Stel: je bent op een blauwe maandag met je weinige hebben en houden naar een mensensmokkelaar gestapt met de vraag om je een betere toekomst te bezorgen. Je betaald je laatste centen aan het sujet dat je reis gaat organiseren en wacht af in je geboorteland Albanië. Vrachtwagen in, container uit, en je beland midden in een voor jou onbekende haven, samen met je vrouw, je zoon en je twee dochters. Voorwaar bijna een kerstverhaal.
Eenmaal in de stad aangekomen bieden duistere lui je een onderkomen aan, twee kamertjes koud en vochtig, de douche op de gang. Om de huur te betalen mag je met je broodheer mee garnalen pellen of fruit plukken als je geluk hebt, je vrouw kan ook geld verdienen… maar dat ziet zij niet zitten. Met je karig loon dat je overhoud kan je net de goedkoopste spullen kopen die je vind. Eten van mindere kwaliteit en kleding van spullenhulp, of nee, je kleinste kan net de kledingcontainer in van een goed doel. En dan slaat het noodlot toe: je oudste staat na een tijdje vol plekken, een dokter is te duur dus je wrijft ze in met goedkope zalf van de winkel. Je dochter staat na een tijdje helemaal vol en kan niet meer buiten komen. Nog een geluk dat ze voldoende Nederlands kan zodat ze kan vertellen aan de arts hoe de huidziekte ontstond.
Alsof deze tegenslag niet groot genoeg is krijg je het nieuws te horen dat je het land moet verlaten en terug moet van waar je kwam. Gelukkig is er dan een organisatie die vind dat je gezin een plaats heeft verdiend in de samenleving omdat je kinderen school lopen en de taal beheersen en doordat je vrouw ook een inburgingscursus begon maar niet afmaakte. Je bent ondertussen ook al vier jaar aan het proberen om op een wettelijke manier in België te kunnen blijven. Je advocaat zegt dat door de medische toestand van je dochter het onmogelijk is om terug te keren naar Albanië. Het meisje heeft zalf nodig die driemaal per dag dient aangebracht te worden. Uiteindelijk moet een onafhankelijke dermatoloog de knoop doorhakken.
De man is buiten dokter ook nog vader en ziet gelukkig de ernst van de situatie in. Zijn verdikt hakt de door gerechtelijke wegen gelegde knoop door: door de gezondheidstoestand van dochterlief is de kans op een goede afloop in het geboorteland heel klein, bijna onbestaande.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen: iedere asielzoeker en illegaal heeft een eigen verhaal, een boek waar elke bladzijde anders is dan die van zijn lotgenoten. Wetten zijn er om toegepast te worden en dat kan je op twee manieren, volgens de letter en volgens de geest. Situaties zoals hierboven bewijzen dat er ook mensen met goede bedoelingen hierheen komen, ze integreren, bieden hun kroost een betere toekomst aan. Men handelde dankzij de dokter volgens de geest van de wet. Als morgen er een nieuwe portiersoorlog uitbreekt in Antwerpen en de Albanese maffia zijn tanden laat zien mag men de letter van de wet volgen: de trein op en nooit meer terug komen! Wees menselijk waar kan en keihard als het nodig is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten