De vraag blijft elke dag even actueel en wordt met de tijd maar prangender want levensbelangrijker: Kan de mens als soort zijn handelen zo afstemmen dat het de gemeenschap ten goede komt? Je zou denken van wel al blijkt steeds het tegendeel.
Obama zal zich mogen reppen om nog iets van zijn ziektewetvoorstel te kunnen doordrukken. Hij vertrok van de -zoals nu blijkt naïeve - veronderstelling dat de bevolking zelf er niet tegen kon zijn.
Hij meende dat hij samen met de volledige bevolking de strijd tegen de machtige verzekeringslobby aan kon. Wat blijkt: de republikeinen keren zich in bloc tegen deze ziektewet met sloganeske argumenten en het republikeinse deel van de bevolking gaat er in mee.
Terwijl iedereen toch zien kan dat in de Europese landen de ziekteverzekering voor allen een van hun beste verwezenlijkingen is.
Vele Amerikanen verkiezen dus een maatschappij waar ze kunnen neerkijken op mensen die hebben en houden verliezen omdat ze door een of andere ziekte ook economisch geveld worden op een ogenblik van werkloosheid. Dat is dus hun zo gewaardeerde 'vrijheid' . Zij kijken dus graag meewarig neer op ellende terwijl ze prevelen: “wat hebben wij het toch beter dan die ongelukkigen, ocharme.... “
Is het zulke wereld die we willen bestendigen?
Onbegrijpelijk dat in de VS, een land waar de bevolking toch school moet lopen, een doelstelling (iedereen heeft recht op een ziekteverzekering) die ten goede komt van de gehele bevolking het niet haalt.
Tegelijk toont dit het democratisch deficit. De democratie veronderonderstelt een mondige samenleving en die is er niet. Je hebt hier een bevolking waar wel eenieder zijn mening kan spuien maar die is meestal emotioneel gegrond en niet rationeel. Rationele argumenten tellen maar mee in zoverre ze passen in de emotionele positionering.
En dat geldt ook hier in Europa. Wij zijn geen haar beter. Denk aan Peumans bvb. die niet naar de nieuwjaarsreceptie op het Koninklijk Paleis wou terwijl hij er verwacht werd uit hoofde van zijn functie.. , tegelijk toch ook een kaakslag voor alle mensen die in de oorlog bij de weerstand waren en de bevrijding nooit mochten meemaken omdat zij werden doodgeschoten. Onrecht was er zowel tijdens de oorlog als bij de repressie achteraf. Afdoende reden om emotionele persoonlijke reacties te laten doorwegen 60 jaar later?? Ja??
Zelfs de nieuwsmedia versterken de tendens van emotionaliteit die het haalt op rationaliteit door vooral oog te hebben voor emotioneel geladen nieuwsitems en door achtergrond en duiding sterk te beperken.
Je wordt er moedeloos van al kan je je dat niet veroorloven. Juist dat speelt in de kaart van een maatschappij die de bestaande mondiale verhoudingen wil bestendigen en daar kan je je gewoon niet als mens bij neerleggen.
Zullen we doorgaan?
Obama zal zich mogen reppen om nog iets van zijn ziektewetvoorstel te kunnen doordrukken. Hij vertrok van de -zoals nu blijkt naïeve - veronderstelling dat de bevolking zelf er niet tegen kon zijn.
Hij meende dat hij samen met de volledige bevolking de strijd tegen de machtige verzekeringslobby aan kon. Wat blijkt: de republikeinen keren zich in bloc tegen deze ziektewet met sloganeske argumenten en het republikeinse deel van de bevolking gaat er in mee.
Terwijl iedereen toch zien kan dat in de Europese landen de ziekteverzekering voor allen een van hun beste verwezenlijkingen is.
Vele Amerikanen verkiezen dus een maatschappij waar ze kunnen neerkijken op mensen die hebben en houden verliezen omdat ze door een of andere ziekte ook economisch geveld worden op een ogenblik van werkloosheid. Dat is dus hun zo gewaardeerde 'vrijheid' . Zij kijken dus graag meewarig neer op ellende terwijl ze prevelen: “wat hebben wij het toch beter dan die ongelukkigen, ocharme.... “
Is het zulke wereld die we willen bestendigen?
Onbegrijpelijk dat in de VS, een land waar de bevolking toch school moet lopen, een doelstelling (iedereen heeft recht op een ziekteverzekering) die ten goede komt van de gehele bevolking het niet haalt.
Tegelijk toont dit het democratisch deficit. De democratie veronderonderstelt een mondige samenleving en die is er niet. Je hebt hier een bevolking waar wel eenieder zijn mening kan spuien maar die is meestal emotioneel gegrond en niet rationeel. Rationele argumenten tellen maar mee in zoverre ze passen in de emotionele positionering.
En dat geldt ook hier in Europa. Wij zijn geen haar beter. Denk aan Peumans bvb. die niet naar de nieuwjaarsreceptie op het Koninklijk Paleis wou terwijl hij er verwacht werd uit hoofde van zijn functie.. , tegelijk toch ook een kaakslag voor alle mensen die in de oorlog bij de weerstand waren en de bevrijding nooit mochten meemaken omdat zij werden doodgeschoten. Onrecht was er zowel tijdens de oorlog als bij de repressie achteraf. Afdoende reden om emotionele persoonlijke reacties te laten doorwegen 60 jaar later?? Ja??
Zelfs de nieuwsmedia versterken de tendens van emotionaliteit die het haalt op rationaliteit door vooral oog te hebben voor emotioneel geladen nieuwsitems en door achtergrond en duiding sterk te beperken.
Je wordt er moedeloos van al kan je je dat niet veroorloven. Juist dat speelt in de kaart van een maatschappij die de bestaande mondiale verhoudingen wil bestendigen en daar kan je je gewoon niet als mens bij neerleggen.
Zullen we doorgaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten