Afscheid van...

Als je niet op een andere planeet woont, niet al jaren ziek aan je bed gekluisterd bent, niet op hotel woont in de Begijnenstraat en af en toe op of in de omgeving van de Antwerpse Grote Markt komt, hebt U ze waarschijnlijk al gezien. Groepen van tien tot twintig mannen of vrouwen, maar nooit mannen en vrouwen samen, allen gekleed in dezelfde T-shirt met een naam of een schunnige tekst op, en waarbij er altijd ééntje opvalt, omdat hij of zij gekleed loopt als Jan of Mie Lul.

Bijna nooit is zo'n groep van Antwerpen. Meestal uit één of andere grensgemeente of van Nederland.

Bestaat de groep uit mannen, dan druipt het testosteron er af, samen met het bier, de mayonnaise en de ketchup die op onverklaarbare wijze hun T-shirt bevuild heeft. Is het een groep vrouwen, dan is geen enkele man in de buurt veilig, want om hun "tocht" te sponsoren verkopen ze snoep dat op strategische plaatsen vastgespeld zit op het kleedje van Mie Lul, en dat de mannen er met hun mond mogen afhappen, mits een kleine financiële bijdrage.

Waar heeft hij het in hemelsnaam over, zult u zich afvragen? Ik heb het over de vrijgezellendagen. De dag of enkele dagen voor het huwelijk van Mie of Jan Lul, wanneer ze nog eens door hun vrienden of vriendinnen op sleeptouw worden genomen om "afscheid te nemen van hun jong leven". Voor de vrouwen beperkt zich dat tot wat geflirt, wat spelletjes spelen en giechelen. Voor de mannen is het één grote slemppartij, waarbij zeker de hoerenbuurt op het programma staat.

Vroeger was dat allemaal anders. De vrienden namen de toekomstige bruidegom mee naar een café in eigen dorp of stad en goten zich vol bier, tot ze in slaap vielen. De vrouwen kwamen samen bij één of andere vriendin in hun dorp en goten zich vol met koffie, likeurtjes en aten zich ziek in taart en andere zoetigheden. Geen enkele buitenstaander had er last en zelfs dikwijls geen weet van.

Tot... één of andere snoodaard Antwerpen ontdekte als speelterrein en bijna iedere vrijgezellenavond van elke Vlaming of Nederlander in Antwerpen moet doorgaan. Hier hoeft het niet zo stil te gebeuren dan in hun dorp, ze kennen de mensen hier toch niet, en de mensen kennen hen niet. En dat zullen we geweten hebben: Zuippartijen, lallende, kotsende varkens op straat, nachtlawaai, vandalisme, vechtpartijen, en noem maar op...

Gelukkig wordt er niet zoveel meer getrouwd dan vroeger, of er liepen hier nog meer van die varkens rond. Daarom een oproep naar alle gemeenten: Wij, Antwerpenaren vangen al jullie vluchtelingen en OCMWers op, zorgen jullie nu eens voor een hartelijk onthaal voor al de vrijgezellenfeesten. Jullie Horeca, politie en reinigheidsdienst zal er wel bij varen...