Wanneer men, na jaren op de Seefhoek te hebben gewoond, een nieuwe stek vindt in het hartje toeristisch Antwerpen, is dat een onbeschrijfelijke verandering. De bewoners in dit “stadsdorp” plaatsen 's maandagsavonds hun witte en blauwe vuilniszak gewoon buiten, voor hun eigen deur. Ze werpen die vuilniszak zelfs niet van de derde verdieping naar beneden, maar dragen die gewoon de trap af. Wanneer je buiten komt hoor je zowaar Aentwaerps spreken, en niet een of ander onverstaanbaar Magreblanden-taaltje. Tenminste, van maandagmorgen tot vrijdagnamiddag. Dan komen ze... sneller en met véél meer dan in 1940 de Duitsers, inderdaad… de Nederlanders. Eén voordeel echter, ze blijven hoogstens één weekend en géén vier jaar. Bij een eenvoudig gesprek produceren ze meer decibels dan een landend vliegtuig, ze vinden alles “hardstikkeleuk” en ‘s middags staan ze elkaar te vertrappelen voor het enige Nederlandse restaurant in Antwerpen, namelijk frituur Nummer 1 in de Hoogstraat. Hoogst vermakelijk allemaal en niks om zich aan te storen.
Maar, af en toe wil men wel eens een weekendje weg uit het Ant
werpse stadsdorp. Een weekendje zee of een weekendje Ardennen. En Antwerpen zou Antwerpen niet zijn, mocht het geen satelietstaten hebben. Inderdaad: Blankenberge aan de kust en Oberhausen in de Ardennen. En daar denkt men volgens mij over de Antwerpenaar precies hetzelfde als ik over de weekendnederlanders. Stap in één van deze twee plaatsen maar eens een krantenwinkel binnen. Wedden dat de klant, die voor u bediend wordt, zegt: “Alleejeannekentoetnogishétbestenhé” en dat in de plaatselijke horeca gegarandeerd “eenbollekenkeunink” besteld wordt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten