Help, ik kan mijn kind niet kwijt...

Gisteren verscheen in het Nieuwsblad een opmerkelijk artikel over kinderopvang in Antwerpen. Er zouden in Antwerpen (slechts) 25,7 kinderopvangplaatsen zijn per 100 kinderen, wat resulteert in een tekort van 3.300 opvangplaatsen. Daarmee zou Antwerpen het slechtst scoren in Vlaanderen.

Misschien ben ik verkeerd, maar wil dit zeggen dat in Antwerpen 25,7% van de vrouwen met kinderen buitenhuis werkt? Nu kan men mij veel wijsmaken, maar ik geloof nooit dat 1 op de 4 vrouwen met kinderen die nood aan opvang hebben gaan werken. En dan nog.
Dezelfde drukkingsgroepen die dit signaal lanceren propaganderen ook de mantelzorg. Ook daar zou een probleem zijn. Ik snap geen van beiden. Ik ben een “boerken van over ’t water”, zoals de Antwerpenaren zo graag zeggen, maar bij ons “over ’t water” werden de kinderen van werkende moeder opgevangen door de grootouders, en werden de grootouders die sukkelden opgevangen door hun kinderen. Een systeem dat “over ’t water” perfect schijnt te werken.

Is de Antwerpenaar dan niet zo sociaal als hij of zijzelf beweert? Kan het in Antwerpen niet meer dat grootouders op kinderen passen en kinderen op hun ouders wanneer er iets mis gaat? De Antwerpenaar heeft het zo niet op hun “bruine medebroeders”, maar ik vrees dat ze op dat vlak nog veel van die “bruine medebroeders” kunnen leren.

Maar ja, in een modern gezin wil men op de leeftijd van 25 jaar een eigen huis, twee auto’s, drie buitenlandse reizen per jaar, een dikke spaarboek, elk zijn carrière en kinderen. En dan maar klagen dat men zijn kinderen niet kwijt kan op een ander.

Ja, een mens moet keuzes maken in het leven, hé…