Als er iets is dat mij in Antwerpen opgevallen is, is het wel dat iedere Antwerpenaar een politicus blijkt te zijn. En eigenlijk, een misbruikte politicus, tot eer en glorie van het stadsbestuur. Want kijk, twee van die pseudo-politici ontmoeten elkaar en vormen een comité, en voor je het beseft is dat comité ergens voor of tegen. Ze doen een beetje het werk van onze verkozen politici en die profiteren ervan door het goede (in hun ogen) te behouden en het slechte te verwerpen, zonder zelf gezichtsverlies te lijden.Neem nu het "Lange Wapperproject". Een project dat al miljoenen gekost heeft en nu op de lange baan geschoven is door de daden van twee mensen aan een keukentafel, ergens op Linkeroever. Of de Lange Wapperbrug er nu komt of niet, de politiek zal onschuldig zijn. De schuld zal gelegd worden bij die twee man aan de keukentafel.
De stad wil van het Steen een veredeld Plopsaland maken. Uiteraard wordt er, en terecht, een comité tegen deze plannen opgericht. Ook hier is het hetzelfde, of het Steen nu een archeologisch museum wordt of een Plopsalandkasteel, het anti-comité doet het werk van het stadsbestuur. Zij voeren infeite een vooronderzoek uit en peilen naar de mening van de bevolking. En wat er nadien ook gebeurt, het stadsbestuur zal gelijk hebben en het anticomité wordt bedankt voor het protest en wordt bij verlies de pineut.
Nog voorbeelden? Heraanleg van de Scheldekaaien, heraanleg van de Nationalestraat, verkeersvrij maken van de Suikerrui, en noem maar op. Hoe meer inspraak, hoe meer verzet, hoe minder het stadsbestuur moet doen.
En, wees nu eerlijk, als het er op aankomt zijn al die comités maar een doekje tegen het bloeden.
De adviesraad wikt, maar de stad beschikt...
gij zaagt altijd, is er dan niks positief om over te schrijven?
BeantwoordenVerwijderenMisschien effen uw naam vermelden? Dat praat makkelijker, mijnheer of mevrouw XIII. Trouwens, niemand verplicht u dit "gezaag" te lezen.
BeantwoordenVerwijderenHet is iets dat mij al langer dan vandaag is opgevallen. Terecht dat je daar uw licht even over werpt, want het is een mes dat natuurlijk langs twee kanten snijdt.
BeantwoordenVerwijderenEnerzijds heb je de politieke kaste, die voortdurend het verwijt krijgt wereldvreemd te zijn en niet te weten wat haar eigen aanhang nu feitelijk wil.
Anderzijds heb je diezelfde aanhang, die niet de betrachting lijkt te hebben zelf de nek uit te steken als verkozende(n) des volks, maar die het instrument van de obstructie via diverse comités pro, maar vooral contra, in wezen misbruikt om ongenuanceerd het eigen standpunt door de strot te rammen van diezelfde politieke kaste.
In beide kampen is er van overdreven veel contructivisme weinig tot geen sprake. Integendeel, als ze elkaar uit de wielen kunnen rijden met al dan niet terechte argumenten zullen ze het niet nalaten.
Gevolg: totaal immobilisme, en dat mag je zowel letterlijk als figuurlijk nemen. Laat ik me maar niet uitspreken over het pro of contra van dergelijke manier van werken, maar we schijnen met zijn allen het gemeenschapsbelang integraal vergeten te zijn. Of anders uitgedrukt: mijn eigen lijfspreuk 'moi d'abord' tot wereldoriëntatie verheven en laat de rest maar stikken.
Het ligt altijd ergens in het midden, die oplossing voor eender welk probleem, maar door de voortdurende polarisatie door zowel politiek als drukkingsgroep rijden we ons finaal vast. Nu ja, rijden...
Zullen we het er maar op houden dat we gewoon met teveel zijn en dat het altijd wel ergens voor iemand niet goed zal zijn? En dat 'het internet' met zijn vele mogelijkheden ons ook confronteert met het feit dat wie over veel kan meemuilen daarom niet altijd weet waarover ie het heeft?
Gelukkig ben ik van de domme soort en kan mij op dat vlak weinig verweten worden. Sommige linkeroevertafeltjesmensen zouden beter ook eens dezelfde mening toegedaan zijn vooraleer zonder haalbaar alternatief een hele stad en regio een voor haar gerechtigde toekomst te ontzeggen met volksverlakkerij eerste klasse. En de schone-schijn-verdiepbewoners zouden ook best hetzelfde eens proberen. Het midden, jongens en meisjes, ergens in het midden.
Frans Vlinderman