Ik blijf ermee in mijn maag zitten, de manier waarop de politiek - en eerlijkheidshalve ook wel bepaalde media - de voorbije weken (en in extenso maanden) met het thema van de daklozen is omgegaan. Ik blijf een erg wrang gevoel hebben bij een letterlijk alles weglachende premier die wel handjes kan gaan schudden met de Belgische militairen in Afghanistan - een zogenaamd verrassingsbezoek, maar wel met een horde journalisten en cameralui in zijn zog - maar thuis niet verder komt dan wat obligaat gekietel van 's volks geweten, genre neem eens een dakloze in huis. Op een steenworp van zijn ambtelijke en ongetwijfeld knus verwarmde woning vriest het intussen stenen en mensen uit de grond. Geen handjes (warm)schudden daar, geen camera's. Alleen maar steriele lippendienst, verbale -excusez le mot- dooddoeners. Elke dakloze is er een teveel, elke werkloze is er een teveel,... Wie gelooft deze beleidsmakers nog? Wie gelooft dat ze nog voeling hebben met de werkelijkheid? Wie gelooft nog in de politique du coeur waarover een partijvoorzitter uit de meerderheid zichzelf zo graag hoort praten? En wie zegt hen waar het op staat? Wat dat laatste betreft zijn er gelukkig nog hartelijke en welbespraakte mensen als Walbert Defoort van de daklozenorganisatie Brussel. Diens lezersbrief in de krant sloeg spijkers met koppen en doorprikte vakkundig alle schijnheiligheid in dit dossier - in de 16 wordt hierover 'gedebatteerd' in termen van een vervelend 'dossier', niet van een tragedie van 'mensen'.
We hadden het weer eens zien aankomen. Bij de eerste winterprik zouden ze weer eens in het nieuws komen. We wisten dat daarbovenop nog een grote groep asielzoekers en zogenaamde mensen zonder papieren zouden bijkomen. We hadden het zien aankomen maar waren vooral geschrokken bij beelden van mensen in de kou, in tentenkampen... Massaal gaven gewone mensen gehoor aan de oproep van koning, kardinaal, premier... We nodigden een dakloze uit met Kerstmis en vele liefdadigheidsinstellingen kwamen uitgebreid in het nieuws met de kerst- en nieuwjaarsdagen. We noemden het 'de jacht op de dakloze' die per bus en taxi werden afgehaald en daarna weer in de kou werden gezet. Een honderdtal mensen kwam luisteren naar een nieuwjaarsbrief die voorgelezen werd in het Centraal Station op 1 januari. Een boodschap voor de vele ministers en staatssecretarissen die ons land rijk is en voor de media die massaal afwezig waren. Niet zo belangrijk want het kwam van de daklozen zelf en je kan ze trouwens nog steeds op straat vinden. We kondigden een nieuwe winterprik aan en wellicht moeten er doden vallen. We danken alle gewone mensen met een groot hart die iemand in huis hebben genomen. Dit kan niet zonder tegelijkertijd de beleidsinstanties op te roepen tot structurele oplossingen. Als straks op 1 april de asielcentra sluiten en ook die daklozen op straat worden gezet, hopen we dat in de warme zomer de even zovele daklozen niet worden vergeten. Dan kunnen we klaar zijn tegen de volgende winterprik. Zo kunnen we in ons landje - een van de rijkste - dergelijke mensonwaardige toestanden blijvend verhinderen.
We hadden het weer eens zien aankomen. Bij de eerste winterprik zouden ze weer eens in het nieuws komen. We wisten dat daarbovenop nog een grote groep asielzoekers en zogenaamde mensen zonder papieren zouden bijkomen. We hadden het zien aankomen maar waren vooral geschrokken bij beelden van mensen in de kou, in tentenkampen... Massaal gaven gewone mensen gehoor aan de oproep van koning, kardinaal, premier... We nodigden een dakloze uit met Kerstmis en vele liefdadigheidsinstellingen kwamen uitgebreid in het nieuws met de kerst- en nieuwjaarsdagen. We noemden het 'de jacht op de dakloze' die per bus en taxi werden afgehaald en daarna weer in de kou werden gezet. Een honderdtal mensen kwam luisteren naar een nieuwjaarsbrief die voorgelezen werd in het Centraal Station op 1 januari. Een boodschap voor de vele ministers en staatssecretarissen die ons land rijk is en voor de media die massaal afwezig waren. Niet zo belangrijk want het kwam van de daklozen zelf en je kan ze trouwens nog steeds op straat vinden. We kondigden een nieuwe winterprik aan en wellicht moeten er doden vallen. We danken alle gewone mensen met een groot hart die iemand in huis hebben genomen. Dit kan niet zonder tegelijkertijd de beleidsinstanties op te roepen tot structurele oplossingen. Als straks op 1 april de asielcentra sluiten en ook die daklozen op straat worden gezet, hopen we dat in de warme zomer de even zovele daklozen niet worden vergeten. Dan kunnen we klaar zijn tegen de volgende winterprik. Zo kunnen we in ons landje - een van de rijkste - dergelijke mensonwaardige toestanden blijvend verhinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten