Gisteren had ik het nog over de macht van de pers, naar aanleiding van de vrijspraak die gevorderd wordt door het openbaar ministerie in de zaak Marco Laenens. Wel, vandaag herhaalt de geschiedenis zich.
In het begin van deze eeuw stond Antwerpen op z’n kop in verband met de zogenaamde “Visa”-affaire. Wat was er aan de hand?
De stad Antwerpen had aan enkele topambtenaren een Visakaart bezorgd, om hen in de mogelijkheid te stellen, om zonder veel papierwerk en administratieve rompslomp, bepaalde representatiekosten te kunnen betalen, zij het dan wel via een stadsrekening, dus op de kosten van de stad Antwerpen. Op zich geen slecht systeem, dat in de privé dikwijls wordt gebruikt, maar ook een kwestie van wederzijds vertrouwen.
We zouden geen België zijn, mocht een dergelijk systeem geen aanleiding geven tot bepaalde misbruiken, en alzo geschiedde .Er werd gesproken over privé-uitgaven die met die vertrouwenskaart werden betaald.
Antwerpen stond op z’n kop, en er zouden koppen rollen: Burgemeester Leona Detiege, Politiekorpschef Luc Lamine, Stadssecretaris Fred Nolf, en vele andere schepenen en ambtenaren. Allen werden ze van fraude beschuldigd en werden aan de schandpaal genageld.
Zoals gewoonlijk werd de zaak in het lang en het breed uitgesmeerd in de pers, zodat de publieke opinie danig bewerkt werd en plots iedereen wist wie schuldig was aan wat en wie wat onrechtmatig gekocht had. Loopbanen werden gebroken, toekomstdromen de grond ingeboord en de pers voerde (zoals gewoonlijk) z’n eigen onderzoek en trok z’n eigen conclusies.
Wat blijkt nu: Op 8 oktober besliste de rechtbank dat de ganse Visa-affaire een “storm in een glas water” was .Vele schepenen en ambtenaren die van fraude beschuldigd waren zouden niets verkeerd gedaan hebben.
Moraal? ……………………………….
In het begin van deze eeuw stond Antwerpen op z’n kop in verband met de zogenaamde “Visa”-affaire. Wat was er aan de hand?
De stad Antwerpen had aan enkele topambtenaren een Visakaart bezorgd, om hen in de mogelijkheid te stellen, om zonder veel papierwerk en administratieve rompslomp, bepaalde representatiekosten te kunnen betalen, zij het dan wel via een stadsrekening, dus op de kosten van de stad Antwerpen. Op zich geen slecht systeem, dat in de privé dikwijls wordt gebruikt, maar ook een kwestie van wederzijds vertrouwen.
We zouden geen België zijn, mocht een dergelijk systeem geen aanleiding geven tot bepaalde misbruiken, en alzo geschiedde .Er werd gesproken over privé-uitgaven die met die vertrouwenskaart werden betaald.
Antwerpen stond op z’n kop, en er zouden koppen rollen: Burgemeester Leona Detiege, Politiekorpschef Luc Lamine, Stadssecretaris Fred Nolf, en vele andere schepenen en ambtenaren. Allen werden ze van fraude beschuldigd en werden aan de schandpaal genageld.
Zoals gewoonlijk werd de zaak in het lang en het breed uitgesmeerd in de pers, zodat de publieke opinie danig bewerkt werd en plots iedereen wist wie schuldig was aan wat en wie wat onrechtmatig gekocht had. Loopbanen werden gebroken, toekomstdromen de grond ingeboord en de pers voerde (zoals gewoonlijk) z’n eigen onderzoek en trok z’n eigen conclusies.
Wat blijkt nu: Op 8 oktober besliste de rechtbank dat de ganse Visa-affaire een “storm in een glas water” was .Vele schepenen en ambtenaren die van fraude beschuldigd waren zouden niets verkeerd gedaan hebben.
Moraal? ……………………………….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten