Hebt U zich ooit al eens afgevraagd waar onze Antwerpse bestuurders eigenlijk mee bezig zijn, hoe ze hun dag vullen, hoe ze hun verkiezingsbeloften invullen? Neen? Dan moet je dat beslist eens doen. Laten we de laatste tien jaar overlopen en eens kijken naar de pro's en de contra's, en dit in enkele afleveringen van drie schepenen per dag.
Patrick Janssens: burgemeester, voorzitter van de gemeenteraad en parlementslid. Je zou denken dat je, als Antwerpse burgemeester, toch minstens je stad moet verdedigen bij de regering. Zorgen dat je stad een deel van de koek krijgt, dat de mening van je bewoners gehoord wordt. Maar wat blijkt? Ons rood onderlijfje stelt geen parlementaire vragen, heeft geen tussenkomsten bij debatten, doet geen voorstellen, zelfs niet als het over Antwerpse materie's gaat en durft zelfs afwezig zijn wanneer échte Antwerpse problemen aan bod komen. Wat doet die, buiten zijn maandloon opstrijken, eigenlijk in het parlement?
Is die alleen burgemeester om Sinterklaas te ontvangen, den Beerschot te steunen en een nieuwjaarsreceptie op de Grote Markt te organiseren? Dan zijn we beter af met een evenementenbureau. Dat is véél goedkoper en kunnen we bellen wanneer we het echt nodig hebben.
Ludo Van Campenhout: schepen van ruimtelijke ordening, sport en diamant. Laat ons beginnen met het eerste: ruimtelijke ordening. Een ondankbare hondenstiel. Want alles wat Ludo vandaag organiseert, wordt pas binnen 10 à 15 jaar zichtbaar, zodat men de indruk krijgt dat hij op dat vlak weinig of niets doet, terwijl het tegendeel waar is. Op sportgebied mag Antwerpen, onder zijn beleid zeker niet klagen, alhoewel hem een (lichte???) voorkeur voor den Antwerp wordt verweten.
En dan diamant: Het is natuurlijk een publiek geheim dat de Joden in Antwerpen een dankbaar kiezerspubliek zijn voor Ludo. Alleen toont hij zijn sympathie voor deze bevolkingsgroep nogal opvallend en durft hij al eens te dromen van zaken waarmee zeker niet elke Antwerpenaar het eens is, zoals de diamantwinkeltjes onder het stadhuis. Een volksvriend, die voor iedereen goed wil doen. En net dat laatste is terzelfdertijd zijn sterke en zijn zwakke punt. Vele Antwerpenaars zijn nog niet vergeten dat hij, in verband met de Lange Wapper, op het einde zijn kar keerde, waardoor hij zowel vrienden als vijanden maakte.
Marc Van Peel: personeel en haven. Een schepen die leeft voor de haven en er dan ook keihard voor werkt en bokst, misschien zelfs ten koste van andere, en soms belangrijkere zaken. Komt over als een koele, zakelijke kikker, met lak aan andermans mening en noden.
Een beetje dezelfde houding die hij aanneemt als schepen van het stadspersoneel, waarbij hij zich zeker niet sympathiek heeft gemaakt door aan hun verlof en lunchpauze te knibbelen en niet open te staan voor dialoog.
Kortom, een perfecte manager voor wat het zakelijke betreft, maar met geen grijntje menselijkheid. En niemand kan zeggen dat Marc geen harde werker is.
Morgen: Monica de Coninck, Filip Heylen en Robert Voorhamme...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten