Het zijn toch onvoorstelbare klungelaars aan de top van het VB. Dan hebben ze eens een veiligheidsspecialist in huis, Bart Debie. Die er wel eens te hard tegenaan gaat. Die dezer dagen heel het land afrijdt voor de Veilig Ouder Worden-campagne van het VB. Gisterennamiddag in het kader van die campagne nog een lezing gaf in een naar zijn smaak veel te klein zaaltje in Kontich. Die intussen wel beseft dat hij niet de hele waarheid in pacht heeft, maar wie heeft dat wel? Die even de voeten op de grond houdt bij het opbod aan maatregelen die men suggereert voor de problemen in het Brusselse. Die daarmee de pers haalt. Een genuanceerd standpunt bij het VB is immers nieuws. Et voilà: Bart Debie moet van Bruno Valkeniers voortaan zwijgen over het veiligheidsstandpunt van zijn partij.
Auteur-columnist Tom Naegels vond het ook één van de opmerkelijkste nieuwsfeiten van de voorbije week. Tom Naegels (gisteren in De Standaard): “Met al die verhalen over Brussel achter de kiezen, krijg ik bijna het gevoel dat ik in de provincie woon. Wat voor een Antwerpenaar, het moet gezegd, een betrekkelijk onwennige ervaring is. Een mens zou er jaloers van worden: amper enkele jaren geleden waren wíj de iconische grootstad, waar bij ieder incident de voltallige Vlaamse pers neerstreek, klaar om elke rondslingerende spuit, elke ingeslagen ruit, elke balorige tiener in het vizier te nemen. En kijk nu: onze criminaliteit stijgt met negen procent, en er kraait geen haan naar. Vertel vandaag dat je in Borgerhout woont, en het maakt evenveel indruk als Lummen of Waarschoot. Nee, in Kuregem, in Molenbeek, dáár word je gesac-jackt, dáár kun je de oorlogswapens zo op de markt kopen, dáár schelden ze je uit voor vuile Belg. 't Is gek hoeveel ik herken in de discussies over Brussel. Los van het feit dat de situatie in een aantal wijken daar een pak ernstiger is dan wat wij ooit gekend hebben, zie je precies dezelfde dynamiek ontstaan, inclusief het zwaaien met 'objectieve' criminaliteitscijfers die niet gestegen zijn, het opsommen van alle leuke kanten van de stad, het aanhalen van haar onderfinanciering, het verwijzen naar Johannesburg en New York waar véél ergere dingen gebeuren, de getuigenissen van inwoners die nog nooit iets meegemaakt hebben, de minachting voor 'dorps', 'bekrompen', 'arm' Vlaanderen dat zijn steden altijd al gehaat heeft, de ergernis over de pers die alleen opdaagt als er negatief nieuws te rapen valt, de verbijstering ook, omdat je je eigen stad niet herkent in de vele verhalen die erover verteld worden - en aan de andere kant de overdrijvingen, de oorlogsretoriek, de eindeloze reeks getuigenissen over overvallen en beledigingen op straat, en de bittere verwijten aan al wie lijkt te minimaliseren, zelfs al gaat het enkel om een gematigder woordgebruik. En daartussenin, geklemd tussen hamer en aambeeld, de frustratie van hen die een genuanceerd verhaal willen vertellen.
Omdat de ironie nooit de wereld uit zal zijn, behoort tot die laatste sinds kort ook Bart Debie. Je moet het ze nageven, die Behangers: tot op het laatst blijven ze anti-establishment. Is het establishment laks voor criminelen, dan pleit het Behang voor zero tolerance. Pleit ondertussen iederéén voor zero tolerance, dan zeggen ze bij het Belang: 'Jamaar ho, mensen: we moeten nu niet aan opbod doen.' 'De voorstellen kunnen niet straf genoeg zijn', schuddebolt Debie, ooit bijgenaamd 'Bartje Penalty' omdat hij als Antwerps commissaris het woord 'strafschop' wel erg letterlijk nam. 'We moeten redelijk blijven. Nultolerantie kan niet als bedoeling hebben om het gros van de brave Brusselaars - van welke origine ook - lastig te vallen.' Toen vielen wij helemaal uit onze stoel. Van welke origine ook! Een Behanger die erkent dat a) het gros van de Brusselaars braaf is, terwijl b) het gros van de Brusselaars Frans spreekt en c) op de socialisten stemt, en bovendien d) daaraan expliciet 'van welke origine ook' toevoegt. En dat komt van een man die zijn burgerrechten is kwijtgespeeld na een veroordeling wegens racisme. Al moeten we eerlijk zijn: De Standaard heeft daarin, bij het uitschrijven van het interview, een beetje vals gespeeld. Als je Debies oorspronkelijke opiniestuk leest, dan staat daar: 'Men zal moeten beginnen met het bepalen en benoemen van de aan te pakken doelgroep... Laat het ons maar meteen zeggen: de doelgroep bestaat vooral uit allochtonen.' Wat Debie bedoelde was dus: beperk de doelgroep van zero tolerance tot hen die overlast bezorgen, namelijk allochtonen, zodat de brave Brusselaars, van welke origine ook zolang het maar geen allochtonen zijn, niet lastiggevallen worden. Niettemin is het een opvallende omkering van tien of twintig jaar geleden: waar vroeger iedereen zijn standpunt matigde, soms op het minimaliserende af, omdat het Behang marktleider was in straffe taal, is het nu het VB zelf dat zijn standpunt moet aanpassen aan de mainstream, om ergens het verschil te kunnen maken: gaan we straffer, of tonen we ons net meer genuanceerd? Zelfs in een dossier dat voor het volle pond tot zijn corebusiness behoort. Wetende dat het Behang in Antwerpen de problemen weliswaar op de agenda heeft gezet, maar tegelijk ook hun oplossing fel bemoeilijkt, is dat voor Brussel een hoopgevende vaststelling.”
Het verhaal is nog een beetje straffer dan Tom Naegels schetst. In het originele opiniestuk van Bart Debie staat niet dat nultolerantie niet als bedoeling kan hebben dat het gros van de brave Brusselaars “- van welke origine ook - “ daarmee lastig wordt gevallen. Neen, er staat dat het niet de bedoeling kan zijn dat de oudere Brusselaars “- n'importe quelle origine - “… Toen Debie zich laatst onder handen liet nemen in een welnesscenter in Dilbeek (“Dilbeek, waar Vlamingen thuis zijn”) liet Debie zich ontvallen: “Viviane, tu as des mains en or.” Debie wordt nog een echte Brusseleir. (AFF/Verzet)
Auteur-columnist Tom Naegels vond het ook één van de opmerkelijkste nieuwsfeiten van de voorbije week. Tom Naegels (gisteren in De Standaard): “Met al die verhalen over Brussel achter de kiezen, krijg ik bijna het gevoel dat ik in de provincie woon. Wat voor een Antwerpenaar, het moet gezegd, een betrekkelijk onwennige ervaring is. Een mens zou er jaloers van worden: amper enkele jaren geleden waren wíj de iconische grootstad, waar bij ieder incident de voltallige Vlaamse pers neerstreek, klaar om elke rondslingerende spuit, elke ingeslagen ruit, elke balorige tiener in het vizier te nemen. En kijk nu: onze criminaliteit stijgt met negen procent, en er kraait geen haan naar. Vertel vandaag dat je in Borgerhout woont, en het maakt evenveel indruk als Lummen of Waarschoot. Nee, in Kuregem, in Molenbeek, dáár word je gesac-jackt, dáár kun je de oorlogswapens zo op de markt kopen, dáár schelden ze je uit voor vuile Belg. 't Is gek hoeveel ik herken in de discussies over Brussel. Los van het feit dat de situatie in een aantal wijken daar een pak ernstiger is dan wat wij ooit gekend hebben, zie je precies dezelfde dynamiek ontstaan, inclusief het zwaaien met 'objectieve' criminaliteitscijfers die niet gestegen zijn, het opsommen van alle leuke kanten van de stad, het aanhalen van haar onderfinanciering, het verwijzen naar Johannesburg en New York waar véél ergere dingen gebeuren, de getuigenissen van inwoners die nog nooit iets meegemaakt hebben, de minachting voor 'dorps', 'bekrompen', 'arm' Vlaanderen dat zijn steden altijd al gehaat heeft, de ergernis over de pers die alleen opdaagt als er negatief nieuws te rapen valt, de verbijstering ook, omdat je je eigen stad niet herkent in de vele verhalen die erover verteld worden - en aan de andere kant de overdrijvingen, de oorlogsretoriek, de eindeloze reeks getuigenissen over overvallen en beledigingen op straat, en de bittere verwijten aan al wie lijkt te minimaliseren, zelfs al gaat het enkel om een gematigder woordgebruik. En daartussenin, geklemd tussen hamer en aambeeld, de frustratie van hen die een genuanceerd verhaal willen vertellen.
Omdat de ironie nooit de wereld uit zal zijn, behoort tot die laatste sinds kort ook Bart Debie. Je moet het ze nageven, die Behangers: tot op het laatst blijven ze anti-establishment. Is het establishment laks voor criminelen, dan pleit het Behang voor zero tolerance. Pleit ondertussen iederéén voor zero tolerance, dan zeggen ze bij het Belang: 'Jamaar ho, mensen: we moeten nu niet aan opbod doen.' 'De voorstellen kunnen niet straf genoeg zijn', schuddebolt Debie, ooit bijgenaamd 'Bartje Penalty' omdat hij als Antwerps commissaris het woord 'strafschop' wel erg letterlijk nam. 'We moeten redelijk blijven. Nultolerantie kan niet als bedoeling hebben om het gros van de brave Brusselaars - van welke origine ook - lastig te vallen.' Toen vielen wij helemaal uit onze stoel. Van welke origine ook! Een Behanger die erkent dat a) het gros van de Brusselaars braaf is, terwijl b) het gros van de Brusselaars Frans spreekt en c) op de socialisten stemt, en bovendien d) daaraan expliciet 'van welke origine ook' toevoegt. En dat komt van een man die zijn burgerrechten is kwijtgespeeld na een veroordeling wegens racisme. Al moeten we eerlijk zijn: De Standaard heeft daarin, bij het uitschrijven van het interview, een beetje vals gespeeld. Als je Debies oorspronkelijke opiniestuk leest, dan staat daar: 'Men zal moeten beginnen met het bepalen en benoemen van de aan te pakken doelgroep... Laat het ons maar meteen zeggen: de doelgroep bestaat vooral uit allochtonen.' Wat Debie bedoelde was dus: beperk de doelgroep van zero tolerance tot hen die overlast bezorgen, namelijk allochtonen, zodat de brave Brusselaars, van welke origine ook zolang het maar geen allochtonen zijn, niet lastiggevallen worden. Niettemin is het een opvallende omkering van tien of twintig jaar geleden: waar vroeger iedereen zijn standpunt matigde, soms op het minimaliserende af, omdat het Behang marktleider was in straffe taal, is het nu het VB zelf dat zijn standpunt moet aanpassen aan de mainstream, om ergens het verschil te kunnen maken: gaan we straffer, of tonen we ons net meer genuanceerd? Zelfs in een dossier dat voor het volle pond tot zijn corebusiness behoort. Wetende dat het Behang in Antwerpen de problemen weliswaar op de agenda heeft gezet, maar tegelijk ook hun oplossing fel bemoeilijkt, is dat voor Brussel een hoopgevende vaststelling.”
Het verhaal is nog een beetje straffer dan Tom Naegels schetst. In het originele opiniestuk van Bart Debie staat niet dat nultolerantie niet als bedoeling kan hebben dat het gros van de brave Brusselaars “- van welke origine ook - “ daarmee lastig wordt gevallen. Neen, er staat dat het niet de bedoeling kan zijn dat de oudere Brusselaars “- n'importe quelle origine - “… Toen Debie zich laatst onder handen liet nemen in een welnesscenter in Dilbeek (“Dilbeek, waar Vlamingen thuis zijn”) liet Debie zich ontvallen: “Viviane, tu as des mains en or.” Debie wordt nog een echte Brusseleir. (AFF/Verzet)
bartje moet nu niet komen bleiren omdat hij wordt teruggefloten door zijn voorzitter. Wie in zijn glorietijd bij de politie zijn ideeën of manier van werken niet volgde kon gewoon ophoepelen en dit laatste is bij hem toch niet het geval denk ik.
BeantwoordenVerwijderen