dinsdag 12 januari 2010

Dé film van m'n leven....


Soms heb ik een nogal eigenaardige gewoonte. Als uitgever van een bescheiden webkrant kijk ik dan naar de mensen alsof het acteurs zijn bij een opvoering. De mensen rondom mij zijn de acteurs. Ze spelen een rol die hen soms helemaal op het lijf is geschreven maar soms ook helemaal niet. Maar,...ik zie steeds minder acteurs die de rol van hun leven spelen, meer nog, hun rol zíjn. Een toneelspeler die volledig zichzelf blijft op de bühne mag zich gelukkig prijzen. Hij speelt zonder masker. Hij speelt de hoofdrol. Het gros van de acteurs speelt bijrollen en verstopt zich, onzeker als ze zijn, achter een masker.

Ik heb de voorbije weken moedwillig een aantal van die acteurs op de rooster gelegd, niet om ze te 'testen', maar om na te gaan in hoeverre ze zichzelf zijn en dus een hoofdrol verdienen in een nog door mij te maken film van m'n leven. Ik heb nog nooit zo veel en welgemeend klaar gestaan voor de mensen als het afgelopen jaar en, jammer genoeg maar enigszins voorspelbaar, nog nooit zo weinig wederkerige diensten mogen ontvangen. Mensen vinden het tegenwoordig normaal dat afspraken niet nagekomen worden, dat gedane beloftes gebroken worden, enz, enz... Zoals het een hoogsensitief persoon als ikzelf betaamt, heeft een aantal mensen mij diep ontgoocheld en gekwetst. Om in de beeldspraak van daarnet te blijven: niet weinig maskers zijn afgevallen.

Zijn die mensen zich daar überhaupt van bewust?Is deze maatschappij dan zo ver heen dat het de ambitie moet zijn om zoveel mogelijk te krijgen en zo weinig mogelijk (terug) te geven? Mijn film wordt een monoloog. Gedraaid op statief. Eén shot. Zwart-wit. Korrelig. Van de eerste tot de laatste seconde mijn priemende ogen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten