Personeel in de uitverkoop...

Als je een weldenkende medeburger bent van deze kleine staat België moet het je al opgevallen zijn dat er vreemde werklui rondlopen in ons landje. Zo zie ik ’s morgens de busjes met Portugezen, en daarvoor nog de overbekende Polen parkeren in de omgeving van het complex dat op het Antwerpse Kiel gebouwd word naast het pand van de socialistische mutualiteit.

Nu ben ik de laatste om mensen te betichten van zwartwerkers in dienst te hebben en ik ben er zeker van dat de Polen en Portugezen bij onderaannemers werken en dat dit perfect wettelijk is. Maar waarom werken deze mensen op deze werf en welk loon ontvangen ze? Naar alle waarschijnlijkheid werken ze aan een lager loon dan een Vlaamse metser en is dat de reden waarom de bouwheer koos voor deze onderaannemer. Of hoe een één gemaakt Europa zorgt voor een neerwaartse sociale spiraal.

Hoe gaat men te werk: een Belgische firma opent een filiaal in het Europese buitenland. Het filiaal moet zich aanpassen aan de sociale wetgeving van het “gastland” en betaald aan de werknemers in het “gastland” het loon dat daar normaal is, een stuk minder als in de thuisbasis België. De volgende stap laat zich raden: je verhuist je werknemers van je “gastland” naar België, en je betaald ze volgens wat ze gewoon zijn thuis + een kleine bonus voor de afwezigheid bij vrouw en kinderen. Op deze manier maakt men 2 keer winst. De aannemer van de werken kan een redelijk goede prijs maken, een offerte die heel concurrentiël is, de bouwheer steekt geld in de broekzak wegens de goedkopere werkkrachten en de werknemers zijn ook best tevreden want ze verdienen meer dan “thuis”.

Over de kwalitatieve kant van de zaak wil ik het hier niet hebben, wel de sociale kant. Want wat blijkt in het Europa van vandaag? Dat men werklui gebruikt als wegwerpgereedschap, dat men sociale wetten en lonen aanpast volgens de afkomst van de arbeiders en op deze manier iedere stielman op termijn verplicht aan de goedkoopste lonen van Europa te werken (wegens de concurrentie met de buitenlandse vertakkingen van de firma’s) en aan de slechts mogelijke sociale wetgeving, want ook daar zal de concurrentie meedogenloos zijn. Dag tussenkomsten van de mutualiteiten, dag mooi loon en bijkomende luxe die we ermee kochten en welkom winst voor al diegene die van het systeem “Europa” gebruik (of noem het misbruik) maken.

De politici die blind in het Europees avontuur gestapt zijn duwen de inwoner van dit toch wel aparte landje de dieperik in (en in het verlengde heel West-Europa). De dalende koopkracht, de angst om zonder werk te vallen werkt verlammend. Iedereen die ook maar een beetje eigendom of bezit heeft gaat dit nu proberen veilig te stellen. Want ook de banken en verzekeraars worden meegesleurd in de Europese en internationale malaise. Zij die dachten dat het financieel sprookje zou blijven duren zijn eraan voor de moeite. En ook al spelen de regeringen de gulle gever(het lijkt de titel van een Suske & Wiske album), ook dit feestje zal eindigen. En voor wie in de heilige Sint gelooft…… die bestaat ook niet! Nietwaar, Jan Decleir?