Overpeinzingen...

We staan aan de vooravond van de vijfde jaargang van deze krant, die van "antwerpsegilde.be", over "Antwerpen, stad en provincie" evolueerde naar de huidige "Antwerpse Koerier". Noem het gerust een uit de hand gelopen hobby met professionele allures.

En toch zullen trouwe lezers en lezeressen gemerkt hebben dat deze krant de afgelopen drie dagen niet is verschenen. Een dipje van de redactie? Misschien. Maar we hebben ook onze tijd genomen om alles eens op een rijtje te zetten, want tenslotte kost een krant maken geld. Denk maar aan bijvoorbeeld de kost voor de server, de domeinnaam, perskaarten, lidmaatschap van het Internationaal Perscentrum Vlaanderen, lidmaatschap van SOFAM, provincie- én gemeentebelastingen op onze redactieruimte, computers, printer, scanner, programma's, foto- en filmmateriaal, geluidsopnamemateriaal, enz... alles samen toch een flink jaarlijks bedrag en dat terwijl "De Antwerpse Koerier" bewust reklamevrij wordt gehouden en dus geen enkele vorm van inkomsten heeft.

Oké, het reklamevrij houden van de krant is een bewuste keuze en we weten dat we daardoor inkomsten mislopen, én... iemand die wekelijks gaat biljarten, voetbal kijken of darts spelen heeft ook een hobby die geld kost, maar... die vindt daar waarschijnlijk dan ook een vorm van bevrediging in.

Ons kost het in stand houden van de krant bijvoorbeeld gemiddeld acht uur werk per dag. Onze bevrediging? Goed, we hebben in de vier jaar dat we online zijn bijna 8.000.000 (acht miljoen) gelezen bladzijden en een onlangs op Facebook opgerichte fanclub gaat naar de 300 leden en groeit dagelijks. Niet slecht, vinden wij zelf, voor een regionale webkrant die zich tot een beperkte doelgroep richt.

Waar wringt het schoentje dan? Wel, we hebben het idee dat de lezers geen voeling hebben met de krant. Op bijna geen enkel artikel krijgen wij feedback, niettegenstaande die mogelijkheid door ons geschapen werd. Ook op "Het woord van de redactie" zijn weinig of geen reacties, en als die er al zijn is het door een taalpuritein of mierenneuker die een typfout gevonden heeft en die wereldkundig wil maken. Aan onze wedstrijd "Fotografeer Gert de Keyser" heeft nog géén enkele lezer deelgenomen, niettegenstaande de prijzen niet min zijn. Kijk maar eens in een catalogus van onze huiscartoonist en overtuig U er maar eens van hoeveel een kunstwerk van deze artiest waard is. Niettegenstaande ik er geen overlijdensbericht van gekregen heb, veronderstel ik dat onze sportredacteur dood en begraven is, want het laatste teken van leven dat ik van hem gehoord heb, is intussen meer dan twee maanden geleden.

Wanneer ik kijk naar de grote, landelijke webkranten wordt ik jaloers. Zij krijgen wel reacties en feedback op hun artikelen. Aan hun polls wordt wel deelgenomen en hun wedstrijden hebben wel succes. Wanneer iemand op Facebook een groep opricht onder het motto "Mijn kat wil niet schijten" of "Mijn schoonmoeder is een tang" schrijven daar binnen de week minstens 5.000 fans op in.

Goed, morgen begint de vijfde jaargang, de server is betaald voor nog een jaar krant maken en we zien wel. Maar ik vrees voor een zesde jaargang als "De Antwerpse Koerier" beschouwd blijft worden als een gratis krant gemaakt door een paar onnozelaars...

Media op hol...

De politieke chaos van de laatste dagen eiste ook in de in Noord-België verschijnende Nederlandstalige media zijn slachtoffers op. Op donderdag mochten we het meemaken dat de openbare omroep de hymne van de gemeenschap die haar subsidieert integraal uitzond vanuit de federale Kamer, een unicum in de geschiedenis omwille van meerdere redenen. De volgende dag publiceerde een krant de resultaten van een geïmproviseerde maar desalniettemin bijzonder interessante opiniepeiling. Blijkt dan toch dat het separatisme in Vlaanderen geen marginaal fenomeen is, en al jarenlang niet meer is.

Wie zou het een paar dagen geleden hebben durven voorspellen? De actie van de Kamer- en Senaatsfractie van het Vlaams Belang afgelopen donderdag in de federale Kamer kan niet anders dan een mediatieke voltreffer genoemd worden. Niet alleen liet de VRT-reporter van dienst Vlaams Belang-senator Anke van Dermeersch minutenlang aan het woord zonder ook maar één keer te ontbreken om de actie toe te lichten – meer zelfs, de senator moest door de VRT-reporter meerdere malen uit het halfrond geroepen worden om toch maar voor de camera te komen vertellen wat daar nu feitelijk aan de gang was. Pijnlijk. Bovendien werd de actie uitgebreid in beeld gebracht, inclusief het zingen van de Vlaamse Leeuw door de Vlaams Belang-mandatarissen. Ik zal wel niet de enige geweest zijn die elk ogenblik een druk op de noodknop door één of andere regisseur verwachtte om over te schakelen op een testbeeld – een kink in de kabel op het juiste moment, weet je wel – maar neen, niets daarvan. Het moet zijn dat ze die namiddag danig van hun melk waren aan de Reyerslaan dat zoiets mogelijk was. Dat vervolgens Belgen zoals een Mark Eyskens of een Elio di Rupo in alle staten waren onderstreept alleen maar dat de actie een succes over de hele lijn was.

De volgende dag bakte de nieuwsredactie het dan weer bruin in de berichtgeving over de consultaties door de koning Albert II. Nadat de partijvoorzitters van cdH, CD&V, Ecolo, Groen!, MR, Open Vld, PS en sp.a bij de vorst op de koffie waren geweest, klonk het rechtstreeks vanuit Laken dat alle partijen die «deelgenomen hadden aan de onderhandelingen over Brussel-Halle-Vilvoorde» door de koning ontvangen waren. O ja? Ik dacht nochtans dat sp.a zichzelf op voorhand uitdrukkelijk aan de kant gezet had, en dat de selectiemethode van koning Albert II dus een ietsje anders in mekaar zat. Voor de lezer die wat traag van begrip is: reken eens na welke partijvoorzitters niet in Laken welkom waren, en wat hun gemeenschappelijk kenmerk is, en je weet meteen hoe de zaken in Laken werkelijk in mekaar zitten. Niet dat daar iets oneerbaars zou zijn – dat kalkoenen niet gek zijn van de Kerstman kan je hen toch ook moeilijk kwalijk nemen – maar als belastingbetaler zou je misschien toch een iets correctere berichtgeving mogen verwachten op de openbare omroep.

Vrijdag toonde trouwens ook de krant Het Nieuwsblad aan dat men daar op de redactie lichtjes verrast was door de gebeurtenissen van de dag ervoor. In allerijl had men immers iVox de opdracht voor een opiniepeiling gegeven, en wat bleek daaruit? Liefst 33 procent van de Vlaamse kiezers koos donderdagnamiddag voor separatisme als oplossing voor de huidige crisis. Volgens de krant een bewijs dat «het separatisme niet toeneemt», en de krant vergelijkt de score zelfs met de uitslag van N-VA en Vlaams Belang als verantwoording. Dit is merkwaardig, want wordt nu niet al jarenlang beweerd dat het separatisme in Vlaanderen niet meer dan een marginale tien procent van de bevolking kan bekoren? Dat wil zeggen, volgens de «wetenschappelijke onderzoeken» dan toch. Meer zelfs, die «wetenschappelijke onderzoeken» bewijzen ook keer op keer dat uitgerekend de kiezers van Vlaams Belang het minst van separatisme moeten weten en het meest koningsgezind zijn. Straffer: Het Nieuwsblad beweert dat als het separatisme vandaag een derde van Vlaanderen aangetast heeft, dat geen toename uitmaakt. Wat kan je daar als lezers anders van denken dan dat de VUM-kranten al jarenlang de boel grondig en bewust belazeren, maar deze week in een moment van chaos en verwarring even de mond voorbijgepraat hebben? De resultaten van de iVox-peiling en de berichtgeving erover roepen in ieder geval enkele zeer prangende vragen op.

Vijf minuten politieke moed?...

Er is de laatste tijd terug wat aandacht gekomen voor Yves Leterme's meest spectaculaire verkiezingsbelofte: BHV splitsen op vijf minuten. Met een beetje politieke moed. Zes jaar later is er nog steeds niets. Dat had men in 2004 ook al kunnen voorspellen. Het enige wat het dossier lijkt te hebben gedaan, is de spanningen tussen Nederlandstaligen en Franstaligen opvoeren. BHV als het symbool van Vlaamse onredelijkheid en Franstalige onverzettelijkheid. Of omgekeerd. Nu de belangenconflicten stilaan afgelopen zijn, zal er wel moeten gestemd worden over de splitsingsvoorstellen in de Kamer.

Recent bekeek ik een aantal teksten die terugkijken op het tweede bedrijf van de BHV-saga: tweemaal een "courrier hebdomadaire" van het CRISP (centrum voor politicologie van de ULB) en een artikel van Hendrik Vuye in het NjW (nr. 216, februari 2010) over het inschrijvingsrecht.

Als je de juridische aspecten op een rijtje zet, is het betrekkelijk eenvoudig. De kieswet moet over het hele grondgebied dezelfde zijn (art. 10-11 G.W. + art. 62-63 G.W.). Waar hij provinciale kieskringen als uitgangspunt neemt, moet dit zo strak mogelijk worden aangehouden. Voor de oude provincie Brabant, die in 1995 administratief gesplitst is in drie delen (Brussel, eentalig Vlaams-Brabant en eentalig Waals-Brabant), kunnen evenwel afwijkingen worden aangebracht, rekening houdende met de communautaire evenwichten (arrest nr. 73/2003 Arbitragehof).

1. Het Grondwettelijk Hof zegt dus eigenlijk dat het zelf niets oplegt. Het is aan de politiek om een oplossing uit te werken. Ofwel:
- verander je (met eenvoudige meerderheid) het algemene electorale kader (76 stemmen nodig; huidige meerderheid heeft er 96) (a) (cf. voorstel cdH/PS: terug naar kleine arrondissementen)
- ofwel breng je BHV/Leuven/Nijvel in overeenstemming met de indeling in provincies (b). Bij die laatste uitwerking hoeft het resultaat dan nog niet strikt gelijk te zijn aan wat je in een normale provincie zou doen. De politiek heeft dus echt wel speelruimte.

2. Vind je ook de richtlijnen onder (1) te strak, dan kan je iets sui generis "bricoleren" en BHV in de Grondwet schrijven (a), of een federale kieskring instellen (b). Dat veronderstelt:
- een in herziening gesteld artikel
- het akkoord van twee derden van de kamerleden (100 stemmen nodig, niet noodzakelijk een meerderheid in beide taalgroepen; kan dus technisch gezien ook zonder Vlaamse meerderheid, Nederlandstalige kamerleden zijn met 88: alle Franstaligen min FN = 61 => nog 39 Vlaamse stemmen nodig)

Het is evenwel de politiek die dit dossier nodeloos ingewikkeld maakt, door alle dossiers aan elkaar te koppelen. Zoals Vuye in zijn artikel aantoont, komen compensaties in de Vlaamse Rand, zonder uitbreiding van Brussel, eigenlijk neer op het creëren van uitzonderingen op de algemene regel van de taalterritorialiteit (Franse gemeenschap bevoegd maken voor onderwijs, burgers het recht geven om te stemmen in Brussel etc.).

Artikel 4 G.W. bepaalt dat het Nederlandse taalgebied bestaat uit de vijf provincies die het Vlaams Gewest uitmaken. Punt. Dit artikel vormt ook de (principiële) basis voor de uitoefening van bevoegdheden door de gewesten en gemeenschappen: ze mogen niet buiten hun territoriale "assiette" gaan. Als je daaraan begint te tornen in nevendossiers op eenvoudige wettelijke basis, creër je grondwettelijkheidsproblemen. Om die op te lossen, moet je terug naar het algemene schema en heb je een twee derde-meerderheid nodig.

Het kan nog erger: als er iets moet veranderen aan de bevoegdheid om burgemeesters te benoemen, moet er
- ofwel geprutst worden aan de Bijzondere Wet op de Hervorming van de Instellingen van 8 augustus 1980, die enkel met een meerderheid in elke taalgroep en 2/3 in de plenaire van Kamer en Senaat kan worden gewijzigd (art. 4 laatste lid G.W.)
- ofwel in de grondwet ergens een uitzonderingsbepaling worden toegevoegd, waarbij men ervan uit gaat dat de Grondwet hiërarchisch boven de (in dat geval ongewijzigde) bijzondere meerderheidswet staat;

Politiek staat een wijziging van de Grondwet zonder meerderheid aan Vlaamse kant dan wel gelijk met een afslachting. (wat wel eens kan gebeuren als je gaat jagen met de fanfare op kop)

3. Neem nu eens aan, dat het wetsvoorstel tot "horizontale splitsing" (= apparentering tussen Brussel en Vlaams-Brabant, wel aparte lijsten), dat na veel belangenconflicten stilaan terug naar de Kamer moet komen, gewoon gestemd wordt.

Zou het zo slecht zijn indien de regering-Leterme zou vallen door een eenzijdige stemming over BHV ? In een van de twee teksten van Serge Govaert (CRISP) wordt verwezen naar de suggestie van Geert Lambert en Hugues Dumont (grondwetspecialist FUSL) tijdens de chaotische vormingsmaanden van oranje-blauw.

Het voorstel tot splitsing wordt gestemd (augustus/september 2007). 3/4 van de leden van de Franstalige Taalgroep (art. 54 G.W.) trekken aan de communautaire alarmbel. Bij gebrek aan een regering met volheid van bevoegdheid, kan de uitbollende regering-Verhofstadt-II (paars) evenwel geen advies formuleren over het voorstel-BHV. Gevolg: de regering kan dan ook niet vallen over BHV, bij gebrek aan een meerderheid. Dus: advies overslaan, dossier keert zo terug naar de Kamer. Tekst wordt gestemd. Rest enkel nog afkondiging en bekrachtiging. Wat dan weer toevalt aan de volgende regering, die zich moet neerleggen bij de primauteit van het Parlement.

Zouden de Franstalige partijen het voortbestaan van België op het spel zetten om een electoraal probleem van één of twee zetels al dan niet af te kondigen en te bekrachtigen ? Het is een basisargument van N-VA en het hele "vijf minuten politieke moed"-gedoe, maar na zes jaar miserie rond het dossier, lijkt het de enige oplossing.

Het enige verschil tussen eind 2007 en de huidige situatie, is dat de regering Leterme valt na honderd dagen, dat "Leterminateur" zijn vijfde ontslag indient en van het toneel verdwijnt, slachtoffer van de lont die hij zelf heeft aangestoken. Echt erg zou dat niet zijn.

1. Er zijn toch al langer problemen tussen cdH/PS en MR. Een nieuwe regering kan meteen beginnen zonder tikkende Waalse tijdbom. Er zijn overigens niet eens nieuwe verkiezingen nodig. Een constructieve motie van wantrouwen volstaat (art. 96 G.W.).

2. Bijkomend voordeel: MR (toch al zeer laag in de Libre-peiling)/openVLD in de oppositie zou het politieke spel terug normaliseren, in die zin dat er dan homogene regeringen zijn. En de oppositie ook zou weten tegen wie oppositie te voeren. Het zou een einde maken aan de schizofrene toestanden waarin MR, sp.a en openVLD momenteel verkeren. Het zou ook de dominantie van CD&V verminderen.

3. Absoluut voordeel: een keer BHV van de baan, zijn er minder drukkingsmiddelen voor de N-VA om de andere partijen op te hitsen. Zo ontsnappen we aan de onzalige logica van het pact van de Vlaamse partijvoorzitters uit 2004. En kan Vlaanderen een einde maken aan zinloze maatregelen zoals de circulaire-Peeters, het "Wonen in eigen streek"...

Dat alles gaat natuurlijk wel uit van een psychologisch basisvertrouwen tussen de partijen in Noord en Zuid, om ook nog te willen samenwerken nà een eenzijdige stemming over BHV. Maar dan belanden we in het discours van de echtscheidingswet en de "onherstelbare ontwrichting". En moet je geen rationele argumenten aandragen.

Zwemvijver Boekenbergpark (vervolg)...

Naar aanleiding van een arrest van de Raad van State, waarin sport en recreatie verboden wordt in het Boekenboergpark en de zwemvijver zou moeten sluiten, verspeidde het Vlaams Behang onderstaand persbericht:

In de Gazet van Antwerpen van 21 april 2010 staat dat Vlaams Belang Deurne de buurtbewoners steunt in hun protest tegen een ecologische zwemvijver in het Boekenbergpark. Er staat zelfs in deze krant dat tussen deze klagers o.m. de moeder zit van een gemeenteraadslid van Vlaams Belang. Letterlijk zelfs: ”De Deurnse afdeling van die partij (Vlaams Belang) heeft het protest altijd gesteund.” Dit klopt niet. Journalisten dienen het arrest goed te lezen. Wij hebben de buurtbewoners gesteund in hun protest in 2006 tegen een tweede in-/uitgang in de Van Baurscheitlaan waar de dienstingang gevestigd is en tegen de hoogte van de gigantische gebouwen die buiten alle proporties zijn ten opzichte van hun doel. Het gaat tenslotte om een beschermd park. Wij waren en zijn voorstander van een zwemvijver in het Boekenbergpark.

Na overleg met het stadsbestuur werd er een compromis gemaakt dat er geen tweede in/uitgang kwam, deze bleef dienstin/uitgang. Aan de hoogte van de gebouwen wou de stad niets doen tenzij dat men voor deze gebouwen bomen wou planten zodat deze gebouwen aan het oog ontrokken werden. Dit was een eerbaar compromis. Een aantal buurtbewoners hebben daarmee hun vordering gestaakt (in het vonnis staat achter hun naam: in de vordering tot schorsing). Er is 1 buurtbewoonster, die geen lid is van Vlaams Belang noch van VLOTT, die de vordering heeft gehandhaafd (achter haar naam staat in het arrest niet “in de vordering tot schorsing”).

Er staat ook niet in het arrest dat men niet aan sport mag doen in een park. Er staat dat de gebouwen, die men al heeft opgericht, niet mochten gebouwd worden. In een omzendbrief van de minister van 8 juli 1997 staat
“ 31 Actieve recreatie is aldus onbestaanbaar met de bestemming parkgebied. Het geplande project is dan ook onbestaanbaar met de gewestplanbestemming.
32. In de omzendbrief wordt bovendien gesteld dat ‘parkgebieden geen gebieden zijn waar gemeenschapsvoorzieningen of openbare nutsvoorzieningen moeten ingeplant worden’
33. Uiteraard dient de Minister zijn eigen omzendbrief in acht te nemen”

Het is een regeling die de meerderheidspartijen hebben uitgedacht en gemaakt niet het Vlaams Belang. Het was een regering van SP en CVP die deze regeling/omzendbrief bedacht heeft en de verantwoordelijke minister was Eddy Baldewijns (sp.a). Bij deze mensen moet men dus terecht om te klagen en men moet zeker niet Vlaams Belang afdeling Deurne de schuld geven van al wat nu gebeurt met de ecologische zwemvijver Boekenberg. Steden en gemeenten zijn ook verplicht regels en wetgevingen te respecteren en zodoende had de stad Antwerpen haar dossier moeten toetsen aan deze regeling/omzendbrief. Dit is aldus een staaltje van “goed bestuur”.

Het Vlaams Belang zegt niet de hele waarheid (om niet te zeggen dat ze liegen). Wie het Arrest van de Raad van State (nr. 202.415 van 26 maart 2010) leest kan zien dat de vijf verzoekers waaronder Mevrouw Mathildis Truyens (gekend Vlaams Belanger en moeder van VB gemeenteraadslid Peggy Pooters) wel degelijk naar de Raad van State gestapt zijn om de schorsing en nietigverklaring te vragen ook en zelfs van de tweede vergunning (juni 2006) voor het bouwen van de zwemvijver, waarin dus reeds was opgenomen dat de uitgang/ingang zou verplaatst worden. Vier van de vijf hebben pas later afstand van de procedure gedaan. Alleen Hilde Engels heeft de procedure verder gezet, zelfs zonder advocaat. Na de tweede vergunning hebben dezelfde personen (waaronder dus gekende VB) ook een eenzijdig verzoekschrift neergelegd (zie punt 11 van het arrest van de raad van state) waarin zij de opschorting van de werken vroegen. De Raad van State spreekt in punt 11 over ‘de verzoekende partijen’, het gaat dus niet alleen over die Hilde Engels, die uiteindelijk dan op haar eentje is doorgegaan. Zij hebben dus met zijn allen minstens nog twee ‘procedures’ ingeleid i.v.m. de tweede vergunning.

Verder zoekwerk leert ons dat op 20 oktober 2006 de Raad van State twee arresten heeft uitgesproken waarin de vordering tot schorsing, ingediend op 21 augustus 2006, van de beide vergunningen voor de bouw van de zwemvijver werd verworpen. Het interessante is dat op dat ogenblik mevrouw Mathildis Truyens (VB) e.a het proces voerden, en dit samen met Hilde Engels, want zij hebben allen dezelfde advocaten. Zij hebben een collectief verzoekschrift namens hen allen ingediend; dus geen aparte verzoekschriften.

Het persbericht van het Vlaams Belang slaat de bal ook mis waar zij zegt dat de Raad van State iets zou argumenteren i.v.m. de omzendbrief. De passage die het belang aanhaalt komt uit het ‘middel’ dat door mevrouw Engels ontwikkeld is, maar is geen eigen ‘beoordeling’ of argument van de Raad van State zelf. De enige argumentatie van de Raad van State i.v.m. die eerste vergunning is punt 15-16, en daar wordt niet gerept over die omzendbrief; dat het belang die omzendbrief vermeldt is natuurlijk om de verantwoordelijkheid naar het gewest te kunnen doorschuiven. Het gewest heeft natuurlijk boter op het hoofd (zie punt 16 arrest waarin het gewest zelf zegt dat ‘een zwemvijver (…) een moeilijk te ontkennen voorbeeld van actiever recreaties is, hetgeen principieel niet is toegelaten in parkgbied’), maar niet de boter waar het Vlaams Belang het over heeft.

Zouden de Vlaamse Behangers dan toch leugenaars zijn?

Hobookse perikelen...

Voor diegene die denken dat ik aan een ziekte ga ten onder gaan in 2012: no way! In tweeduizend en twaalf zijn het wel nieuwe gemeente – en districtsraadsverkiezingen. En dat er enkele dingen staan te veranderen, indien er niets verbeterd tenminste, is een vaststaand feit. Als we even kijken hoe men het in Hoboken doet gaat men daar ook wel even schrikken van de verkiezingsuitslag.

Het volk mort en de keizer is blind. Het stinkt en de plaatselijke edelen hebben een wasknijper op hun neus. Neem nu de ingrepen die hadden moeten gebeuren en die er niet gekomen zijn en ook niet zullen komen. Of gewoon wat er het laatste jaar zoals gebeurde. Weinig of niets. Geen bevoegdheden, geen persoonlijkheden, geen of weinig inzet en foute inschattingen vanuit het stadsbestuur deden de lokale politici geen goede beurt maken. Gaan ze de komende 18 maanden beter scoren? Het valt te betwijfelen.

Het begon met een gedwongen samenstelling van een minderheidsbestuur. Het ging door met gebakkelei tussen de coalitie en het reservewiel. Dan zitten er nog mensen in het Hobokens college die niet of weinig werken. Mevrouw van cultuur is meer bezig met het fotomodel uit te hangen (je kan geen jubilaris zijn of A. Langmans komt op visite), de schepen van openbare werken kan lekker praten maar zit met zijn kop in Brussel, het heerschap dat jeugd als bevoegdheid heeft vind de centen interessant en de dame van de ouderdomsbezigheden blijft tot op enkele interventies na onzichtbaar. En daar staat dan een districtsburgemeester naast die te braaf is om de boel in brand te steken…

Er komt (voorlopig?) geen cultureel centrum in het Gravenhofpark, niet de schuld van een handjevol buurtbewoners en een paardenkop (ik dus) maar de schuld van en slechte communicatie naar de buurt, en te weinig denkwerk vooruit. Enfin, zie scenario Lange Wapper dan snapt de niet-Hobokenaar het ook. De kasteeltjeshistorie is niet opgelost, het Cockerillhof is ingenomen door rijke nieuwe burgers en zal na jaren gerenoveerd worden, het Meerlenhof blijft leeg staan en verkrot langzaam, en door het conflict rond het CC blijft het Gravenhof er nu ook belabberd bijstaan, met ingesmeten ramen en de verloedering die erbij hoort.

En dan zijn er de besparingen op groen. Overal, of toch bijna worden de struiken weggemaaid en wil met ‘tijdelijk’ gras zaaien, kwestie van het onderhoud goedkoper te maken. Waarom stort men overal dan geen beton? Dan is er meteen meer parkeerplaats en daar kan je een veegmachine laten overheen gaan. Nee, Hoboken is in mijn ogen de laatste jaren achteruit gegaan, ondanks de vele verkiezingsbeloften en goed bedoelingen. En na 2012? Huilen is voor jou te laat…

Luc Jacmain

Uitgever en hoofdredacteur van http://www.volksgazet.be/ (zeg maar "De Hobookse Koerier")

Bananistan...

Bent u ook dat politiek gepalaver rond BHV zo beu als koude pap? Vraagt u zich ook af waarom alleen de politici zich druk maken om dit symbooldossier, want dat is het, terwijl het de meerderheid van de bevolking koud laat? Bent u dat communautair gezever beu?

Wel, laat ons een staatsgreep plegen en dit land opnieuw uitvinden!

Eerst gooien we de regering buiten en zenden de koning en zijn gevolg naar andere oorden. Wie ooit een mandaat in het parlement zat verbieden we om ooit nog aan politiek te doen, ze hebben hun onbekwaamheid meer dan bewezen.

We vragen aan specialisten in bepaalde materies om minister te worden. De minister van economie zal zo bijvoorbeeld een economist moeten zijn, de minister van begroting een boekhouder en zoverder.

We voeren het Esperanto in als voertaal, dan is dat communautair gezever meteen gedaan en verliezen partijen als NVA en Vlaams Behang hun bestaansrecht en kunnen partijen met de V van Vlaams in hun partijnaam dit veranderen in bijvoorbeeld vrije of verenigde.

Wie geen Esperanto wil praten deporteren we met C-130-vliegtuigen naar Ijsland. En we dumpen ze dan in de krater van die vemaledijde Eyefelflauwekull, zo maken ze zich tenminste nog nuttig.

Voor de gefrustreerde Vlamingen maken we van Bokrijk een reservaat. Daar kunnen ze leven dan in de tijd waar ze naar verlangen, die van hun voorvaderen.

Brussel geven we aan Europa zodat het pas echt de Europese hoofdstad kan worden.

Ik heb al een naam voor het nieuwe land: Benistan of ter nagedachtenis van ons huidige land, dat je gerust een bananenmonarchie mag noemen...Bananistan!

Doe mee aan de staatsgreep, ik heb zelfs al een datum, 21 mei, op die dag probeert Jan Bucquoy reeds jaren om het koninklijk paleis te bestormen.

Meestal staat er maar een man of tien. Zou het niet grappig zijn om dan met 200, 2000, 20.000, 200.000, 2.000.000 of zelfs meer mensen voor de poorten van het paleis te staan?

Ik zie de Brusselse politie al even hard staan bibberen als onze huidige koning soms doet. Natuurlijk gebruiken we geen geweld maar houden wel ludieke acties die het politieke wereldje in verwarring brengen.

Let's drive politicians bananas!

P.S. Voor wie denkt dat ik nu helemaal gek geworden ben. Wees gerust, ik ben van oordeel dat als politici zich als een stelletje kleuters gedragen, ik hen best ook eens op hun niveau aanspreek.

Over onverdraagzamen, egoïsten en beuzakken...

We lezen er dagelijks over in de krant, ze halen regelmatig zendtijd op televisie, en nog het ergste van allemaal, ze halen dikwijls hun gelijk.

Over wie heb ik het? Wel, zoals de titel het zegt, over de onverdraagzamen, egoïsten en beuzakken. Degenen die de stad beu zijn, vluchten naar de boerenbuiten en nadien een boer, die er al jaren woont, een proces aandoen omdat ze niet wisten dat varkensstront stinkt. Degenen die aan belachelijke prijzen een stuk bouwgrond kopen rond de luchthaven van Zaventem en nadien een comité oprichten om hun gal te spuwen over de nachtvluchten. Over zij die een huis kopen naast een café en drie maal per nacht naar de politie bellen omdat ze last hebben van geluidshinder.

In Antwerpen is het ook zo ver. In Deurne, in het Boekenbergpark, is er al minstens zestig jaar een openluchtzwembad. Zij die daar in de buurt wonen van voor het zwembad er was, zijn minstens 80 jaar of liggen, met een zware arduin op hun buik, al enkele jaren op het Schoonselhof. Nooit, in die zestig jaar, zijn er met de buurtbewoners van het Boekenbergpark noemenswaardige problemen geweest. Trouwens, omdat het een openluchtzwembad is is het maar enkele maanden per jaar open, zodat eventuele overlast alvast tot slechts enkele maanden per jaar beperkt is en dan nog enkel tijdens de openingsuren.

De stad heeft serieuze financiële inspanningen gedaan om het openluchtzwembad om te bouwen tot een ecologische zwemvijver. Geloof me, zo'n transformatie is niet betaald met de prijs van enkele pinten in een volkscafé.

En dan zijn er enkele buren, die wetens en willens in de buurt van het park en het zwembad zijn komen wonen, die plots last hebben van de sport en de recreatie die in het park gebeurt. Sport en recreatie die er als zestig jaar doorgaan!!!!!!! Dat soort krapuul, dat wist waar ze aan begonnen toen ze er kwamen wonen, stappen naar de Raad van State, en krijgen nog gelijk ook!

Een rechter, die waarschijnlijk last had van verregaande seniliteit beslist dat een park niet dient om aan sport en recreatie te doen. Wat is het park dan wel? De voor- en achtertuin van die "jan m'n klotens"? Voor de zogenaamde rust van enkele dikke nekken wordt de sport- en recreatiebeleving van enkele tienduizenden teniet gedaan en verliest de stad honderduizenden euro's aan een prachtige zwemaccomodatie die niet meer mag gebruikt worden.

Sluit ze, samen met die seniele rechter, voor mijn part op in een vijf meter hoog ommuurd kamp, zo hebben ze van niemand nog last.

Zalig de asocialen, want ze krijgen altijd gelijk...

Wanneer is genoeg genoeg?

Het management van Opel wil ondermeer de vestiging te Antwerpen zo goed als sluiten. Reeds maandenlang loopt een spelletje tussen het managment van Opel, enkele regeringen en de vakbonden. Opel hengelt naar de hoogstbiedende regering, terwijl onze regering zoekt naar duurzame tewerkstelling. De vakbonden proberen iets uit de brand te slepen voor hun leden.
In de laatste ronde is gebleken dat Duitsland de sterkste troeven kon bieden. Daar blijven alle vestigingen open en zijn er zo goed als geen afvloeiingen. Vlaanderen heeft enkel bekomen dat slechts een deel van het personeel wordt ontslaan en Opel zal actief meewerken voor een duurzame overname van de bedrijfswerking.

En de ontslagen werknemers? Wel, die worden correct ontslagen met de wettelijke ontslagregeling en concrete hulp om opnieuw aan werk te geraken. Een deel van de onstalegen werknemers heeft een arbeiderscontract en dan heeft een mens begrip voor het feit dat de vakbonden zouden ijveren opdat iedereen een ontslagvergoeding bekomt alsof ze een bediendencontract hadden.
Maar ik verneem in de pers dat uiteindelijk bekomen is dat iedereen een bonus zal krijgen van tussen de 10.000 en de 144.000 Euros! De meesten zouden zo’n 70.000 à 90.000 Euros krijgen!
Hou u vast, want de meesten vinden dat … te weinig en dus onaanvaardbaar.

Nu zullen we het gaan zien! Want vakbonden staan voor solidariteit tussen alle werkende mensen. Natuurlijk zullen zij de inhalige werknemers van Opel erop wijzen dat momenteel veel mensen hun werk verliezen, ook bij kmo’s en bij bedrijven in moeilijkheden. Daar is er helemaal geen sprake van een bonus. Integendeel zijn de meesten al heel blij als ze correct worden uitbetaald.
Volgens mij zullen de vakbonden zeker voorstellen dat iedereen vrijwillig genoegen neemt met de wettelijke normale regeling. De waarde van de onverdiende bonus zal gestort worden op een rekening waarmee de meer onfortuinlijke mensen uit andere bedrijven kunnen geholpen worden.
Eindelijk zal er weer solidariteit heersen tussen alle werkenden. De wereld zal er opnieuw een beetje mooier gaan uitzien.
Of ben ik naief?

Luiheid...

Ten onrechte wordt ons de laatste dagen luiheid verweten. We publiceren weinig nieuws en er zijn geen meerdere updates per dag. Zijn we de krant beu? Niets is minder waar, maar...een krant als de onze brengt het nieuws uit Antwerpen én maakt het nieuws niet.

En... het is onrustwekkend stil in Antwerpen. Zelfs vanuit het stadsbestuur, dat normaal niet karig is met persberichten, is er weinig nieuws. Het zal wel normaal zijn, wegens de afgelopen paasvakantie, dus... het kan niet anders doen dan beteren.

Intussen wordt ook het weer beter en zijn de zomeractiviteiten in volle voorbereiding. We leven dus op hoop.

En neen, het is niet omdat er weinig nieuws is, dat we vanaf nu gaan berichten over de ingegroeide teennagel van één of andere bekende Antwerpenaar of over het feit dat de hoofdredacteur van deze krant intussen 22 kilogram magerder is.

Once upon a time in ...Antwerp

Vandaag, bij het grasduinen op internet, ontdekte ik een kortverhaal, dat zich afspeelt in Antwerpen, en ik zo voor mij zag gebeuren. Ik heb dan ook onmiddellijk contact opgenomen met de auteur met de vraag het te mogen publiceren, en dat mocht, met dank. Ga gemakkelijk zitten en geniet...

Satan is ook maar een gevallen engel, bedenkt Philly zich...

Luttele seconden later stormen de Marokkaanse stoottroepen het café binnen. Als door een onzichtbare hand tegengehouden, houden ze in 't midden van 't café hun stormloop in. Ze kijken verbaasd naar de vlag die boven de toog hangt. Een Koerdische vlag. Verdomme, denken ze in 't Arabisch of is het Marokkaans, waar zijn we hier terechtgekomen? Allah mag dan wel groot wezen, maar op dit moment is de cafébaas ietske groter, gezien hij vervaarlijk staat te zwaaien met een kalashnikov. Een souvenir die hij van z'n thuisland meebracht , toen ene Saddam de helft van z'n dorp had vermoord en hij de gewapende strijd moest aangaan vanuit de omliggende bergen. Maar sedert de Turken ook hun zegje moesten hebben over hun deel van het gebied zat er niets anders op dan naar België uit te wijken. Met het weinige geld dat hij had, was hij dan maar een vzw'tje begonnen. Een koffiehuis waar men echte Koerdische thee kon drinken.
En het mag gezegd worden, het draaide goed gezien de toevloed van Koerdische Turken en Turkse Koerden, die allemaal op zoek waren naar hun eigenheid en roots. 't Waren brave mensen, maar ge moest ze niet uitdagen hé?

Philly van zijn kant heeft een barkruk genomen en houdt die als een volleerde leeuwentemmer voor zich uit. Als hij dan toch moest sterven zou het zijn als een gladiator in de arena. Weliswaar met minder publiek, maar men heeft niet altijd de keuze. Een boom van een Koerd gaat tussen Philly en de aanvallers staan. De Koerd neemt zoveel plaats in dat Philly z'n tegenstanders amper nog kan zien. Met één vlugge handbeweging ontwapent de reus van een knoert, pardon Koerd, de man met de baseballknuppel, die er plots bijstaat als een knuppel. Jarenlange ondergrondse training, gegeven door een Russische instructeur, die na de val van het communisme, toch iets moest doen met z'n vrije tijd, werpen nu hun vruchten af. De cafébaas is met z'n kalashnikov in de aanslag tot bij de bende nietsnutten gekomen.
" Er zijn twee mogelijkheden of jullie gaan hier horizontaal of jullie gaan hier verticaal naar buiten? Wat zal het zijn?"
Verbazingwekkend, die cafébaas spreekt perfect Vlaams met een Antwerps accent. Denkt Philly. Waar zo'n inburgeringscursus allemaal niet goed voor is. Zouden ze ook wortelstoemp met worst eten? 't Zal dan wel kippen-of lamsworst wezen. Waar een mens toch aan denkt in opperste nood hé?
De stoottroepen druipen af, alsof ze door Allah's hand geslagen zijn. Ze zijn nog geen twee minuten buiten of ze staan al terug binnen. Deze keer gevolgd door acht politiemannen en twee politievrouwen. Eentje meer en ze kunnen beginnen voetballen.
" Iedereen braaf langs de kant gaan staan en paske, arbeidskaart, trein-en busabonnement, gereed houden."
Dat laatste was om het ijs een beetje te breken. De politievrouwen gingen op zoek naar vrouwen om te fouilleren, maar buiten een Poolse kuisvrouw vonden ze voorlopig niemand. Philly houdt zich afzijdig en schuift langzaam maar zeker op richting keuken of wat er moet voor door gaan. De cafébaas is nergens meer te bespeuren, z'n kalashnikov ook niet. Philly neemt een asbak en gooit die achter de rug van z'n nieuwe vrienden tegen de grond. Een knal die een beetje lijkt op een bomaanslag, doet iedereen naar de grond duiken inclusief de bijna voltallige anti-terreurbrigade. Philly maakt van de gelegenheid gebruik om de keuken in te duiken. Hij ziet een deur, trekt die open en werkt zich vliegensvlug naar binnen. Het is er donker, hij ziet geen steek voor z'n ogen. Hoort hij daar geen ademhaling? Alsof er één of ander beest zit? Hij houdt z'n adem in en luistert met z'n grote oren, die elk geluidje hoe klein ook kunnen horen. Inderdaad, hier zit iets of iemand. Nu hoort hij het duidelijk, een soort van gegrom. Hij drukt zich tegen de muur, probeert zich zo klein mogelijk te maken. Het gegrom komt dichter en dichter..


GoNo
GoNo’s Gedichten & Verhalenhoek

Van steekpartijen en terrassen...

"Zondagavond, rond 19.50 uur, werd politiehulp gevraagd voor een vechtpartij in café 'Maserati', Diepestraat 170. Wanneer de politie ter plaatse kwam was alles rustig in het café, maar er was wel duidelijk een vechtpartij geweest. De kapotte glazen, bierflesjes op de grond en stukgeslagen stoelen logen er niet om. Wat precies de aanleiding was voor de uit de hand gelopen ruzie kon de 30-jarige uitbater niet vertellen. In een kamertje boven het café trof de politie een 19-jarige vrouw aan die over haar toeren was. Uit haar uitleg werd duidelijk dat ze in het café was lastiggevallen door een onbekende man. Toen even later haar broer met enkele vrienden in het café toekwamen was er dan slaande ruzie ontstaan met die onbekende man en enkele van diens companen. Na het gesprek met het lastiggevallen meisje kwam de melding binnen dat op de spoedafdeling van AZ Stuivenberg enkele personen waren toegekomen, waarvan één man enkele steekwonden had opgelopen. Het bleek te gaan om een 20-jarige neef van het lastiggevallen meisje die tijdens de schermutseling in café 'Maserati' enkele snijwonden aan de rug had opgelopen, vermoedelijk toegebracht met een kapot bierglas. Hij verkeerde niet in levensgevaar. Van de man die het meisje lastig viel, én van diens vrienden, ontbreekt voorlopig elk spoor."

Tot zover een melding van de politiebriefing van gisteren. Alweer in de Diepestraat, alweer in het hart van de allochtone wijk in Antwerpen. Op honderd meter van de plaats waar de politie, althans zo beloofde ze, een mobiel kantoor zou plaatsen om de zaak in de gaten te houden. Was dat mobiel bureau om 8 uur 's avonds al weg? Denken de Antwerpse flikken misschien dat alle smeerlapperij op de Seefhoek gebeurt tussen de kantooruren, van 9 tot 5?

Als er op de Grote Markt een horecabaas het durft te riskeren een terrasstoel één meter buiten de schreef te plaatsen, wordt hij onmiddellijk getrakteerd met een boete van maar liefst 250 euro!!! Maar op de Seefhoek kunnen drugs en wapens verhandeld worden, wordt er meer gevogeld dan in het Schipperskwartier en steekt men wel iedere week iemand op het mes.

En toch blijft de politie tijd en energie verkloten door cafébazen met een terrasje te verbaliseren. 't Zal wel aan mij liggen, zeker?

De hypocritie van de Kerk...

Iedereen kent er wel één en spijtig genoeg kunnen ook sommige mensen het uit ondervinding getuigen: Een priester die z'n poten niet kan thuis houden. De media staat er vol van en de katholieke kerk houdt, zoals gewoonlijk, de lippen stijf op elkaar. Kerkleiders ontkennen het probleem en houden hun schuldige priesters het hand boven het hoofd tot eer en glorie van wie, verdomme?

Hoe die zwartrokken dat probleem oplossen intresseert mij geen reet, maar er moet een einde komen aan het kinder- en jongerenmisbruik door priesters binnen de katholieke kerk.

Ik ben zelf geen katholiek, maar ben zo wel opgevoed. Toen ik enkele dagen oud was, werd ik door mijn ouders naar de kapel van het moederhuis gedragen en werd ik gedoopt. Alhoewel ik niet zou kunnen antwoorden hebben, heeft destijds niemand mijn mening daar over gevraagd. Drie tassen water over mijn hoofd, wat frituurolie aan mijn voorhoofd en ik maakte deel uit van de grote, wereldwijde katholieke familie. Een katholieke familie, geleid door ongehuwde, meestal wereldvreemde mannen met een rok aan, die, want zo wil de natuur het, testosteronbommen zijn die hun kwakje op geen enkele normale manier kwijt kunnen. Dé apostelen van Christus, een revolutionair die 2000 jaar geleden leefde en vermoedelijk getrouwd was of een verhouding had met Marie Magdalena en een meer dan vriendschappelijke verhouding had met één van zijn apostelen.

Sommige priesters, en daar heb ik begrip voor, lossen hun probleem op met een gewillige, inwonende meid of worden verliefd op een meerderjarige seut van een chiroleidster. Maar de klootzakken die zich vergrijpen aan hun onschuldige, van de wereld niet wetende misdienaars, mogen ze voor mijn part kruisigen op de Grote Markt te Antwerpen en daar laten hangen tot ze in verre staat van ontbinding zijn. Kwestie van een voorbeeld te stellen.

Komt daar nog bij dat die "vertegenwoordigers van de kerk" zich aan jongeren vergrijpen op onze kosten. Hun woning, electriciteit en verwarming wordt immer betaald door de stad, door ons dus, en maandelijks ontvangen ze een wedde, betaald door het ministerie van justitie, ook van ons dus. Wij betalen dus het levensonderhoud van een bende kinderverkrachters.

Wordt het geen tijd dat men ook hier een soort "kerkbelasting" invoerd? Zodat uitsluitend katholieken instaan voor het levensonderhoud van hun priesters, moslims voor dat van de imans, protestanten voor de dominees, enz...? Wordt het geen tijd dat men priesters laat huwen, zodat ze een normaal sexueel leven kunnen leiden? Wordt het geen tijd dat alle kerkleiders stoppen met hun hand boven het hoofd te houden van misbruikende priesters?

Bent U destijds gedoopt zonder dat men Uw mening heeft gevraagd en U bent het niet eens met het beleid van de kerk? Schrijf een aangetekend schrijven aan Uw doopparochie en aan het bisdom met het verzoek U te schrappen uit de doopregisters. Waarschijnlijk zal U nadien nooit meer in de hemel belanden, maar alle dagen rijstpap eten met gouden lepeltjes, daar krijgt men toch obstipatie van...

Abu Imran en "echte" journalistiek...

De voltallige media viel vorig week-end volkomen uit de lucht toen bleek dat de achtergrond van Fouad Belkacem, alias Abu Imran, misschien toch niet helemaal zuiver op de graad was. Het is niet de eerste keer dat zoiets voorvalt, maar men kan dan ook niet verwachten dat journalisten zelfstandig zulke geavanceerde werktuigen als bijvoorbeeld Google zouden gebruiken bij het uitoefenen van hun job. Ze hebben het trouwens zo al druk genoeg met het controleren van kinderdagverblijven in Hoboken…

Wat Fouad Belkacem met een kinderdagverblijf in Hoboken te maken heeft? De overeenkomst tussen de twee is dat beiden het land dagenlang op stelten konden zetten – of toch minstens de vele «kwaliteitskranten» die ons landje rijk is – maar de manier waarop dat gebeurde was wel radicaal anders. In het geval van het kinderdagverblijf in Hoboken kwam er immers onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank bij te pas. Het is inderdaad geen sinecure om iemand in zijn eigen woonkamer als volbloed nazi te ontmaskeren wanneer er aan de voordeur alleen maar een VL-sticker te bespeuren valt en in het kinderdagverblijf zelf een portret van Hitler. Voor zulk kwaliteitsvol en gedurfd onderzoeksjournalistiek hoefde Fouad Belkacem echter niet te vrezen. Iemand die de sharia in België wil invoeren kan niets anders dan een rechtgeaard moslim zijn, en dus hoeft het heden noch het verleden van die man niet nageplozen te worden, zo moet de vaderlandse pers gedacht hebben. En zo zou ook nooit geschied zijn, hadden de kraaien Jurgen Verstrepen en Margriet Hermans in hun zondags programma niet één en ander aan het licht gebracht.

Het weze echter duidelijk: een navraag bij het politiekorps van Boom en het parket van Antwerpen leerde onze hardnekkige persmuskieten dat de genaamde Fouad Belkacem voor hen een nobele onbekende is. En daarmee was de kous voor de persmuskieten zo goed als af. Dachten ze. Lichtjes opgelucht zelfs, meende ik hier en daar tussen de lijnen te kunnen lezen, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want toen bleek plots dat de genaamde Fouad Belkacem bij het Antwerpse parket dan toch geen nobele onbekende was, tenminste toen het Antwerpse parket er eindelijk in geslaagd was zijn naam correct te spellen. Ja, een achternaam met drie lettergrepen, ik kan ervan meespreken dat dat bij administratieve diensten wel eens fout durft te lopen. Hoe dan ook, had men de sharia een paar jaar geleden al in België ingevoerd, zou niet uit te sluiten geweest zijn dat diezelfde Fouad Belkacem die vandaag die sharia wil invoeren met één hand minder door het leven had moeten stappen. Of misschien zelfs twee. Het aantal open doekjes dat de man in de media toegeworpen kreeg is sindsdien in ieder geval sterk afgenomen. Je zou bijna gaan denken dat de media nu met de hele zaak een beetje verveeld zit, maar ook dat kan natuurlijk alleen maar een indruk zijn waar ik mee zit.

Vergelijken we echter de hele affaire eens met wat Herta van den Brempt overkwam. Want het is niet zo dat maart gewoon een wat zwakke maand was voor de raspaarden waarover onze dagbladen beschikken. Op vrijdag 19 maart herinnerde De Standaard ons immers nog eens aan het vreselijke verhaal van die nazi-onthaalmoeder in Hoboken, door erop te wijzen dat zij nog steeds kindjes onder haar hoede heeft. Ja, stel je voor, Kind & Gezin trok weliswaar haar attest wel in, maar illegaal is het niet om dan toch nog kinderen te blijven opvangen. De krant schreeuwt het onrecht dan ook uit, en port de bevoegde minister van Welzijn Jo Vandeurzen niet weinig subtiel aan wat meer spoed te zetten achter een nieuw kaderdecreet, kwestie van de onnoemelijke toestanden in Hoboken zo snel mogelijk buiten de wet te kunnen stellen.

Eén zinnetje is echter cruciaal in het hele artikel: «De foto van Hitler is ondertussen weg.» Je hebt er snel overgelezen, en de functie van het zinnetje is natuurlijk in de eerste plaats aan te tonen hoe achterbaks die nazi-onthaalmoeder vandaag wel geworden is: van een openlijke nazi-onthaalmoeder naar een verdoken nazi-onthaalmoeder! De vraag is dan alleen: wat is nu eigenlijk nog het probleem? Eerst was het al vreselijk dat de kindertjes er zomaar braaf konden speelden onder de nazirelikwieën, maar dat de nazirelikwieën nu verwijderd zijn lijkt wel een nog groter vergrijp. Of maakt het allemaal niets uit, als die vrouw met haar akelige meningen maar zo snel mogelijk haar job kwijt is? Het ruikt allemaal sterk naar een Berufsverbot, en het feit dat De Standaard het de moeite waard vindt het verhaal zes maanden later nog eens op te rakelen, toont aan dat het wel degelijk de bedoeling was en nog steeds is dat ze haar job zo snel mogelijk kwijt raakt.

(Tussen haakjes: toen zes maanden geleden bleek dat de combinatie van Berufsverbot en Sippenhaft als eerste slachtoffer… de vrouw van Nordine Taouil opeiste, werd al onmiddellijk duidelijk dat het uitdrukkelijk nooit de bedoeling was geweest dat de politiek-correcte hakbijl in meer dan één richting zou vallen. De Schadenfreude die zich vervolgens in bepaalde kringen verspreidde werd echter nog minder gepast gevonden dan een portret van Hitler in een kinderdagverblijf. Ware het niet geweest dat het centrum van de meest tolerante en vredelievende godsdienst van de wereld strikt verboden terrein is voor christenhonden, waren vermoedelijk heelder kwaliteitsredacties onmiddellijk op bedevaart naar Mekka getrokken als boetedoening voor al het leed dat een moslima op die manier berokkend werd. Doch dit ter zijde.)

Het voorval toont in ieder geval afdoende aan waarom niemand de afgelopen maand de tijd had om even na te gaan wie die rare kwast van een Abu Imran nu feitelijk is. Ook onze kranten zijn nu eenmaal onderworpen aan de wet van de begrensde middelen. Net zoals onze veiligheidsdiensten overigens. Want het is allemaal goed en wel dat minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom al onmiddellijk liet verstaan dat haar diensten Sharia4Belgium – desnoods zelfs met extra h – in de gaten zou houden, maar mijn vraag is dan ten koste waarvan dat eigenlijk zal gaan. Betekent dit bijvoorbeeld dat de veiligheidsdiensten vanaf nu de bestuursvergaderingen van de afdeling van het Davidsfonds in Zwevegem niet meer zullen kunnen afluisteren? Of dat de infiltratiepogingen in de VVB-afdeling van Ardooie opgegeven zullen moeten worden? We moeten ons de vraag stellen waar de échte staatsgevaarlijke lui zitten, en of de minister haar diensten wel de juiste prioriteiten oplegt. En vooral: hoe zou die Fouad Belkacem aan de kost komen, en zou dat wel een geoorloofd beroep zijn voor zo'n sjariatist? Ik ben er zeker van dat De Standaard de zaak over zes maanden voor alle zekerheid nog eens zal opvolgen.

Zijn de Antwerpse evenementen voor iedereen zo leuk?

Antwerpen is, en dat kan niemand ontkennen, een evenementenstad. Maar liefst 3.000 evenementen passeren op jaarbasis in Antwerpen de revue. Niet allemaal massa-events zoals de Bollekesfeesten en de Scheldeprijs, maar toch, ieder event vereist een opbouw én een afbraak. En daarvoor, zo verkoopt de stad Antwerpen het in ieder geval, werd binnen het stadspersoneel de "evenementencel" opgericht. Technisch stadspersoneel dat instaat voor het plaatsen en terug opruimen van de vlaggenmasten, de tenten, de podia, nadarhekken, tafels, stoelen, enz... Kortom een schakel zonder dewelke het onmogelijk zou zijn om van Antwerpen een evenementenstad te maken.

Nu zou je, als nuchter denkend mens, veronderstellen dat deze "evenementencel" goed bemand en gestructureerd is, want zeg nu zelf, 3.000 evenementen op jaarbasis is niet niks. Dat zou, indien men het mooi verdeeld, maar zo gaat het niet, neerkomen op tien evenementen per dag, kris-kras over de stad verspreid.

Wel, hou je vast, gans deze opbouw- en afbraakploeg bestaat uit welgeteld 63 man. Aanvankelijk waren het er bijna honderd, maar de laatste jaren werd ze met méér dan 30 man uitgedund. En... het mooiste komt nog, deze equipe is tevens de verhuisploeg van de stad en staat eveneens in voor het opladen van meubelen en het stockeren ervan bij uitdrijvingen uit woningen. Ik hoef U niet te vertellen dat de leden van deze cel extra gemotiveerd moeten zijn om dit zwaar werk dag na dag uit te voeren.

De stad zou deze potige kerels op handen moeten dragen, maar... Antwerpen zou Antwerpen niet zijn om deze ploeg alle motivatie te ontnemen. Eén of andere onverlaat heeft beslist dat de werkmethode grondig zal wijzigen. Binnen enkele weken zal iedereen, ook degenen die 4/5 werken om het wat kalmer aan te doen, ook degenen die om één of andere reden parttime werken, verplicht worden om weekenddiensten te draaien. Een wachtdienst van 24 op 24 uur, waarbij de mogelijkheid bestaat dat men bijvoorbeeld zaterdagmorgen opgeroepen wordt van 08.00 tot 13.00 uur, daarna naar huis gestuurd wordt en men terug opgeroepen wordt van 14.00 tot 16.00 uur en dan nog eens van 17.00 tot 23.00 uur. Leuke werkuren dus tegen een belachelijke"wachtvergoeding". De alzo gepresteerde uren kan men niet opsparen voor een verlofdag naar keuze, maar moeten binnen de week gerecupereerd worden, zodat er tijdens de daaropvolgende week een personeelstekort ontstaat.

Materiaal dat na een event wordt opgeladen mag niet worden gebruikt voor een event 500 meter verder, dat 's anderendaags plaatsvindt, maar moet naar het magazijn op de Luchtbal worden vervoerd, afgeladen en geteld, om dan ander materiaal op te laden voor het volgende event. Logica op z'n Antwerps dus. De ingenieurs die dat uitgedokterd hebben, hebben waarschijnlijk tijdens de vakantie hun diploma gehaald in de stedelijke peutertuin van de Duinstraat.

En zo slaagt de stad er andermaal in om goede gemotiveerde werkkrachten te herschapen tot gefrustreerde, ongeintresseerde mensen, die op de lange duur met hun klak naar hun werk zouden smijten.

En geef ze maar eens ongelijk...