Tot hiertoe was het beeld simpel. De federale regering, dat was een bende ruziemakers, gevangen in wederzijdse veto's, een cultuur van onhaalbare beloftes, onmachtig ook maar ergens een beslissing over te nemen, onmachtig gevangen in het statusquo.
Het blijft afwachten of premier Van Rompuy daar verandering in kan brengen, dan wel of de steeds sterker opkomende golven van de Fortiscommissie zijn schip zullen laten kantelen.De Vlaamse regering leek in contrast wel een vriendenclub, waar men, een discussietje hier en daar niet te na gesproken, stil en ongedwongen alles voor elkander deed.
Dat dat beleidsniveau schuldenvrij was en bovendien nog het meest last leek te hebben met de keuzes aan wie ze hoeveel geld zou uitdelen, deed het beeld van eensgezindheid alleen nog maar toenemen.
Ook de oppositie besefte dat: op de federale regering kan ze geen pijlen genoeg afvuren, de Vlaamse regering kon daarentegen op relatieve rust rekenen.
Tot het advies over de tracés van de Oosterweelverbinding dat idyllische plaatje pardoes aan flarden reet. In minder dan enkele uren tijd slaagde de Vlaamse regering, bij monde van verschillende van haar ministers, erin om alles en het omgekeerde te vertellen.De redenen daarvoor zijn te verklaren: het gigantische project, metdrastische gevolgen voor een stedelijke omgeving, ligt bijzonder moeilijk en wordt gecontesteerd door actiegroepen met een haast professionele aanpak.
Dat levert twee problemen op: welke beslissing ook genomen wordt, ze zal hoe dan ook controversieel zijn, en laat dat nu hetgene zijn waar politici op minder dan honderd dagen van de verkiezingen echt panisch van worden.
Dit is het ogenblik om stemmen te winnen, niet om de publieke opinie te verdelen en potentiële kiezers tegen zich in het harnas te jagen. Begrijpelijk, maar anderzijds hebben kiezers dan weer niet zoveel op met besluiteloze leiders.
Ook opvallend is hoe de verkozen politici het toch nog lastig blijven hebben in hun omgang met nieuwe vormen van participatieve democratie, die ze blijkbaar nog niet kunnen plaatsen, niet durven te negeren, maar ook niet voor vol willen aanzien.
In die zin is de Oosterweel meer dan een brug, maar een boeiend experiment in meer directe democratische besluitvorming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten