele ruimtes voor tal van activiteiten, gaande van vergaderingen, opleidingen en selecties tot tentoonstellingen, recepties en seminaries. Het voormalige auditorium werd omgevormd tot een moderne zaal met tal van multimediale faciliteiten en hedendaags comfort. Net als in de rest van de toren werden alle verbouwingen uitgevoerd met het oog op een optimale toegankelijkheid voor mensen met een motorische, visuele of auditieve handicap. Tijdens de kantooruren zullen de vergaderfaciliteiten vooral gebruikt worden door de medewerkers van de stad en het OCMW, maar daarbuiten zullen ze beschikbaar worden voor derden.

De vroegere, vijf verdiepingen tellende, ‘werkhuizen’ van Den Bell werden verbouwd en heringericht tot open en flexibele kantoorruimten voor meer dan 2200 werknemers. Om de beschikbare ruimte optimaal te benutten en tegemoet te komen aan de stijgende nood aan dienstoverschrijdende projectwerking werd afgestapt van het klassieke kantoorconcept. Medewerkers moeten niet langer aan één vast bureau werken, maar kunnen hun werkplek kiezen in functie van hun taak van het moment. Zo kan men naast gewone basiswerkplekken onder meer kiezen tussen kleine en grote vergaderzalen, informele loungewerkplekken, projectruimtes en gesloten werkplekken. Door niet enkel taakgericht, maar ook optimaal digitaal te werken en gebruik te maken van groepsklassementen besparen de diensten enorm veel ruimte en papier en is alle informatie overal en snel beschikbaar. Werkplekdelen zorgt bovendien voor een betere interne communicatie én brengt dynamiek in een werkdag.

Aan de duurzaamheid van het Bell-project werd veel aandacht besteed. Aanwezigheidssensoren doven het licht in ongebruikte ruimtes en in ruimtes met voldoende daglicht. Centraal elektriciteitsbeheer gaat sluimergebruik tegen. Energiezuinige radiatoren en moderne condensatieketels moeten warmte- en energieverspilling vermijden. Een automatische zonwering en hybride ventilatie spelen perfect in op het seizoen en het uur van de dag. Aan de basis ervan ligt een geïntegreerd klimaatbeheersysteem dat op elk moment van de dag bepaalt welke vorm het meest geschikt is en door mechanische en natuurlijke verluchting te combineren een aangenaam en tegelijk ecologisch verantwoord binnenklimaat garandeert. Zo zullen medewerkers in Den Bell in de winter een dikkere trui moeten dragen, maar op een warme zomerdag ramen kunnen openzetten.

Samenwerken op één locatie betekent op zich al een aanzienlijke daling van het aantal dienstverplaatsingen, maar ook op het vlak van hun eigen mobiliteit wordt van de stedelijke medewerkers een mentaliteitsverandering verwacht. In de parkeergarage onder Den Bell zijn enkel bezoekers, personen met een handicap, dienstvoertuigen en carpoolers toegelaten. Individuele werknemers worden geacht, in navolging van het STOP-principe (stappers / trappers / openbaar vervoer / personenwagens) op een duurzame manier hun dienst- en woon-werkverplaatsingen te maken. Een mobiliteitsgids, fietsvergoedingen, terugbetalingen van het openbaar vervoer, een fietshersteldienst en extra sanitaire voorzieningen voor fietsers en voetgangers moeten de werknemers stimuleren om de meest geschikte keuze te maken.

Al deze factoren maken van Den Bell een gebouw met een voorbeeldfunctie, waarin efficiëntie, kostenbewustzijn en duurzaamheid centraal staan en mensen in een aangename omgeving samenwerken om nog beter in te spelen op de noden van de Antwerpenaar.
En nu maar hopen dat ook het personeel tevreden is, want die zitten er niet voor de prestige, maar om gewoon hun werk te doen...

zaterdag 21 november 2009

Sint Hermanus Tsevanus...


Na Damiaan is er nóg een Vlaming heilig verklaard, in de politiek althans. Herman Van Rompuy, de man die eigenlijk geen premier wou worden in België, wordt nu president van de E.U. Zijn ook pas benoemde buitenlandminister is al even onbekend en was zelfs nooit ergens verkozen. Een Britse Turtelboom, zeg maar.


Als Vlamingen zouden we fier moeten zijn op de benoeming van Van Rompuy, al is dat niet van harte. De man is namelijk niet benoemd omwille van zijn verwezenlijkingen, maar omwille van het feit dat hij integendeel zo goed als niets verwezenlijkt heeft, omdat hij de aaibaarheidsfactor heeft van een tam konijn. Eigenlijk een echte, brave Vlaming van het type zoals we er nog dertien in een dozijn tegenkomen: intellectueel, dat wel, maar voor de rest dociel, onderdanig, braaf, niet uitgesproken en uitvoerend wat anderen hem vertellen (voor zover hij al iets uitvoert).

Wie ook niet gelukkig zal zijn met deze benoeming, is een zekere Guy Verhofstadt. Het blauwe konijn uit Gent (of is het Umbrië?) is voorbijgestoken door de grijze muis uit de Rand. Een "Rand"verschijnsel wordt president! Voor Verhofstadt is het de zoveelste nederlaag sinds hij Europa ging redden. Eerst delfde zijn liberale fractie, waarvan hij de leider is, het onderspit bij de herverkiezing van Barroso en nu krijgen de Europese blauwen weer twee keer niks: geen president, geen minister van Buitenlandse Zaken. Hopelijk krijgt de man geen heimwee naar de Belgische politiek, waar - onbegrijpelijk, maar waar - er nog een meute is die het verschil niet kent tussen regeren en met geld smijten en die nog altijd achter die rattenvanger zal blijven aanlopen.


Daarmee zijn we bij het volgende hoofdstuk aanbeland: de Belgische politiek. Het zal me weer een stoelendans worden, met - naar alle waarschijnlijkheid - Yves Leterme terug als premier. De vierde in twee jaar tijd. De man die in 485 dagen vier maal ontslag nam en die ervoor bekend staat rancuneus te zijn. Krijgen we weer vuurwerk of gaat hij iets geleerd hebben van het Randverschijnsel en maar verder aanmodderen tot juni 2011? Om dan verkiezingen te houden die door het Grondwettelijk Hof nu al ongrondwettelijk worden verklaard?


Wie leeft, zal zien, maar het blijft spannend.

vrijdag 20 november 2009

België, het land van belofte(n)...


Onze justitie ligt nog maar eens onder vuur. Het blijft het verhaal van een teveel aan koks, waardoor het eten bederft. Zopas werd bekend dat Justitie de Belgische staat 570 miljoen euro kost, alleen al aan salarissen. In Nederland, met een bevolking die anderhalve keer groter is, moet de plaatselijke justitie het doen met 510 miljoen. En waarschijnlijk werkt het daar nog beter ook.

Als we een vergelijking maken in procenten, heeft België tien (10!) keer zoveel rechtbankgebouwen als Nederland, vijf keer zoveel als Denemarken en drie keer zoveel als Frankrijk. Hoofdreden daarvan zijn de vredegerechten. Daarvan hebben we er 187, met liefst 229 vrederechters. En daar houdt het niet mee op.

In de meeste democratische landen, zelfs in sommige met een bedenkelijk allooi, zoals Bosnië en Georgië, is er een verplichte permanente vorming voor rechters. In ons land niet. Nog niet zolang geleden las ik in De Standaard een interview met een Vlaamse rechter die gedegouteerd met vervroegd pensioen ging. Hij kon het niet langer aanzien. Hij was nu 61 en had in heel zijn rechtelijke carrière nooit één beoordeling gehad. Hij niet en zijn collega's ook niet. Rechters moeten zich hier al aan sadisme en masochisme te buiten gaan, vóór ze enige straf riskeren.
Vorige week stond er nog in de kranten dat, ondanks een lamlendige regering, het staatsblad nog nooit dikker is geweest. Reden daarvoor is dat de parlementsleden, bij gebrek aan echt werk, zelf een bezigheid zoeken en aan de lopende band allerlei nieuwe wetten en regeltjes à la carte uitdokteren. Het gevolg daarvan is dat onze rechtspraak steeds ingewikkelder wordt en dat advocaten zich steeds meer gaan specialiseren in één materie, waarin ze dan zo goed als onklopbaar worden. De rechters, die álle materies moeten aankunnen, worden door die advocaten gerold dat het niet meer mooi is om aan te zien. In België komt het er dan ook op aan de juiste advocaat te vinden én genoeg geld ervoor over te hebben en zo wordt men bijna gegarandeerd ongenaakbaar.

Ondertussen moet men al een straf krijgen van meer dan 3 jaar alvorens men achter de tralies belandt. Dat de gevangenissen toch nog overvol zitten heeft te maken met de stokkende rechtsgang door de archaïsche instelling van onze Justitie, die nog werkt met systemen uit de tijd van Napoleon en die het slechtste presteert van alle Belgische administraties.
Nadat Onkelinx de gerechtelijke impasse alleen nog maar erger heeft gemaakt, o.m. door het nog verder uithollen van de wet Lejeune, zou "watje" De Clerck dat nu allemaal moeten gaan oplossen. Dat lukt de man nooit, tenzij hij met een "tabula rasa" zou uitpakken, ttz terug beginnen vanaf nul. Zie je dat al gebeuren in een land waar de regering het zelfs niet eens kan worden over de kleur van de autokentekens?

donderdag 19 november 2009

Geruchten...

Ik hoor en lees vandaag geruchten, maar kan tot nu toe nergens hieromtrent bevestiging krijgen. Beschouw deze collumn vandaag dan ook niet als iets met nieuwswaarde of als keiharde waarheid.
Waarover gaat het? Wel, het gaat over twee losstaande feiten die op één of andere manier toch met elkaar verband houden.
Het eerste gerucht gaat over het Antwerpse stadhuis. Aan de straatzijde, op de gelijkvloerse verdieping zijn rondom vijfenveertig buitendeuren. Misschien hebt U zich ooit afgevraagd waarom zoveel toegangsdeuren nodig zijn (of althans waren).
Antwerpen wilde destijds (16é eeuw) een stadhuis, maar had daar eigenlijk het nodige geld niet voor, dus werden aanvankelijk enkel de eerste twee verdiepingen gebouwd, welke in 1564 opgeleverd werden. Dek bovenstaande foto maar eens gedeeltelijk af en U zult zien dat het stadhuis er meer uitzag als een militair bolwerk dan als een statig stadhuis. De tweede verdieping fungeerde dus als stadhuis en de gelijkvloerse verdieping, met zijn vijfenveertig toegangsdeuren, werd verhuurd aan diverse winkeliers, die elk in hun toegangsdeur hun waren te koop aanboden. Met het huurgeld dat de winkeliers voor de panden betaalden, werd, in de loop van de daaropvolgende decennia, de rest van het stadhuis afgewerkt.
Het Antwerpse stadhuis was dus, enkele eeuwen voor er sprake was van Wijnegem Shoppingcenter, het eerste shoppingcentrum in Antwerpen.
Nu gonst het gerucht dat men op 't Schoon Verdiep, onder impuls van schepen Van Campenhout, zinnens is om daar terug winkels te openen, onder meer diamantwinkels.
Pas op, op zich geen slecht idee en toeristisch gezien misschien een nieuwe troef op de Grote Markt, nu alle evenementen toch verhuisd zijn of verhuizen naar het "Trendy Zuid", de Grote Markt verkeersvrij is en de terrassen gehalveerd. Alleen hoop ik dat ze met dat idee het stadhuis niet in handen gaan geven van de Joden en van de Russische maffia en er het nieuwe "Rode plein" van maken.
Het tweede gerucht gaat over de Dienst Toerisme. Die zit momenteel toeristisch zéér centraal gelegen op de Grote Markt, 15 en heeft een antenne in het vernieuwde Centraal station. Twee superlocaties dus, enerzijds onmiddellijk bereikbaar bij aankomst per trein, gelegen naast de Zoo
en anderzijds pal in het toeristische centrum van Antwerpen.
Nu gaan geruchten dat men zinnens is deze dienst te verhuizen naar... inderdaad, het "Trendy Zuid". Begrijpe wie begrijpen kan. Leven onze vertegenwoordigers op 't Schoon Verdiep op een andere planeet, zijn ze wereldvreemd, of denken ze echt dat een toerist zijn informatie tweeënenhalve kilometer verder gaat halen om dan terug te keren naar de Grote Markt, de Kathedraal, het Steen en de Schelde?
Dat eerste gerucht mag van mij gerust waarheid worden, maar dat tweede? Als dat waar is mag voor mijn part het ganse stadsbestuur werk gaan zoeken in een beschermde werkplaats en hopen dat ze er aangenomen worden....

woensdag 18 november 2009

Helpen, beschermen, dienen...

Wat is er in godsnaam toch aan de hand met onze lokale politie? Schort er iets aan de opleiding? Is er iets mis met de korpsleiding? Hebben ze de verkeerde job gekozen? Ik weet het niet. Maar één ding weet ik zeker en dat is dat sommige dienders denken dat ze boven de wet staan.
Zowel in onze als in andere kranten werd er reeds uitvoerig bericht over het foutparkeren door politiewagens op de Bolivarplaats, terhoogte van het Vlinderpaleis. Maar blijkbaar vinden de "dames en heren politiemensen" het te ver om 150 meter verder op een gratis politieparking te gaan staan.
Blijkbaar is het niet alleen op de Bolivarplaats dat de dames en heren hun weg gaan. Gisteren nog publiceerde onze collega van volksgazet.be nog twee foto's van twee politiewagens die in Hoboken in overtreding stonden. Eentje waar parkeren absoluut verboden is en eentje op een laad- en loszone.
Maar de strafste dienders zitten toch in Merksem. Een jongen wiens fiets gestolen is ziet de dader op zijn fiets rijden. Hij kent de dader en stapt met zijn vader naar de politie. Daar wordt gezegd dat hij zelf de dader maar moet aanhouden en dan terug moet bellen. De politie zal de dader dan wel komen ophalen.
Kijk bij zulke verhalen en zeker bij dat laatste dreigt mijn maaginhoud terug naar boven te komen. Weten de clowns echt niet meer waarvoor ze betaald worden? Weten die echt niet dat het hun plicht is een misdrijf waarvan zij kennis hebben gekregen te doen ophouden? Hebben die geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel of hebben die gewoon de verkeerde job gekozen?
Het is al erg genoeg dat ze de meeste verkeersovertredingen verbaliseren "in de vlucht" (zonder de overtreder aan te spreken). Wat vroeger uitzondering was is nu regel geworden.
Ik denk dat het hoge tijd wordt dat Eddy Baelemans eens grote kuis houdt in zijn korps en er de rotte appels uit haalt. Dat zou op véél méér sympathie kunnen rekenen dan een perswoordvoerder op een zijspoor te zetten...

dinsdag 17 november 2009

Nieuw in het takenpakket?...

Ludo Van Campenhout (Open vld), Antwerpse schepen én parlementslid. Twee taken die hij zéér ernstig neemt. Want zeg nu zelf, vriend en vijand zal het er mee eens zijn dat Ludo één van de betere schepenen van onze koekestad is. Dankzij zijn inzet zal Antwerpen er binnen enkele decennia totaal anders uitzien en zal de woonkwaliteit met rasse schreden vooruit zijn gegaan.
Een politicus met politieke moed ook door zich in het Oosterweeldossier op het laatste ogenblik te outen als neen-stemmer. Ook iemand met een goede dossierkennis en diverse tussenkomsten in het parlement (en dan bedoel ik niet het Parlement in de Hoogstraat), zeker wanneer het over een materie gaat die Antwerpen aanbelangd.
Langs de andere kant ook een fervent R. Antwerp F.C.-aanhanger. Zelfs tijdens zijn recent huwelijk waren rood-wit de overheersende kleuren. Niets mis mee natuurlijk, tenzij misschien voor de Beerschotaanhang. Ieder diertje zijn pleziertje en ook een drukbezet politicus heeft nood aan ontspanning.
Ik was dan ook verbaasd toen hij verkondigde in het parlement de Minister van Binnenlandse Zaken te zullen interpelleren over het feit dat de wedstrijd Boussu-Antwerp vorig weekend is afgeschaft, omdat het een risicomatch zou betreffen.
Dat vind ik nu net niet kunnen. Een prima politicus die gaat tussenkomen in het parlement omdat zijn favoriete ploeg een weekend niet heeft kunnen spelen... ik kan verkeerd zijn en corrigeer mij indien het zo is, maar zoiets vind ik niet kunnen...

maandag 16 november 2009

Persvrijheid...

Vandaag zat er in onze e-mail een mailtje met andermaal een anonieme reactie: "Komaan, zulke laag bij de grond collumns, dat kan je toch niet menen". Beste anonimus, ik meen dat wel, maar... ik heb tenminste de moed om er mijn naam onder te plaatsen. De moed die U blijkbaar ontbreekt bij Uw mailtje. Dit brengt ons bijna naadloos tot het collumn van vandaag: Persvrijheid.
Professor mediarecht Dirk Voorhoof (Universiteit Gent en Universiteit Kopenhagen) wijst op de ongrondwettelijkheid en het gevaar van het eenzijdig verzoekschrift. Na Humo, TV Familie en Dag Allemaal weten ze nu ook bij Telefacts wat het betekent als een rechter na de procedure van eenzijdig verzoekschrift een stuk niet laat verschijnen of de uitzending van een tv-programma verbiedt. Voorhoof vindt dat er dringend moet opgetreden worden tegen onbetamelijke journalistiek, maar noemt de procedure ook in strijd met de grondwet én gevaarlijk. "Er lopen in dit land politici, bedrijfsleiders, politiemensen, ambtenaren en zelfs magistraten rond die wel eens op slechte gedachten zouden kunnen komen."

Het komt niet aan de snelrechter in kort geding toe om met een juridische bokshandschoen de fundamentele basisprincipes van de rechtsstaat een dreun te geven Een opiniestuk (dus ook dit) ontkomt er niet aan om een meestal complexe problematiek te vernauwen en met een paar krachtige maar eenzijdige argumenten een bepaalde positie te verduidelijken. Meestal snel, snel. Daar is op zich niets mis mee, omdat anderen evengoed in de mogelijkheid zijn om een opiniestuk te publiceren, argumenten te weerleggen of onjuiste gegevens te corrigeren. Desnoods kan men de auteur van het opiniestuk "verdwazing" toeschrijven, of gebrek aan deskundigheid. Moet allemaal kunnen. Op het einde van de discussie, als het stof wat is gaan liggen, komen toch telkens weer de contouren wat duidelijker tot uitdrukking en kunnen er (beleids)beslissingen genomen worden.

Wat voor een opiniestuk geldt, is echter niet van toepassing op een rechterlijke beslissing. De rechter mag een problematiek juist niet eenzijdig beoordelen, moet kennis nemen van alle argumenten van de partijen en op basis van grondig beraad, reflectief, even de tijd nemen om na te denken en dan een beslissing te nemen, rekening houdend met fundamentele rechtsprincipes, concrete wettelijke bepalingen en tegengestelde belangen die in het geding zijn.

Het principe dat elke partij het recht moet hebben om zich te verdedigen en haar argumenten, rechten en belangen aan de rechter duidelijk te maken, vindt slechts hoogst uitzonderlijk geen toepassing. Dat is het geval bij een kortgedingprocedure op eenzijdig verzoekschrift, zoals dit is geregeld in het Gerechtelijk Wetboek (art. 584 en 1025 ev). Er zijn inderdaad gevallen van uiterste hoogdringendheid waarin een beroep moet gedaan kunnen worden op de rechter om in een paar uur tijd een voorlopige, beschermende maatregel afgekondigd te zien of een feitelijkheid te doen ophouden, bijvoorbeeld tegen een buurman die onmiddellijk moet stoppen een deel van een gemeenschappelijke muur neer te halen. Of een bevel dat een privéonderneming stante pede moet ophouden in een natuurgebied werken uit te voeren. De rechter, in dit geval de voorzitter van de rechtbank, beslist dan, halsoverkop, op basis van het luttele en per definitie eenzijdige, maar alarmerende bewijsmateriaal dat de eiser voorlegt. Er is even geen tijd om de andere partij op te roepen en in deze fase een recht op verdediging te geven. Moet kunnen.

Achteraf, op derdenverzet of nog later in beroep of in een procedure ten gronde, kunnen dan alle partijen worden gehoord, kunnen alle argumenten op een rijtje worden gezet en kan de (voorlopige) maatregel bevestigd of ingetrokken worden. De snelheid en efficiëntie van zo"n rechterlijke tussenkomst heeft ertoe geleid dat ook in mediazaken steeds vaker een beroep wordt gedaan op deze procedure om een publicatieverbod van een krant of weekblad uit te lokken of de uitzending van een tv-programma op de valreep geschrapt te zien.

Censuur

De procedure op eenzijdig verzoekschrift in mediazaken stelt nochtans heel bijzondere problemen. Zo is er ten eerste het door artikelen 18 en 25 van de grondwet ingevoerde verbod van preventieve maatregelen en censuur. Er is geen discussie over dat dit verbod ook geldt voor de rechterlijke macht, dus ook voor rechterlijke beslissingen. Ook de rechter moet immers de grondwet naleven. Maar eminente juristen zijn in staat om dit euvel te omzeilen. Van verboden preventieve censuur is volgens het Hof van Cassatie (29 juni 2000) immers maar sprake als er nog geen verspreiding is, of beter: van censuur is geen sprake van zodra er enige verspreiding is. Een rechterlijk bevel om een bepaald nummer van een krant of weekblad uit de rekken in de krantenwinkels te laten halen, is dan inderdaad geen preventieve maatregel, want er is al een verspreiding. Ja, maar wat dan met een uitzendverbod van een tv-programma dat nog niet is uitgezonden? Ook daar weet het Hof van Cassatie raad mee. Het verbod van censuur staat toch immers in het grondwetsartikel dat verwijst naar de drukpersvrijheid, en radio en televisie, dat is natuurlijk iets heel anders dan drukpers. Voor radio en televisie geldt dus geen verbod van censuur (Hof van Cassatie 2 juni 2006). Het mag dus geen verwondering wekken dat de voorzitters van de rechtbanken een opening benutten die hen door de rechtspraak van het Hof van Cassatie is aangereikt.

Blijft er nog een tweede probleem: een verbod tot uitzending van een tv-programma of een publicatieverbod van een artikel in een weekblad, is dat nog wel een voorlopige maatregel? Want een dergelijke rechterlijke beslissing komt er eigenlijk (meestal) op neer dat de hoofdredacteur of het medium zelf moet procederen om alsnog de uitzending "op antenne" te krijgen of het artikel gepubliceerd te zien.

Op zich al een gewrongen situatie: dat men eerst via de rechter moet passeren om iets uitgezonden of gepubliceerd te zien, staat wel erg op gespannen voet met het principe van de persvrijheid. In derdenverzet komt men bovendien terecht bij dezelfde rechtsinstantie, vaak bij dezelfde rechter die eerder het verbod oplegde en die zichzelf dus al na enkele dagen of weken zou moeten tegenspreken. Een moeilijke oefening. Want het opheffen van een publicatie- of uitzendverbod impliceert dat de rechter toen, op eenzijdig verzoekschrift, zich een beetje in de luren heeft laten leggen door de oorspronkelijke verzoeker en dus al te voorbarig, louter op basis van eenzijdige informatie, ten onrechte een verbod heeft uitgevaardigd. Of dat de rechter te weinig rekening heeft gehouden met een aantal fundamentele rechtsprincipes.

Niet zelden laat de rechter in derdenverzet het oorspronkelijke verbod overeind. Toch zijn er voorbeelden dat het ook anders kan, zoals onlangs in de zaak tegen Dag Allemaal. Na verweer door Dag Allemaal bleek namelijk dat de mevrouw met het geamputeerde been die bezwaar had gemaakt tegen de publicatie in het weekblad van haar zogenaamde privéfoto"s en had aangevoerd niets te maken te hebben met amputatiefetisjisme, zichzelf met haar handicap adverteerde met foto's op de website www.ampulove.org. Op basis van het verweer door Dag Allemaal trok de rechter het publicatieverbod toen weer in. Maar ondertussen had het magazine in kwestie wel een volledige oplage van een nummer uit de handel moeten halen. Ten onrechte dus, zo bleek na tegensprekelijk debat.

Meteen illustreert deze case dat de rechter op eenzijdig verzoekschrift een niet te rechtvaardigen en veel te drastische beslissing heeft genomen, bovendien op een terrein van de persvrijheid waar elke vorm van overheidstussenkomst sowieso al heel gevoelig ligt. De rechter gaat in dit soort zaken vaak ook al te voortvarend over tot het onmiddellijk afkondigen van een verbod tot verspreiding van een volledig nummer of tot uitzendverbod van een volledig programma, terwijl toch maar bepaalde onderdelen schijnbaar problematisch zijn. In veel gevallen kan, zoals in andere landen gebruikelijk is, een rechterlijk bevel tot rectificatie volstaan, of een verplichte inlassing van een mededeling waaruit blijkt dat een artikel of reportage voorwerp is van een rechtsgeding of door de betrokkene als lasterlijk of beledigend wordt beschouwd. Op die manier kan via procedure op eenzijdig verzoekschrift wel vlug via een voorlopige maatregel gevat worden opgetreden, zonder echter op disproportionele wijze de bijl te zetten in het basisprincipe van de persvrijheid.

Als het gaat om inbreuken op de privacy of rechten van slachtoffers of minderjarigen, kan een verbod eventueel wel gerechtvaardigd worden, maar dan pas na minstens de omroep, de krant of het tijdschrift de mogelijkheid te hebben gegeven om binnen zeer korte termijn aan de rechter hun versie van de feiten en hun juridisch verweer, desnoods summier, toe te lichten.

Onbetamelijke journalistiek

De boodschap is zeker niet dat Dag Allemaal, TV Familie of Telefacts ongemoeid en ongegeneerd het privéleven mogen negeren of de goede naam en reputatie van anderen mogen besmeuren. Het is zelfs hoog tijd dat er wat assertiever opgetreden wordt tegen onbetamelijke "journalistiek", zoals die steeds meer uitzaait in tal van weekbladen en ook is gaan insijpelen bij andere media.

Een recent voorbeeld, de zaak-Lefevere tegen Het Laatste Nieuws, bewijst overigens dat dit ook kan, hoewel in die zaak de rechter dan weer wat al te assertief is te werk gegaan door het toekennen van 600.000 euro schadevergoeding, te betalen door de journalist en hoofdredacteur. Een ongewoon hoge schadevergoeding naar Belgische normen, het lijkt wel een punitive damage, een vorm van bestraffende schadevergoeding die niet is toegestaan. Maar deze uitspraak bewijst ten gronde wel dat er rechtsmiddelen, klachtprocedures en vorderingen bestaan die in overeenstemming zijn met de grondwet en met de fundamentele basisprincipes van de rechtsstaat.

Het komt niet aan de snelrechter in kort geding toe om met een juridische bokshandschoen deze basisprincipes een dreun te geven. Voorafgaande controle en censuur door de rechter is iets wat de grondwetgever uitdrukkelijk niet gewenst heeft. De deur te wijd laten openstaan voor procedures op eenzijdig verzoekschrift is bovendien bijzonder gevaarlijk. Want er lopen in dit land ook politici, bedrijfsleiders, politiemensen, ambtenaren en zelfs magistraten rond die wel eens door de uitspraken in de zaken-TV Familie en -vtm-Telefacts op slechte gedachten zouden kunnen komen.

zondag 15 november 2009

Bruine café's...

Vroeger, en daarmee bedoel ik tot voor 20 jaar, toen Antwerpen nog Antwerpen was, veel volkser, toen er nog "plat aantwaarps" werd gesproken en de mannen van den bassin nog alle dagen naar 't' kot moesten en regelmatig een robbertje vochten om nadien samen pinten te drinken, toen de vrouwen hun man nog uit 't café kwamen halen als het eten koud werd, waren er meer, veel meer zelfs, echte Aantwaarpse bruine cafés.
De ontmoetingsplaats waar zowel "meneer docteur", den bankier, den burgemeester, de schepen en den dopper kwam. De cafés waar men, wanneer iemand binnen kwam, automatisch wist hoe laat het was. De cafés waar men nog nooit van een barman had gehoord, maar waar de waard met opgestroopte hemdsmouwen achter zijn tap stond als een kapitein op de brug.
De plaats waar men alles van iedereen wist, waar de wereldproblemen werden besproken en stadspolitiek werd bedreven. De plaats waar meer beslissingen werden genomen dan op 't Schoon Verdiep. De plaats waar men de rook kon snijden met een mes.
De cafes waar iets gebeurde. Meestal onschuldige mensenkloterij, maar af en toe toch ook al eens iets dat het daglicht niet goed kon verdragen. De cafés zonder juke-box of muziekinstallatie. De cafés waar ook echt gepraat werd. Cafés waar figuren als "Snellen Eddy" en "Marksken van de Kampioenen" perfect overeen kwamen.
Helaas, de meesten zijn verdwenen, of... aangepast. Er staat nu een moderne muziekinstallatie, het interieur is opgefrist en er lopen garcons rond met dure, sjieke kledij uit "'t Boerken" in de Hoogstraat. De cafébaas werd vervangen door een barman en die cafébaas komt nog éénmaal per dag binnen, om z'n recette op te halen. Den dopper en den dokwerker worden er amper gedoogd. Het cliënteel bestaat nu uit toeristen uit Nederland en Spanje met een koffie verkeerd en een boterham met gehakt, alhoewel dat daar tegenwoordig een "broodje haché" heet en zoveel kost als anderhalve kilo gehakt en twee grote broden. De echte Antwerpenaar voelt er zich niet meer thuis.
Gelukkig bestaan er nog enkele zoals de Corso op de Vrijdagmarkt, Den Engel en Den Bengel (foto),twee monumenten op de grote Markt, Het Parlement in de Hoogstraat, De Pelikaan, en dan zijn we bijna uitgepraat. Zonder muziek, in een uitgeleefd interieur, met een cafébaas aan de tap die een gediplomeerd leugenaar is en waar rangen en standen niet tellen. Waar een eerlijke pint voor een eerlijke prijs verkocht wordt
Infeite, hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat die etablissementen op de Unescolijst moeten geplaatst worden als cultureel erfgoed. Want ooit is het gedaan en dan kennen we alleen nog cafe De lichttoren van Lilly en Marleen...

zaterdag 14 november 2009

In het kruis getast...

Vandaag is het zo ver... Sinterklaas, de grote kindervriend, komt met zijn stoomboot van Spanje en zet in Antwerpen voet op Belgische bodem. Dat hij infeite van Sint-Anna-plage komt met de Flandria mag de pret niet drukken. En degene die voor twee weken in Wijnegem is aangekomen was de echte sint niet.
De oorsprong van het moderne Sinterklaasfeest voor kinderen ligt in de 19e eeuw. De Amsterdamse onderwijzer Jan Schenkman (1806 - 1863) schreef het prentenboekje Sint Nicolaas en zijn knecht (Amsterdam, 1850 en latere herdrukken 1880, 1885, 190? en 1907) met de tekst van het liedje "Zie ginds komt de stoomboot". De moderne tijd deed zijn intree met de stoomboot. De afkomst Spanje werd ingevoerd, net als de roe en zak van Zwarte Piet als pedagogische straf. Sint reed voor het eerst op een schimmel over de daken en cadeaus gingen voor het eerst door de schoorsteen.

Ook Jan Pieter Heije (1809-1876) beïnvloedde het Sinterklaasfeest. Het lied "Zie de maan schijnt door de boomen" werd voor het eerst gepubliceerd in 1843 in de bundel Kinderliederen.

Sedert begin jaren 90 van de vorige eeuw heeft het paard een naam: Amerigo In de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw had het paard ook al een naam: "Majestueuzo". In België heet het paard "Slecht Weer Vandaag".

Het feest van Sinterklaas heeft eigenlijk nog weinig te maken met het oorspronkelijke feest in de 18é eeuw. In Nederland zet men vanaf de 15e eeuw de schoen. In eerste instantie gebeurde dat in de kerk en was de opbrengst voor de armen. Uit archiefstukken blijkt dat vanaf 1427 in de Sint Nicolaaskerk in Utrecht schoenen werden gezet op 5 december, pakjesavond. Rijke Utrechters legden wat in de schoenen en de opbrengst werd verdeeld onder de armen op 6 december, de officiële sterfdag van de Heilige Nicolaas.
Op alle vroegere afbeeldingen staat Sinterklaas afgebeeld als bisschop, met mantel en mijter MET KRUIS. Tenslotte was hij bisschop van Myra en is hij na zijn dood heilig verklaard. Zijn naam staat trouwens ook op de kalender.
Nu is het feest natuurlijk sterk gecommercialiseerd en is het meer een feest voor de speelgoed- en GSM-fabrikanten. Het is ook allang geen echt kinderfeest meer. Ga vanmiddag maar eens kijken aan de kade en op de Grote Markt. Volwassenen en vooral 60plussers zouden de kinderen in de Schelde duwen om zelf zoveel mogelijk te kunnen grabbelen. Ze zijn hierbij zelfs niet beschaamd om de sint en de pieten een omgekeerde paraplu onder de neus te steken, kwestie van toch maar geen snoepje te missen.
Het is ook geen christenfeest meer. Ook moeders met hoofdoeken, die zouden willen dat de kruisbeelden uit de scholen verdwijnen, duwen hun kinderen naar de eerste rijen om wat lekkers op te vangen. Want één katholieke heilige, en dan nog enen die geeft, die willen ze wel aanvaarden.
Ik ben benieuwd of Sinterklaas zijn mijter zal versierd zijn met een kruis. Want een sint zonder kruis op zijn mijter, dat is geen Sinterklaas, dat is gewoon Jan Decleir met een raar, rood kleed aan. Ik hoop dat hij een kruis op zijn mijter heeft, want anders zal het protest, en zeker tijdens een rechtstreeks televisie-uitzending, niet uitblijven. En trouwens, mogen wij nog iets van onze cultuur en traditie behouden? Iemand die geschokt is door een mijter met een kruis op, die hoeft de kinderen niet te vertrappelen om toch iets op te vangen. Die kan gewoon thuis blijven.
En Patrick Janssens? Die heeft vandaag gegarandeert een wit hemd en een das aan. Waarom? Wel, Sinterklaas komt uit het oosten en heeft een heleboel zwarte knechten mee. Dat is nu net het kiezerspubliek van Janssens. En voor potentiële kiezers mag je al eens een das aandoen, nietwaar?

vrijdag 13 november 2009

Verboden te verbieden...


Laat mij beginnen met te zeggen dat ik een roker ben. Voor mij hoort een sigaret bij een Tripel van Westmalle als mayonaise bij frieten.

Als het van de Senaatscommissie sociale zaken afhangt, komt er een algemeen rookverbod op café. Gelukkig zou het pas ingaan in 2012, de verkozenen hebben nog even tijd om weer bij hun verstand te komen.

Zeker, talloze studies wijzen terecht op de gevaren van - ook passief - roken. Terecht vaardigde de overheid verboden uit. Het is goed dat er niet meer gerookt mag worden op de werkvloer, in publieke ruimtes, in restaurants. Maar zoals altijd moet men niet overdrijven.

Gezondheid is een belangrijk maar geen absoluut argument. We durven er meer dan een glas op verwedden: de kwalijke gevolgen van de in de Belgische cafés getapte pinten en zware bieren zijn véél erger dan die van de aldaar gerookte shagjes. Weekenddoden: er zijn toch veel meer treurige ongelukken te wijten aan te veel alcoholverbruik dan aan een te hoog nicotinegehalte? Intrafamiliaal geweld, vooral tegen vrouwen: het zo sympathieke werkmanspintje heeft tot oneindig meer miserie geleid dan de Belga Filter. En toch denkt niemand eraan de pint te verbieden.

Een café is namelijk een plaats waar mensen vrijwillig en in alle gemak moeten kunnen samenkomen. Behalve als ze zich aan onwettelijkheden zouden bezondigen. Maar het roken van een sigaret is, hoewel ongezond, niet verboden. Zelfs niet na het rookverbod. Dat niet-rokers, en zeker de wetgever, het verstand hebben dat toe te laten waar dat in alle redelijkheid kan. Zoals op café. En voorts staat het niet-rokers volledig vrij om rookvrije cafés op te zoeken of te openen.

Helaas is in dit debat van redelijkheid al lang geen sprake meer. En vooral niet van verdraagzaamheid. Zelfs groenen en socialisten, die helaas méé de meerderheid vormden in de Senaatscommissie, waren niet zo lang geleden voor een gedoogbeleid inzake cannabis en softdrugs. Nu zweren ze plots bij een rigide verbod op tabak. In de paarse jaren geloofden ze nog in vrijheid en verdraagzaamheid. Nu hebben ze zich ook laten aantasten door een tijdsgeest van het grote doch bekrompen gelijk. Nu zijn ze tegen de sigaret. Straks zijn er anderen tegen cannabis. Tegen te luide muziek door koptelefoons. Tegen rumoerige kinderen. Tegen de hoofddoek. Tegen klokkengelui. Tegen anderstaligen. Tegen andersgeaarden. Dat is de tendens die zo'n dom sigarettenverbod verstrekt: die van niet meer hoeven verdragen wat anders is of zelfs een beetje hindert.

donderdag 12 november 2009

Symbolen...


Er bestaat geen enkele natie, geen enkele stad of gemeente, zelfs geen enkele vereniging of vriendenkring, of ze hebben hun eigen symbool. Iets waardoor ze herkenbaar worden, iets waar ze mee vereenzelvigd worden. Ik heb het hier niet over een vlag of een gemeente- of stadswapen, neen, echt over een symbool.

Kijk, zo heeft Brussel Manneke Pis en het Atomium, Keulen heeft zijn Dom, Gent het Gravensteen, Diest zijn para's (voor zolang het nog duurt) en Antwerpen de Lievevrouwetoren. Eender welke Antwerpenaar die voor lange of minder lange tijd zijn stad heeft moeten verlaten en hij ziet de Lievevrouwetoren met eigen ogen terug, weet dat hij thuis is. Althans, zo is het lang geweest, tot....
Patrick Janssens burgemeester werd. Voordien een gladde reklamejongen die het gemaakt had, en dat zullen de Antwerpenaars geweten hebben. Want, en misschien hebben jullie er niet direct erg in gehad, ik trouwens ook niet, maar de Lievevrouwetoren als symbool van Antwerpen was niet meer belangrijk. Ook het officiële wapenschild, met Adam en Eva, hét bewijs dat het aards paradijs in Antwerpen lag, was niet meer belangrijk. Voortaan zou Antwerpen zich profileren met de "stralende A". Een witte A op een rode achtergrond, geflankeerd door wat belgische fritten. En pas op, het is nog geslaagd ook. De Lievevrouwetoren verloor aan belang, want eender waar ter wereld, waar men die A met die fritten ziet, weet men dat het over Antwerpen gaat. De Lievevrouwetoren is gedegradeert tot een te fotografen object door de Japanse toeristen die het verhaal van Nello en Patrache beter kennen dan wij.
Nu komt stunt twee in het marketingplan: 200.000 euro, stadsgeld uiteraard, dus onze belastingen, in klinkklare munt investeren in de nieuwste filmproductie van Jan Verheyen "Zot van A". Volgens reklamegoeroe Janssens dé zet om Antwerpen nog meer bekendheid te geven. Voorwaarde is natuurlijk dat de film succes heeft.
En nu stunt drie: Het voetbalstadion aan de Schelde en de kandidatuur als speelstad voor het wereldkampioenschap voetbal. Waaaaaaw!!!!!! Oké, dat stadion is na het wereldkampioenschap niet verloren. We hebben tenslotte twee voetbalclubs met enige naam, en in Brugge spelen toch ook twee ploegen in één stadion. Maar ja, den Beerschot zegt dat zoiets commercieel voor hen niet aantrekkelijk is, en daar hebben ze toch een punt.
Maar wat is nu de bedoeling van Janssens? Wat moet nu het symbool van Antwerpen worden? Een sinterklaasfilm, opgenomen in Antwerpen, vol met "stralende A's, waar de plot zich afspeelt in het stadion aan de Schelde?
Ik weet het niet, maar ik verdedig als A-diplomahouder al twee jaar de Lievevrouwetoren als hét symbool van Antwerpen en zal dat ook blijven doen, ondanks alle Jan Verheyens, alle Patrick Janssens'en, alle stralende "A's" en eender wat die reklameboy nog uit z'n mouw schudt...

woensdag 11 november 2009

Over bleitsmoelen en soaps...

Vrijdagnamiddag gaven tennisser Xavier Malisse en bokser Sugar Jackson een gezamenlijke persconferentie in de Lotto Arena in Antwerpen. Een erg emotionele Malisse vreest voor het einde van zijn carrière na zijn schorsing van een jaar.

Zowel Xavier Malisse als Yanina Wickmayer kregen van het Vlaamse Doping Tribunaal een jaar schorsing opgelegd, nadat ze meermaals in de fout gingen met het opgeven van hun 'whereabouts'. Ook bokser Sugar Jackson miste drie keer een dopingcontrole en riskeert een lange schorsing.

Wat een gedoe allemaal. Die topsporters weten maar al te goed aan welke regels ze zich moeten houden, zelfs al zijn die regels in Vlaanderen veel strenger dan in Wallonië of andere landen.
Een dopingcontrole "missen" dat kan één keer maar toch geen drie keer?
Wat die 'whereabouts' betreft, ook al heb je op sommige plaatsen geen internet, zoals Wickmayer beweert, dan nog kan je toch gewoon bellen om te zeggen waar je verblijft of dat in geval van tornooien op voorhand invullen? Zelfs een sms sturen telt, dus zo moeilijk kan dat toch niet zijn. En als die topsporters dat echt zelf niet kunnen dan moeten ze hun managers dat maar laten doen.
Ik kreeg zowaar tranen in mijn ogen van zoveel emotie. Ofwel wil je af van dopinggebruik en dan maak je strenge regels. Ofwel laat je doping toe, maar kom dan achteraf niet zagen over al die dopingdoden.
Naar ik vernomen heb is de Vlaamse overheid te streng en moet ze in feite alleen maar whereabouts vragen van sporters die in de top vijftig staan van de rangschikkingen.
Dat is natuurlijk een keuze als een andere. Blijkbaar kiest de Vlaamse regering voor een totaal cleane sport. Ik zou verdomd niet weten wat daarop tegen is. Maar het zou nog beter zijn moesten alle landen even streng zijn, dan moesten de Vlaamse sporters zich niet "gepakt" voelen.
Dat zelfs sportdokter Chris Goossens woorden in de mond neemt als "Ik ben niet fier dat ik Vlaming ben en dat ik heb meegewerkt aan een decreet dat een menselijk drama is voor de sporter", doen me de wenkbrouwen fronsen.
Zolang je voor de regering werkt ben je voor zo'n streng systeem en van zodra je voor een sporter werkt niet meer. Mijnheer Goossens is in mijn ogen dan ook een hypocriete opportunist.
En de zin "Voor Yanina is het alsof haar moeder voor de tweede keer is gestorven", is al helemaal van een meligheid die je normaal alleen maar in soaps, Story en Dag Allemaal tegenkomt. Bohoe, waar zijn de zakdoeken? Mijnheer Goossens verliest al zijn geloofwaardigheid als het om doping gaat. Een goede sportdokter is blij dat er regels zijn die doping willen verbannen.

En dat ook Caroline Gennez, vroeger ook Belgisch toptennister, zegt dat de sporters te hard gestraft zijn is pas echt met de haren getrokken. Het zijn de volksvertegenwoordigers die dit dopingdecreet en de strafmaten hebben goedgekeurd, ook die van haar partij. Gewoon schrik om nog wat meer kiezers, waarvan er wel een paar tennisliefhebber zullen zijn, te verliezen zeker?
En wie was minister van Sport toen dat vermaledijde dopingdecreet werd opgesteld? Bert Anciaux, bijgenaamd "den bleiter". En waar zit die nu? Juist ja, bij SP.a, de partij van madammeke Gennez. Genne(z)ren (woordspeling) moet ge u vooral niet doen!

Ik ben geen sportliefhebber in hart en nieren, maar heb liever een propere sport dan me om de vijf voet een hoedje te schrikken van jonge sporters die hun hobby of beroep met de dood bekopen.

dinsdag 10 november 2009

Zichtbare armoede in 't stad...

Het is crisis er is duidelijk meer armoede dan vroeger. Niet alleen “verdoken armoede” zoals bijna overal, maar ook zichtbare armoede, zeker in een stad als Antwerpen. Iedere Antwerpenaar kent er wel één. De man of vrouw, gekleed met hun complete kleerkast en als bagage twee of meerdere Aldi-zakken met gans hun bezit in.

Steeds meer mensen ondervinden de gevolgen van de crisis. In een Merksems buurthuis is het aantal aanvragen voor een voedselpakket verdubbeld van veertig naar tachtig. Ook op andere plekken waar hulpbehoevenden samenkomen is er meer vraag naar materiële hulp. De Belgische Federatie van Voedselbanken rekende uit dat er dit jaar maar liefst vijfduizend mondjes meer te voeden zijn dan in 2008. En daar komt bij dat voedselinzamelacties, zoals onder meer Delhaize die organiseert en waarbij klanten levensmiddelen kunnen schenken aan het goede doel, voor het eerst sinds jaren minder opleveren.

De verklaring hiervoor ligt voor de hand. Ook mensen die nog wel rondkomen met hun inkomen letten meer op de centen. Het is crisis voor iedereen. Het toenemend aantal mensen dat een beroep doet op voedselpakketten is nog maar het topje van de ijsberg. Hoeveel mensen zouden er wel niet zijn die niet om hulp komen vragen omdat ze het net redden of te trots of te beschaamd zijn om met een gratis pakketje levensmiddelen huiswaarts te keren? En de mensen waar ik het hier over heb zijn niet de zuipers, spuiters en snuivers van de Groenplaats en het De Coninckplein, maar mensen die, om één of andere reden, toch door de mazen van het sociale vangnet zijn gevallen en niet weten hoe, of te fier zijn om, hulp te vragen, terwijl net zij, nu de winter voor de deur staat, die hulp broodnodig hebben.

Kijk, die mensen verdienen geholpen te worden en kunnen van mij gerust een boterham krijgen, maar al die “beroepsleeghangers” die high en dronken de Antwerpse pleinen bevolken en elkaar verdrummen wanneer er aan het Centraal Station de verkoopsoverschotten van de bakkers en broodjeszaken worden uitgedeeld, en van iedere cent die ze bijeenschooien gaan zuipen, daar kan ik geen greintje medelijden voor opbrengen.

Het valt mij trouwens op dat bij manifestaties tegen de armoede de woordvoerders van de armen (die zelf geen honger hebben) nogal dikwijls dezelfden zijn als degenen die dat pleinschorremorrie vertegenwoordigen.

maandag 9 november 2009

Mens erger je niet...

Het is geen senicure om dagelijks een krant te maken met uitsluitend Antwerps nieuws en deze dan nog, of althans het begin ervan, voor 00.00 uur online te krijgen, samen met een dagelijks collumn.
Gelukkig slagen we daar in 99% van de dagen in, mede dankzij onze redacteurs en onze vaste bronnen, zoals de Antwerpse politie, de persdienst van 't stad, van de provincie, van 't justitiepaleis, de meeste theaters, persagentschap BELGA, eigen reportages, enz... en af en toe iemand die zijn of haar evenement of gebeurtenis persé in de krant wil zien.
Er zijn er andere... Zoals bijvoorbeeld de organisatoren van het volksfeest ter inleiding van het landschappelijk park Ruggeveld-Boterlaar op 14 november 2009, volgende week zaterdag dus. Daar zou prins Laurent bij aanwezig zijn, dus... een intressant item voor de pers. Al méér dan een maand lees ik op Facebook hieraangaande misterieuze berichten en nietszeggende one-liners. Ik lees er ook dat er persberichten gemaakt zijn voor de Brusselse, Waalse en internationale pers, (alsof die al zouden komen) maar de Vlaamse en regionale pers moet op z'n honger blijven zitten.
Geen mail, geen uitnodiging, geen vraag tot accreditatie, niets, niënté, nougabollen,...
Wanneer men daar naar vraagt is het antwoord: Geduld! Het komt wel.
Als ik vandaag nog niet weet of wij welkom zijn op een manifestatie eind van deze week, en onder welke voorwaarden, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik erger mij blauw aan zulk geheimzinnig amateurisme en Facebookgrootspraak door sommigen.
Maar goed, we gaan ons er niet aan blijven ergeren, voor ons is het laatste woord geschreven over Ruggeveld-Boterlaar, want respect, zelfs van de pers, dat moet je verdienen en dat kan niet als je zelf geen respect voor de pers hebt...

zondag 8 november 2009

Blijven slikken, tot we stikken...


België is het landje van belofte, zeker wat het sociaal vangnet betreft. Want dat sociaal vangnet is nergens kleinmaziger dan bij ons, en voor zover iemand toch nog door dat fijnmazig net kan vallen is er het OCMW.
Maar... tegenwoordig vinden er zoveel mensen de weg naar het OCMW, dat het, ironisch genoeg, het slachtoffer dreigt te worden van haar eigen, weinig benijdenswaardig, succes.
Neem nu een stad als Antwerpen, met pakweg 480.000 inwoners. Wel, in Antwerpen werkt het OCMW met een budget van 123.000.000 euro/jaar, of, verdeeld per inwoner, 25.625 euro/persoon/jaar.
In dat bedrag is de werking van ZNA (ZiekenhuisNetwerk Antwerpen) niet inbegrepen, omdat dit een autonoom stadsbedrijf is.
Een serieus bedrag, denkt U? Wel, op dat bedrag moet het OCMW Antwerpen volgend jaar 2,75% besparen, of een bedrag van 3.382.250 euro. Blijft dus over: 119.617.750 euro. Daar bovenop komen de sociale maatregelen van schepen van personeel Van Peel, welke ondermeer een groepsverzekering inhoud voor het personeel van de stad, het OCMW en de dochterverenigingen, wat neerkomt op 8% van het brutoloon per personeelslid.
Bovendien komen er vanaf 15 december 2009 ongeveer 2000 OCMW-dossiers surplus, ten gevolge van de door de regering in de strot geduwde reguralisatiegolf. Dat betekent niet alleen leefloon, verhoogd kindergeld, woon- en verwarmingstoelage, maar ook aanwerving van nieuw personeel.
Per 50 OCMW-klanten dient er 1 maatschappelijk werker te zijn, dus: 2000:50 = 40 nieuwe maatschappelijke werkers aanwerven, 40 nieuwe PC's, voor 40 man burelen, enz... . Prijskaartje: 6.200.000 euro.
Blijft er over van het budget: 119.617.750 euro - 6.200.000 euro = 113.417.250 euro of 23.628,5 euro/persoon/jaar of maar liefst 1996,50 euro minder per inwoner.
En dat allemaal omdat er minstens 2000 van de niet-Europese mensen die zullen gereguraliseerd worden, geen enkele kans maken op de Belgische arbeidsmarkt.
Laten we dat getal binnen enkele jaren maar eens verdubbelen in het kader van familiehereniging en Antwerpen is failliet... en dan zeggen ze nog dat een Antwerpenaar een rascist en een dikke nek is! Wel, krijg dat maar verkocht in een gemeente als Waasmunster, Moerbeke-Waas of Zuienkerke. Dan barst die gemeente uit de voegen, maar wij, de diknekkige, rascistische Antwerpenaren, wij slikken maar, tot we stikken waarschijnlijk...

zaterdag 7 november 2009

Homo zijn kan uw gezondheid schaden...

Een 18-jarig meisje uit Antwerpen, dat er voor uitkwam dat ze lesbienne was, zou om het leven zijn gekomen tijdens een pseudo islamitisch “zuiveringsritueel” op vraag van haar ouders. De ouders lieten “de duivel bij het meisje uitdrijven”, ze lieten heet water over het meisje gieten zodat ze overleed en beklemtonen dat dit “niets met haar seksuele geaardheid te maken heeft.” De moeder zou al langer hebben geweten dat ze lesbisch was en "dus" is er geen homohaat.

Dit zou een faits divers kunnen zijn, maar is het niet veeleer een haatmisdrijf? Wanneer een geweldmisdrijf wordt gepleegd met een discriminerend motief (en dat lijkt hier zonneklaar), dan verdubbelen de straffen.
Geen homohaat omdat de moeder al langer wist dat het meisje lesbisch was? Hallo! Dan kan je een racistische moord op een Marokkaan niét als vreemdelingenhaat zien, als de dader al enkele dagen voordien wist dat het slachtoffer een allochtoon was. Deze redenering raakt kant noch wal.
Homoseksualiteit wordt in de islam niet aanvaard. Nog steeds worden "stichtende" boeken voor moslims verkocht waarin wordt opgeroepen om homoseksuelen van hoge gebouwen te gooien. Niemand treedt hiertegen op.

Zeker het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding niet. Het CGKR stapt wel onmiddellijk naar de rechter, ja zelfs naar het Europees Hof in Luxemburg, als een kantelpoortenproducent zou verklaren dat hij geen vreemdelingen wil aanwerven. Het gaat hier evenwel maar om een uitspraak over een intentie, niet om concrete geweldfeiten met de dood tot gevolg. Wanneer een lesbisch meisje, in de moeilijke fase van haar coming out, door een islamitische imam met medeweten van haar ouders met heet water wordt overgoten zodat ze overlijdt, zwijgt het Centrum in alle talen. Geen commununiqués, geen verklaringen op de televisie, geen burgerlijke partijstelling bij het gerecht.
Het Centrum is er duidelijk niet voor de homo’s, het kiest resoluut partij voor de radicale moslims en dreigt daarmee een Centrum van ON-gelijke Kansen te worden.

Klachten van homo’s worden door het CGKR zelden au serieus genomen, zoals een eerdere studie van John De Wit, de justitie-expert van de Gazet van Antwerpen, aantoonde (zie: http://www.gva.be/dekrant/experts/johndewit/het-racismerapport-van-het-cgkr-voor-2008.aspx ). Na drie jaar heeft het CGKR nog altijd geen beleidsvoorstellen ontwikkeld om het geweld tegen homo’s in het Brusselse uitgaansleven tegen te gaan. Het CGKR deed niets om een homoboek dat opriep om homo’s van hoge gebouwen te gooien uit de handel te laten nemen, het verschuilt zich achter de theorie dat vervolging niet kan omdat dat voor het assisenhof moet gebeuren. Dat kan zo zijn, maar het CGKR ondernam ook geen stappen om de wet terzake te wijzigen, zodat vervolging wel mogelijk wordt.

Het CGKR doet niets van dit alles, het steekt de kop in het zand als radicalemoslims geweld tegen homo’s plegen. Het heeft geen beleid wanneer twee van de gediscrimineerde groepen van wie het de belangen behartigt, frontaal met elkaar botsen. Of toch, er is wel een beleid: als die groepen “moslims” en “homo’s” zijn, dan kiest het resoluut voor de moslims. Dit CGKR verdient onze steun en onze subsidies niet meer.

Helaas zijn de homo’s niet beter gediend met hun eigen organisaties. De federatie van homogroepen, Cavaria, zwijgt eveneens in alle talen. Maar wie vertegenwoordigt deze organisatie, die volledig in handen is van politiek correct extreem-links, nog? Zij vindt eveneens dat de belangen van de moslims voorgaan op die van de homo’s. Voor een organisatie die namens de homo’s tienduizenden euro’s subsidies binnenrijft is dat een schandalige visie. Dat is des te merkwaardiger omdat ieder klein uitspraakje van de paus onmiddellijk tot banbliksems van deze Cavaria heeft geleid. Maar als het geweld van de islam komt, dan hoor je ze niet. Uitspraken van katholieken worden bekritiseerd, daadwerkelijk geweld van extreme moslims niet.

Ook van de progressieve beweging in het algemeen of van de georganiseerde vrijzinnigheid in het bijzonder hoor ik niets over dit incident. Ook zij zwijgen in alle talen. Koudwatervrees voor een islam die heet water over holebi's giet.

Jarenlang heb ik als militante homo de arrogantie van de intolerante top van de vroegere katholieke kerk bestreden, omdat ze homofoob waren. Ik vind deze acties nog steeds terecht. Maar ondertussen is een veel gevaarlijker en homo-onvriendelijker godsdienst opgetreden en wie de democratische waarden respecteert zou zich daartegen nog veel harder moeten verzetten. Maar niemand durft blijkbaar spreken als het om homo’s gaat. De homo’s moeten hun hoofden maar met warm water laten overgieten, bij wijze van duiveluitdrijving. Onder oorverdovende stilte van centra voor gelijke kansen, homo-federaties en zogenaamd progressieve groeperingen.
Nico Volckeryck @ Redactie De Antwerpse Koerier