Het Antwerpse Stadspark wordt het nieuwe strijdtoneel voor de bewoners die bezorgd zijn om het erfgoed en het stadsbestuur. Volgend jaar is het 14 hectare grote groene hart 140 jaar oud. Het stadsbestuur maakt 2,5 miljoen euro vrij voor de heraanleg van het park tegen 2012. Het historische park zou worden omgevormd tot een hedendaags park met meer sporttereinen. Dit laatste doet bij enkelen de nekharen rechtstaan. Ze verenigden zich in het comité ’Bescherm het Historisch Stadspark van Antwerpen’ met duidelijke eisen. Het park dient om zijn cultuurhistorische, esthetische en botanische waarde te worden beschermd. Extra sportinfrastructuur wordt van de hand gewezen. Er mogen geen bomen worden gerooid om de veiligheid te verhogen. Het comité pleit voor hekken en een sluitingsuur. Het park moet een familiepark blijven. Ik begrijp deze conservatieve reflex. Verandering maakt je onzeker. Deze gevoelens spelen ook mee bij ingrepen in het Antwerpse straatbeeld. Zo mis ik de krantenkiosken op de Leien. Ik herinner mij hoe een hand mij een snoepje toereikte van tussen de kranten en de tijdschriften in het gietijzeren torentje. Ondanks het protest verdwenen de Koninklijke Stapelhuizen aan de Noorderplaats. Het scheelde niet veel of mensen hadden de noodbrug aan de Leien bezet om hem te beschermen. Aan het Internationaal Zeemanshuis is de strijd voor het behoud nog volop bezig. Alleen dreigen de actievoerders het pleit te verliezen. Enkele maanden geleden besliste de Raad van State dat het gebouw mag worden gesloopt. Het Zeemanshuis maakt plaats voor nieuwbouwwoningen, een theaterzaal en een maritiem hotel. Ik begrijp echt wel de bekommernis van al die mensen die opkomen voor het Antwerpse erfgoed. Wie zijn verleden vergeet, vergeet niet alleen wie hij vandaag is, maar ook wie hij wil worden. Bovendien hangen aan sommige gebouwen of plekken belangrijke gebeurtenissen, personen of herinneringen vast. Maar als we deze maatstaf hanteren, dan mag er geen enkele steen meer worden omgedraaid in Antwerpen. Moeten we dan ook het bloemperk beschermen waarin mogelijk dEUS-zanger Tom Barman ooit eens plaste? Beschermen we een café omdat het ooit werd uitgebaat door de ouders van een Antwerpse schepen? Het verbaast mij hoe conservatief sommige Antwerpenaars zijn rond stadsontwikkeling. Hoe zeer ik ook word overvallen door nostalgische gevoelens bij foto’s uit de oude doos, toch ben ik blij dat sommige gebouwen plaats maakten voor nieuwe monumenten. Ik wil niet in een museum wonen. Geef mij een metropool die geen schrik heeft van vernieuwing. Voor sommige stadsgenoten gaat het blijkbaar allemaal te snel. Door op de rem te staan, winnen we tijd om na te denken. Ook de politici kunnen dan even stilstaan bij hun beleidskeuzes. Sommige beleidsvoerders laten zich wel eens leiden door hun ambitie om een voetafdruk achter te laten in de geschiedenis. De meest zichtbare manier is bijvoorbeeld de bouw van een voetbalstadion of de aanleg van een park. Het is een menselijke reflex, maar niet steeds het meest maatschappelijk wenselijke. Een goed publiek debat brengt dan snel de echte agenda van het beleid aan de oppervlakte. Maar op het einde van de dag moeten we de overdreven behoudsgezindheid en de persoonlijke ambities opzij zetten. Anders geraken we met deze stad niet vooruit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten