Solidariteit? M'n kl...

Al geruime tijd is OPEL Antwerpen aan haar zwanengang bezig. Om het simpel te zeggen wil General Motors van de eenheid in Antwerpen, samen met de 2.600 werknemers, af, en de werknemers willen uiteraard dat de eenheid én hun job blijft. Ik denk niet dat men de feiten simpeler kan uitleggen dan dat.

Ik vrees echter dat zowel het gemeenschappelijk vakbondsfront als de getroffen werknemers beseffen dat ze aan het vechten zijn tegen de bierkaai. De vakbonden willen zoveel mogelijk redden en uit de brand slepen wat er (nog) uit te slepen valt, maar beseffen dat het bijna een verloren zaak is en de werknemers blijven hopen op een mirakel en het behoud van hun job, maar weten ook dat die kans zéér klein tot onbestaande is.

In gesprekken met het gemeenschappelijk vakbondsfront én met de werknemers valt één ding op. Allen zijn er van overtuigd dat alle politici en alle bewoners van Antwerpen als één man achter hen staan. Ze zijn er van overtuigd dat de solidariteit van de Antwerpenaars naar hen toe quasi grenzeloos is.

Ze vergeten echter dat OPEL Antwerpen de scheepswerf van Gdansk niet is, dat Rudi Kennes, ondanks zijn goede bedoelingen en tomeloze inzet, Lech Walesa niet is, en dat solidariteit heden ten dage een holle kreet geworden is.

Kijk gewoon naar de manifestatie van gisteren. Een poging om een menselijke ketting te maken van 2.600 mensen, evenveel als het aantal werknemers dat met ontslag bedreigd wordt. Akkoord, door zo'n ketting te vormen zal je je job niet houden, je zal enkel (nog meer) media-aandacht krijgen, maar dat brengt na enkele jaren ook geen brood meer op de plank.

Duizend mensen zijn daar maximum op af gekomen. DUIZEND!!!!! Dat betekent dat zelfs diegenen wiens job bedreigd is niet allemaal aanwezig waren, want anders waren er automatisch 2600 deelnemers geweest.

Is dat geen teken aan de wand voor de organisatoren van die mediatrekkende manifestaties? Hebben die de afgelopen jaren geen media-aandacht genoeg gekregen, zodat hun politieke na-OPEL-carriëre voldoende gelanceerd is? Kijk maar naar Inge Vervotte en Mia De Vidts, die waarschijnlijk niet meer wakker liggen van SABENA of van de boterham van de militanten. Kan alle tijd die nu verprutst wordt met manifestaties, brandende palletten en holle leuzes niet beter besteed worden door het uitwerken van een sociaal begeleidingsplan en het leren de waarheid onder ogen te zien?

De werknemers van vandaag zijn niet meer de hersenloze, knikkende robotten uit de jaren vijftig, maar geschoolde mensen die beseffen dat we in volle crisis zitten, dat General Motors Opel Antwerpen niet zal behouden voor wiens mooie ogen dan ook en dat solidariteit een holle leuze is, die door politieke volksmenners verspreid wordt, enkel en alleen met de bedoeling om er zelf beter van de worden...