Tijd voor oorlog onder de progressieven...

Bij het opmaken van de socialistische lijsten voor de Vlaamse verkiezingen kreeg sp.a-Rood niet wat ze vroeg: verkiesbare plaatsen. Dat komt natuurlijk omdat de sp-a-top niets moet hebben van Erik De Bruyn en omgekeerd hetzelfde geldt. Sp.a en sp.a-Rood zitten in dezelfde partij, maar verspreiden een andere boodschap. Intussen is duidelijk dat het niet meer gaat om zomaar wat andere 'accenten' tussen linkser of gematigder, militant of een bereidheid tot compromis.

Het gaat om twee fundamenteel andere manieren om begrippen als progressiviteit, links of socialisme in te vullen. Vraag is dus wat die twee strekkingen nog in dezelfde partij doen.Die laatste vraag luidop stellen was voor een sp.a'er jarenlang taboe. Zeker in de paars-groene jaren was 'progressieve samenwerking' de strategische optie. Steve Stevaert was een van de belangrijkste architecten van verruiming: progressieven kunnen maar best samenwerken, omdat wie in verspreide slagorde naar de verkiezingen gaat, zichzelf verzwakt (door het kiessysteem) en zelfs gedoemd is de ander te verzwakken (omdat progressieven per definitie vliegen afvangen van elkaar).

Die strategie heeft gewerkt: met sp.a-Spirit in 2003, in steden als Hasselt, waar er sinds jaar en dag kartels zijn met lokale groenen en Vlaams-progressieven. En eigenlijk is élke socialist die na Van Miert nog electoraal succes boekte, een man of vrouw met een profiel dat méér mensen aantrekt dan overtuigde socialisten alleen. Of dat nu om Louis Tobback gaat of om Patrick Janssens. Maar die strategie stuitte op zijn limieten. In 2003-2004 mislukte Stevaert nipt in zijn poging om het kartel uit te breiden met Agalev/Groen!. Sindsdien zijn de groenen consequent anti-socialistisch. Elk interview van enige omvang met een Groen!-kopstuk bevat geheid minstens één sneer naar de sp.a. Zo zit de strategie van progressieve samenwerking weerom in een doodlopend straatje. Niet alleen het kartel sp.a-spirit liep als een verduurde fietsband leeg, intussen is ook het water tussen sp.a en Groen! veel dieper dan destijds tussen SP en Agalev. En in eigen socialistische rangen is er de voortdurende dissidentie van de groep-De Bruyn met de partijtop. Als er geen eenheid is, moet je die niet belijden, want dan krijg je een probleem van geloofwaardigheid.Vreselijk weinig stemmen

Dus waarom het paradigma niet verleggen? Als de uitgestoken hand niet werkt, als samenwerking zelfs intern kwaad bloed zet - kijk naar de felle interne tegenkanting bij de sp.a tegen Anciaux - waarom dan niet het omgekeerde doen? Waarom geen Kiwi-aanpak voor de linkerzijde: laat de vrije concurrentie spelen om er uiteindelijk allen beter bij te varen?In tegenstelling tot het buitenland, en afgezien van de specifieke rol van het ACW, heeft de Vlaamse linkerzijde twéé bijzonderheden. Eén: het heeft weinig partijen in de aanbieding. Tot voor kort was dat alleen de sp.a-(Spirit) en Groen!, plus in de marge de radicaal-linkse PVDA. Twee: links haalt vreselijk weinig stemmen: 16,3 procent voor de sp.a, 6,3 voor Groen!, 0,9 voor de PVDA. Vergelijk met het buitenland. In Duitsland 'verloor' in 2005 de linkerzijde de verkiezingen. 'Verlies' wil daar zeggen: 34 procent voor de SPD, 8,7 procent voor 'Die Linke', 8,1 voor 'Bündnis '90/Die Grünen'. Samen: net iets meer dan 50 (!) procent. Of Nederland. Bij de Tweede Kamerverkiezing van 2006 verloor de PvdA fors. Daar is dat: 21,2 procent, een score die in Vlaanderen sinds Van Miert in 1987 alleen één keer door Stevaert behaald werd. Bovendien klokte de linksradicale SP van Jan Marynissen af op 16,6 procent, GroenLinks op 5,3. En zelfs D66 (de links-liberale pendant van Geert Lamberts SLP) en de Partij voor de Dieren haalden respectievelijk 2 en 1,8 procent. Samen klokken de Nederlandse 'progressieven' af op een kleine 48 procent. Met andere woorden: linkse eenheid kàn werken (in Italië had Prodi in 2006 nooit Berlusconi kunnen verslaan zonder een zeer brede linkse eenheid), maar in Duitsland en Nederland is ook het andere model succesvol.

Versta: de roep tot samenwerking is goed als er inderdaad samengewerkt wordt. Zoniet moet men vooral de concurrentie laten spelen. Met zo veel mogelijk spelers zo veel mogelijk kiezers proberen te bereiken. Automatisch zal men dan 'breed' gaan. Dus de sp.a apart. En Groen! apart. En, als laatste maar noodzakelijke aanvulling, ook radicaal links apart. Erik De Bruyn samen met de PVDA+ van Peter Mertens en Dirk Van Duppen.Want daarin verschillen Duitsland en Nederland (en zelfs Italië) natuurlijk van Vlaanderen: ginds is ook een radicale linkerzijde die stemmen haalt en zetels. In Vlaanderen verdween die strekking al in 1985 van het parlementaire toneel toen KP'er Louis Van Geyt niet meer verkozen werd. Dat gat is nooit ingevuld, ook niet door een PVDA die de hele jaren tachtig en negentig bleef vastzitten in marxistisch-leninistisch dogmatisme.Maar tijden veranderen. Net zoals Jan Marynissen in Nederland zijn flink-linkse ideologie een gezicht gaf, net zoals Oscar Lafontaine 'Die Linke' deed groeien toen hij opstapte uit de SPD, of zoals in Frankrijk de trotskistische postbode Olivier Besancenot een partij tégen het kapitalisme stichtte, zo zouden ook in het Vlaanderen het duo Erik De Bruyn-Dirk Van Duppen de handen in elkaar kunnen slaan. Ze hebben politieke feeling, ze verdienden in deze moeilijke mediatijden hun plaats met een wat dwarse boodschap (of juist daarom).En vooral: het zou zindelijker zijn voor de politiek.

De volgende maanden lanceert uitgever EPO twee boekjes die beiden over linkse politiek gaan. Maandag verschijnt Rooddruk voor en nieuw socialisme van Erik De Bruyn. In maart volgt Op Mensenmaat. Stof voor een socialisme zonder blauwe plekken van PVDA+-voorzitter Peter Mertens. De boodschap van beiden loopt wonderwel parallel, zowel in de analyses van wat fout loopt als in het aanreiken van oplossingen. De toon is ook gelijk: volstrekt niet-ideologisch. Ze willen maar één punt bewijzen, Mertens zo mogelijk nog consequenter dan De Bruyn: dat het marktmechanisme faalt. Dat door de markt spoorwegen minder stipt zijn, banken minder veilig, medicijnen en energiefacturen duurder, het milieu vuiler, enzovoort. Alsof ze écht in de leer zijn gegaan bij Jan Marynissen.ConsequentieZeker, er zijn ook verschillen tussen beide radicaal-linkse auteurs.

Meer dan PVDA+'er Mertens hakt sp.a'er Erik De Bruyn in op de actuele sp.a-leiding. In het laatste hoofdstuk van zijn boekje is hij trouwens bewust ambigu of hij binnen de sp.a zal blijven werken of niet. Maar die optie, zo lijkt hij te willen zeggen, licht hij nà de verkiezingen van 15 juni. Dat maakt dat Erik De Bruyn stilaan een factor is die links verzwakt. Hij zorgt voor een permanente stroom van negativisme rond de sp.a, zonder perspectief op linksere verkozenen in het parlement. Zo wordt De Bruyn trouwens ook opgevoerd in de media. Als Caroline Gennez iets doet waarvan de modale journalist vermoedt dat sp.a-Rood het niét eens zal zijn, spoedt men zich naar Erik De Bruyn, die vervolgens geen kans voorbij laat gaan om Gennez af te kraken. Als Gennez iets doet of zegt wat De Bruyn zou moeten zinnen, zoals haar voorstel om Fortis te nationaliseren, spoedt niet één journalist zich naar hem én omgekeerd. Altijd is zijn refrein: nee aan Gennez.Is het dan niet verkieslijker dat elk eens proper en eerlijk zegt wat hij is en wat hij wil? Dat de sp.a dus stopt met De Bruyn halvelings te lijmen en aan het lijntje houdt, om toch maar geen stemmetje te verliezen voor de verkiezingen? Dat De Bruyn dus een béétje consequent is met zichzelf?Als hij van oordeel is dat het grote electorale gat in de linkerhoek ligt, dat hij dan links gaat.

Dat hij de sp.a niet meer matrakkeert in haar poging om ook de meer gematigde of centristische stemmen bij te houden. Dat Mieke Vogels doet zoals ze bezig is: voorstellen lanceren als een algemene 32-urenweek. Dat klinkt wereldvreemd, economisch onverstandig, zweverig, noem maar op. Mààr: er zijn nu eenmaal softe mensen die voor deze zachte aanpak vallen.

En dat De Bruyn zijn half-trotskistische en Peter Mertens zijn post-leninistische achtergrond houdt voor waar die thuishoort: in de achtergrond. Ze zeggen hetzelfde, ze willen hetzelfde, dat ze dan ook hetzelfde doen.

Schoolperikelen...

Maandag beginnen ook in Antwerpen de scholen nieuwe leerlingen in te schrijven voor het volgend schooljaar. En dus is het een regelrechte oorlog om plaats te vinden in de voor Uw kind meest geschikte school. Op een aantal locaties in de stad zal de gekte toeslaan en zullen er zich gedurende enkele dagen wachtrijen vormen zoals bij een naoorlogse voedselbedeling.

De waanzin wordt elk jaar meer verbijsterend. In Antwerpen werd eergisteren voor de Arthurschool in Borgerhout de allereerste wachtende vader gesignaleerd. Hij begon aan een marathon van vijf dagen en zes nachten in miezerig weer, waarin hij hopelijk af en toe wordt afgelost. Ouders die bereid zijn om hun hele krokusvakantie op te offeren voor een schoolinschrijving, moeten wel heel erg veel van hun kinderen houden, denk je dan. Maar daarmee is het goede nieuws ook op.

Ook al gezien: een vrouw die haar mobilhome voor een schoolpoort heeft geparkeerd. Vorig jaar bleek iemand zelfs een student te hebben ingehuurd om voor hem in de rij te gaan staan. De schooldirecties zien deze hysterie aan en nemen allerlei maatregelen om de overspoeling van al die hardcore fans minder gênant te laten verlopen. De ene school maakt van haar gymzaal in de nacht van zondag op maandag een soort tijdelijk asielcentrum, een andere start om middernacht al met de inschrijvingen. Barmhartige gestes, maar het verandert niets aan de enige diagnose die wij kunnen stellen: deze massapsychose moet stoppen, alles is beter dan dit, desnoods moeten de inschrijvingen maar worden bepaald via lottrekking.

De Vlaamse regering heeft in het verleden al enkele vernieuwingen ingevoerd die een gunstig effect moesten oogsten: broers en zussen van schoolgaande kinderen mogen tegenwoordig al vanaf januari worden ingeschreven, kinderen die vallen onder het GOK-decreet (Gelijke Onderwijskansen) vanaf februari. Maar daarmee is de zaak duidelijk nog niet opgelost. De Antwerpse schepen van Onderwijs Robert Voorhamme zou ook graag voorrang verlenen aan kinderen die in de buurt van een school wonen. De scholen hebben dit voorstel afgewezen en ik had er ook niet echt een goed gevoel bij omdat zo’n maatregel de kloof tussen ’witte’ en ’zwarte’ scholen zeker niet smaller maakt. Maar alles is beter dan het huidige mensonterende systeem, waarvan vooral arme en alleenstaande ouders de dupe zijn.

Brood...

Geef ons heden ons dagelijk brood, maar... hou Testaankoop buiten Uw zaak. Als er één bakkerij is in 't stad die de titel "Wereldvermaard in Antwerpen en omstreken" verdient is het wel bakkerij Goossens. Zijn brood wordt de hemel in geprezen en de klanten staan tot op de stoep aan te schuiven. Iedereen die een beetje Antwerpenaar is, heeft al brood van Goossens gegeten en het excellent bevonden.

En dan gaat "Testaankoop" heel Antwerpen tegenspreken door te publiceren dat het brood van Goossens te zwaar, te nat, te zout en de korst te hard is. In één woord slecht dus. Alzo besloot een (onafhankelijk?????) Test-aankooppanel.

Nu vraag ik mij af hoe Testaankoop een dergelijk panel samenstelt. Bestaat dat uit beroepsproevers, zoals in de wijnwereld? Bestaat dat uit concurrerende bakkers? Bestaat dat uit mensen zonder of met slechte smaakpapillen? Of bestaat dat gewoon uit mensen die, dik betaald, een voorgekauwd antwoord geven, kwestie van te provoceren en het "boeksken" goed te doen verkopen?

In heel Antwerpen en tot ver daar buiten weet iedereen wat de smaak en de kwaliteit van het brood van Goossens is. Door slecht brood te bakken houdt men het geen vier generaties vol en staan de klanten niet tot op de stoep aan te schuiven.

Beter zou Testaankoop eens een onderzoek voeren naar hun eigen verkoopstechnieken om hun "boeksken" kwijt te raken. Die uitslag zou pas spectaculair zijn...

Diamanten...

De inbeslagnames van diamanten in het kader van een gerechtelijk onderzoek mogen alleen in ernstige gevallen toegelaten worden. Dat wetsvoorstel van kamerlid Ludo Van Campenhout is het belangrijkste punt van een crisisplan voor de redding van de Antwerpse diamantsector dat zijn partij Open Vld maandag voorstelde.

Volgens een wetsvoorstel van VLD-kamerlid Ludo Van Campenhout mogen de inbeslagnames van diamanten in het kader van een gerechtelijk onderzoek, alleen in ernstige gevallen toegelaten worden. Wij gaan hier echter van de veronderstelling uit dat geen enkele procureur, substituut of onderzoeksrechter “ zo maar” een partij diamanten in beslag zal nemen, zodat dit altijd in “ernstige gevallen” gebeurt.

Het voorstel kreeg eerder al de steun van alle meerderheidspartijen in het parlement, maar loopt vertraging op onder druk van het parket dat vreest voor haar autonomie.De diamantsector in Antwerpen wordt hard getroffen door de economische crisis. De omzet duikelt en de tewerkstelling van 8.000 directe en 26.000 indirecte jobs komt zo op de helling te staan.
Inbeslagnames hebben geen gunstige invloed en doen bedrijven wegtrekken uit de Scheldestad. Daarom zouden experts die de waarde van de goederen kunnen taxeren, moeten instemmen met zo'n gerechtelijke actie alvorens er effectief bedrijven geblokkeerd raken en daardoor economische schade berokkend wordt. Maar ook hier gaan we er van uit dat, bij een eerlijke handel, geen inbeslagnames gebeuren. Ondanks het feit dat zovele mensen werken in deze sector, en dat de handel achteruit gaat, blijven wij erbij dat een eerlijke handel niet leidt tot inbeslagnames en de negatieve gevolgen die er aan verbonden zijn.

Van Campenhout benadrukt dat zijn wetsvoorstel voor een inperking van de inbeslagnames niet enkel voor de diamantsector bestemd is, maar voor alle bedrijven. "Het gerecht moet vanzelfsprekend haar werk kunnen doen", aldus het kamerlid.

Open Vld Antwerpen pleit verder voor de mogelijkheid van tijdelijke werkloosheid bij bedienden in de sector, zoals ook het VBO en Voka vragen. Zo wordt vermeden dat werknemers die moeilijk te vervangen zijn, worden afgedankt in periodes van laagconjunctuur.

Om investeerders aan te trekken willen de liberalen een internationale school in Antwerpen oprichten en moet de diamantwijk aantrekkelijker worden gemaakt. Van Campenhout rondt momenteel in dat verband als schepen in Antwerpen een masterplan af.

Tenslotte vraagt Open Vld dat diamanthandelaars toegang krijgen tot de polissen van Delcredere, die bedrijven verzekert tegen commerciële en politie risico's. Door de hoge bedragen in de diamantsector is dat nu nog niet mogelijk. Er zal vermoedelijk op Vlaams niveau druk worden uitgeoefend om dat ongedaan te maken. Volgende week praat de Antwerpse diamantsector met minister van Financiën Didier Reynders (MR) en zullen dezelfde punten op tafel worden gelegd.

Neemt niet weg natuurlijk dat ook in de diamantsector de handel “eerlijk” dient te gebeuren en in hoeverre neemt Ludo Van Campenhout hier het risico zijn “handen te verbranden” net voor de Vlaamse en Europese verkiezingen en dit niet alleen door deze voorstellen, maar tevens door een meer en meer uitgesproken sympathie van Van Campenhout ten overstaan van “alleen” de Antwerpse Joodse gemeenschap.

Er zijn meerdere wijken in Antwerpen die “aantrekkelijk” dienen gemaakt te worden, maar waar minder moeite voor gedaan wordt, en alvorens een ‘Internationale school” wordt opgericht, ten behoeve van eventuele investeerders in de diamant is er mijns inziens meer werk te maken van de bestaande scholen, waar het onderwijsniveau achteruit boert omwille van het gebrekkig Nederlands van de leerlingen. Het is trouwens niet normaal dat ingezetenen van de stad Antwerpen voor een school moeten gaan kamperen om hun kinderen ingeschreven te krijgen in een school in hun buurt. Ik denk dat de oplossing van dat probleem meer urgentie vereist dan het oprichten van een internationale school.

Moeilijke buurten en suggestieve onveiligheid...

161 «Moeilijke» buurten ontdekte de vervoersmaatschappij De Lijn via haar zogenaamde veiligheidsmonitor. Over welke buurten het precies gaat wil De Lijn echter niet kwijt, en ook de Vlaamse media dringen niet te hard aan om toch maar een kaartje of een overzicht vrij te geven. Zou het kunnen dat het eigenlijk ook niet nodig is, en De Lijn niet wil bevestigen wat iedereen al lang weet maar het regime niet graag zwart wit op papier ziet staan?Oorspronkelijk was het wel de bedoeling een overzicht van de risicobuurten te geven, maar na de samenstelling van het veiligheidsrapport komt De Lijn op dat voornemen terug. Reden?

Ingrid Lieten, directeur-generaal van de maatschappij, zegt in een gesprek met de krant De Standaard dat veiligheid een «delicate evenwichtsoefening» is, en dat men geen buurten wil «stigmatiseren». Voor wie het zich moest afvragen: Ingrid Lieten heeft een duidelijk rode achtergrond, en dat het publiek misschien ook het recht heeft om te weten uit welke buurten men beter weg blijft als men heelhuids thuis wil aankomen zal haar dus, zoals het een socialiste betaamt, worst wezen. Hier dienen immers andere belangen gediend te worden.

Zo past het misschien eens na te gaan wat het woordje «stigmatiseren» eigenlijk wil zeggen. Volgens Van Dale is het een synoniem voor brandmerken, wat op zijn beurt verklaard wordt als te schande maken. Ik heb er problemen mee om te begrijpen in welke mate of op welke manier een buurt te schande gemaakt wordt als de veiligheidsmonitor van De Lijn aangeeft dat in die buurt niet alleen een permanente verhoogde inzet nodig is, maar op sommige momenten bovendien ook bijstand van de lokale overheid en politie. En zeker als die veiligheidsmonitor dan nog een «wetenschappelijk onderbouwd instrument» is, ja zelfs «internationaal zonder voorgaande». Ik zie dan ook echt niet in waarom een kat geen kat genoemd zou mogen worden, want de kans dat een buurt verkeerdelijk te kijk gezet zou worden als een moeilijke buurt zou toch wel heel miniem moeten zijn, nochtans zowat de enige goede reden die ik zou kunnen bedenken om de resultaten niet zomaar te grabbel te gooien.

Waar het dan wel om gaat? Ingrid Lieten laat lelijk in haar kaarten kijken wanneer zij verklaart dat De Lijn «het subjectieve onveiligheidsgevoel niet nog wil aanwakkeren» (mijn accentuering). Subjectief onveiligheidsgevoel, of objectief onveiligheidsgevoel? Nogmaals: het gaat over buurten waar niet alleen een permanente verhoogde inzet nodig is, maar op sommige momenten ook bijstand van de lokale overheid en politie, en mevrouw de directeur-generaal van De Lijn vreest dan dat de passagiers in die buurten met een subjectief onveiligheidsgevoel op de bus zouden zitten. Als dat onveiligheidsgevoel dan toch louter subjectief zou zijn, waarom zouden in die buurten dan bijstand van de lokale overheid en politie nodig zijn? Toch niet om de overvloed aan te knippen kaartjes of te controleren abonnementen de baas te kunnen, vermoed ik zo. Ingrid Lieten zal er wel haar uitleg voor hebben.

Wie echter denkt dat alleen het publiek het recht ontzegd wordt te weten in welke buurten het wel en niet veilig is om met De Lijn te reizen, heeft buiten de directeur-generaal gerekend, want ook het personeel krijgt de resultaten niet te zien. Alleen de vakbonden in zogeheten comités sociale veiligheid van de provinciale entiteiten zullen te horen krijgen over welke buurten het precies gaat, en wel alleen te horen, want om de verspreiding tegen te gaan wil men niets op papier zetten. Zullen de vakbondsverantwoordelijken pen en potlood moeten afgeven wanneer zij de vergadering binnen gaan, en GSM afzetten om geen heimelijke opnames te maken? Je zou warempel denken dat het om een groot staatsgeheim gaat! En misschien is het dat ook wel, in de aanloop naar alweer een nieuwe verkiezing die wel eens catastrofaal zou kunnen zijn voor de rode kameraden. Ingrid Lieten houdt er daarom rekening mee dat de informatie vroeg of laat toch verspreid zal worden, maar roept iedereen op zijn verantwoordelijkheid te nemen. Misschien een tip voor Ingrid Lieten: denk eraan op elke vergadering telkens een andere veilige buurt tussen de onveilige te zetten, zodat achteraf gemakkelijk achterhaald kan worden op welke vergadering de rotte appel aanwezig was. Voor meer tips verwijs ik naar het CGKR, waar ze ongetwijfeld nog een aantal DDR-technieken klaar hebben om gevoelige informatie te controleren en onderdanen in de ganzenpas te laten lopen.

En dan hebben we het nog niet over de houding van de pers gehad. In ieder ander land zou men toch op z’n minst even aangedrongen hebben om de informatie toch maar vrij te geven, en vraagtekens geplaatst hebben bij de draconische maatregelen die De Lijn aanwendt om de informatie binnenskamers te houden. Wanneer ik echter de betreffende artikels lees, kan ik me echt niet van de indruk ontdoen dat er op de redacties een zucht van verlichting geslaakt werd toen De Lijn besliste het kaartje toch maar niet vrij te geven. Daarmee was men op de redacties van een zwaar dilemma verlost, en kon men zich concentreren op het duiden van de vooral non-informatie, met tussen de lijnen zelfs enige bewondering voor zoveel verantwoordelijkheidszin van ons aller vervoersmaatschappij. Het zijn per slot van rekening de journalisten niet die ’s avonds met de bus door die 161 moeilijke buurten moeten.

Wedden dat Antwerpen de eer heeft om een groot aantal van die "moeilijke" buurten binnen de stadsgrenzen te hebben? Maar van ons gaat ge niet horen dat je een ware held bent als u in Antwerpen-Noord gebruik durft te maken van het openbaar vervoer.

Het "fucking" Nucleair forum...

Het Nucleair Forum brengt gewoon verdekte reklame voor kernenergie en heeft op jullie hoofdredacteur hier, een averechts effect. Tijdens de ’chat’ door het Nucleair Forum georganiseerd stelde men dat kernenergie behouden als brandstof gewoon een verzekering was om verder over voldoende energie te kunnen beschikken en dat het doel van kernenergie geen winst maken is !

Van een leugen gesproken. De kerncentrales worden door privefirmas uitgebaat: Electrabel (Suez) met name.

Sommige partijen hebben ook al in hun partijprogramma het terug invoeren of uitbreiden van kerncentrales ingeschreven. Van kortzichtige politiek gesproken (en geheime agenda....) Goed voor de bevolking?

Vanzelfsprekend gaan niet alle kerncentrales ogenblikkelijk dicht: er is een overgangsperiode, een uitstapscenario en juist dat bevalt de vroegere monopoliehouders niet, zij remmen eigen productie door elkeen eerder af. Ze vertragen de evolutie in de hoop langer privewinst te maken.... We moeten naar een netwerk van electriciteitsproducenten en ontvangers. Idealiter worden we allen producent en afnemer, zoals bij het internet: upload en download. Twintig jaar geleden nog theorie, nu voor iedereen (wat het net betreft) dagelijkse praktijk!!

Zo moet het ook worden met energie : geen grondstoffen verbranden die eeuwenlang een groot gevaar blijven inhouden (dat vingerhoedje volgens het Nucleair Forum) ! Da’s nogal wiedes, elk klein kind beseft dat eeuwendurend afval een blijvend gevaar is.

Als volwassenen dat niet willen beseffen is het omdat ze er persoonlijke interesses bij hebben (job, aandelen edm).

Waar of niet?

Hier een vrij ’eenvoudig’ alternatief voorstel dat geen utopie hoeft te zijn, maar inderdaad het is minder lucratief voor Electrabel en ziet verder dan de eigen landsgrenzen.

Voorstel

Men stelt in de Sahara een massa zonnepanelen op en degelijke stroomleidingen naar Europa en het thema stroomgebrek is opgelost. Men moet er alleen stilaan aan beginnen. Een vierkant met een lengte van 290 km met zonnethermisch uit te bouwen (of een equivalent) verdeeld in de zonnegordel vraagt wat tijd. Daarmee dekt men de huidige stroombehoefte van de hele wereld!!!! Dit idee stamt van Gerhard Knies en werd ook al vermeld in de boeiende film in de reeks tegenlicht: Here Comes the Sun.

Zijn idee is weinig complex, eenieder kan erop komen en elkeen die ze hoort wil er ogenblikkelijk mee beginnen. Jammer genoeg zijn het mensen die het moeten aanpakken.... Want het gemeenschappelijk belang moet meestal wijken voor het eigenbelang van politieke en economische groepen, ondernemingen.

Hopelijk is Gerhard Knies lievelingsmop geen profetie voor de toekomst:

Twee planeten van middelbare leeftijd komen mekaar tegen in het heelal. De ene heet jim de andere jo. Jim vraagt: ’Hoe gaat het?’ Jo antwoordt: “ Eerlijk gezegd, niet zo goed. Ik heb koorts en rillingen en dan zweet ik altijd zo sterk” Jim raadt hem aan: “Ga toch eens naar de dokter.”
Jo: “Ik was daar al. Hij heeft me gezegd ik lijd aan mensheid. “ Jim: “ Mensheid? Dat is niet zo ernstig. Dat gaat vanzelf weer weg.”

De kat met de 9 levens...

'Een uitnodiging voor de nationalisering van de auto-industrie.' Zo vat automobielexpert Vic Heylen het nieuwe reddingsplan van General Motors samen, dat de toplui dinsdag in de VS presenteerden. Heylen waarschuwt voor protectionisme en pleit voor een Europese aanpak waarin ruimte is voor flexibiliteit en overcapaciteit geen taboe is.In tegenstelling tot hun reddingsplan van 2 december, zegden de topmanagers van General Motors dit keer wél iets meer over hun Europese operaties.

Ze legden geen klassiek businessplan voor, maar hoofdzakelijk een smeekbede voor meer overheidssteun in ruil voor het behoud van de Amerikaanse vestiging. De Amerikaanse vestiging is voor GM het grootste en in wezen een onoplosbaar probleem. Een voorstel om bijvoorbeeld Onderzoek en Ontwikkeling (O&O) en het hoofdkwartier in de VS te houden en zich maximaal op de groeimarkten te concentreren - met name de BRIC-landen Brazilië, Rusland, Indië, China - moet niet op geld rekenen van president Obama. Voor Europa geldt hetzelfde.

Volgens GM kampen haar Europese vestigingen met een probleem van "liquiditeit op korte termijn, waarvoor oplossingen worden besproken met Europese regeringen". Zowel voor wat betreft het marktaandeel als voor de heropleving van de markt is het plan hoopvol. Dat betekent dat, om de doelstellingen te halen, de capaciteit op termijn min of meer op peil moet worden gehouden. Het woord 'sluitingen' wordt nu vervangen door 'spin-offs'.

Met andere woorden: GM is nog wel bereid om in Europa auto's te blijven bouwen, maar zo veel mogelijk met uitsluitend variabele kosten. Voor de vaste kosten wil het bedrijf beroep doen op de overheid "ter ondersteuning van de balans". "Dat kan met de overheid als partners." In feite gaat het om een uitnodiging voor de nationalisering van de auto-industrie.

Kat met negen levens

Critici beweren dat de auto-assemblage in loonopdracht een activiteit is met een lage toegevoegde waarde. Maar het kan anders, als een privébedrijf of de overheid bereid is om ook de investeringen geheel of gedeeltelijk in eigen regie te financieren. De extra toegevoegde waarde komt dan van de knowhow op gebied van de productieprocessen, of grotere zeggenschap over de toelevering. Op die manier kunnen in bestaande fabrieken andere auto's worden geproduceerd dan de merken die nu worden gebouwd.

In het Nederlandse Nedcar, de vroegere DAF-fabriek, werden tijdens de voorbije twintig jaar auto's van vier verschillende merken gebouwd: DAF, Volvo, Mitsubishi en Mercedes Smart. De fabriek heeft niet voor niets de bijnaam 'kat met negen levens'.

Het Europese automobiellandschap zal er na deze crisis heel anders uitzien. Hoe? In normale tijden wordt de industrie verweten er een te grote capaciteit op na te houden. In tijden van crisis, wanneer de werkgelegenheid in gevaar komt, blijkt de overheid evenwel bereid miljarden uit te geven om die capaciteit en de daarmee gepaard gaande werkgelegenheid intact te houden. Tenminste, in het thuisland. Een recente uitspraak van de Franse president Sarkozy is symptomatisch: "Ik kan niet begrijpen waarom een Fransman een in Tsjechië gebouwde Peugeot zou moeten kopen". Bondskanselier Angela Merkel uitte felle kritiek op de plannen van president Sarkozy, maar moet binnenkort zélf beslissen over steunmaatregelen voor Opel. Ministers uit Duitse deelstaten zijn eveneens bereid met geld over de brug te komen, zij het enkel "voor rendabele Duitse Opelfabrieken". Vrijemarktkampioen Zweden wil eveneens helpen, maar niet voor Belgische Volvofabrieken of in Duitsland gebouwde Saabmodellen. Volkswagenvoorzitter Winterkorn ziet in de Franse plannen een voortzetting van hun nefaste protectionistische landbouwpolitiek. Nauwelijks uren na het bekendmaken van de Amerikaanse steun dreigde de Voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso met een klacht bij de Wereldhandelsorganisatie (WHO). Tot hij tot het besef kwam dat het voortbestaan van Europese Ford en GM-vestigingen afhankelijk is van het voortbestaan van de Amerikaanse moederhuizen en bijgevolg van Amerikaanse steun.

Het C-woord

Wat we in feite meemaken is een plots ineenstorten van wat eens de fiere Europese eenheidsmarkt is geweest. Zelfs de steunmaatregelen zijn niet meer wat ze geweest zijn. De door de Britse overheid beloofde 2,53 miljard euro komen bijna uitsluitend ten goede aan Japanse (Honda, Toyota, Nissan) en Indische bedrijven (Tata-Jaguar, Land Rover).

Dat capaciteit moet worden afgebouwd, het is een stelling die wordt gehanteerd in betere tijden. Dat verhaal is ook niet nieuw. In de jaren tachtig werden zowel Renault, Seat, British Leyland, Nedcar en Alfa Romeo met gulle staatssteun en dure palliatieve zorgen kunstmatig in leven gehouden. Om en bij de vier miljoen wagens aan capaciteit, die onder normale marktomstandigheden waren verdwenen. Dat is de last die nu nog wordt meegesleept. Op enkele uitzonderingen na durft op dit ogenblik niemand het gevreesde C-woord uitspreken. Ford of Europevoorzitter John Fleming wees enkele weken geleden tijdens een colloquium naar "de noodzaak van harde beslissingen voor de afbouw van 20 tot 30 procent capaciteit in de Europese auto-industrie." Dat komt overeen met de output van bijna 10 grote fabrieken. Ford of Europe heeft toevallig de minste overcapaciteit. Toch is Fleming bereid tot "nieuwe aanpassingen aan de vraag, wanneer nodig". Van de Europese Commissie verwacht hij ter zake een gecoördineerd beleid. EU-Commissaris Günther Verheugen heeft, wellicht in een onbewaakt moment, gewezen op de noodzaak van een oplossing voor het probleem van de overcapaciteit. Een oplossing die wegens het verlammend effect van de Europese Parlementsverkiezingen in juni en de aanstelling van een nieuwe Commissie in de herfst niet voor de hand ligt. Zweden, dat op 1 juli het voorzitterschap overneemt, wil de bestrijding van protectionisme hoog op de agenda zetten. Maar het land heeft tot nog toe niet het goede voorbeeld gegeven. De huidige pittige discussies over nationaal gekleurde steunmaatregelen verdwijnen in het niets wanneer ooit over de verdeling van afbouw van capaciteit moet worden gesproken. Sectoriële problemen zijn niet nieuw voor de EU. In de jaren '70-'80 was dat het geval met de door Commissaris Etienne Davignon onder curatele gestelde staalindustrie. Die moest zich dringend gesundschrumpfen in voorbereiding op de Europese eenheidsmarkt die in 1992 in voege trad. Dat resulteerde einde 1987 in de aanstelling van Drie Wijzen die in samenwerking met twaalf ministers van Industrie Europese plannen voor sluitingen en herstructureringen moesten uitwerken. Met inbegrip van een sociaal fonds voor het opvangen van het verlies van naar verwachting 80.000 werkplaatsen. Het was een overkoepelende Europese aanpak, die in scherpe tegenstelling staat met de huidige nationale subsidiesprints.

Jonge werklozen in Antwerpen...

De hoerastemming over de dalende werkloosheid is niet meer dan een verre echo. De economische crisis slaat hard toe. Het ergste is dat we nog maar aan het begin staan. 2009 wordt een rampjaar. Niemand twijfelt daar nog aan. Vooral de jongeren betalen de prijs.

De Antwerpse werkloosheid is met iets meer dan 10 procent gestegen in vergelijking met januari 2008. Het aantal werkzoekenden onder de 25 jaar is met 20 procent toegenomen. In één jaar verloren 920 jonge Antwerpenaars hun job. Als we de Vlaamse cijfers naast de Antwerpse leggen, dan zien we dat de jongerenwerkloosheid in Vlaanderen met 22,7 procent is gestegen. Dat de werkloosheid in Antwerpen dus minder snel is toegenomen, is een schrale troost.

Zodra de economie zich herpakt, zullen jongeren met een diploma weer een stap op de arbeidsmarkt zetten. Maar er zijn te veel jongens en meisjes die de school zonder diploma verlaten. Dit is een van de grootste onrechtvaardigheden in onze samenleving. Dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van de scholen, maar ook van de jongeren en de ouders. Er studeren ook nog te veel jongeren af met een ’waardeloos’ diploma. Het is onbegrijpelijk dat de afdeling Kantoor in het beroepsonderwijs nog steeds wordt georganiseerd. Dit diploma biedt bijna zeker een toegangsticket tot de werkloosheid. De onderwijswereld en de overheid weten dit, maar ondernemen niets. Dit is schuldig verzuim. Door de economische hoogconjunctuur van de afgelopen jaren geraakten deze jongeren toch aan een job. Bedrijven waren op zoek naar werkkrachten. Taal, diploma en ervaring telden even iets minder zwaar mee in de aanwervingscriteria. Door de economische crisis sturen de werkgevers deze jongeren weer de laan uit. De jongere die als laatste op de arbeidsmarkt kwam, gaat er als eerste uit. Dit is een zware klap voor deze jongeren. Eindelijk kregen ze een kans, maar als het slecht gaat, wordt hen die kans abrupt ontnomen. De retoriek van kansen grijpen, stelt in tijden van crisis nog weinig voor.

Het is belangrijk dat deze jongeren niet worden losgelaten. De overheid en de tewerkstellingsprojecten moeten beletten dat deze jongeren zichzelf gaan beschouwen als drijfhout op de golven van de conjunctuur. Als we ze niet vastgrijpen, opleiden en helpen zoeken naar kansen, creëren we een nieuwe generatie die zijn middenvinger opsteekt naar de rest van de maatschappij.

Het schaamhaar van Madonna...

U zal het de laatste dagen wellicht gemerkt hebben in “de hoofdpunten van de dag”: het is stil op de regionale nieuwsmarkt. En… als er echt geen nieuws is in Antwerpen, kan je er ook niet over schrijven. Tenminste, zo denk ik er over. Zijn er twintig Antwerpse nieuwsitems, dan zal ik er twintig publiceren, zijn er maar vijf, dan verschijnen er ook maar vijf.

Anders is het natuurlijk met de collega’s van de papieren dagbladpers. Die krant moet dagelijks gedrukt en verkocht worden en moet liefst ook wat inhoud hebben. Dus,… bij gebrek aan nieuws worden oudere items terug opgerakeld en in een ander kleedje gestoken. Van een Antwerps item zoals “KAAiLAND” worden er twintig artikels gesponnen door elk evenement in een apart item met een aparte titel te schrijven.

En, als er dan niet genoeg papier door de persen rolt, dan gaan sommigen zich gaan verlagen tot een “Dag Allemaal”-niveau. Opeens wordt alles nieuws. Doorblader de papieren kranten van vandaag maar eens kritisch:

Een hoop speculaties over OPEL Antwerpen, niettegenstaande men voor 28 februari niets zinnigs kan vertellen.
De villa van Jean-Marie Pfaff staat te koop. Te groot geworden? Financiële problemen? Wie heeft daar in godsnaam zaken mee of de Pfaff’s financiële moeilijkheden hebben of niet? En welke debiel interesseert zich daar voor?
Het gebruik van de rode knop op televisie. Niets meer of minder dan verdoken reklame voor de digitale televisie.
En dan, top of the bill: Het kortwieken van het schaamhaar van Madonna. Wie interesseert zich in hemelsnaam over de lengte van het schaamhaar van een overjaarse, drug-, drank- en manverslaafde zangeres.

Laat ons het dan maar over normale, Antwerpse onderwerpen hebben, in plaats van over het schaamhaar van Madonna…

En toch,… wedden dat de titel en de foto van deze column meer lezers aantrekt dan normaal?

De Marokkaanse voornamenkwestie...

In Antwerpen wordt de "Marokkaanse voornamenlijst" niet meer voorgelegd. Ook in het parlement zijn vragen gesteld over die voornamenlijst. De media stelt het allemaal op een andere manier voor én er zullen alweer voor- en tegenstanders zijn. Maar hoe zit dat nu met die voornamenlijst. Een beetje opzoekingswerk leverde het volgende op:

Anderhalf jaar geleden hield Mimount Bousakla (LDD) een pleidooi tegen de zogenaamde ‘Marokkaanse namenlijst’. Deze lijst zou Belgische ouders, die ook de Marokkaanse nationaliteit dragen, het recht ontzeggen om hun pasgeborene een Berberse of Westerse naam te geven. Uit het niets laaide vorige week diezelfde discussie weer op, parlementaire vragen incluis. Wat telkens opnieuw opvalt is dat er veel onjuistheden verkondigd worden door politici. Fouten die de pers klakkeloos overneemt. Laten we een paar feiten oplijsten wars van ideologie en persoonlijke voorkeuren.

Ben Weyts (NV-A) en Peter Logghe (VB) stelden op woensdag 4 februari in de commissie Justitie enkele vragen aan Minister van Justitie, Stefaan Declercq (CD&V), over de Marokkaanse namenlijst. “Wanneer in België wonende Marokkaanse koppels, of gemengd Marokkaans-Belgische ouderparen, hun kind ook de Marokkaanse nationaliteit willen geven, worden zij door de Marokkaanse overheid verplicht een voornaam te kiezen uit een beperkte lijst. Op die lijst staan uitsluitend Arabische voornamen, geen westers-christelijke en - sinds kort - ook geen Berberse namen», aldus Weyts. Hij slaagt erin om in deze eerste zin van zijn vraag maar liefst 3 onjuistheden te verkondigen.

Ten eerste is zijn bewering dat er geen Berberse namen gebruikt mogen worden onjuist. Artikel 21 van de Marokkaanse wet betreffende de burgerlijke stand stelt : « Alle voornamen die neergelegd worden bij de ambtenaar van de burgerlijke stand moeten worden geaccepteerd of ze nu Arabisch of Berbers zijn ». Tevens kunnen de joodse Marokkanen van oudsher joodse namen geven aan hun kinderen.

Ten tweede zegt Weyts dat er een « beperkte lijst » bestaat waar ouders niet van kunnen afwijken. Ook dit klopt niet want de lijst is een open lijst, waar wekelijks ‘nieuwe’ namen aan toegevoegd worden. Bovendien is deze slechts indicatief. Als ouders hun pasgeborene willen inschrijven met een ‘niet al te Marokkaans klinkende naam’, aldus het consulaat, dan kunnen ze via de ambtenaar van de burgerlijke stand op het Marokkaanse consulaat in Hoboken of Vorst, de formele vraag tot Le Haut Commisariat à l’Etat Civil in Rabat, richten. Deze Hoge Raad die voorgezeten wordt door de historicus Abdelwahhab Benmansour heeft als bedoeling om elke vraag tot erkenning van een nog niet bekende naam te onderzoeken. Conform artikel 21 van de Marokkaanse wet betreffende de burgerlijke stand kan de naam worden geaccepteerd en toegevoegd aan de lijst op voorwaarde dat de naam « een Marokkaans karakter heeft (1), geen familienaam is (2), geen voornaam is bestaande uit meer dan 2 voornamen (3), geen naam van een dorp of stad is (4), geen onzedelijke bijklank heeft (5), geen naam is die de openbare orde raakt, (6) en geen naam is die begint met voorvoegsel mijnheer, mevrouw of heer ».

Ten derde strookt ook de bewering dat gemengde koppels geen niet-Arabische naam mogen kiezen niet met de realiteit. Met de herziening van het Marokkaanse familierecht (Moudawana) in 2003 werd de positie van de Marokkaanse vrouw versterkt. Ofschoon het burgerlijk huwelijk dat in België aangegaan werd tussen een niet-moslim en een Belgische Marokkaanse niet wordt erkend door de Marokkaanse wet, is het wel zo dat het kind dat hieruit voortkomt onmiddellijk de Marokkaanse nationaliteit krijgt. Artikel 6 van de Marokkaanse code de la nationalité stelt dat elk kind met een Marokkaanse moeder de Marokkaanse nationaliteit krijgt. Bovendien mag (moet) het kind van een Marokkaanse vrouw en een niet-moslim de familienaam van de vader dragen, maar ook kan het koppel het kind een voornaam geven die ze willen. Stel dat de vader Peeters heet, dan kan hij samen met zijn Belgisch-Marokkaanse echtgenote het kind perfect de naam Jan of Nele geven. Mits een tweede Arabisch-islamitische voornaam weliswaar. Met ‘Jan Karim Peeters’ bijvoorbeeld is er geen vuiltje aan de lucht.

In de Arabische en islamitische juridische context kan dit best wel beschouwd worden als ‘revolutionair’. Minister Declercq stelde als antwoord op de interpellaties van Weyts en Logghe terecht, dat binnen het internationaal privaatrecht, België zich niet kan moeien met de interne Marokkaanse keuken. Als soeverein land kan Marokko dus de pot koken zoals ze hem wil eten. Maar dit geldt dan ook in omgekeerde zin: het kan niet dat Vlaamse ambtenaren Marokkaanse Belgen, die hun pasgeborene willen inschrijven op het gemeentehuis, een gedateerde Marokkaanse namenlijst – en gedateerd is ie altijd want de lijst wordt continu aangevuld met nieuwe namen – voorschotelen. Vlaamse ambtenaren moeten de Belgische wet toepassen, en de mensen hooguit attent maken op het bestaan van een open namenlijst, ingeval men het kind ook wil voorzien van een Marokkaanse identiteitskaart.

Tenslotte maakte schepen van diversiteit en gelijke kansen in Mechelen, Ali Salmi (Ex-Vlaamsprogressieven, onafhankelijke op Sp.a-lijst), anderhalf jaar geleden reeds een veelbetekenende opmerking: “De meeste Belgen van Marokkaanse origine kiezen sowieso voor een Arabisch klinkende naam. En dat zouden ze ook doen mocht die lijst er niet zijn” (De Morgen, 25/05/07). Hoe verklaar je anders het feit dat de naam Mohamed al 6 jaar op rij de populairste jongensnaam is in Brussel?

Kommunisten...

Jarenlang heeft de westerse wereld, met de Verenigde Staten aan kop, strijd gevoerd tegen het communisme. Het was (sic) een verderfelijk systeem, dat de mensen dom en arm hield, iedere economische expansie was onmogelijk. Kortom, leve het westerse kapitalisme.

Nu echter, slechts enkele decennia later, nadat het communisme, het staatsbezit en de –bemoeienissen, door de westerse druk bijna uit de wereld verdwenen is, begint men uit een ander vaatje te tappen.

Het noodlijdende FORTIS werd overgenomen door de Belgische staat en is momenteel dus niet meer of niet minder dan een staatsbank. Misschien min of meer begrijpbaar als men weet dat de roots van FORTIS in feite bij de vroegere Algemene Spaar- en LijfrenteKas liggen. De uitvinder van het schoolsparen en oorspronkelijk, juist ja… een staatsbank.

Voor DEXIA tappen we een beetje uit hetzelfde vaatje, omdat DEXIA gewoon een andere naam is voor het Gemeentekrediet, ook een … juist.

Nu echter, wanneer OPEL Antwerpen in slechte papieren zit en met sluiting wordt bedreigd, opperen de vakbonden, de vroegere strijders tegen het communisme, er voor dat OPEL zou worden overgenomen door de Belgische Staat.

Gaan we nu van alle werknemers van FORTIS, DEXIA, OPEL, en wie weet wie de volgende is, ambtenaren maken? En, als ik morgen over kop ga, alhoewel ik aan deze krant geen euro verdien, wordt deze internetkrant dan ook de Antwerpse Staatskrant? Als DELHAIZE nog veel klanten verliest omdat ze geen Unilever-producten meer verkopen, worden alle DELHAIZE’s staatswinkels? Wordt nu iedere café die omwille van de economische crisis de boeken neerlegt ook overgenomen door de staat om er een “volksmess” van te maken? Lopen we straks allemaal rond in hetzelfde Mao-pakje of Janssens-T-shirt omdat het rommelt in de textielindustrie?

Als slechts een klein deeltje van deze veronderstellingen werkelijkheid worden, dan zijn we tegen 2050 in België datgene wat men vroeger bestreden heeft….Kommunisten!

Nederlands...

Enkele decennia geleden, toen er nog véél werk was en de schoolplicht tot 18 jaar nog niet bestond, gingen bijna 3/4 van de jongeren op hun 14 jaar werken. Ze hadden gewoon lager onderwijs gevolgd en om de kloof van 12 naar 14 jaar te dichten, deden ze het "zesde studiejaar" twee of drie maal over. Pas op, je moest deze mensen niets vragen over de stelling van Pitagoras, je moest ze niets vragen over de tabel van Mendeljev, maar... ze konden perfect nederlands spreken, lezen en schrijven.

Nu bestaat het "lager onderwijs" niet meer. Het heet thans basisonderwijs. Niemand gaat nog op z'n 14é jaar werken en na het basisonderwijs volgt iedereen nog eens minstens 6 jaar voortgezet onderwijs, maar... blijkbaar kunnen ze geen nederlands meer spreken, lezen en/of schrijven.

Dat blijkt uit het feit dat er zo weinig mensen slagen in het examen "nederlands" bij de brandweer en bij de federale politie. Nochthans is dat examen niet meer dan een simpel dictee en de samenvatting van een voorgelezen tekst.

Zijn de mensen dan zoveel dommer dan vroeger of scheelt er iets met de kwaliteit van ons onderwijs? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat je niet meer in Antwerpen kunt rondlopen of je komt minstens 5 klassen tegen die op stadsexploitatie zijn. Straks wordt er meer op straat gelopen dan in de klas gezeten, en geloof me... de Grote Markt in Antwerpen is nu echt niet de ideale plaats om nederlands te leren.

Ik vrees dus dat we nog lange tijd door de politie zullen aangesproken worden met "Zeg, moat, geef maai a pasken is."

Hoe komt het dat wij nog leven...

Vandaag de dag doet men niets anders dan zagen en klagen. Voor alles wordt een aktiegroep opgericht en voor iedere aktiegroep een tegenaktiegroep. We mogen niets meer eten of drinken. Alles is gereglementeerd. Alles is slecht voor de gezondheid. We worden vet, hebben geen adem meer en bewegen te weinig.

Hoe is het dan in vredesnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 50-er/60-er/70-er jaren, nog leven ????? Volgens de theorieën anno 2008 zouden we toch al lang dood moeten zijn ?????Waarom ????? Lezen maar !!!!!

Wij zaten in auto’s zonder veiligheidsstoeltjes, gordels of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Boven aan een trap was geen hekje, wie te ver ging duikelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg. Op de fiets zat je achterop met je kont op de bagagedrager en probeerde je je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.

Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles. Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer. Je kauwgom legde je ’s avonds op het nachtkastje en stak je ’s morgens weer in je mond. Op school hadden ze maar één maat bank en daar zat soms zo’n heerlijk gevaarlijke klep aan.Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of nicht, en ook je fiets was of te groot of te klein.

Een fiets had geen versnellingen en als je een lekke band had, leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. We gingen ’s morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in de tussentijd waar we waren en we hadden geen gsm mee !!!!!

Het bos of een park was een plek om te spelen en geen viezemannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee. Wij aten toen ook al koekjes en kregen brood met veel boter of reuzel en werden toch niet dik. We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van.

Wij hadden geen playstation, nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisies, computer of internet. Wij hadden vrienden !!!!!

De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam er een uurtje voor kinderen met nonkel Bob en tante Terry en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen nog aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.

We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon ongelukken en soms kreeg je er zelfs nog een extra pak slaag voor. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan dat je een lieveheersbeestje op je jas knoopte.

Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.

Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nog een jaar over en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. De meester had altijd gelijk.

We smeerden onze boterhammen zelf, met een grotemensenmes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen !!!!! Als je de korstjes niet opat had je een beetje meer honger de rest van de dag. Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter !!!!! Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide of ze bracht je naar de hoek van de straat, was je een watje !!!!!

Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je op te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties.Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.

Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico’s durven nemen en instaan voor de gevolgen.

Hoor jij ook daar bij ????? GEFELICITEERD !!!!! WIJ ZIJN HELDEN !!!!!

Geboren na 1978 ????? STRONTEIGENWIJS ... EN MAAR DOORLEZEN HÈ ????? MAAR NU WEET JIJ, ZACHT WATTENKIND, OOK EENS WAT HELDEN ZIJN !!!!!

De Bazelende Bert...

Iedere stad of dorp heeft ze wel, van die vrolijk gestoorde mensen die hun wijsheid verkondigen als het woord Gods, maar geen vlieg kwaad doen. Eén van die Antwerpse markante figuren is "Manfred", de immer dronken Duitse zwerver met zijn witte baard. Manfred is méér geworden dan een markante figuur, hij is een toeristische attractie, een echte Bekende Antwerpenaar.

Minder bekend bij de toeristen, maar wel bij de "echte" centrumbewoners van Antwerpen is Bert De Bruyne. Dichter, kok, restaurateur en geangageerde Antwerpenaar, zoals hij zichzelf bescheiden in zijn publicaties noemt. Hij baat het huiskamerrestaurant "De Gouden Ecu" uit in de Sint-Michielstraat. Meer filosoof dan dichter, Vlaams-nationalist van de oude stempel, graag een pint drinkend en prettig gestoord.

Al maanden belooft Bert mij "het dossier", zijn levenswerk dat Antwerpen moet redden van de zondvloed. Een voorstel dat zowel de Schelde als de Antwerpse skyline voorgoed zal veranderen en gans Antwerpen van de verdrinkingsdood zal redden. Volgens Bert een dossier dat zo voor publicatie vatbaar is.

En midden vorige week kreeg ik het in mijn bezit. Netjes ingebonden en, zoals het een kok-restaurateur betaamt, opgesteld als een driegangenmenu. Het project "BDB" (Beter Doen Beginnen). Gemaakt als een open brief aan het College van Burgemeester en Schepenen, de leden van de Antwerpse gemeente- en districtsraden, de media, alle Signoren, Pagadders en Antwerpenaren.

Als voorgerecht serveert Bert de waterkeringsmuur: Een muur op 40 meter van de huidige blauwe steen, van 15 meter hoog, beginnende op de bodem van de Schelde (Ik bespaar U de details) met daar boven op een overdekt fietspad en een open voetpad.

Als hoofdgerecht dient het Steen een nieuwe bestemming te krijgen als Europees Educatief Historisch Centrum, met het doel culturele informatie uit te wisselen. In analogie met de Ijzertoren zou het steen dan de letters AVE-EVA moeten voeren (Antwerpen, Vlaanderen, Europa - Europa, Vlaanderen, Antwerpen). De cruiseterminal wordt dan meteen de "Aanlegsteiger van Europa".

Als nagerecht serveert hij de Scheldekaaien. De hangars moeten door laaggeschoolden in een roestwerende verf worden gezet om verder verval te voorkomen. De kaaien moeten bebloemd worden met 12.000 bloemen, en op het MAS moet een reusachtige diamant komen.

Verder bevat het dossier nog wat oude krantenknipsels, een paar oude etsen van de haven en enkele bladzijden zelfverheerlijking.

Zalig toch? Als die mens nu echt meent wat hij schrijft moet hij toch een gelukkig man zijn? Veel gelukkiger dan al die actie- en drukkingsgroepen die in Antwerpen als paddestoelen uit de grond lijken te komen. Die zijn waarschijnlijk ook gestoord, maar... minder prettig

De Asociale Antwerpenaar...

Het is 14 februari vandaag en wij worden verondersteld Valentijnsdag te vieren, of Saint-Amour, zoals de oudere Sinjoren zeggen. Het feest van de liefde of van de verliefden. Door de commercie wordt ons vandaag opgedrongen om extra lief te zijn voor hem of haar die ons het dichtst bij het hart ligt. Enkel voor die ene. Tegen de rest mogen we normaal doen en ons ware karakter laten zien.

Zelfs tegen die ene, geliefde persoon lief, of minstens sociaal doen, zal vele Antwerpenaars moeilijk vallen, vrees ik, want hoe sociaal is de doorsnee Antwerpenaar eigenlijk? Ik vrees het ergste. U gelooft mij niet? Probeer het vandaag maar. Ga eens wandelen in een drukke winkelstraat, liefst met een brede smile op Uw gezicht en wens iedereen die je tegen komt maar eens vriendelijk een "Goedendag". Wedden dat 90% U bekijkt als iemand die van een andere planeet komt? U zal van geluk mogen spreken als niemand zijn/of haar GSM neemt op 112 te bellen en U te laten opnemen in de psychiatrie.

Niet overtuigd van het asociaal gedrag van de gemiddelde Antwerpenaar? Zelfs niet na deze proef? Wel, ga dan rustig voor Uw computerscherm zitten en open de onlineversie van "de Frut" . "De Frut" online is meer een afkooksel geworden van "De Slimste Mens". Waarom? Wel, bij ieder artikel wordt wel de mening gevraagd van de lezer. Hierbij spreken wij ons zeker niet uit over de suggestiviteit van de vragen.

Een voorbeeld: Op de gedempte Zuiderdokken is men momenteel bezig het tentenkamp op te trekken van "AFRIKA!AFRIKA!. Een prachtig evenement in een tent van 30 meter hoog. Commentaar van de eerste lezer? "Hoe kan het in putteke winter in een tent 25 %? En ondertussen maar 'dikke truiendag' organiseren. Bewustmaking?!"

Tweede lezer: "Meer nog: Als ik het groot aantal mastodonten van vrachtwagens zie dat hiervoor de laatste dagen is moeten aanrukken, vind ik het zeker een enorme energieverspilling en milieuvervuiling. En dat alles voor wat entertainment."

Het volgende artikel: Kinderen spelen niet meer op straat zoals vroeger. Commentaar: " Je zal maar een huis gekocht hebben waar korte tijd nadien dagelijks 20 kinderen voor de deur spelen."

Snap je het? En dan maar klagen dat er minder toeristen zijn, dus minder inkomen is. Is daar van te verschieten? De Antwerpenaar leeft in zijn eigen cocoon, trekt zich van niets of iemand iets aan, heeft altijd gelijk en altijd wel een reden om te klagen. En een "goedendag" wensen? Alleen binnen z'n eigen, bekrompen vriendenkring en dan nog alleen als hij daar goesting voor heeft.

Chauvinisme, denkt U? Neen... Asociaal en pure dikkenekkerij...

De Betwiste Brug...

Het Oosterweeldebat wordt steeds meer een communicatieoorlog. Eind vorige week deed Patrick Janssens een voorstel om de vragen van de volksraadpleging uit te breiden en enkele dagen geleden lanceerde Ademloos-voorzitter Wim van Hees een ‘manifest voor gezonde lucht’, waarin hij alle Antwerpse politici oproept om eendrachtig te strijden tegen de snode plannen van de Brusselse overheden.

Het manifest van Van Hees bevat niets nieuws, alle bekende Ademloos-standpunten zijn gewoon nog eens op een rij gezet. Het zal ook niets aan de situatie veranderen, dat weet Van Hees zelf ook. Dit is niets meer dan het zoveelste staaltje van knappe actiecommunicatie. Echt nieuws komt er pas eind deze maand, als de resultaten van het nieuwe onderzoek worden bekendgemaakt en de Vlaamse regering daar conclusies uit trekt. Wim van Hees zegt dat hij daarop wil wachten alvorens de 48.000 handtekeningen in te dienen die nodig zijn voor de organisatie van een volksraadpleging. We vragen ons af waarom.

Vanuit het standpunt van de actievoerders moet zo’n referendum toch per se plaatsvinden voor de Vlaamse verkiezingen van 7 juni? In dat geval wordt de Oosterweelverbinding in Antwerpen ongetwijfeld een belangrijke inzet van die verkiezingen, de partijen moeten in hun campagne duidelijk positie kiezen en daarop kan de kiezer hen afrekenen. Maar de wet bepaalt dat een volksraadpleging minimaal veertig dagen voor verkiezingen moet plaatsvinden. Het ultieme moment is 26 april en dat is geen ideale dag, want dan vindt de Ten Miles plaats, is de Kennedytunnel urenlang dicht en zijn grote delen van de stad moeilijk bereikbaar.

De voorstanders van een referendum hebben dus alle redenen om de motor snel te starten. Vreemd genoeg maakt Ademloos nog geen aanstalten. Waarom niet? Op de website van de actiegroep staat de teller op 47.302 handtekeningen, maar klopt dat wel? Overigens is het nog maar de vraag of de federale en Vlaamse overheden hun toestemming zullen geven om een volksraadpleging te organiseren. De wetgeving hierrond is bijzonder complex, maar in elk geval staat als een paal boven water dat zo’n referendum moet gaan over strikt lokale aangelegenheden. En dat is niet het geval wanneer het over de sluiting van de Antwerpse Ring gaat, want daar rijdt half Vlaanderen overheen.

Of u het nu leuk vindt of niet, dit feuilleton wordt zonder enige twijfel vervolgd

De protesterende politieagent...

Heeft iemand van jullie het ooit al meegemaakt dat zijn of haar wedde te laat betaald werd door de werkgever? Waarschijnlijk wel. De werkgever tracht dan om de achterstallige wedde zo vlug mogelijk te storten, en in het beste geval krijg je er excuses bij.

Wel, in 1998 werd in België, dus ook in Antwerpen, de gemeentelijke politie én de rijkswacht afgeschaft (enfin, toch op papier) en vervangen door een eenheidspolitie. Zoveel eenheid zit er niet in, want je hebt nog steeds de federale en de lokale politie, maar dat is nu de discussie niet.

Door die hervorming kregen in Antwerpen zo'n 120 politieagenten in 2001 een ander statuut en hierdoor ook een andere, zeg maar hogere wedde. Antwerpen pastte deze verhoging, samen met nog vele andere gemeenten niet toe in 2001, maar wachtten hiermee tot 2005. Vier jaar later dus. De pakweg 120 Antwerpse dienders kregen toen het achterstallige bedrag uitbetaald, echter zonder verwijlintresten. Pas op, geen kapitalen, hé. De verwijlintrest bedroeg, zegge en schrijve (niet verschieten) 15 euro per agent, of voor de snelle rekenaars 1.800 euro voor alle agenten samen.

Eén agent echter pikte dit echter niet en dagvaarde de stad Antwerpen voor de vrederechter. De agent kreeg gelijk en de stad diende die agent zijn 15 euro uit te betalen. Tot nu toe lachwekkend misschien, ware het niet dat de gerechtskosten, te betalen door de verliezende partij, de stad Antwerpen dus, in deze zaak 1500 euro kosten.

Stel U maar even voor dat alle 120 agenten één voor één de stad Antwerpen vorderen, én gelijk krijgen (want er is een precedent geschapen) dan kost dit de stad Antwerpen maar liefst 180.000 euro, of 7.200.000 oude Belgische frank aan gerechtskosten, en dit voor een schamele 1.800 euro.

Zeven miljoen tweehonderdduizend oude Belgische franken, te betalen door de Antwerpse gemeentebelastingsbetaler!!!!!! Je zou voor minder een bom op 't Schoon verdiep smijten....

De euthanaserende schepen...

Ik ben letterlijk, zoals de Sinjoren dat zo gezapig noemen, een "boer van over 't water". En ik beschouw dat als een eretitel. Ik ben inderdaad op den "echten buiten" opgegroeid, tussen de paarden, koeien, varkens, kippen, konijnen, en noem maar op. Wij, op den buiten zijn vertrouwd met dieren en hebben ook dieren. Wat wij echter niet hadden of hebben is een "Schepen van Dierenwelzijn". Wij hadden of hebben op den buiten ook geen "Adviesraad Dierenwelzijn".

En hier in Antwerpen, waar ik buiten de Zoölogie nog geen enkele koe, kip of konijn gezien heb, hebben ze het alletwee: een Schepen én een Adviesraad! En dan nog een adviesraad onder het (deskundige) voorzitterschap van Michel Vandenbosch, de enige, echte GAIA-voorzitter die het verschil niet ziet tussen een echte en een plastieken krokodil.

Een mens vraagt zich dan af: waar houden die zich mee bezig? Uit wat bestaat hun dagtaak eigenlijk? Want tenslotte worden ze door ons, de belastingsbetalers, betaald.

Ik kan mij één wapenfeit herinneren: Het verbod om tijdens de Franse culinaire week foi gras te verkopen op de Groenplaats. Kwatongen beweerden later dat de foi gras niet mee terug naar Frankrijk is gegaan, maar op 't Schoon Verdiep terecht kwam, en... dat de foi gras bijlange na niet slecht was. Enfin, van horen zeggen hoort men natuurlijk ook veel liegen.

Vandaag las ik in de media een tweede wapenfeit: De oprichting van een euthanasiecommissie voor dieren. Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Een gevaarlijke hond die een kind aangevallen heeft eerst laten verschijnen voor de commissie die hem dan schuldig moet verklaren? En moet dat vonnis dan ook gemotiveerd worden zoals bij een assisenproces, zodat we geen problemen krijgen met de Raad van Europa?

Heeft Antwerpen echt geen andere varkentjes te wassen dan dit? En dan de uitspraak van de Schepen: 'Ik kom op voor de zwaksten in de samenleving en dat zijn de dieren, want de zwakste mensen hebben nog altijd een mond om zich te verdedigen. Ik zal dan ook altijd mijn nek uitsteken voor de dieren, wat anderen daar ook van mogen denken.'

Wel, mijnheer Bungeneers, we hebben er ons gedacht over...

De dolende districten...

Het Antwerpse college van burgemeester en schepenen benadrukt geregeld het belang van de negen districtsraden om de kloof met de burger te dichten. Alleen bekoelde de jongste jaren de liefde voor de districten. Wat overblijft, is een verstandshuwelijk, waarbij de districtsraden steeds meer aan het kortste eind trekken.

Dat bewijst de recente discussie over een kunstwerk onder de Schijnpoortbrug aan de wijk Antwerpen-Noord. Het Antwerpse stadsbestuur heeft verfraaiingsplannen voor de brug. De doorgang is te donker. Daardoor trekt het ongure types aan, zoals drugsverslaafden en sluikstorters. Paul Boudens maakt een kunstwerk voor onder de gerenoveerde brug. Een geperforeerde stalen wand, met daarachter licht, moet de boel opfleuren. Met deze opfrisbeurt verzacht de stad Antwerpen de bittere pil van de komst van de Free Clinic in de buurt. En dit mag geld kosten: 650.000 euro. Een deel van het project wordt gefinancierd door Europa.

Maar er hangt al een kunstwerk onder de Schijnpoortbrug. Het was een project waarbij de hele buurt eind jaren negentig werd gemobiliseerd. Herman De Bleser, CD&V-fractieleider in de Antwerpse districtsraad, is begaan met de toekomst van dit kunstwerk. Buiten de sp.a, de partij van burgemeester Patrick Janssens, kreeg hij de meerderheid en de oppositie achter zijn advies om het huidige kunstwerk te renoveren en te behouden op de huidige plek. De verfraaiing van de brug is de bevoegdheid van de stad. Het district kan alleen een niet-bindend advies geven.

Het schepencollege veegde dit advies zonder verpinken van tafel. Het kunstwerk mag worden gerenoveerd, maar moet ergens anders een plek krijgen. Het district draait zelf op voor de kosten. Het prijskaartje bedraagt 93.200 euro en het college weet dat het district dat niet kan betalen.

Het gaat mij in deze discussie niet over wie gelijk heeft of niet. Ik heb het wel moeilijk met hoe dit stadsbestuur omspringt met de rechtstreeks verkozen raden. Het schepencollege beval in een brief aan het Antwerpse districtscollege om het advies in te trekken. De meerderheidspartijen CD&V en Open Vld in de Antwerpse districtsraad werden op het matje geroepen door de grote bazen in het stadhuis. Ze kregen te horen dat het onaanvaardbaar was om met de steun van de oppositie in te gaan tegen de wil van coalitiepartner sp.a. En dit terwijl een van de architecten van de huidige districtsraden in het Antwerpse schepencollege zit: Philip Heylen (CD&V). De schepen zwijgt. Hij houdt zich aan de afspraak binnen de meerderheid van elkaar geen pijn te doen. Niet in de gemeenteraad, maar ook niet via de districten. De regie is in handen van sp.a. De partij is niet alleen de grootste in de gemeenteraad, maar levert ook al de districtsburgemeesters en veel districtsschepenen. Als het dus ergens fout loopt, dan betaalt de sp.a de rekening bij de volgende verkiezingen.

Met dit in het achterhoofd wordt elk dissonant geluid de kop ingedrukt. Dit gaat ten koste van de geloofwaardigheid van de districten. Als het Antwerpse schepencollege beweert de districten als volwaardige partners te zien, dan is dit een leugen. Wie gelooft in de decentralisatie en de districtsbesturen, gaat het debat aan via de bestaande democratische kanalen, zoals de overlegraad met de districten.

Ofwel neemt dit stadsbestuur de districten ernstig en accepteert het de gevolgen van deze beslissing. Ofwel doekt het de districten op. Al de rest is hypocriet...

De inburgeringscursus volgens "groen Mieke"...

Wanneer men op zondagmorgen op zoek is naar duiding heeft men gelukkig twee keuzes. We hebben Eén en ATV. En geef nu toe, buiten de (meestal) slechte muziekkeuze hebben die duidingsprogramma's op beide zenders wel iets. Dus, iedere zondagmorgen kijk ik eerst rechtstreeks op Eén naar de Zeverende dag en daarna op ATV naar Kwakkels op zondag. En... gelukkig maar, zo blijft een mens op de hoogte.

Ik heb het vorige week in een column al gehad over het boos zijn en dan weer niet boos zijn, dan wel, dan weer niet, enz... van de Joodse gemeenschap, én over het feit dat een klein gedeelte van de Antwerpse Joodse gemeenschap weigert om de verplichte inburgeringscursus te volgen. Enfin, in Kwakkels op zondag eerst wat over en weer geouwehoer over het feit of de Joden nu wel of niet boos zijn en dan, .... in premiere, nog nooit vertoond in omroepland, tot spijt van wie 't benijd: Mieke Vogels, voor de vrienden "groen Mieken". De premiere van de grootste uitvinding na de uitvinding van het warm water, toen Adam voor de eerste keer op z'n handen piste, enkele miljoenen jaren geleden: Een aangepaste inburgeringscursus!!!!

Wat een politiek talent heeft dat wijf toch. Onvoorspelbaar. Pas in Antwerpen de inburgeringscursus aan aan het geloof, de afkomst en/of de kleur van degenen die hem moeten volgen. Zo'n simpele oplossing, en buiten groen Mieken heeft niemand daar aan gedacht!

Schrijf voor de Joden de cursus op een soort namaakthorarol, laat de Islamitische deelnemers blootvoets op een matje zitten, met het gezicht naar Mekka en onderwijs de Oostblokkers met een kalasnikov in de hand.

En ik, domme, ongetalenteerde journalist dacht dat de inburgeringscursus diende om de nieuwe bewoners kennis te laten maken met onze cultuur, gewoonten en zeden, ik had het compleet bij het verkeerde eind.

Groen Mieke wil gewoon een anti-heimweecursus, waarbij wij kennis moeten maken met de zeden en gewoonten van onze gasten, vijfenzeventig talen moeten leren, het vrijdaggebed volgen in de Moskee, sabbad vieren, schietoefeningen volgen, nacht- en telefoonwinkels openen en de markt overspoelen met valse merken.

Echt, als groen Mieke, met zulke uitspraken, de kiesdrempel haalt binnen enkele maanden, dan vreet ik eigenhandig m'n laptop op, begin ik een VZW om thee te schenken, ga ik elke vrijdag naar de Moskee en laat ik mij pijpenkrullen groeien.

Referendumgelul...

Hoe langer ik in Antwerpen woon, hoe minder ik van Antwerpen snap, maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk.

Neem nu de discussie over het Oosterweelreferendum. Eerst zijn we maanden lang aangeklampt door de "bende van Van Hees" voor ons al dan niet geldige handtekening en nu staat de media bol over de vraagstelling zelf, over de datum van het referendum, over manipulatie van de vragen door Patrick Janssens, enz... .

Wat blijkt nu? Het Antwerpse stadsbestuur heeft nog geen enkele vraag voor een referendum ontvangen én nog geen enkele handtekening gezien. Waarom dan nu al die oeverloze discussies? Zou men niet beter eerst een referendum vragen en dan de discussie verder zetten? Of zie ik het hier verkeerd?

Antwerpse vuilzakperikelen...

Antwerps milieuschepen Guy Lauwers (sp.a) heeft kopzorgen. De week was anders mooi begonnen. Afgelopen weekend mocht Lauwers in het cultuurcentrum Sint-Andries het beeldje ’De Gouden Neus’ ontvangen voor de Witte Tornado’s. Lauwers was zo trots met de prijs dat hij het hoogst persoonlijk ging afgeven bij zijn straatvegers. Het beeldje kreeg een plekje in de al overvolle prijzenkast van de Witte Tornado’s.

De vreugde duurde niet lang, want de Antwerpenaars klagen over de afvalzakken. Uit een internetbevraging blijkt dat maar liefst 80 procent klachten heeft over de kwaliteit van de afvalzakken. De zakken scheuren en daar is echt niet veel voor nodig. Ofwel laat de naad aan de zijkant het afweten of heb je alleen de bovenzijde van de afvalzak vast. In beide gevallen ligt de inhoud van de afvalzak op de vloer. Als bewoner zou je voor minder prikkelbaar worden. Bovenop kwam de nogal ongelukkige communicatie van de leverancier van de afvalzakken. Hij stelde voor om een handleiding af te drukken op de zakken. Volgens hem sprongen sommige burgers slecht om met de afvalzak. Als zo iets simpel als een zak al een handleiding nodig heeft, dan is er iets fout met het produkt en niet met de Antwerpenaar.

Lauwers wijst het voorstel van de producent af. De schepen wacht de kwaliteitstesten van de afvalzakken af. Bovendien beseft de schepen dat het afdrukken van de handleiding zou overkomen alsof hij de schuld in de schoenen van de Antwerpenaar schuift. Dit bracht hem vorig jaar al eens in de problemen met de Antwerpse ondernemers. Toen wees Lauwers met een beschuldigende vinger naar de middenstand voor al het afval dat nog op straat stond. De schepen leerde uit zijn fouten.

Bovendien komen de problemen ongelegen. In april vorig jaar bracht het stadsbestuur zijn inspanningen rond afval in beeld. In een tweede campagne werd de Antwerpenaar op zijn of haar verantwoordelijkheid gewezen. Wie een sigarettenpeuk op de grond werpt, riskeert een boete van 250 euro. Alleen blijft de stad Antwerpen nu zelf in gebreke door geen goede afvalzakken te verkopen. Propere straten zijn de topprioriteit van deze coalitie. De oprichting van een gemeentelijk autonoom afvalbedrijf is daarin volgens sp.a, CD&V en Open Vld een essentieel element. Alleen dreigt Antwerpen met zo’n afvalbedrijf meer te moeten betalen voor dezelfde taken. Alles heeft te maken met het btw-tarief dat dit autonoom bedrijf moet aanrekenen. Het project zou onbetaalbaar zijn. Het enthousiasme binnen het schepencollege is dus al danig bekoeld. De kans dat Antwerpen ooit een autonoom afvalbedrijf heeft, slinkt met de dag.

De afgelopen jaren trok het stadsbestuur het budget om de Antwerpse straten en pleinen proper te houden gevoelig op. Het materiaal is gemoderniseerd en het personeel uitgebreid. Ook de controles op wie de regels aan zijn laars lapt, zijn opgevoerd. Deze maatregelen zijn terecht, maar we zijn er nog lang niet. De dienstverlening van de stad Antwerpen laat rond properheid nog wel eens een steek vallen. Een propere stad is een project van lange adem. Moet dit via de huidige stadsdienst, een intercommunale of een autonoom bedrijf? Wat uiteindelijk ook de keuze wordt, het zal alleen werken als er ten volle op wordt ingezet.

Dit lijkt voor u en mij vanzelfsprekend, maar ik verzeker u dat de politieke en de ambtelijke logica iets anders in elkaar steekt.

Zonder woorden, gewoon subliem...

Je bent voor of tegen Bart, maar het is een Antwerpenaar. Wat een kennis........

Bekende Antwerpenaar of niet...

We zijn nu bijna drie jaar bezig met een poging een Antwerpse webkrant op poten te zetten en vinden van onszelf dat we daar op die korte tijd vrij goed in geslaagd zijn. Zeg nu eerlijk, er is wellicht betere proza te vinden op internet, maar… we hebben toch onze vaste lezers. We proberen up to date te blijven met het Antwerpse nieuws en trachten, de ene keer al wat beter dan de andere keer, onze dagelijkse mening te geven over Antwerpse (mis)toestanden. We zijn niet de eerste en zeker niet de enige regionale webkrant in Antwerpen. De collega’s van “Den Brabo” zijn 15 jaar bezig en doen het zeer goed. Enkele anderen proberen het de laatste twee jaar met wisselend succes, maar… we beschouwen onszelf toch als één van de betere Antwerpse webkranten.

Eigenlijk zijn we hierdoor, en dat steek ik niet weg, een beetje trots op onszelf. Mede door het opzet van de webkrant hebben we veel mensen leren kennen en omgekeerd, zonder dat we ons zelf kunnen beschouwen als “B.A.’s” (Bekende Antwerpenaren), maar misschien wel als “bekende Antwerpen-centrumbewoners”, een beetje zoals de bakker en de beenhouwer.

Zoals iedere krant, zowel op internet of op papier, hebben we onze voor- en tegenstanders. Ik durf, zeker in het “Woord van de redactie” als eens tegen zere schenen rijden. Wie ik vandaag bejubel kan morgen in de onderste lade liggen, afhankelijk van de actualiteit. Soms hoor ik daar wel eens commentaar of een wederwoord van door het “slachtoffer van de dag”, maar verder dan: “Verdomme, Rudy, ge hebt mij bij m’n kl… vandaag” of “goed gedaan, jochie” is het nooit gegaan. Trouwens, iedereen kan en mag reageren op het “Woord van de redactie”, zolang het maar niet anoniem is. Tot vandaag…

Inderdaad, tot ik een artikel schreef over oplichterij in verband met een wereldrecordpoging tafelvoetbal in Antwerpen (KLIK HIER). Als reactie daarop ontving ik vandaag telefonische doodsbedreigingen van W.K., de organisator van het geheel. Hij zou mij “komen bezoeken” met een man of zes en ik zou er niet goed van zijn.

Domme mensen, natuurlijk, als die denken dat ik daarvoor de krant ga laten varen of mij minder kritisch ga opstellen. Het enige wat betrokkene bereikt heeft is dat hij een klacht aan zijn broek heeft voor doodsbedreigingen. En het is natuurlijk in het “Vlinderpaleis” dat de prijzen uitgedeeld worden.
En voor de rest zijn we hierdoor misschien een héél klein beetje “bekende Antwerpenaar” geworden, al was het maar omdat wij ons de mond niet laten snoeren, zelfs niet door bedreigingen.

Om trots op te zijn....

Vandaag geen politiek geleuter, maar gewoon wat Antwerps chauvinisme. Belgische films die het uitstekend doen op buitenlandse festivals, maar we geraken er stilaan aan gewend. Toch blijft het cool om te zien hoe een Antwerpse productie gemarket wordt in de States. Getuige hiervan, de Amerikaanse trailer voor Linkeroever (of Left Bank zoals de film in de VS gedoopt werd), de originele psychologische horrorfilm van Pieter Van Hees.

Spijtig dat die moddervette Amerikaanse voice-over het niet heeft over het ‘Saint Annyke’. Enjoy!

Wat is dat toch met die Antwerpse Open VLD-politici...

Stilletjes aan begin ik mij vragen te stellen bij de recente uitspraken van bepaalde Antwerpse Open VLD-politici.

Eerst was er de uitspraak van Schepen Ludo van Campenhout, waarbij hij openlijk sympathiseerde met Israel in verband met de Gaza-oorlog. Akkoord, later vertelde hij dat dit een “persoonlijke” uitspraak was, waar hij blijft achter staan, maar aan de andere kant ben je geen Schepen of Volksvertegenwoordiger van 9 tot 5, maar 24 op 24 uur, en dien je met dergelijke uitspraken op te passen.

Nog geen week later ondertekenen alweer Ludo van Campenhout en Annick de Ridder een verklaring die onder meer volgende tekst bevat : “De stemmen die nu moord en brand schreeuwen tegen Israël hebben weinig ondernomen om Rusland, de VS of de NAVO door een oorlogstribunaal te laten veroordelen. De beschuldigingen aan het adres van Israël kunnen derhalve niet anders worden beschouwd dan als pogingen om moedwillig de Joodse staat te demoniseren. En ze zijn veelal ingegeven door mensen die het basisprincipe van Israëls bestaansrecht betwisten, en zo elke duurzame vredesoplossing onmogelijk maken.”
In feite komt het er op neer dat deze twee Antwerpse politci verklaren dat onze Belgische F-16-piloten die in Afganistan geopereerd hebben even schuldig zijn aan disproportioneel geweld als de staat Israël in de Gaza-strook.

Nu, amper één week later dreigt Open VLD bij monde van de Antwerpse politicus Claude Marinower met een klacht tegen de VRT naar aanleiding van een filmpje in het tv-programma Man Bijt Hond dat de Joodse gemeenschap tegen de borst stuit.

Over het feit dat een minderheid van de Joodse gemeenschap in Antwerpen weigert om een inburgeringscursus te volgen, maken ze voorlopig minder kabaal. Veel minder kabaal hoor ik ook als er weer eens een partij “louche” diamanten in beslag worden genomen.

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat deze drie Antwerpse Open VLD-politici blijkbaar een beetje Joodse voorkeurspolitiek aan het spelen zijn, terwijl ik dacht dat de stad toch van iedereen was…..