Een magere troost...

Bikkelhard zal er de komende dagen en weken nog gepokerd worden over de toekomst van Opel Antwerpen. Of beter: geschaakt. Met nationale belangen als inzet, eerder dan economische analyses. Peeters II is zogoed als uitgespeeld. De Vlaamse regering moet nu wachten op een tegenzet. In het beste geval: een rokade waarbij een van de laatste parels aan de kroon van de Vlaamse auto-industrie alsnog gered kan worden.

Het hele "vreselijke dossier", dixit een regeringsbron, toont eens te meer de grenzen van de politieke macht aan. Toch in het oog van transnationale economische beslissingen. En a fortiori voor kleine politieke spelers, die de Belgische en Vlaamse regeringen dan zijn.

Het is een ontnuchterende vaststelling, alles behalve abstract ook. De vakbonden hebben berekend dat een eventuele sluiting van Opel Antwerpen in totaal een sociaal weefsel van om en bij de 15.000 mensen zou treffen: behalve de direct betrokkenen, ook de toeleveranciers, schoonmaakpersoneel en andere diensten.

Drie topministers van Peeters I hebben vele uren en dagen geïnvesteerd in lobbywerk. Het volstond niet. Ze kregen vorige week een koude douche met de aankondiging dat ook in het businessplan van kandidaat-overnemer Magna geen plaats meer is voor Antwerpen.

500 miljoen euro beloofd Vlaams geld? Het is blijkbaar peanuts. Duitsland zwaait met een veelvoud van dat bedrag. Tientallen contacten met GM en Duitse collega"s? Het is allemaal gereduceerd tot een politiek van pappen en droog houden.

Eigenlijk moeten we in dit land nu vooral hopen dat het vaak zo beschimpte Europese politieke niveau nu maar eens écht machtiger lijkt dan het nationale of regionale. De EU-politiek is, zeker op papier, duidelijk. Staatssteun voor noodlijdende bedrijven kan, maar protectionisme is uit den boze. En dat stigma rust wel heel erg op het zeer royale aanbod van de Duitse regering voor GM.
Peeters en co. putten nog een beetje hoop uit een eerder streng optreden van Europees commissaris Neelie Kroes tegen Nicolas Sarkozy, die al te openlijk geld voor Renault en Peugeot aanbood in ruil voor Franse jobs. Bedrijven sluiten of openhouden kan niet op basis van nationale aanhankelijkheid. Europa vraagt objectieve economische parameters. Op papier dus.

En dat Patrick Janssens zich in het Vlaams Parlement ivm dit dossier niet de "poten van onder het lijf loopt" weten we allemaal.Een magere troost voor de duizenden Antwerpse gezinnen die moeten leven van de pree die man- of vrouwlief verdient bij Opel...