De federale politie is in Antwerpen nadrukkelijker aanwezig dan je denkt. Naast de federale recherche - dat is de samenvoeging van de oude gerechtelijke politie, de BOB van de rijkswacht en enkelingen uit opsporingsdiensten van lokale politiekorpsen - zijn er de wegpolitie, de hondenbrigade, de spoorweg- en scheepvaartpolitie en de federale luchtsteun. Vanuit de helikopter biedt de federale politie steun bij acties van de lokale politie. Maar daar hadden we het er al eens over...
De federale politie houdt er ook een figuurlijk helikopter-perspectief aan over. In de vorm van criminaliteitscijfers. Anders dan voorheen wordt niet alleen meer uitsluitend naar het hele land gekeken. Via de website van de federale politie zijn data beschikbaar over de gewesten, de provincies en de arrondissementen. Nu zeggen de criminaliteitscijfers van 2007 en die over de jongste zeven jaar wat ze horen te zeggen: veel en niet veel. Zo is er van een terugdrukken van de criminaliteit niet echt sprake, cijfermatig gesproken dan. Zet je de loep op dezelfde cijfers, dan is echter enige nuancering op zijn plaats.
Zo is er op nationaal vlak sprake van een vermindering van 3% over de jongste zeven jaar en van 1,8% in het laatste jaar. Het arrondissement Antwerpen hinkt achterop met een toename van 4,9% in zeven jaar. De daling in het laatste jaar bedraagt 1,6%, wat hoopgevender is. Belangwekkender is de vraag of we het hier dan minder goed doen dan in de rest van het land. Neen, begot, we doen het gewoon anders. Antwerpen scoort meer dan goed op de gestelde zonale prioriteiten. Dat zijn inbraken, diefstallen uit auto’s, overvallen, jongerencriminaliteit en -overlast en ten slotte drugshandel. De politie slaagde erin die fenomenen stevig terug te dringen, onder meer door het regelmatig opzetten van speciale acties. Maar als je werkt aan de dalende trend van een bepaald fenomeen, bereik je bijna automatisch het omgekeerde.
Hoezo? Omdat je meer gaat focussen op een bepaald misdaadfenomeen, doe je meer vaststellingen. En meer vaststellingen betekenen meer feiten, die wegen op je statistiek. Een voorbeeld daarvan zijn de ontstellend hoge en nog stijgende cijfers voor vandalisme, vernielingen en graffiti. Die zware groei kan je verklaren omdat overlast ook staat ingeschreven in het maatschappelijke luik van de korpsprioriteiten. Bovendien, en dat is vrij nieuw, wordt dit soort van beuzelarijen mee vastgesteld door zo’n 150 beëdigde ambtenaren. En het blijft niet bij een vermaning, want ze schrijven gemeentelijke administratieve sancties uit. En die kosten geld. Een hele verbetering na een generatie van kijven zonder één keer te slaan. Een ander voorbeeld van een niet-gewilde groei is de verdubbeling van de vaststellingen in het kader van de wet op de leerplicht, zeg maar spijbelen. Maar ook dit kadert in overlast. En jongeren die spijbelen komen spijtig genoeg ook in andere, meer criminele, dossiers voor.
Van een heel andere orde is de aangroei in het veld van de mensenhandel. Daar is sedert kort iets veranderd: ook economische uitbuiting wordt er mee in opgenomen. Dat is een goede zaak, want vroeger werd uitsluitend gezocht naar de organisator van de mensensmokkel. Nu wordt bijvoorbeeld ook de Chinese restauranthouder die geniepig havelozen aan het werk zet, vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten