Vandaag stond een persconferentie op het programma in het Antwerpse diamantmuseum ivm met de tentoonstelling "Diamond Divas". Afspraak: Astridplein om 10.30 uur stipt (blijkbaar "iets" te vroeg omdat, naar mijn bescheiden mening de provincie Antwerpen in het algemeen, én het diamantmuseum in het bijzonder, blijkbaar nog het winteruur hanteren.
Het zal wel aan mij liggen, maar... als ik ergens moet zijn, kom ik graag op tijd. Met andere woorden, voor mij is half elf half elf, dus zorg ik dat ik om kwart over tien voor het diamantmuseum sta te "blinken". Gelukkig zijn wij (m'n vrouw en ik) niet de enige stipte journalisten en krijgen wij enkele minuten later het gezelschap van Willy Ysewijn, een journalist en persfotograaf voor het Amerikaanse Associated Press. Hij volgt de Vlaamse actualiteit in het algemeen en de Antwerpse actualiteit in het bijzonder en zoekt deze elementen op die voor een buitenlands publiek interessant kunnen zijn. Zo heeft hij in het verleden al gezorgd dat er in Amerikaanse media over het A-symbool van het Antwerps gevoel geschreven werd. In zijn persoonlijke communicatie via naamkaartjes, e-mailberichten e.d. geeft hij de rode A een prominente plaats., dus... een collega A-diplomahouder van de bovenste plank, en dat niet alleen.
Ik besef maar al te goed dat ik, samen met m'n halve trouwboek, met onze online-krant, ondanks de méér van 2.500.000 gelezen bladzijden, in het journalistieke wereldje, klein, hééééél klein grut ben. Wat wil je, wanneer je nog geen volle twee jaar in het wereldje meedraait.
En dan komt Willy op je af, wees eerlijk, een grote man in het journalistieke wereldje, en die zegt: Goeiemorgen, collega's! en begint een babbeltje alsof je al jaaaaren in het wereldje zit.
Kijk, dat zijn in mijn ogen de grote journalisten. Wanneer hij dan later, op de persconferentie, ook nog eens aanbiedt om z'n foto's te publiceren (uiteraard met vermelding van auteur, wat niet meer dan normaal is), dan kan de dag niet meer stuk.
Dan begin je, ongewild, Willy te vergelijken met anderen, die veel meer lawaai en wind maken, maar... als collega, nog niet aan de kuiten van Willy reiken.
Zulke gebeurtenissen, zulke mensen maken een dag goed. Dan denk ik, goddank dat zulke mensen bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten