De hoerastemming over de dalende werkloosheid is niet meer dan een verre echo. De economische crisis slaat hard toe. Het ergste is dat we nog maar aan het begin staan. 2009 wordt een rampjaar. Niemand twijfelt daar nog aan. Vooral de jongeren betalen de prijs. De Antwerpse werkloosheid is met iets meer dan 10 procent gestegen in vergelijking met januari 2008. Het aantal werkzoekenden onder de 25 jaar is met 20 procent toegenomen. In één jaar verloren 920 jonge Antwerpenaars hun job. Als we de Vlaamse cijfers naast de Antwerpse leggen, dan zien we dat de jongerenwerkloosheid in Vlaanderen met 22,7 procent is gestegen. Dat de werkloosheid in Antwerpen dus minder snel is toegenomen, is een schrale troost.
Zodra de economie zich herpakt, zullen jongeren met een diploma weer een stap op de arbeidsmarkt zetten. Maar er zijn te veel jongens en meisjes die de school zonder diploma verlaten. Dit is een van de grootste onrechtvaardigheden in onze samenleving. Dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van de scholen, maar ook van de jongeren en de ouders. Er studeren ook nog te veel jongeren af met een ’waardeloos’ diploma. Het is onbegrijpelijk dat de afdeling Kantoor in het beroepsonderwijs nog steeds wordt georganiseerd. Dit diploma biedt bijna zeker een toegangsticket tot de werkloosheid. De onderwijswereld en de overheid weten dit, maar ondernemen niets. Dit is schuldig verzuim. Door de economische hoogconjunctuur van de afgelopen jaren geraakten deze jongeren toch aan een job. Bedrijven waren op zoek naar werkkrachten. Taal, diploma en ervaring telden even iets minder zwaar mee in de aanwervingscriteria. Door de economische crisis sturen de werkgevers deze jongeren weer de laan uit. De jongere die als laatste op de arbeidsmarkt kwam, gaat er als eerste uit. Dit is een zware klap voor deze jongeren. Eindelijk kregen ze een kans, maar als het slecht gaat, wordt hen die kans abrupt ontnomen. De retoriek van kansen grijpen, stelt in tijden van crisis nog weinig voor.
Het is belangrijk dat deze jongeren niet worden losgelaten. De overheid en de tewerkstellingsprojecten moeten beletten dat deze jongeren zichzelf gaan beschouwen als drijfhout op de golven van de conjunctuur. Als we ze niet vastgrijpen, opleiden en helpen zoeken naar kansen, creëren we een nieuwe generatie die zijn middenvinger opsteekt naar de rest van de maatschappij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten