Bekende Antwerpenaar of niet...

We zijn nu bijna drie jaar bezig met een poging een Antwerpse webkrant op poten te zetten en vinden van onszelf dat we daar op die korte tijd vrij goed in geslaagd zijn. Zeg nu eerlijk, er is wellicht betere proza te vinden op internet, maar… we hebben toch onze vaste lezers. We proberen up to date te blijven met het Antwerpse nieuws en trachten, de ene keer al wat beter dan de andere keer, onze dagelijkse mening te geven over Antwerpse (mis)toestanden. We zijn niet de eerste en zeker niet de enige regionale webkrant in Antwerpen. De collega’s van “Den Brabo” zijn 15 jaar bezig en doen het zeer goed. Enkele anderen proberen het de laatste twee jaar met wisselend succes, maar… we beschouwen onszelf toch als één van de betere Antwerpse webkranten.

Eigenlijk zijn we hierdoor, en dat steek ik niet weg, een beetje trots op onszelf. Mede door het opzet van de webkrant hebben we veel mensen leren kennen en omgekeerd, zonder dat we ons zelf kunnen beschouwen als “B.A.’s” (Bekende Antwerpenaren), maar misschien wel als “bekende Antwerpen-centrumbewoners”, een beetje zoals de bakker en de beenhouwer.

Zoals iedere krant, zowel op internet of op papier, hebben we onze voor- en tegenstanders. Ik durf, zeker in het “Woord van de redactie” als eens tegen zere schenen rijden. Wie ik vandaag bejubel kan morgen in de onderste lade liggen, afhankelijk van de actualiteit. Soms hoor ik daar wel eens commentaar of een wederwoord van door het “slachtoffer van de dag”, maar verder dan: “Verdomme, Rudy, ge hebt mij bij m’n kl… vandaag” of “goed gedaan, jochie” is het nooit gegaan. Trouwens, iedereen kan en mag reageren op het “Woord van de redactie”, zolang het maar niet anoniem is. Tot vandaag…

Inderdaad, tot ik een artikel schreef over oplichterij in verband met een wereldrecordpoging tafelvoetbal in Antwerpen (KLIK HIER). Als reactie daarop ontving ik vandaag telefonische doodsbedreigingen van W.K., de organisator van het geheel. Hij zou mij “komen bezoeken” met een man of zes en ik zou er niet goed van zijn.

Domme mensen, natuurlijk, als die denken dat ik daarvoor de krant ga laten varen of mij minder kritisch ga opstellen. Het enige wat betrokkene bereikt heeft is dat hij een klacht aan zijn broek heeft voor doodsbedreigingen. En het is natuurlijk in het “Vlinderpaleis” dat de prijzen uitgedeeld worden.
En voor de rest zijn we hierdoor misschien een héél klein beetje “bekende Antwerpenaar” geworden, al was het maar omdat wij ons de mond niet laten snoeren, zelfs niet door bedreigingen.