In een grootstad als Antwerpen zijn bepaalde dingen die men in een doorsnee dorp abnormaal, of minstens vreemd zou vinden, zeer normaal. Hierbij heb ik het bijvoorbeeld over straatmuzikanten. De ene kan daadwerkelijk muziek maken en de andere doorgaans niet. Degene die dan muziek kan maken doet dat voor zijn plezier, hij speelt een paar deuntjes en gaat eens met zijn hoed rond. Zij die geen muziek kunnen maken, en dan heb ik het over voornamelijk de Oost-Europeanen en Noord-Afrikanen, kunnen zo op Uw systeem werken dat je al naar de hoed vraagt nog voor ze één noot gespeeld hebben.
Een tweede fenomeen zijn de echte schooiers. Sommigen omdat ze al dan niet tegen hun wil in een onuitzichtelijke situatie geraakt zijn, anderen om hun drank- en druggelag te betalen en nog anderen die gewoon met een mercedes afgezet worden en enkele uren later terug worden opgehaald.
Pas op, ik leef in een grootstad en met beide voornoemde fenomenen kan ik leven. Tenslotte geef je aan wie je wilt en iemand die graag muziek maakt, maar het absoluut niet kan, kunt ge nog altijd vriendelijk, doch dringend verzoeken uit uw buurt te blijven of hem de raad geven muziek te leren als hij of zij toch zo graag spelen. En een schooier die plots een Mc-Donaldbekertje onder Uw neus duwt kan je nog altijd eens vies en imponerend bekijken. Dat werkt over het algemeen, zeker als je zo breed bent als ik.
Maar... er is een derde, veel erger fenomeen opgedoken in de stad: De schooiende Lange Wapper-bemoeials. Daar waar vroeger de Ademloze bende van Van Hees mens en dier lastig vielen om handtekeningen te verzamelen voor hun referendum, hebben ze zich nu op de T-shirtverkoop gestort en duwen ze de mensen een spaarvarken onder de neus om hun "oorlogskas" te spekken. Nu verwacht die dubbelgedraaide hollander van mij dat ik zijn hobby ga betalen, daarbij wetende dat ik zijn hobby niet kan appeciëren.
Krijg de klere, man, sodemieter op, Ben je me een haartje betoeterd? Hartstikke gek ben je, oelewapper!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten