Als gewegen speurder heb je al eens een oude bekende in de jail zitten en wil je die om één of andere reden al eens bezoeken.
De man zat te snurken op zijn stoel, voorovergebogen, zodat een straaltje kwijl langs zijn rechtermondhoek de weg naar zijn schoot vond. Zijn rechtervoet rustte gekruist over zijn linker op zijn bureau en elke paar seconden ontsnapte hem een snurkje.Onzeker schraapte ik mijn keel. Geen reactie.‘Ehm… Meneer?’Even kreeg ik hoop dat hij me gehoord had, maar meer dan de linkervoet over de rechter kruisen was hij blijkbaar niet zinnens te verrichten.‘MENEER?’Het klonk menig maal luider dan mijn intentie was. Hij schrok wakker met een luide knor, knipperde met zijn ogen en keek me tenslotte boos aan, alsof ik net een drol op zijn bureau had gedraaid.‘Wat moet je?’‘Excuseer meneer, maar ik kom voor meneer Van De Walle,’ stamelde ik terwijl ik hem met een aarzelend wijsvingertje subtiel attent wilde maken op de emmer speeksel die aan zijn kaak hing.‘Van De Walle?’ Hij wreef met zijn arm langs zijn mond. ‘Einde van de gang. Maar ik weet niet of hij hier is…’‘Hier niet is? Maar hoe kan dat nu, Peter moet nog…’‘Einde van de gang. Ga zelf maar kijken, ik heb het veel te druk!’Hij smakte een paar keer, vouwde zijn handen samen op zijn buik en liet zijn kin weer op zijn borst zakken.
Terwijl ik de gang opliep, deemsterde het gesnurk achter me weg, en keek ik links en rechts door de openstaande deuren de kamers binnen.Uit een van de kamers weerklonken stemmen en toen ik er langsging, ontwaarde ik twee mannen die opgewonden gesticulerend over een papier gebogen zaten, terwijl vier andere kameraden op de grond zaten te klaverjassen. Ik kon flarden van een gesprek opvangen.
‘Hoe heb je dát geregeld! Een helikoptervlucht man!’‘Gewonnen met de Dag Allemaal! Voor zes man!’ Hij zwaaide met het papier in de lucht en richtte zich tot de vier olijke kaarters.‘Ali, Mohamed, Mustafa, Corneel, gaan jullie mee?’‘Wanneer is dat?’ vroeg er eentje.‘Overmorgen.’‘Jammer. Ik zou wel willen, maar overmorgen komt mijn moeder mij halen…’
Meer hoorde ik niet, aangezien ik pardoes omver werd gelopen door een erg gehaaste inwoner met een heerlijk geurende plastic zak. Terwijl ik mezelf opraapte hoorde ik gejuich weerklinken uit de kamer waarin de bruut zonder zich te verontschuldigen net was verdwenen.‘Voor wie was de cervela? Jij had een kleintje met ketchup en een Kipcorn hè, Marcel? Hier!’
Ik krabde vol ongeloof achter mijn oren. Frieten? Hier?‘Rudy?’‘Peter!’Het was Peter, moet u weten. Hij had zijn hoofd door de verste deur gestoken en keek me breed glimlachend aan.‘Rudy, ouwe jongen! Leuk dat je eens op bezoek komt! Kom binnen!’
‘Zet u. Spelletje?’Hij bood me een een controller aan van een spelconsole en startte een nieuw spel.Ik rammelde wat met het ding in mijn handen, maar echt concentreren kon ik me niet.‘Eigenlijk is dat hier precies toch zo slecht nog niet, he Peter?’ zei ik voorzichtig.‘Helemaal niet!’‘Hoezo?’‘Ha, mijn vrouw kan niet koken, hier wordt mijn was en plas gedaan zonder gemor en ik heb een Playstation 2. Af en toe laten ze ons eens buiten om verstoppertje te gaan spelen met de politie… Wat moet een mens meer hebben?’‘Maar als het hier dan toch zo tof is, waarom ontsnappen er hier dan zoveel?’‘Heb je’t nog niet gehoord dan?’‘Nee? Wat dan?’‘De XBox 360 schijnt veel beter te zijn!’
Het werd al laat toen ik besloot mijn bezoek aan mijn van vrijheid beroofde kameraad af te ronden. We namen afscheid en al gauw stond ik op het punt om de gevangenis te verlaten, toen achter mij een stem klonk.
‘Hela, makker! Niet zo snel!’Ik draaide me langzaam om. De blijkbaar uitgeslapen bewaker grijnsde.‘Je stond verkeerd geparkeerd.’Hij gooide me frisbeegewijs een kaartje toe. Takeldienst.‘Ge moogt hem gaan afhalen. ‘t Adres staat erop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten