Straatmuzikanten...

In de middeleeuwen hadden we de bard, een graaggeziene straatmuzikant eigenlijk, die de kermissen afschuimde en liedjes ten berde bracht die handelden over de actualiteit. Men kon hem een beetje vergelijken met een zingende krant. De muziek was bijzaak, maar dankzij de teksten bleven de mensen (of tenminste, dat dachten ze) op de hoogte van de actualiteiten en de roddels uit de omliggende dorpen en daar hadden ze graag enkele centen voor over.

In de jaren vijftig tot ongeveer de jaren zeventig had je de marktzangers. Een vrij gekende marktzanger was Tamboer (zie foto) uit Eeklo. Ze trokken van jaarmarkt naar jaarmarkt, zongen hun lied in hun kraam en trachtten dan hun teksten te verkopen aan de luisterende menigte. Echte volksfiguren waren ze, en dat moet gezegd, ze werkten voor hun geld. Zelf teksten schrijven, stenciltjes maken, zingen en dan hun stenciltjes verkopen. Singer-songwriters dus, kleine, marginale commercanten met een handelsregisternummer.

Nu zitten we met twee fenomenen. De straatmuzikanten, zoals de man die al eens saxofoon zit te spelen op de handschoenmarkt, de orgeldraaier op de Grote Markt, de accordionist die al eens pendelt tussen het Steenplein, de Japanse vioolspeler op de Meir en Steady Eddy op de Groenplaats. Mensen die iets van muziek kennen dus, een beetje een repertoire hebben en niet na twee liedjes hun hoed onder Uw neus duwen.

De tweede soort noem ik geen muzikanten. En dan bedoel ik de allochtonen met een bek vol gouden tanden en een aftands accordion of versleten viool, die twee liedjes afschuwelijk vals spelen en dan een ongewassen kind een McDonaldbekertje onder uw neus laten duwen. Dan bedoel ik ook de zanger (enfin, zanger) aan de ingang van de Carrefour Groenplaats met één liedje op z'n repertoire. Dan bedoel ik ook gans dat zootje ongeregeld dat alle terrassen afschuimt en die je geld zou geven om alstublieft te stoppen met spelen. De schoelies die het bekertje onder Uw neus blijven duwen tot je het bijna uit hun handen zou stampen.

En het is net die laatste categorie die het voor de "echte" straatmuzikanten kapot maakt. De mensen op de terrassen zijn hen strontbeu, de horeca-uitbaters zijn ze strontbeu en ik ben ze strontbeu.

En onze burgervader? Volgens hem zijn er geen echte klachten en is hij niet zinnens stappen te ondernemen. Natuurlijk niet, aan de bar van het Zuiderterras komen die kluchtzangers niet... en misschien leveren die kluchtzangers in 2012 wel stemmen op. En ondertussen proberen wij ze van ons af te slaan als strontvliegen...