Hebzucht...

Op een dag tijd verliest een monument van een bank van hier een kwart van haar waarde. Omdat de mogelijkheid zou bestaan dat een aantal eerder als solide beleggingen beschouwde investeringen toch niet zo solvabel zouden zijn. Omdat de mogelijkheid zou bestaan dat de verzekering tegen dat waardeverlies op zijn beurt misschien niet zou kunnen betaald worden. En ook al is er op dit ogenblik nog geen reëel probleem, de vierdubbele 'zou' is al voldoende om de koers in vrije val te storten.

Het tekent nog maar eens de irrationaliteit waarmee beurskoersen bepaald worden. De beurs is totaal virtueel geworden, baseert zich op hoop en angst, niet langer op cijfers. Dat systeem is al jarenlang ongecontesteerd aan de gang, en zolang jaar na jaar rendementen werden uitgekeerd waar een bezitter van een spaarboekje alleen maar kan van dromen, maalde niemand daarom.

De tijd dringt om maatregelen te nemen tegen de 'besmettelijke hebzucht' in de financiële sector. Bankiers hervallen in ongewenst gedrag als politici en toezichthouders niet snel ingrijpen. Die waarschuwing komt niet van een wereldvreemde utopist, maar van de Nederlandse minister van Financiën Wouter Bos, die ons vakkundig een deel van de Fortisbank afsnoepte. Wanneer de beurs niet langer een instrument is om risicokapitaal te vergaren om op termijn economische groei te realiseren, maar een casino wordt waar ondoorzichtige beleggingsproducten bepalen wie de lotto wint, is er een fundamenteel probleem en dringt zich nieuwe regelgeving op. Bijvoorbeeld om zonder meer onnatuurlijke speculatieve winsten met belastingen af te romen, zodat de beurs zich opnieuw concentreert op de reële economie, en niet langer op pure speculatie. Wouter Bos opperde ook dat er een regeling nodig is om banken te kunnen onteigenen. Je kan niet slag om slinger steeds maar nieuwe kapitaalinjecties en staatswaarborgen vragen, en tegelijk helemaal onafhankelijk willen blijven, al was het maar om de baan en de persoonlijke inkomens van je bestuurders veilig te blijven stellen.

Wie beroep doet op de middelen van de gemeenschap, moet ook aanvaarden dat die gemeenschap zeggenschap krijgt in het beleid van de instelling. Al was het maar om te vermijden dat die zich binnenkort, opnieuw gedreven door hebzucht, opnieuw in speculatieve avonturen stort.