Op zoek naar betaalbare woningen in Antwerpen...

De Antwerpse schepen Leen Verbist (sp.a) is nog steeds geen echt bekend gezicht in de politiek, hoewel ze al anderhalf jaar in het college zit. Verbist is geen tafelspringer, ze stalkt de media niet, daar is ze te nuchter voor. Maar ondertussen beheert ze wel de departementen Jeugd, Wonen, Samenlevingsopbouw, Stedelijk Wijkoverleg en Ontwikkelingssamenwerking. De 44- jarige moeder van drie kinderen uit Merksem heeft zich heel wat op de hals gehaald.

Voor de buitenwereld kwam Verbist voor de lokale verkiezingen van oktober 2006 uit de lucht gevallen. Zonder enig parcours in de partij stond ze pardoes tweede op de kieslijst, na Patrick Janssens. In feite had Janssens al twee jaar een professioneel oogje op haar. Ze had indruk op hem gemaakt toen ze aan het hoofd stond van de dienst Werkgelegenheid van de stad. Janssens parkeerde haar op het kabinet van sp.a-schepen van Onderwijs Robert Voorhamme om zich de knepen van het politieke vak eigen te maken. En toen was ze ineens de nummer twee van de sp.a op de lijst. Die verrassende keuze zette heel wat kwaad bloed binnen de Antwerpse sp.a. De echt knalrode socialisten hadden het toch al moeilijk met de paarse opvattingen van hun leider, en nu begon hij ook nog aan hun mandaten te trekken. Maar van die weerstand trekt Janssens zich niets aan. Integendeel: “Als er geen weerstand is, dan ben je niet vernieuwend bezig”, vindt hij. Wat had Patrick Janssens gezien in Leen Verbist? Haar moderne sociale visie, haar sterk engagement én het feit dat ze als ambtenaar ooit zelf het initiatief had genomen om hem te bestoken met een aantal kritische vragen en opmerkingen. Dat is zo’n beetje de officiële versie.

Daarnaast heeft het feit dat ze geen partijdier was, ongetwijfeld in haar voordeel gespeeld. Net als het feit dat ze ook karakterieel in zijn plaatje past: onverstoorbaar, no-nonsense, zuinig omspringend met haar emoties in het openbaar. Leen Verbist heeft criminologie en informatica gestudeerd. Nu is ze verantwoordelijk voor het woonbeleid van de stad. En dat is een bijzonder grote uitdaging, om dat populaire cliché maar weer eens uit de kast te halen. In iets duidelijker Nederlands: het is een helse klus. Verbist heeft inmiddels de vier sociale woningmaatschappijen gefuseerd en zal de komende jaren nog heel wat van haar energie moeten gebruiken om die vier verschillende bedrijfsculturen ineen te schuiven, of beter nog: te vervangen door een geheel nieuwe cultuur, die is aangepast aan de behoeften van de toekomst. Verbist moet ook in de gaten houden dat er in Antwerpen voldoende ruimte is om betaalbaar te wonen, want dat is een van de grootste problemen van de steden van nu. De woningmarkt is vrij en een stadsbestuur heeft slechts beperkte middelen om dat probleem te verhelpen. Maar met de nodige creativiteit valt er wel iets te realiseren. Als schepen van Jeugd kampt Verbist ook met het schrijnende tekort aan kinderopvang. Het stadsbestuur heeft zich geëngageerd om tegen 2012 duizend nieuwe plaatsen te creëren, wat niet niks is. Maar het is de vraag of de inkomsten van de stad dat mogelijk maken, want mede daarop zijn die doelstellingen gebaseerd. Als de portefeuille minder dik wordt, begint de strijd om de centen en komt de huidige eensgezindheid binnen het stadsbestuur onder druk te staan. Pas dan zal blijken hoeveel politiek talent Leen Verbist heeft, en of ze zich ook in oorlogstijd kan meten met de andere tenoren.

Moet sport wijken voor kapitaal?

Het is een ansichtkaart die je heel de wereld zou willen sturen: tientallen bootjes met aan het roer jonge zeilertjes die traag en nog een beetje aarzelend over de stille waterspiegel van het Galgenweel varen, nog een parel van de Antwerpse Linkeroever.

Niets is echter wat het lijkt. Boven deze 47hectare grote plas tussen de Beatrijslaan en het gebied Borgerweert pakken trieste onweerswolken samen. De VZW Vezega, die vijf watersportclubs overkoepelt, vreest dat de Vlaamse overheid en projectontwikkelaars hardop dromen ook uit deze open ruimte nog meer geld te slaan. De eerste tekenen bedriegen in elk geval niet, weet Sylvain Bulcke, een van de sterkhouders van de Koninklijke Antwerpse Watersportvereniging, in het Frans beter bekend als de SRNA, de Societé Royale Nautique d' Anvers.

Bulcke: 'Deze waterplas hoorde vroeger toe aan Imalso, maar wordt vandaag geëxploiteerd door Waterwegen en Zeekanaal nv. Ze hebben geen oog voor de geschiedenis, voor de cultuur van deze plas en alle mensen die hier leren zeilen, lessen zeilen geven, monitor zijn, hun hart en ziel aan het Galgenweel hebben gegeven.' Geïndexeerd komt de jaarlijkse huurprijs van het bestaande contract neer op zo'n 11.000euro. Dat bedrag laat Vezega toe democratische ligprijzen en lidgelden te hanteren. Een bootje 'ligt' voor 100euro per jaar, kinderen die zich bij een van de clubs rond het Galgenweel aansluiten, betalen zo'n 30euro per jaar. 'Wanneer W&Z zijn zin zou krijgen en we 260.000euro zouden moeten ophoesten, moeten we 3.000euro per bootje vragen en is zeilen net zo duur als golf! Bovendien willen ze dat ons huurcontract een concessie wordt. Onze vereniging zou ook verantwoordelijk moeten worden voor het onderhoud van bermen en infrastructuur rond de plas. Zelfs wanneer baggeren noodzakelijk zou zijn, is de factuur voor ons.' Dat Waterwegen en Zeekanaal nv alleen maar oog lijkt te hebben voor een zo hoog mogelijke marktconforme prijs, zit Sylvain Bulcke en zijn onthutste medestanders hoog. 'Wij vrezen dat deze sprong de voorbode is van de uiteindelijke uitdrijving. In de nog te bouwen Regattawijk staan al meer dan 1.000 woningen overeind. Misschien zijn er die dromen van nog meer bewoning, desnoods zonder waterplas en bootjes.'

Bulcke wijst op de kwalijke geschiedenis van de kleiputten in Zwijndrecht-Kruibeke, even verderop. Die worden door het Vlaams Gewest gehuurd om slib in te storten. Er is nog altijd niks gestort - behalve door de belastingbetaler dan - maar Bulcke vreest dat ook het Galgenweel wel eens zo'n dood zou kunnen sterven. 'Ik ben bang dat ze het Galgenweel over de drempel van de Vlaamse verkiezingen van 2009 zullen tillen om ons vervolgens in stilte te wurgen. Want: zelfs de helft van 260.000 euro kunnen wij als vereniging nooit aan.' Ingenieur Leo Clinckers, gedelegeerd bestuurder van Waterwegen en Zeekanaal nv, bevestigt dat de onderhandelingen lopende zijn. Hij ontkent evenmin dat er bedragen boven de 250.000 euro over tafel heen en weer zijn gegaan. 'Maar ik wens niet op de feiten vooruit te lopen, noch de onderhandelingen op straat te voeren', meldt Clinckers vanuit zijn kantoor in Willebroek. 'Laat ik het zo stellen: we zoeken naar een langetermijnoplossing waar beide partijen zich in kunnen vinden en die ook de recreatieve gebruikers zekerheid biedt. Daar hangt een prijs aan vast.'

Dit ging niet meer gebeuren...

'Het échte opruimwerk begint pas over enkele weken, wanneer het behang loskomt, de verf begint te bladderen en de meubels uit elkaar vallen.' Robert Bink spreekt 'helaas' met kennis van zaken, nu de gelijkvloerse flat van zijn hoogbejaarde moeder in Baarle-Hertog voor de tweede keer in evenveel jaar tijd onderloopt.

De bewoners van de Belgische enclave in Nederland kregen gisterochtend de volle laag nadat een 'dubbele wolkbreuk op minder dan een halfuurtje', dixit burgemeester Jan Van Leuven (CDK), het centrum compleet blank zette. 'Toen door de enorme druk in de rioleringen de zware riooldeksels naar boven kwamen en dreigden mee te spoelen met het wassende water, hebben we de politie het ganse centrum laten afsluiten. Je wil niet riskeren dat iemand in zo'n open rioolgat verdwijnt.' Pas uren later werd het centrum weer vrijgegeven.Maar nog veel erger dan de ondergelopen straten, waren de tientallen ondergelopen woningen, vooral in en rond de lager gelegen Uitbreidingsstraat, 2 jaar geleden ook al het zwaarst getroffen, en daardoor ondertussen een beetje berucht. Kelders liepen er in een mum van tijd onder. 'Alsof mijn kelder een zwembad was dat op enkele seconden tijd helemaal volliep. Zo snel ging dat. En er was niks, maar dan ook niks, tegen het water te beginnen', zegt cafébaas Johan Spapen.Hij zag een deel van zijn drankvoorraad, die in de kelder stond, waardeloos worden. 'Het water heeft de etiketten losgeweekt. En niemand drinkt graag een biertje uit een flesje zonder etiket.' In een verdergelegen nieuwbouw met stijlvolle appartementen moest ook de lift en een net gelegde parketvloer eraan geloven. Het water kwam er in de meeste huizen zo'n 10 centimeter hoog te staan.'Dit gaat ge nooit meer moeten meemaken, is de burgemeester vorig jaar anders persoonlijk tegen mijn 79-jarige moeder komen vertellen', beklemtoont Robert Bink. Hij staat al uren te dweilen en te spoelen om de flat van zijn moeder weer bewoonbaar te krijgen. 'Twee jaar geleden had ze ook prijs. Daarom dat ik heel goed weet dat dit schoonmaakwerk nog het minste van mijn zorgen is. Kom over een paar weken maar eens terug. Dan is het behangpapier van de muren gekomen, begint de verf af te bladderen en heeft het vocht de meubels uit elkaar doen vallen. Dan is er pas werk aan de winkel.'Burgemeester Jan Van Leuven herinnert zich die boude uitspraak tegen de moeder van Robert Bink nog goed. 'Ik was daar echt van overtuigd. We hebben vorig jaar het rioleringsstelsel in die wijk vernieuwd en op een pleintje hier in de buurt een reservoir van maar liefst 100.000 liter laten ingraven. Wanneer ingenieurs mij dan zeggen dat een overstroming nooit meer kan voorvallen, dan geloof ik dat. Maar eerlijk waar, er is maandagochtend zoveel water naar beneden gekomen. Zelfs 10 reservoirs waren nog niet voldoende geweest om dat allemaal op te vangen. Ik heb het nog nooit van mijn leven zo zwaar zien regenen. En ik hoop ook dat het laatste keer is.'

Robert Binks moeder Bertha bekomt ondertussen in de zetel van haar enigszins weer opgedroogd flatje van de emoties. 'Ze heeft me maandagochtend iets voor 7 uur gebeld. Robert, het water komt weer naar binnengelopen. Ze heeft nog wat handdoeken tegen de voordeur gelegd. Maar ja. Toen ik arriveerde, dreven die handdoeken al gezapig door de living heen en weer. Veel heeft dat dus niet geholpen.'

Antwerpse huurmarkt onbetaalbaar voor gezinnen...

Koppels met kinderen die aangewezen zijn op een huurwoning houden in Antwerpen steeds minder over van hun inkomen na aftrek van de naakte woonuitgaven.

Huurders beschikken gemiddeld over nog slechts 881 euro. In 1992 was dat nog 1.041 euro, inflatie meegerekend, of 16 procent meer.Dat blijkt uit een nieuwe studie in opdracht van de Vlaamse regering: Wat huishoudens overhouden na het betalen van hun woonuitgaven, 1985-2005 van woonexperts Pascal De Decker, Kristof Heylen en Isabelle Pannecoucke."Voor de toestand na 2005 zijn er geen steekproeven meer gebeurd", zegt De Decker. "Maar er is geen enkele reden om aan te nemen dat de trend die zich vooral sinds de jaren negentig aftekent, zou zijn omgebogen. Wie aangewezen is op de huurmarkt, komt er almaar bekaaider van af. De koopmarkt blijft best betaalbaar."Het sterkst getroffen op de huurmarkt zijn mensen met een laag inkomen, gepensioneerden en eenoudergezinnen. De daling van het restinkomen na betaling van de primaire woonuitgaven tekent zich af sinds 1992 en kende een versnelling vanaf 1997. Opvallend is dat sinds 1997 ook voor koppels met kinderen de betaalbaarheid op de huurmarkt in het gedrang komt. Hielden ze in 1997 nog 1.097 euro over na aftrek van de primaire woonuitgaven, dan was dat in 2005 maar 881 euro meer. Samenwonende eigenaars met kinderen zijn er beter aan toe en houden op het einde van de maand zo'n 1.257 euro over. Dalende koopkrachtTot 1992 nam de koopkracht van huurders toe, om vervolgens gestaag af te nemen. "Huurders zien hun koopkracht sinds 1992 sterk achteruitgaan: met 86 euro in de periode 1992-1997 en met 161 euro in de periode 1997-2005." Omgerekend houden huurders sinds 1992 gemiddeld 16 procent minder over voor andere kosten. Voor eigenaars met een hypotheek steeg de koopkracht gemiddeld met 28 euro per maand.In het algemeen geldt dat vooral sinds 1997 kopers beter af zijn dan huurders. Dat komt omdat wie een woning bezit doorgaans ook meer verdient dan huurders. In de loop der jaren zijn eigenaars meer en meer tweeverdieners geworden, terwijl op de huurmarkt het aantal eeninkomensgezinnen oververtegenwoordigd is. Sinds 1997 kent het restinkomen van eigenaars, met of zonder hypotheek, een status-quo.De gemiddelde huurprijs was in 2005 64 procent hoger dan in 1985. Vooral vanaf 1997 is de stijging markant.

Gepensioneerden zijn en blijven de hardst getroffen bevolkingsgroep. Gepensioneerde eigenaars hielden in 1985 946 euro over, in 2005 was dat 1.169 euro. Bij de gepensioneerde huurders daalde het restinkomen in die periode van 772 euro naar 557 euro. De verminderde welvaartsvastheid van de wettelijke pensioenen is daarvoor verantwoordelijk.

Compensatie of wraak ...

Zoals elke haven- of wereldstad is Antwerpen een mengelmoes van diverse rassen en culturen. Zo hebben wij vooral in Antwerpen-Noord een Turkse en Marokkaanse gemeenschap, in de Van Wesenbekestraat de Antwerpse "Chinatown" en tussen het Centraal Station en het station van Berchem een Joodse Gemeenschap. Rond de Paardenmarkt vindt men dan vooral een Portugese en Griekse gemeenschap en rond de Tunnelplaats vooral een Scandinavische gemeenschap. Dan zwijgen we nog van de Nederlanders, die ongeveer 10% van de in Antwerpen wonende vreemdelingen uitmaken. Op het De Coninckplein denkt men dan weer in Centraal Afrika te zitten.

Sommige van deze gemeenschappen hebben zich vrij gemakkelijk aangepast aan onze Antwerpse cultuur, spreken min of meer onze taal en "eten een beetje van twee walletjes", t.t.z. hun cultuur en de onze.

De Joodse Gemeenschap resideert reeds verscheidene decennia in onze stad en hebben in de periode vervat tussen 1935 en 1945 vreselijke dingen meegemaakt. Niet alleen in onze stad trouwens, maar een beetje over heel de wereld. Dingen die door geen enkel excuus goed te praten zijn en nooit mochten gebeurd zijn.

Terzelfdertijd zijn er in gans de wereld, dus ook in Antwerpen, soldaten, dus ook Antwerpse soldaten, gesneuveld opdat wij nu zouden kunnen leven zoals we nu leven.

Waar wil ik nu naar toe? Wel, slechts één gemeenschap blijft naar deze ellende refereren en zelfs op deze ellende teren. Eerst excuses van onze burgemeester Janssens voor feiten die zich hebben afgespeeld nog voor zijn geboorte, en nu weer een klacht omdat een letter op de gevel van "De Leeuw van Vlaanderen" gelijkenis zou vertonen met het lettertype waarmee de SS tijdens WOII uitpakte.

Niet alleen de Joden, maar iedereen heeft ellende gekend onder het naziregime, maar enkel zij referen er steeds naar. En wie het nieuws volgt weet wat er zich de laatste jaren in Israel afspeelt en schudt bedenkelijk het hoofd bij zoveel zelfbeklag in Antwerpen. Terwijl men zich nog niet eens de moeite getroost om de taal te spreken en denken dat sommige stadsgebieden exclusief voor hen zijn en men nog de beleefdheid niet heeft anderen normaal hun weg op het voetpad te laten volgen.

Stop nu aub eens met dat zelfbeklag. Wat gebeurt is was zéér erg, maar de modale Antwerpenaar die vandaag op straat loopt kan daar echt niets aan doen.

Ik ken "A" nie...

Donderdag stond de stad Antwerpen met blozende kaken in de Zwitserse Alpen in Martigny op de 45é Europeade. Het “standje” van de stad is er zo miserabel dat zelfs de grote baas van de Europeade het schaamrood naar de kaken steeg.

Terwijl andere steden lieten proeven van hun plaatselijke lekkernijen, deelde Antwerpen stylo’s, ballonnen en stadsplannen uit, voorzien van een stralende “A”. Aan de stand kon men niet eens zien dat hij van Antwerpen was.

Heeft het Antwerpse stadsbestuur dan zo’n dikke nek dat ze denken dat de stralende “A” in heel de wereld gekend is als het logo van Antwerpen? Heeft Schepen Heylen (CD&V), als Schepen van Toerisme een dikke steek laten vallen? Volgens zijn zeggen alleszins niet, want volgens hem slaat de “A”-campagne in het buitenland wel aan. In Putte en Breda misschien, maar zeker niet in Martigny, want daar denkt men : “A”maai, is dat alles wat die Antwerpenaren kunnen?

Wanneer gaan de “heren van het Schoon Verdiep” eens doorhebben dat Antwerpen méér is dan de eerste letter van het alfabet, versiert met wat goudgebakken frieten? We hebben een prachtige haven, een Zoo om U tegen te zeggen, we hebben Rubens, Plantin, diverse musea, een monument van een kathedraal, enz…

Steek alstublieft eens in “A” koppeken dat Antwerpen het centrum van de wereld niet is en betere promotie verdient dan een stylo met een symbool op dat niemand kent.

Goochelen met cijfers kan zware gevolgen hebben...

In de pers verscheen enkele weken geleden dat zich de eerste drie maanden van dit jaar 20% meer nieuwe klanten hebben gemeld bij het Antwerpse OCMW. Daardoor zouden de behoeftigen langer moeten wachten op een eerste uitkering. Het OCMW verklaarde die toename in belangrijke mate door het stijgende aantal aanvragen van een stookoliepremie. In maart waren dat er 1.045. Ook het aantal informatieve vragen aan het OCMW en het aantal doorverwijzingen naar andere instellingen namen fors toe.

Wij staken ons licht op bij het Antwerpse OCMW-raadslid Marco Laenens (foto), die bovenstaande cijfers, aan de hand van cijfermateriaal nuanceerde:

“Momenteel zijn er 619 klanten (bijna 10% van het totale aantal klanten) met het statuut van tijdelijk geregulariseerde. Naar schatting 75 % daarvan dienen voor de verlenging van hun verblijf een tewerkstelling te bewijzen of het bewijs te leveren dat zij op geen enkel ogenblik afhankelijk geweest zijn van de gemeenschap.
Deze klanten dienen bij beslissing van BCSB (Bijzonder comité sociale bijstand), zelf of via bemiddeling van de arbeidsbegeleider een tewerkstelling in het NEC te zoeken. Dit blijkt niet altijd evident.

De afgelopen 12 maanden werd in totaal aan 1447 personen met een tijdelijk verblijfsstatuut financiële hulp verleend. Voor 405 van deze klanten (28%) werd in deze periode de steun afgeschaft op basis van voldoende inkomsten.

Van de 619 klanten die nu nog financiële steun ontvangen kregen 357 klanten (58%) een verlenging van het verblijfsrecht voor een nieuwe periode van een jaar.

Wat bewijzen deze cijfers nu? In ieder geval dat de pers vooraleer zij artikelen publiceert hun bronnen minstens twee maal moeten checken, zodat geen kwakkels de wereld worden ingezonden. Op die manier zou men in ieder geval vermijden dat sommige mensen, die door bepaalde omstandigheden tijdelijk in financiële moeilijkheden geraakt zijn, verweten en bekeken worden als profiteurs en leeghangers.

Alhoewel zijn werk niet altijd onmiddellijk zichtbaar is...

Ludo van Campenhout, als Eerste Schepen zeker een bekende Antwerpenaar, alhoewel weinig mensen weten wat hij nu eigenlijk doet. Een rondvraag leert ons dat hij vooral gekend is als amateur-marathonloper, dat het een “blauwen” is, en dat hij op ’t Schoon Verdiep” zit.

Het werk van schepen Van Campenhout springt niet altijd in het oog omdat de resultaten pas in de toekomst zichtbaar worden, maar misschien is zijn departement wel het belangrijkste van allemaal. Het is namelijk verantwoordelijk voor het straatbeeld van de toekomst, en de gevolgen van zijn beleid zullen over honderd jaar nog steeds nazinderen.

Sinds vorige maand is Antwerpen “ontvoogd”. Dat betekent dat Antwerpen qua ruimtelijke ordening zelf bouwvergunningen mag uitreiken zonder toestemming van de provincie en het Vlaams Gewest en er ook sneller kan gewerkt worden.

Als gevolg hiervan werkte het Kabinet van Schepen Van Campenhout een ontwerp uit van hoe Antwerpen er in de toekomst zou moeten uitzien. Het ontwerp bevat heel wat nieuwigheden en een Vlaamse primeur:

Een nieuwe woning moet voortaan minstens 30m² groot zijn, de plafonds minimum 2,60m hoog. Die maatregelen passen in de strijd tegen huisjesmelkerij. ’Vlaamse koterijen’ mogen niet meer.

Ook aan het tijdperk van de bel-etagewoning komt stilaan een einde, want gelijkvloerse garages mogen alleen nog in woningen die minstens acht meter breed zijn. En wie zijn gevel wil aanpassen, moet in veel gevallen een bouwvergunning aanvragen.

Een primeur voor Vlaanderen: elk nieuw plat dak moet een groen dak zijn, dat beter isoleert en regenwater en fijn stof absorbeert. Dit is een primeur voor Vlaanderen: elke nieuwbouw met een plat dak moet worden uitgerust met een groen dak, zodat het regenwater en het fijn stof worden geabsorbeerd. Deze maatregel kan worden gecombineerd met zonnepanelen en leidt tot een betere isolatie en meer duurzaamheid. Als alle roofing in de binnenstad zou worden vervangen door groene daken, dan leidt dat in de zomer tot een daling van de temperatuur met twee tot drie graden.

In de wildgroei van de schotelantennes wordt een mes geplant. Elk nieuw huis of appartement mag nog maar één schotelantenne tellen die op het plat dak of aan de achterkant wordt gemonteerd. Antennes aan de straatkant worden verboden. Bij een gebouw dat meer dan drie verdiepingen heeft, is alleen nog één gemeenschappelijke antenne op het dak toegestaan.

Appartementsgebouwen moeten ook gemeenschappelijke ruimtes hebben met het oog op de afvalophaling.

Allemaal zinnige voorstellen die er alleen maar kunnen voor zorgen dat het binnen 100 jaar nog goed wonen is in Antwerpen, maar ik vrees dat er dan geen Van Campenhout meer zal zijn om het resultaat te bewonderen.

Van Mosselfeesten, over Handwerpenfestival naar Antwerpse Feesten?

Elke stad of gemeente die die naam waard is, heeft tegenwoordig stadsfeesten, waarvan sommige tot in het buitenland gekend zijn. Kijk maar naar de Gentse en de Lokerse Feesten. Beiden enkele decennia geleden kleinschalig begonnen door een paar cafébazen op een klein pleintje en thans uitgegroeid tot een topevenement met een paar honderdduizend bezoekers.

Ons, Antwerpenaars, wordt verweten een "dikke nek" te hebben. We weten alles beter, kennen alles beter en kunnen alles beter dan een ander. Brussel beschouwen we als een voorstad van Antwerpen of een park & ride aan de rand van de stad en Leterme is voor ons een flauw afkooksel van Bob Cools of Leona Detiëge. Wat een ander heeft, hebben wij ook, alleen véél groter, véél mooier en véél beter.

En wat hebben we niet???? Inderdaad: Antwerpse feesten. Wij hebben 25 jaar Mosselfeesten gehad en dit jaar wordt die fakkel overgenomen door Handwerpen met het eerste Handwerpenfestival. Groter, moderner en professioneler dan de Mosselfeesten waren.

Hopelijk wordt dit initiatief een eerste aanzet tot "echte" Antwerpse Feesten, die binnen pakweg 10, 15 jaar kunnen concurreren met de Gentse en de Lokerse Feesten.
Alleen, dan moet de ganse HoReCa, de Stad, de Antwerpse theaters, enz... aan één zeel trekken. Maar ik vrees dat daar het schoentje wringt, want we denken toch van onszelf dat we beter, schoner, slimmer, intelligenter, enz... zijn.

Goed bestuur...

21 juli heeft geen schokgolf veroorzaakt in Antwerpen. Een van de weinige Antwerpenaars die echt heeft nagedacht over de nationale feestdag, was burgemeester Patrick Janssens. Die vroeg vrijdag schertsend aan de verzamelde pers of iemand zin had om de speech te schrijven die hij gisteren moest afdreunen bij het monument voor de gesneuvelden in het Stadspark, want zelf had hij nog geen flauw idee wat hij over de toestand van het land moest zeggen. Misschien een mislukte poging om ten overstaande van de pers sympathiek over te komen. Onmogelijk trouwens, want JM Pfaff hunkert al jaren naar de titel van "El Sympathico", met weinig succes overigens.

Janssens is er in de loop van het weekend schijnbaar toch uitgeraakt. Door de gedachte doelbewust afwezig te blijven op het Te Deum fabriceerde hij of liet hij uiteindelijk een tekst fabriceren die bijna net zo wollig was als die van de koning, maar wel met één opmerkelijke uitschieter: de vaststelling dat we met België evolueren naar de situatie van de prille beginjaren van het land, toen de federale staat zich ook alleen maar bezighield met financiën, justitie, binnen- en buitenlandse zaken en oorlog. We gaan dus terug naar af . Janssens droomt dus inderdaad van de stadsstaat Antwerpen. Moeten we daar nu blij om zijn? Afgezien van de speech van Janssens, lag Antwerpen niet wakker van de nationale feestdag. De politieke malaise is uiteraard wel een onderwerp van gesprek aan de togen van de cafés, maar de Antwerpenaar maakt zich vooral druk over de onmacht van de politici om te besturen. De splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde laat de meeste Antwerpenaars Siberisch koud. En Yves Leterme is voor de modale stedeling gewoon een loser. Antwerpen heeft wel wat anders aan z’n hoofd dan B-H-V. Zij liggen eerder wakker van de Oosterweelverbinding, het terrassenbeleid van Boer Voorhamme, het diversiteitsbeleid van Fatima De Coninck, enz...

Vrijdag maakte de federale politie bekend dat er vorig jaar in het gerechtelijk arrondissement zestien gevallen van terrorisme zijn geregistreerd, en dat was dan zonder rekening te houden met Debie. Dat was het nieuws, en daarbij bleef het. Ging het om enkele losgeslagen imams met extreme opvattingen en ongecontroleerde teksten, of waren er plannen gevonden voor bomaanslagen in de Kennedytunnel? We hadden het u graag verteld, maar we moeten het antwoord helaas schuldig blijven. Het hele weekend hebben we geprobeerd om meer te weten te komen over dit toch wel zeer onrustwekkende bericht, maar al onze bronnen bleken uitgedroogd, ondanks het verzopen weer. De federale politie liet weten dat ze over terrorisme de opperste discretie wenst te bewaren. De gouverneur, de burgemeester en de directeur-coördinator van het federale korps in Antwerpen waren niet op de hoogte van de finesses van dit dossier, of ze deden alsof. Het deed ons denken aan de schokkende vaststelling van de voorbije week, toen bleek dat zelfs de allerhoogste chef van de federale politie beweert niet te weten waarom eerder dit jaar wekenlang het meest rode terreuralarm was afgekondigd.

Als zelfs al die hoge pieten niets mogen weten over de strijd tegen het terrorisme, wie voert die strijd dan eigenlijk? De premier, het vorstenhuis, de kardinaal, Janssens zelf? We kunnen het u helaas niet zeggen. Terrorisme is dus een probleem in Antwerpen, ook al mogen we niet weten wat het precies inhoudt en hoe omvangrijk het is. Dat weten we wél over een ander sluipend gif dat onze stedelijke samenleving verziekt: de armoede.

Vandaag maakt OCMW-voorzitter Monica De Coninck bekend dat het aantal leefloners voor het eerst sinds jaren weer stijgt. In de eerste drie maanden van dit jaar is ook het aantal aanvragen voor een stookoliepremie met liefst twintig procent gestegen. Antwerpen wordt armer, en steeds meer inwoners hebben het koud. De economische barometer staat al maanden op zwaar weer, en nu begint dat ook uit de sociologische statistieken te blijken. De zomer kabbelt voort, de vooruitzichten zijn niet best. Goed bestuur is meer dan welkom. De plaatselijke VLD-Voorzitter heeft ons de juiste cijfers beloofd. Wij wachten af.

Toertjes in de binnenstad???

In Antwerpen wordt volop gewerkt aan de wijkcirculatieplannen. Die plannen moeten onder meer de mobiliteit in buurten en wijken verbeteren, sluipverkeer vermijden of ontmoedigen en sommige delen van Antwerpen verkeersluw maken. Het wijkcirculatieplan voor de Antwerpse binnenstad kan nu door de bewoners bekeken worden en over het wijkcirculatieplan voor de wijk rond het oude justitiepaleis werd vorige week een buurtvergadering georganiseerd.

In beide gevallen is er kritiek en vrezen buurtbewoners en sommige politici dat de buurt minder goed bereikbaar zal zijn en dat de plaatselijke middenstand te leiden zal hebben door een gewijzigde verkeerssituatie. De kritiek op en de angst voor dergelijk plannen is geen typisch Antwerps fenomeen. Ook in andere Vlaamse én buitenlandse steden worden mensen achterdochtig als de rol van Koning Auto ter sprake komt. Zeker als het duidelijk de bedoeling is van de lokale overheid om de rol van de auto in sommige delen van de stad aan banden te leggen. In de Antwerpse binnenstad ligt het plan voor om grote delen van het gebied tussen de Leien en de Schelde autoluw te maken. Enkele grotere verkeersaders zoals de Nationalestraat zouden behouden blijven. In de omgeving van het oude justitiepaleis, buiten de Leien, wordt overwogen om de Lange Lozanastraat als belangrijke en drukke verkeersader te knippen. Zo zou de straat niet langer als sluipweg gebruikt kunnen worden. Hierover is het laatste woord duidelijk nog niet gezegd. Dergelijke plannen hebben een enorme impact op het verkeer en de leefbaarheid van een wijk. Als een groot deel van een wijk autoluw wordt, moeten bewoners en bezoekers zich daar aan aanpassen. Als een belangrijke straat in het midden plots wordt ’geknipt’, is dat een ingreep met gevolgen. Zeker in het laatste geval moet de lokale overheid nog eens goed nadenken. Niet in het minst omdat er bij de buurtbewoners nogal wat weerstand is tegen dit voorstel. Toch mag van mensen verwacht worden dat ze even blijven stilstaan bij de filosofie achter deze wijkcirculatieplannen. De bedoeling is om van Antwerpen op termijn een nog leefbaardere stad te maken, waarbij het belang van de mensen primeert op dat van andere mensen, die zich bij voorkeur naar alles en overal met hun auto verplaatsen. Een stad waar auto’s de dienst uitmaken is niet meer van deze tijd. Voorbeelden uit het buitenland bewijzen dat. In het Franse Straatsburg bijvoorbeeld is de binnenstad al jaren autoluw en is de weg vrijgemaakt voor wandelende en fietsende mensen. Het enige ander vervoer is het openbaar vervoer. Hetzelfde fenomeen zie je ook in steeds meer Italiaanse en nog vele andere steden in het buitenland. Niemand die zich daar nog druk om maakt. Ook de Vlamingen op vakantie niet.

Maar misschien is dat vooral omdat die dan op vakantie is en dan kan er altijd wat meer. Mits dergelijke wijkcirculatieplannen met gezond verstand worden opgesteld en de auto wordt geweerd waar kan en niet zomaar gratuit wordt verbannen, zijn autoluwe gebieden in steden de beste garantie op aangenaam en kwalitatief wonen. Dan is er uiteraard ook goed en meer openbaar vervoer nodig, maar wat dat betreft timmert Antwerpen flink aan de weg. De tijd dat er ongegeneerd toertjes kunnen gemaakt worden in het hart van onze steden is allang voorbij. Voor sommigen zal het even schrikken zijn, maar in Gent zijn ze het ondertussen al gewend. En voor zover we weten heeft nog niemand die stad verlaten omdat ze onbereikbaar zou zijn.

Het is ijzig stil.....

Het is abnormaal stil op het nieuwsfront. Geen enkel mailtje, geen enkele persmededeling heeft ons de afgelopen 24 uur bereikt. Zelfs bij de collega's van de schrijvende en de beeldpers valt er niets te rapen. Dus geen spectaculaire, wrede, ijzingwekkende, ontroerende, schandalige of welke gebeurtenissen dan ook.

Akkoord, er was een bijeenkomst van Blood & Honnour in de provincie, maar aan zo'n volk wens ik geen aandacht te besteden,want het is hen net om die aandacht te doen.

Ook aan Eric Rosseel wens ik geen aandacht meer te besteden omdat hij de Antwerpse poëziescene aanvalt door op de man en niet op de bal te spelen, want ook hem is het om de aandacht te doen, en dat vertik ik hem nog te geven.

Er is uiteraard wel de Nationale Feestdag, maar de stad Antwerpen besteed blijkbaar meer persaandacht aan een pensenkermis dan aan die feestdag. Bijkbaar heeft de burgervader, in al z'n narcisme, beslist dat hij belangrijker is dan België. Misschien loopt hij na te denken over een stadsstaat Antwerpen, zo iets als Monaco, maar dan aan de Schelde, met hemzelf als staatshoofd. In dat geval is hij uiteraard belangrijker dan België en is het hem vergeven.

Bevlaggen of niet bevlaggen?

Morgen vieren we het feest van 21 juli of de Belgische Nationale feestdag.
Wanneer men vraagt aan de meeste Antwerpenaren wat men die dag precies viert, dan krijgt men over het algemeen de volgende antwoorden:
- De verjaardag van de Koning.
- De onafhankelijkheid van Belgïe.
- Ikzouetbegodniewete.
Deze antwoorden zijn uiteraard verkeerd, want we vieren de eedaflegging van Leopold 1 als eerste Koning der Belgen op 21 juli 1831. Niet meer vergeten dus!!
Eigenlijk ben ik ontzettend benieuwd hoe het nu morgen in Antwerpen zal zitten met de bevlagging. Welke Belg hangt er morgen "zijn" Belgische vlag aan de gevel? Als Turkye voetbal speelt wemelt Antwerpen van de Turkse vlaggen, speelt Portugal, dan hangt aan iedere gevel van de Paardenmarkt de Portugese vlag. Toen Nederland meespeelde met het EK was de Grote Markt precies Klein Holland van de Nederlandse en oranje vlaggen.

Nu, één vlag zal er in Antwerpen alleszins hangen, die van mij. Net zoals ik op 11 juli de Vlaamse Leeuw heb gehangen zal ik morgen de nationale driekleur hangen. Ik vind het spijtig dat nog zo weinig mensen meedoen aan die bevlagging, voor die enkele malen per jaar. En, inderdaad, iedereen zal wel een (drog)reden hebben om het niet te doen: De regering deugt niet, ik ben vlaamsgezind, België kan de pot op, ik heb geen vlag (€5,- in den "Krack"), enz...

Wel, op zulke momenten ben ik jaloers op al die allochtonen in Antwerpen, omdat die nog een sterk vaderlandsgevoel hebben, omdat die nog hun nationale vlag in huis hebben en ze gebruiken, omdat die nog fier zij op hun vlag.
Ik ben fier op de mijne en morgen zal ze wapperen. En bij U? Laat het hier eens weten, of, indien ze bij U niet zal wapperen, laat dan eens weten waarom niet dan? Toon nu eens dat ge meer "kloten aan uw lijf hebt" dan onze regering.

Oh ja, en omdat ge U niet zo belachelijk zou maken als onze premiër vorig jaar vindt U HIER tekst en melodie van ons volkslied. Mocht u mij morgen zoeken, ik zit om kwart voor twaalf in de kathedraal , in zwart pak en wit hemd, met eretekens, voor het "Te Deum".

Poëzie & Proza

België zit op haar achterwerk en is blijkbaar een onbestuurbaar samenraapsel geworden van een verzameling gemeenschappen en gewesten, waar een kat haar eigen jongen niet meer vindt.
Antwerpen staat bol van de tegenstellingen in verband met de geplande Oosterweelverbinding en verdeelt de bevolking in voor- en tegenstanders.
Een rondvraag bij de niet-politiek geëngageerde medeburgers leert ons dat twee bovenstaande voorbeelden de schuld zijn van de politiekers. Uiteraard staat de medeburger er niet bij stil dat die “politieker” door hen zelf werd gekozen en dat deze dus wel degelijk spreekt en beslissingen neemt dankzij het mandaat dat de burger hem of haar gegeven heeft.

We leven nu eenmaal in een wereld, een land en een stad van tegenstellingen, maar…zijn nog niet zo ver gekomen dat we elkaar met modder gaan bekogelen of elkaar naar het leven staan.

En toch…. Sinds enkele jaren bestaat er in Antwerpen een literaire scene die in de Grote Pieter Potstraat (Den Hopsack) maandelijks een literaire avond brengen (De Muzeval). Mensen die, met wisselend succes maar met veel overtuiging eigen werk brengen voor een geïnteresseerd publiek. Veelal hobbydichters en –muzikanten die, zoals velen, hopen ooit eens door te breken bij het grote publiek. Niets aan de hand toch? Wel, zelfs dergelijke, toch niet onaardige initiatieven geven aanleiding tot vuilspuwerij.

Bij het rondsurfen op het net ontdekte ik toevallig deze twee teksten:

“De Antwerpse would-be avant-garde, je kent ze wel: die dichters die aan hun gat krabben terwijl ze zonder dt-fouten "poëzie" voordragen in een tot een "literair salon" omgevormde achterkeuken in de Petit-Pierre-et-Pol-Potstraat (met in de gammele ijskast - merk Frigidaire 1959 - een paar muizenvallen). Deze "poëzie" is haar tijd ver vooruit, maar anno 2008 heeft de Mens het nog niet verwezenlijkt om op de planeet Saturnus een artiestenpodium neer te planten, waar Christusdrager, Barbie-pop, El Manu, Antiprozapoëet en Sjarel In Vitriolski, ingeleid door Germaine I. Kleist en begeleid door François Papillon-Mâle, een tienduizendkoppig publiek een aquariaanse nirwana-roes kunnen bezorgen.Dus houdt deze lompenproletarische avant-garde het vooralsnog bij een krachtige voordracht aan hun alter ego en hun spiegelbeeld. Uiteraard haalt het geproduceerde speeksel een reikwijdte hoger dan het plafond en verder dan het koertje.”


“Jullie dwangmatige dichters geloven dat jullie weer het vlammende middelpunt zijn van jezelf. Alsof jullie dat ooit waren, hah! Jullie beweren dat er schaamte ligt in het andere, terwijl we leven op een satelliet. En zelfs de sterren wentelen in elkaars licht.Wij worden enkel machteloos meegesleurd in de jetstream van hun echo. Als tollen draaien we om elkaar heen. En in de wenteling van onze as tellen wij winters, tot de laatste lente komt.Het holle gebaar dat jullie doen voorkomen als een oerdrang is niets meer dan de kreet van een lafaard. Jullie moeten, terwijl geen hond iets hoeft.”

Een tekst van een omhoog gevallen Brusselaar en een gefrustreerde Nederlandse. Een jaloerse, zelfs onbeschofte meningsuiting van twee mensen die blijkbaar moeite hebben met de Antwerpse poëziescène. En dan zou men willen dat gans België aan één zeel trekt. Onmogelijk toch?
Oh ja, mocht u ooit poëtische of andere, al dan niet vuilspuwende teksten lezen van Eric Rosseel of van Treesje Tina Ten Toorn, dan hoop ik voor U dat ze beter zijn dan bovenstaande of minstens wat meer inhoud hebben. Een Brusselse pseudo-kunstenaar of een Nederlandse bemoeial zijn nu eenmaal géén Antwerpenaars.

Ze krijgen van mij dan ook een brokje stichtende,echte Antwerpse poëzie, iets om bij na te denken (tenminste, indien ze over dat vermogen beschikken):

't Is goed in 't eigen hert te kijken

nog even voor het slapen gaan

of ik van dageraad tot avond

geen enkel hert heb zeer gedaan

of ik geen ogen heb doen schreien

geen weemoed op een wezen lei

of ik aan liefdeloze mensen

een woordeke van liefde zei

(...)

Tekst:: Alice Nahon

Ziekenhuizen bij de mensen, niet bij de centen...

Op de medische raad (de vertegenwoordigers van de ziekenhuisartsen) van mei heeft het bestuur van ZNA (Ziekenhuis Netwerk Antwerpen) de beslissing bekend gemaakt voor de bouw van een nieuw prestigieus ziekenhuis op een 'gezondheidsboulevard' op Spoor Noord, aan de uiterste rand van de stad. Als gevolg daarvan worden de acute diensten van de openbare ziekenhuizen Erasmus, in Borgerhout, en Stuivenberg, in de Seefhoek, gesloten.

De sluiting van Erasmus betekent dat voor de districten Borgerhout (40.000 inwoners) en Deurne (60.000 inwoners) geen enkel openbaar ziekenhuis meer overblijft. Een sluiting die deze Antwerpenaars meteen in hun portefeuille zullen voelen. Bij het O.L.V. Middelaresziekenhuis in Deurne bijvoorbeeld betaalt een patiënt voor een opname voor een heelkundige ingreep gemiddeld 465 euro méér dan bij Erasmus. De sluiting van Stuivenberg betekent een verdere afbouw van het sociale cement in de Antwerpse Seefhoek, een kwetsbare achtergestelde wijk.

In 2006 voerde het managementinstituut Vlerick een studie uit naar de meest geschikte plaats voor een toekomstig centrum ziekenhuis. De top van ZNA heeft steeds geprobeerd deze studie weg te moffelen, maar moest onder druk van de aanwezige ziekenhuisartsen op de medische raad toch inbinden. Wat bleek? Erasmus kwam eruit als toplocatie! Erasmus en omgeving zijn medisch, geografisch maar ook economisch de meest geschikte plaats. De medische raad pleitte unaniem voor het behoud op de huidige locatie van een volwaardig Erasmus ziekenhuis. In Deurne zelf wordt het protest getrokken door districtraadslid Dirk Van Duppen (PVDA) en de Bres, de groepspraktijk van Geneeskunde voor het volk waar Van Duppen werkt als dokter. Ook in de andere districten, zoals Antwerpen en Borgerhout, staat de PVDA mee vooraan in de strijd voor het behoud van deze ziekenhuizen. Naar de buitenwereld toe luidt het nog steeds dat de gezondheidsboulevard op Spoor Noord 'een must is om goede specialisten en bekwame verpleegkundigen te blijven motiveren door te kunnen werken in een zeer moderne werkomgeving'.De sluiting is echter een politieke beslissing, geen medische. Het stadsbestuur wil een noordelijk 'Medisch paleis' tegenover het zuidelijk Justitiepaleis. In besloten kring geeft de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens (sp.a) dat ook toe. De beslissing is dus ingegeven door de zucht naar prestigeprojecten en grondspeculatie, waardoor het Antwerps stadsbestuur steeds meer gekenmerkt wordt. De grond rond Erasmus is een fortuin waard. Het is niet toevallig dat het Erasmusziekenhuis omgeven wordt door viersterrenhotels. De grond van het City-Inn hotel naast Erasmus, is nog steeds eigendom van het Antwerpse OCMW. Dat de grond dus in pacht geeft voor niet medische en niet sociale doelen. De NMBS heeft haar gronden op Spoor Noord ondertussen verkocht aan de privé: de NV Euro Immo Star. Het Antwerpse OCMW wil dus de kostbare grond van Erasmus ruilen met de grond op Spoor Noord. Daar zal het nieuwe ziekenhuis gebouwd worden door een publieke-private samenwerking (PPS). Het is meteen de eerste keer in de Belgische geschiedenis dat niet een vzw of een openbare instelling, maar wél een publiek-private constructie een ziekenhuis bouwt. Men moet zelfs een wetswijziging doorvoeren wil men deze bouw gesubsidieerd krijgen, gezien de overheid momenteel alleen instellingen zonder winstoogmerk subsidieert. De plannen van het Antwerpse stadsbestuur betekenen een zeer belangrijke stap naar de privatisering van onze ziekenhuizen.

Het grote woord is er uit. De nieuwe gezondheidsboulevard op Spoor Noord betekent het binnenhalen van privé-groepen in onze openbare gezondheidszorg en het aantrekken van klanten via http://www.healthcarebelgium.com/. Die site wordt ondermeer gepromoot bij rijke oliebaronnen in het Midden-Oosten om hen te overtuigen zich in Belgische openbare ziekenhuizen te laten behandelen. Dit heeft niets meer te maken met de medische behoeften van de tienduizenden patiënten die gebruik moeten maken van deze kwaliteitsvolle en sociale ziekenhuizen. Eén op vier bedden zal afgebouwd worden, terwijl er nu al bij een griepopstoot geen plaats meer is. De patiënt zal ook meer moeten betalen voor minder toegang. Ook het personeel wordt slachtoffer van deze verdere stappen naar privatisering. ZNA bespaart namelijk verder op hun loon- en arbeidsvoorwaarden.

Protest, tot vervelens toe...

Omdat ik, als uitgever van een webkrant, regelmatig eens mijn licht opsteek bij de concullega’s, de schrijvende en de beeldpers, stuit ik, meer dan normaal, dagelijks zelfs, op twee dezelfde drukkingsgroepen, namelijk de VZW Ademloos en de stRaten-Generaal.

Elke dag worden de mailboxen van de persagentschappen, tijdschriften, kranten, televisiestations en webkranten volgestouwd met mails van deze twee anti-Oosterweelverbinding-groepen. Hierbij wordt regelmatig een loopje genomen met de waarheid. Een praktijk die beide actiegroepen nu net de BAM verwijt.

Ik ben akkoord dat de Oosterweelverbinding zowel voor- als tegenstanders heeft, voor- en nadelen, goede en slecht kanten, zoals ieder plan trouwens (dat is nu eenmaal vooruitgang), maar… ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat deze twee verenigingen aan “over-acting” doen. Een school, die zonevreemd ligt, als drukkingsmiddel gebruiken, enkel spreken over groen dat verdwijnt, maar zwijgen over groen dat in de plaats komt en goochelen met fijn stof. Je kan je mening uiten over iets, je kan tegen iets zijn en dat kenbaar willen maken aan de buitenwereld, maar de acties van deze twee verenigingen doen meer denken aan het absoluut willen opdringen van een mening, het absoluut gelijk willen halen, het absoluut willen verhinderen van de normale procedures en rechtsgang, kortom, het prediken van een dictatuur.

Zoveel verzet, zoveel anti-campagne tegen iets, heeft maar één effect: de mensen tegen u keren.
Akkoord, dat de informatiecampagne van BAM niet altijd 100% de waarheid verteld of minstens bepaalde zaken verzwijgt, maar… doen jullie niet precies hetzelfde??? Mochten beide partijen écht objectief zijn dan zou er vooruitgang komen in het plan en zou het de doorsnee-burger, die nu al minder koopkracht heeft, véél minder belastingsgeld kosten. Wat jullie nu doen is gewoon de kosten omhoog drijven van een project dat er, zij het in licht gewijzigde versie, toch door komt!

Bejaardenagressie

Een nieuw gevaarlijk fenomeen duikt op in Antwerpen: Ze zijn gepensioneerd, hebben weinig of niets te doen, maar geven de indruk nooit tijd te hebben: De Antwerpse bejaarden of de Senior-Sinjoren. In sommige gevallen erger dan de X-site van “Den Antwerp” of “Den Beerschot”.

Tracht maar eens van een tram af te stappen als er een meute bejaarden aan de halte staat. Dat is een onmogelijke opdracht. Voordat U ook maar de gelegenheid krijgt af te stappen, bent u tot achteraan de tram geduwd door de elkaar verdrummende, opstappende bejaarden. Eens plaats genomen op de tram plaatsen ze hun tas demonstratief naast zich zodat ze twee zitplaatsen innemen. Waag het niet te vragen die tas weg te nemen om zelf plaats te nemen of u wordt terplaatse door hun ogen neergekogeld.

Neem nu het wekelijkse boodschappen doen in Delhaize. Er staan altijd wel een aantal bejaarden die aan de verstoog nog moeten bedenken wat het eten dit weekend moet worden (waarschijnlijk hetzelfde als vorige week) en die iedere normale doorgang verhinderen. In de smalste doorgang gaan ze dan de nieuwtjes uitwisselen.
Aan de kassa staan er gegarandeerd een tiental . Wanneer de kassierster dan versterking oproept om meerdere kassa’s te openen, zijn ze allemaal gefixeerd op de drie andere kassa’s, die vermoedelijk zullen geopend worden. Eens de kassiersters in aantocht begint de rij zich te bewegen. De vergelijking met een mierenhoop is niet ver weg. Alle ouderdomskwalen verdwijnen op slag en de adrenaline begint door hun aders te stromen. Op slag zijn ze 30 jaar jonger. Dan begint een scheldtirade en bijna een gevecht en wordt er over en weer getrokken en geduwd om toch maar als eerste aan de pas geopende kassa’s te staan. Ik had nooit gedacht dat die oudjes nog zo vinnig konden zijn.
Nog erger wanneer diezelfde bejaarden achter u aan de kassa staan. Dan mag u er zeker van zijn dat u enkele malen onzacht een kar tegen uw rug geduwd krijgt. Als u dan eens vies omloert en zegt dat het zo niet vlugger zal gaan wordt dat beantwoord met moordende blikken, bent u onbeleefd en heeft u geen respect voor hun ouderdom.

Soms vraag ik mij af of we binnen onafzienbare tijd ook zo zullen worden. Ik hoop alleszins van niet, want dan koop ik de ganse apotheek leeg om dat te verhinderen.

Sonia

De uitwijzing uit ons land van het 12-jarig Equadoriaans meisje Sonia, vorige week in Antwerpen, stuit op massaal protest. Ook de Sint-Egidiusgemeenschap en het ACW vinden deze uitwijzing onbegrijpelijk. Zo zeggen zij dat in het regeerakkoord staat dat een regularisatieregeling voor goed geïntegreerde asielzoekers, zoals Sonia, gepland wordt.

De juf van Sonia is geschokt: zij vindt ook dat de bevoegde diensten de communicatie rond en de praktische afhandeling van een uitwijzing moeten verbeteren. De getuigenis van de juf van Sonia op ATV:http://www.atv.be/v3/newsdetail.aspx?mid=&id=9305.

Dan de tussenkomst in het parlement waarbij Turtelboom de verantwoordelijkheid afschuift naar Janssens (en omgekeerd). Sonia’s verhaal krijgt nog een staartje… Als Turtelboom in de Senaat het verhaal voorgeschoteld krijgt reageert ze gepikeerd en schuift de verantwoordelijkheid af op de Stad Antwerpen…. Janssens op zijn beurt verklaarde aan ATV dat alles vanuit Brussel werd gecoördineert… Niemand neemt dus verantwoordelijkheid op voor dit verhaal! Mondelinge vraag van mevrouw Els Schelfhout aan de minister van Migratie- en Asielbeleid over «kinderen zonder papieren» (nr. 4-417) Mevrouw Els Schelfhout (CD&V – N-VA). – Op dinsdag 1 juli werd de twaalfjarige Sonia del Rocío Pinto Palma uit Ecuador samen met haar moeder en grootmoeder door de Antwerpse politie uit hun appartement meegenomen en overgebracht naar het gesloten centrum in Steenokkerzeel.

Die dag vond een buurtcontrole plaats – een onderzoek naar druggebruik – en werd "toevallig" ook een negatieve beslissing genomen over de regularisatieaanvraag van Sonia en haar moeder. De dienst Vreemdelingenzaken beweert dat het een louter toevallige samenloop van omstandigheden is dat acht mensen, leden van het krot-op-team in Antwerpen en ambtenaren van de dienst Vreemdelingenzaken, zich aanmelden met de vraag om de woonsituatie van het gezin binnen te mogen bekijken en de bewoners dan een half uur tijd geven om hun boeltje te pakken!

De politie mag niet zomaar iemands woning betreden, ook niet wanneer ze vermoedt dat er illegalen wonen. Ze heeft daarvoor een huiszoekingsbevel van een onderzoeksrechter nodig, maar die wordt niet zo snel gegeven. Het kan echter ook via een bevel tot toelating. Dat is een document dat door de burgemeester ondertekend wordt en dat de politieagenten toch de toestemming geeft om in bepaalde omstandigheden, tegen de zin van de bewoners in, een woning te betreden. Die formulieren zouden, alleszins in Antwerpen, blanco ondertekend klaarliggen op de dienst, waar de agenten ze zelf kunnen invullen.

Het lijkt er sterk op dat Sonia het slachtoffer is van de gerichte zoekacties naar kinderen van de dienst Vreemdelingenzaken aan het begin van de zomervakantie. Ondanks beloften van de Stad Antwerpen om geen gerichte zoekacties te doen naar mensen zonder papieren, heeft de DVZ op die manier toegang tot woningen en kinderkamers.

Ik wil me niet over dit concrete dossier uitspreken. Het gaat vooral om het principe. Kan het dat bij de start van de zomervakantie actief naar gezinnen met kinderen wordt gezocht, om die dan versneld uit te wijzen? Kan het dat mensen worden opgepakt en meegenomen en zelfs niet de tijd krijgen om beroep aan te tekenen bij de Raad voor vreemdelingenbetwistingen? Kan het dat kinderen worden opgesloten, nu nog, in afwachting van de maatregelen van de minister om de opsluiting van kinderen te voorkomen? Kan het dat gezinnen met kinderen worden uitgewezen, nu nog, vlak vóór het verschijnen van de rondzendbrief?

Is de minister op de hoogte van de gerichte zoekacties van de DVZ naar kinderen bij het begin van de zomervakantie?

Hoe reageert de minister daarop?

Welke houding neemt de minister aan ten aanzien van de betrokken steden en gemeenten?

Hoever staat de minister met de maatregelen en alternatieven voor de opsluiting van kinderen in gesloten centra?

Hoever staat de minister met de rondzendbrief die voor deze schrijnende problematiek een antwoord kan bieden? Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Migratie- en Asielbeleid. – Voor het antwoord op de vraag over de rondzendbrief verwijs ik naar mijn antwoord op de vorige mondelinge vragen.
De dienst Vreemdelingenzaken verricht geen gerichte zoekacties naar kinderen. Wel vraagt een lokale overheid de dienst Vreemdelingenzaken soms na te gaan of een bepaalde familie verwijderbaar is en of in dat geval bepaalde maatregelen kunnen worden genomen. Dat kan op elk tijdstip van het jaar gebeuren.
Mevrouw Schelfhout verwijst naar de ondertekende blanco formuleren die in Antwerpen klaar zouden liggen. Ik kan haar alleen maar aanraden zich daarvoor via haar partijgenoten in de Antwerpse gemeenteraad tot het stadsbestuur te wenden. Ik denk dat ze als lid van de meerderheid wel weet hoe het beleid van de stad Antwerpen moet worden geëvalueerd. Ik heb altijd gezegd dat de DVZ de regel van de voorzichtigheid hanteert. Mevrouw Schelfhout verwijst naar de opsluiting van kinderen in gesloten centra. Ik geloof niet in moratoria. Ik heb me wel geëngageerd om zeer snel een oplossing te vinden voor die kinderen via het systeem van begeleiding door een coach. Onlangs heb ik in een krant verklaard dat er vanaf 2009 geen kinderen meer in gesloten centra zullen zitten. Als het sneller kan, des te beter. Misschien kan ik wel zeer snel een concrete timing opstellen. In ons land bestaat er een zeer grote meerderheid die kinderen op een andere manier wil opvangen in afwachting van hun terugkeer naar hun land van oorsprong. Mijn voorstel, dat ik al enkele keren in de Senaat opperde, is dus begeleiding door een coach in combinatie met de meldingsplicht waarnaar ik in de Senaat al enkele keren heb verwezen. Momenteel zijn er 124 families uitgenodigd, waarvan er 18 zich hebben aangeboden. Meldingsplicht op zich is dus niet voldoende.

Over het werken met een coach, die persoonlijk werkt, een vertrouwensrelatie opbouwt en accenten kan leggen voor een vrijwillige terugkeer, bestaat veel literatuur, maar iedereen die met het onderwerp bekend is, kent de voor- en nadelen ervan.

Een specifieke rondzendbrief over dit thema komt er niet. Het gaat om een pragmatische terreinoplossing. We zullen het systeem voortdurend moeten testen en evalueren, zeker in de beginfase, om het eventueel bij te sturen. We zullen moeten zien of we resultaten boeken. Mevrouw Els Schelfhout (CD&V – N-VA). – De minister zegt geen weet te hebben van gerichte zoekacties. Mij valt het op dat in bepaalde steden de politie, in samenwerking met de DVZ, zeer actief controleert. Tijdens het schooljaar wordt iets minder gecontroleerd, omdat de kinderen dan toch niet kunnen worden uitgewezen. Ik vind dat onkies.

Voor de praktijken van de politie in Antwerpen verwijst de minister naar het stadsbestuur. Ik benadruk nogmaals dat deze praktijken in samenwerking met de DVZ gebeuren. Mag ik daaruit afleiden dat de minister niet zal reageren op die praktijken? Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Migratie- en Asielbeleid. – De stad Antwerpen beslist blijkbaar om met blanco formulieren te werken die vooraf ondertekend zijn. Ik herhaal dat vragen daarover aan de verantwoordelijken en bevoegde diensten van Antwerpen moeten worden gesteld. Ik bemoei me niet met het bestuur van een belangrijke Vlaamse stad. Mevrouw Els Schelfhout (CD&V – N-VA). – De DVZ vergezelt toch de politiediensten

Hierna een scherpe tussenkomst van Frank Hosteaux in De Standaard/Het Nieuwsblad:
Reden voor de uitbarsting van Hosteaux -die behalve als gemeenteraadslid ook actief is binnen verscheidene bewegingen voor mensen zonder papieren- is de uitwijzing vorige week van het 12-jarige Ecuadoraanse meisje Sonia en haar moeder en grootmoeder. Sonia en haar familie verbleven al 8jaar in België en Sonia had net haar lagere school afgemaakt.
'Acht mensen, leden van een Krot Op-team van de Antwerpse politie maar ook ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken zo bleek later, boden zich rond 8.30uur 's morgens aan met de vraag om binnen de woonsituatie van het gezin te mogen bekijken. Eenmaal binnen kregen de drie een halfuurtje om hun boeltje te pakken. Even later zaten ze in het gesloten centrum in Steenokkerzeel en het voorbije weekend, amper vijf dagen later, zaten ze op het vliegtuig richting Ecuador. Ik noem dat pure Gestapopraktijken. Bovendien is dit geen alleenstaand geval.'
Hoezo?
Hosteaux: 'De politie mag niet zomaar iemands woning betreden, ook niet wanneer ze vermoeden dat er illegalen wonen. Om binnen te vallen hebben ze een huiszoekingsbevel van een onderzoeksrechter nodig en die worden niet al te snel uitgedeeld. Maar er is nog een andere manier: het zogenaamde bevel tot toelating. Dat is een document dat door de burgemeester ondertekend moet worden en dat onder meer de politieagenten van de zogenaamde Krot Op-cel, die ingezet worden in de strijd tegen krotwoningen en huisjesmelkers, toelaat om onder bepaalde omstandigheden toch tegen de zin van de bewoners een woning te betreden. Welnu, die formulieren liggen gewoon blanco ondertekend klaar op de woondienst waar de agenten ze zelf kunnen invullen.'
En die gebruiken ze dan om binnen te vallen bij illegalen?
'Bepaalde leden van de Krot Op-cel misbruiken die, samen met de Dienst Vreemdelingenzaken, om actief jacht te maken op illegalen, hoewel burgemeester Patrick Janssens en korpschef Eddy Baelemans eerder dit jaar nog maar eens herhaald hebben dat mensen zonder papieren in Antwerpen niet effectief opgespoord worden. Zij hadden beloofd dat alleen illegalen die tijdens politiecontroles toevallig aangetroffen worden, overgedragen zouden worden aan de DVZ. Wel, dat klopt dus niet. Enkele dagen voor die Ecuadoraanse familie werd opgepakt, waren politieagenten in hun gebouw op zoek naar een drugsdealer. Zij waren toen al in het gezelschap van de leden van de DVZ die alle namen van de bewoners noteerden. Wat doet de DVZ daar tijdens zo'n gewone politieactie?'
Zegt u dan dat de zogenaamde Krot Op-teams de jacht op krotwoningen en huisjesmelkers gebruiken als dekmantel voor de jacht op illegalen?
'Dat is inderdaad de eerste bekommernis van die Krot Op-cel: zoveel mogelijk mensen zonder papieren oppakken. Ze zullen ook wel op zoek gaan naar de eigenaars van krotwoningen waar ze die illegalen aantreffen, maar pas in tweede instantie. Opvallend is toch dat zij die bevelen tot toelating vaak onmiddellijk gebruiken, zonder dat er eerst eens gewoon contact opgenomen is met bewoners van vermoedelijke krotwoningen.'
Het Nieuwsblad: 'Krot Op-cel is dekmantel om op illegalen te jagen'http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleid=9S1U40BA
En dan gisteravond de reactie van burgemeester Janssens waarin hij toegeeft dat hij zijn politiediensten niet onder controle heeft (of laat betijen?)...http://nl.youtube.com/watch?v=ZCIbk_1xGkk
En de Beweging voor Kinderen Zonder Papieren gaat verder. De rechten van deze kinderen stoppen niet aan de grens. Wij willen aantonen welke vreselijke gevolgen dit uitdrijven, na 8 jaar schoollopen, heeft voor Sonia en haar familie in Ecuador.
Stappenplan om zulke drama's te voorkomen.
Om het oppakken, opsluiten en verwijderen van kinderen zonder papieren te voorkomen heeft de BvKZP een Stappenplan omtwikkeld.U kan het aangevragen via email: info@kinderenzonderpapieren.be of nina.henkens@kinderenzonderpapieren.be

Secretariaat "Beweging voor Kinderen Zonder Papieren" BvKZP vzwStafmedewerkster Nina: 0487/31.95.64mailto:0487/31.95.64nina.henkens@kinderenzonderpapieren.be
http://www.kinderenzonderpapieren.be/

VLOScentrum Kasteelstraat 4 9100 Sint-Niklaastel 03 766 29 13 fax 03 777 97 76 gsm 0477 40 62 19jozef.hertsens@vlos.be http://www.vlos.be/

Het Schipperskwartier

Er is geen enkele wijk waar het zo makkelijk is om geruchten af te tappen als een hoerenbuurt. Geen enkele omgeving waar ze zo goed gedijen.
De laatste weken doet er hardnekkig de ronde in het Antwerpse Schipperskwartier, Burgemeester Patrick Janssens zou alle ramen – met uitzondering van het megabordeel Villa Tinto — willen sluiten. Groot nieuws zou dat zijn. Het einde ook van de rosse buurt in de Antwerpse binnenstad.
‘Slaat nergens op’, zeggen ze op ’t Schoon Verdiep. ‘Totaal uit de lucht gegrepen.’
En toch hebben we Het Gerucht zeker tien keer voor ‘waar’ horen vertellen. In cafés, aan keukentafels, op straathoeken.
De Antwerpse hoerenbuurt was ooit de grootste van België. Tien jaar geleden was het ook de grootste probleembuurt. De coté van de Albanese en Russische maffia. Er vloog al eens een kogel naar de andere kant van de straat.
Tot toenmalig burgemeester Leona Detiège er grote kuis hield.
In veertien straten verdween de prostitutie. Alleen in de Verversrui, de Schippersstraat en de Vingerlingstraat worden nog raamprostituees gedoogd.
Over die grote kuis zei ex-politiecommissaris en Vlaams Belanger Bart Debie enkele weken geleden iets heel merkwaardigs in Gazet Van Antwerpen: ‘Alle middelen waren daarvoor goed. Hebben we buiten de lijntjes gekleurd? Allicht wel, maar het stadsbestuur wist
precies wat we deden. (...) En van kritiek was geen sprake. Integendeel, we werden ontvangen in het stadhuis. Premier Guy Verhofstadt zei op een persconferentie in aanwezigheid van de Antwerpse procureur dat onze aanpak een voorbeeld was voor heel België.
Wij presteerden. (...) Iedereen was vol lof, ik hoefde zelfs maar te bellen naar de onderzoeksrechter om op mondeling verzoek een huiszoekingsbevel te krijgen, wat officieel helemaal niet kon.’
‘Het klopt dat we in het Kwartier elke dag controles lieten uitvoeren’, zegt Leona Detiège. ‘Maar uiteraard heb ik nooit iemand de opdracht gegeven om over de schreef te gaan. Ik heb het gevoel dat Debie zijn gedrag vandaag vooral wil goedpraten en de schuld op anderen steken.’
Het is 2008, we zijn weer een burgemeester verder. ‘Wie zegt dat er niets veranderd is in het Schipperskwartier, is daar de laatste tien jaar niet geweest’, zegt Patrick Janssens.
De burgemeester heeft, zoals bekend, altijd gelijk. Er is veel veranderd. Op het Rode Plein wapperen nu vlaggen met stralende A’s. Mooie meisjes en jongens drinken er mojito en caipirinha. Zelfs de Rode Ster van het Falconplein is verdwenen. Hebben de Russen meegenomen. En de verhalen van de wijk, daar zijn ze ook mee weg. Behalve één: dat van de Oude Mansstraat. Net voor de grote kuis brandde daar de rode lamp. Het was het hart van het Kwartier. Vandaag lijkt het er meer op Berlijn 1946.
Dichtgetimmerde hoerenkoten, huizen in puin. En een paar borden waarop staat: ‘IMMO bouwt hier...’ Tussen die ruïnes liggen drie cafés. Relikwieën van het ooit zo ruige Schipperkwartier. Het
bekendste en beruchtste heet ’t Keteltje.
Daar begint dit verhaal. Op een onchristelijk uur.
‘You look so...’ Een Nigeriaanse kijkt een klant recht in de ogen en wijst naar zijn kruis. Hij schud het hoofd. Baant zich een weg door dansende zwarte meisjes.
Ze schudden met hun kont. Een paar barkrukken verder zitten een paar blanke mannen. Arm in arm met een Nigeriaanse. Ze wrijven wat over elkaar.
‘Meer mogen ze hier niet doen’, lacht cafébaas Sim Teunis. ‘Of ze moeten het café verlaten. Af en toe loopt hier een klant kwaad terug binnen.
‘‘Zeg, die Nigeriaanse, wat voor één is dat? Die is gaan lopen.... Ik wil mijn geld terug. ” “Die werken helemaal niet voor ons, die is hier klant. Net als gij. ”’
Sim was ooit handelaar in kaskes, speelautomaten. Tien jaar geleden nam hij ’t Keteltje over. Het café waarover Patrick Janssens ooit zei: ‘We zijn het liever kwijt dan rijk. Als zij ons pesten, moeten ze weten dat wij hen ook kunnen pesten.’
‘Toen ik dat las, viel hij bijna van mijn stoel. Ik, hen pesten? Ik heb alles gedaan wat de stad gevraagd heeft: geluidsbegrenzers geplaatst, een dubbele deur, zeventien camera’s... Intussen is dit het veiligste café van het land. Maar het zijn die Nigeriaanse vrouwen, hè. (haalt de schouders op) Wat moet ik doen? Een bord voor de deur hangen: ‘Verboden toegang voor illegalen’? Of beter: ‘Verboden toegang voor zwarten’? Want het staat niet op hun voorhoofd geschreven, dat ze illegaal zijn. Ik maak me geen illusies: ze zouden niet liever hebben dan dat ik de wet op het racisme overtreed.
‘Over mij doen de wildste geruchten de ronde. Behalve voor pedofilie ben ik intussen voor zowat alles ondervraagd: moord, witwaspraktijken, mensenhandel.... Nooit hebben ze mij ook maar iets ten laste kunnen leggen. Nooit. En dat stoort hen verschrikkelijk.
Vergelijk het met een vrouw die ten onrechte denkt dat haar man vreemdgaat. Ze achtervolgt hem voortdurend, maar die man doet niets verkeerds. Die vrouw wordt ook altijd maar kwader en kwader.
‘Hoeveel razzia’s hier geweest zijn... Ik ben de tel intussen kwijt.
Zes weken geleden was het weer van datte. Zo’n razzia, dat gaat tegenwoordig zo: eerst komen de camera’s van VRT, VTM en ATV. En dan komt de politie, in ware Hollywoodstijl. Met sirenes en heel de santenboetiek. Ik moet mijn camera’s stilleggen. En dan worden die meisjes op een beestachtige manier bijeengedreven.
De volgende dag staat dan in grote letters in de gazet: “31 illegalen opgepakt in ’t Keteltje. ” (cynisch) Ik denk dan: allez mannen, proficiat. En zo gaat dat maar door. Mijn voordeur ging
langs de verkeerde kant open. Noem mij één café dat voor zo’n futiliteit gesloten wordt. Eén! Behalve... Nog zoiets. Ik zwaans graag. Een tijd geleden vroeg een klant: “Zeg Sim, maar van waar haalde gij toch al die zwarte grieten?” “Ik kweek die in mijn kelder”, zei ik. Een paar uur later stonden de flikken hier: huiszoeking in de kelder. (zucht) Ik kan een boek schrijven over die invallen.
‘De laatste tijd worden de methodes almaar driester. De politie heeft mij altijd gezegd: “Bel ons voor het minste. ” In het café gebeurt nooit iets, maar op straat wel. Geen klanten, maar lallende Hollanders die naar de hoeren willen. En dat mondt weleens uit in een gevecht. Ik bel dan plichtsgetrouw de politie. Maar op het einde gebruiken ze dat wel tegen u. “Ah, mijnheer Teunis, we zijn zoveel keer moeten komen voor u. U bent het probleem. ” Dat vind ik pervers.
‘Elke morgen als ik naar ’t Keteltje vertrek, zeg ik tegen mijn vrouw: “Ik ga naar het front. ” Maar onlangs gebeurde er iets vreemds. Het was de zoveelste inval. Via Radio Trottoir hadden ze gehoord dat er te veel volk in ’t Keteltje zou zitten. Ze wilden het café weer voor een week sluiten. Toen heb ik er een deurwaarder bij gehaald. En we zijn beginnen te tellen. Een, twee, drie...’ Het werd heet. Zoals deze nacht. De Nigeriaanse meisjes schudden nog altijd met hun kont. Er komen nog een paar mannen binnen. Onbegeerd en illusieloos.
Na die laatste inval in ’t Keteltje werden twee inspecteurs uit de Cel Prostitutie, Jan Piedfort en Patrick Aerts, overgeplaatst naar de Cel Linkeroever. ‘Toeval’, zegt Sven Lommaert van de Antwerpse politie. ‘Bij politiediensten gebeurt het wel vaker dat mensen roteren. Zeker bij de Cel Prostitutie is het belangrijk dat er af en toe nieuwe mensen komen met een frisse kijk op de zaak.’
Er is nog iets. In Sint-Andries, ver weg uit het Schipperskwartier, vinden op dit moment opnames plaats voor de VTM-serie Zone Stad. In zaal Aalmoezenier wordt een café nagebouwd. Nigeriaanse actrices schudden er met hun kont. Het café heet ‘Black Ketel’, de cafébaas is een mensenhandelaar.
Zone Stad haalt gemiddeld een miljoen kijkers.
De volgende ochtend. ‘Ze zullen het zover drijven dat heel de stad in stoet met brandende fakkels richting ‘t Keteltje loopt.’
Frank Cool — een oud-sleepbootkapitein, lang haar en doorrookte stem — zucht en schenkt koffie uit. Jaren geleden stampte hij De Ketelpatrouille uit de grond. Een vrijwilligersorganisatie die Nigeriaanse prostituees helpt met bijbels, condooms en eten.
‘Ik kon de miserie niet meer aanzien.’
Drie jaar geleden liet de stad — uit hygiënische redenen — het pand van De Ketelpatrouille sluiten. En verkocht het aan een bordeeleigenaar. Die er direct een bordeel van maakte.
‘Ik daag u uit’, zegt Cool. ‘Vindt het prostitutiebeleidsplan van de Stad Antwerpen. Dat bestaat dus niet meer. Zo’n razzia in ‘t Keteltje: dat is één grote show voor de vastgoedwereld. In Antwerpen kun je geen dossier openslaan of de vastgoedmarkt zit ertussen. De betonmaffia regeert hier de stad. Die Nigeriaanse prostituees moeten weg waar het geld zit. Het gaat alleen om de locatie, die vrouwen zijn echt wel het laatste van hun zorgen.
‘Natuurlijk haalt het niets uit. Binnen de kortste keren zit de Ketel weer vol.
Twee weken na de laatste razzia, kreeg ik een sms van een vaste klant: ‘We kunnen weer lachen in de Ketel. 44 tetten.’ In elke Europese stad zitten Nigeriaanse prostituees. Het is niet omdat je ze op de ene plaats bant dat ze plots verdwenen zijn.
‘Die Nigeriaanse prostitutie, dat is trouwens geen grote maffioze, piramidale organisatie. Maar het zijn wel vrouwen die allemaal geld betaald hebben om tot hier te komen. Een Nigeriaanse zei me ooit: “Tot 20.000 euro beschouwen wij dat niet als uitbuiting, maar als een kans op een toekomst. ” Ze moeten die som afbetalen. Maar iemand die hier een huis koopt, moet ook afbetalen, hè. Pas op, ik keur dat niet goed. Maar het is er nu eenmaal.
‘Hun pooiers zitten trouwens niet in ’t Keteltje, maar wel in de Nigeriaanse gebedshuizen. Dat zijn broeihaarden van racisme.
“Don’t let the white man take your mind. ”Als die pooiers zien dat een van die meisjes te veel met een klant meegaat, praten ze met de Nigeriaanse pastoor. En die praat met het meisje: “You’re here with a mission. ”
‘Daarom heb ik die Ketel altijd verdedigd. Omdat we dan tenminste een plaats hebben waar ze allemaal samen zitten. En alles kunnen controleren. Anders zwermen ze over de hele stad uit. Ook voor hen is het zoveel veiliger. Een raamprostituee huurt een raam voor twaalf uur. Maar als er niemand komt, moet ze pakken wie ze kan krijgen. En wat er dan achter dat gordijn gebeurt: daar heeft niemand controle op. De vrouwen van ’t Keteltje observeren die mannen heel goed. En weten met wie ze meegaan. Vergis u niet: het zijn allesbehalve doetjes. Ze weten maar al te goed waar ze mee bezig zijn. En wat het risico is.’
Cool toont een foto. Een tiental vrouwen in een lendendoek, ergens in Afrika. Miserabele blik. Mal-de-vie.
‘Vrouwen die gedeporteerd zijn. Die, die en die... hebben nog in ’t Keteltje gewerkt. Zolang ze geld opsturen naar Afrika zijn ze fantastisch. Maar als ze ginder terugkomen zonder geld, worden
ze verstoten. Dan zijn het plots ‘vuile hoeren’.
Die foto ziet Janssens niet. Mensen tellen niet voor hem. Met Detiège viel tenminste nog te discussiëren, met Janssens niet. Hij kijkt niet naar links of rechts, alleen naar het plan.’
Middag in de Oude Mansstraat. Er loopt niemand op straat. Alleen de televisie in café De
7de Hemel maakt wat lawaai. Ik zap. In de schaduw van de Oude Mansstraat staat een groot gebouw: de hoofdzetel van VOKA – VEV. Helemaal bovenaan heeft gedelegeerd bestuurder Philippe Muyters een bureau. Zijn broer Serge heeft ook carrière gemaakt. Acht jaar geleden veegde hij met groot geweld het Schipperskwartier schoon. Vandaag is hij hoofd van de dienst ‘operaties’ bij de Antwerpse politie.
Zap
Honderd meter verder, op de Brouwersvliet, ligt de hoofdzetel van SD Worx, een dienstenbedrijf.
Drie jaar geleden sloot de stad een overeenkomst met SD Worx voor een grootschalig vastgoedproject in de buurt. Daarvoor moet het Zeemanshuis, een toevluchtsoord voor mensen
met weinig geld, verdwijnen. De directeur KMO van SD Worx heet Eric Janssens. Broer van Patrick, die hier sinds kort ook in de buurt woont. SD Worx heeft het project intussen verkocht aan vastgoedmakelaar CIP Construction & Investment Partners.
Zap
Net om de hoek van de Oude Mansstraat ligt de voormalige wijnhandel Barreiro. Nu nog verval, maar een enorm vastgoedproject in aanbouw. ‘Hier komen prachtige woningen met als belangrijke troeven: licht, lucht en groen in een verleidelijk stuk Antwerpen’, staat op de website van de Stad Antwerpen.
Zap
Twee bordeelhouders lopen door de straten. Ze kopen het ene pand na het andere op net buiten de gedoogzone. ‘Het is voor ons een heel interessante buurt’, zegt een Nederlander. ‘We breken de huizen af. Of renoveren ze om er allemaal studentenkamers van te maken.’ ‘Als die trend van de studentenkamers aanhoudt’, zegt oud-Schipperskwartierbewoner Bert Verhoye, ‘moeten ze in Leuven en Gent dringend hun campussen verleggen naar de Scheldestad’.
Zap
Ik praat wat met Rudy Rasta. Ex-conciërge, ex-schaapherder, ex-dakloze en, gewoon, een lieve man. Hij vertelt waar hij allemaal geslapen heeft in zijn leven: onder de sterren, op een elektriciteitspaal van honderd meter hoog,... ‘Ik zal u tonen welke huizen ik hier allemaal gekraakt heb’, zegt hij. We wandelen door de buurt. Hij wijst zowat alle huizen aan. ‘’t Kwartier is naar de kloten, dat weet iedereen. Vroeger stikte het hier van het volk. Maar nu...’ Hij zwijgt even en zegt dan: ‘Ik weet niet of ik hier nog lang zal kunnen blijven wonen.’ Dan slaapt hij wel weer onder de sterren. Altijd mooie luchten, daar. Maar stiekem gaat hij het Kwartier toch wat missen. De stemmen ’s nachts. De sirenes.
Ik zap, voor de laatste keer.
Blauwe zwaailichten in de Oude Mansstraat. Op de drie cafés hangt sinds vandaag hetzelfde papier: ‘Het is verboden in instelling gekend of genoemd als... ‘s nachts enige vorm van uitbating uit te oefenen van 23 mei tot 22 augustus. Patrick Janssens, de burgemeester’
‘Onbegrijpelijk’, zegt cafébaas Smida van Cafe Zonder Naam. The big boss zegt dat er te veel klachten zijn over nachtlawaai. terwijl de politie niet eens metingen heeft laten doen. Mijn café laat hij sluiten op basis van acht klachten.
Een van de klachten was dat mijn hond Einstein op straat gekakt had. (tegen Einstein) Toegegeven, dat was nu ook wel oerdom hè, Einstein.’
Aimabele vent, die Smida. Belezen ook. Bevriend met de dochter van Brel. ‘Maar in mijn café moet ik Brel niet spelen’, zegt hij. Zijn cafe is een lied van Brel. Een nachtcafé vol branieschoppers en hoerenlopers. Maar nu dus even niet meer.
‘Er waren toch nog andere klachten?’ vraag ik.
‘Een van mijn klanten had coke op zak. (haalt de schouders op). Maar wat moet ik dan doen? Mijn klanten fouilleren als ze binnenkomen? Inspecteur Colombo worden? Dit is wel een prostitutiebuurt. Ik vraag mij af wat ze willen. Er Vaticaanstad van maken?’
Smida lacht, zingt en verbeeldt een Brel-song: ‘Ces gens-là’ Que chez ces gens-là On ne vit pas, monsieur On ne vit pas On triche...
‘Er gebeuren hier vreemde dingen’, zegt Danny Vereecke, exbordeelhouder. ‘Iedereen in de straat weet dat alle klachten van één persoon komen. Iemand die hier net is komen wonen. Die belt elke avond naar de politie: ‘Ik kan niet slapen...’ Kom dan niet in een prostitutiebuurt wonen! Dat zijn dus wel de mensen die roepen: ‘We moeten verdraagzaam zijn tegenover vreemdelingen.’
Iedereen weet ook dat de stad hen hier, excusez-le-mot, ‘gezet’ heeft. Ze hebben subsidies gekregen om hier te komen wonen.
U zult zien: vanavond zal er net evenveel nachtlawaai zijn. En toch zal het geen avond als alle andere worden: één persoon gaat niet naar de politie bellen.’
Nacht.

Het caféverbod tegen nachtlawaai zorgt zowaar voor nog meer nachtlawaai. De Nigerianen dolen over straat. Zijn hun Ketel kwijt. En de mensen van het Kwartier discussiëren op straat over
het caféverbod. Luid, zoals altijd hier. Het gerucht echoot weer door de straat. ‘Ge weet toch wat de Jaaaaaanssens van plan is...’

Afgesproken met Micheline Manfroid, de bekendste ex-prostituee van het Kwartier. 37 jaar hield ze permanentie in de Keistraat. Tot Serge Muyters haar met zeven politieagenten uit haar eigen huis liet zetten. Ze kijkt met lede ogen naar wat er met haar Kwartier aan het gebeuren is. ‘De geschiedenis herhaalt zich. In de jaren tachtig hebben ze hier een sociale woonwijk neergepoot. Die mensen vroegen zich natuurlijk af waar ze in godsnaam terechtgekomen waren.
“Maak u geen zorgen”, hebben ze toen gezegd, “die raamprostitutie, dat gaat niet lang meer duren. ”
‘Nu komen er weer mensen wonen die prostitutie niet gewoon zijn. Mensen die niet van de kant zijn, die niet weten wat prostitutie is. Janssens vindt dat vrouwen met kinderen door de buurt
moeten kunnen wandelen. Dit is geen buurt voor kinderen.
‘Ik heb het Gerucht ook gehoord, ja. Maar ik weet niet of het klopt. Misschien doet het er ook niet toe. Mijn gedacht is: ze zullen zelfs niet moeten ingrijpen. Binnen een paar jaar is het hier...’.
Ze zucht. ‘Iedereen weet dat het vet van de soep is in de raamprostitutie.’
Internet? ‘Dat ook, ja. Maar vooral het Kwartier zelf. Het is niet meer aantrekkelijk voor klanten. Iemand die vroeger door de straten van het Schipperskwartier liep, kon net zo goed op weg zijn naar zijn werk. Vandaag zitten alle prostituees naast elkaar.
Iemand loopt hier niet zomaar rond. Een klant kan ook niet meer vragen wat hij wil, want de
rest luistert mee. En een meisje heeft veel minder privacy. De klanten hebben dat niet graag.
En blijven weg. Sint-Paulus, de Falcon: het is allemaal zo dood, dood, dood.’
Een week later. De Raad van State schorst het sluitingsbevel van Patrick Janssens. Café Zonder Naam mag onmiddellijk ’s nachts weer open, ‘t Keteltje en De 7de Hemel vanaf volgende week. De Raad van State vindt de straf van de burgemeester ‘buiten proportie’.
Janssens kondigt meteen nog strengere controles aan.
Mail gekregen van Frank Cool, ter attentie van de overlevenden.
De titel is: ‘De Janssens Werken – ’t Stad is van de Architect’. Er zit een internetlink bij: www.bavo.biz. De burgemeester poseert samen met twee architecten. Twee leden van het bureau BAVO, dat iedereen oproept om ‘zich uit te spreken over het positieve politieke project in de stad’.
Cool schrijft erbij: ‘Dit is mijn Antwerpen niet meer. Niet het Antwerpen waar ik 53 jaar gewoond heb. Elke spriet gras moet eraan. Terwijl een stad een rafelige rand moet hebben. Dat is de voedingsbodem voor kunstenaars. Als je die rafelrand eruit knipt, knip je de ziel uit de samenleving.
‘En de hoerenbuurt?’ reply ik. ‘Die drie straten, dat heeft niets meer met het Schipperskwartier te maken’, antwoordt hij. ‘Dat is een legbatterij, een designfoto voor toeristen. En op de koop toe is het tegen de wet. Nee, als de rode lamp hier voorgoed uitgaat: ik zal er geen traan voor laten. Alleen het verzet dat overal in de stad opduikt, houdt me hier.’
(Vrij bewerkt naar “Knack”)

't Is abnormaal stil in 't stad

Het doet raar wanneer men in ’t stad loopt. ’t Is hartje zomer, al zou men dat aan het weer niet zeggen en we zitten in het midden van de zomersolden, al zou je dat aan de kopers ook niet zeggen.
Bovendien is het vakantie, dus toeristisch seizoen, en heeft Antwerpen toch wat te bieden aan de doorsnee toerist, zowel op het gebied van overnachting, cultuur, bezienswaardigheden en uitgaan. En toch….

Af en toe ziet men eens iemand lopen met een shoppingzak van één of andere kledingszaak, maar dan ook écht af en toe. In de Hoogstraat, waar het in het weekend normaal “koppen lopen” is, kan men nu rustig flaneren en winkel in en uit lopen zonder iemand te storen of zonder zich aan iemand te storen.

Op de Grote Markt is plaats zat op de (al dan niet aan het reglement aangepaste) terrassen en het horecapersoneel heeft zelfs tijd voor een babbel.
In de Steenhouwersvest en in de Kloosterstraat, die in het weekend gekenmerkt worden door de “virtrineshoppende” Nederlanders op jacht naar antiek, pseudo-antiek of brocante hoor je geen enkel accent van boven de Moerdijk en is het rustiger wandelen dan op een doordeweekse dag.

Zelfs op de gezellige terrassen van café Corso en van de Bar2 op de Vrijdagsmarkt, waar het anders vechten is voor een plaatsje, is alles leeg, en blijft dat ook zo, omdat een leeg terras nu eenmaal niet uitnodigt.

De enige straatmuzikanten die men ziet zijn nu net degenen die men liever niet ziet. Enkele Roma-zigeuners met een gebit als een gouden pianoklavier, die wat op een viool staan te krassen en denken dat ze muziek maken.

Dit alles samen geeft een vreemd gevoel van onbehagen, van niet thuis zijn, alsof de stad ligt te wachten op een nakend onheil.

Zou het dan écht zo slecht gesteld zijn met de koopkracht? Zit iedereen bang te wachten op een 15-juli-revolutie omdat men nu al weet dat Leterme niet zal slagen? Is iedereen een schuilkelder aan het graven uit schrik voor het fijn stof, als gevolg van doemberichten verspreid door de tegenstanders van de Oosterweelverbinding?
Ik weet het niet, maar ik hoop dat het snel betert. Dan nog liever wat lawaaierige Nederlanders, zolang ze maar niet tegen de Kathedraal pissen.

De Vlaamse ontvoogding

Daags na het feest van de Vlaamse Gemeenschap gaan we het voor één keer niet over Antwerpen hebben, maar over de geschiedenis van Vlaanderen, waar Antwerpen uiteraard deel van uitmaakt.


Vlaanderen is nog zeer jong. Institutioneel gezien gaat onze geschiedenis terug tot in 1995, het jaar waarin het eerste Vlaams Parlement verkozen werd. Cultureel gezien denken we graag dat we terug mogen gaan tot in 1302, maar de politiek-culturele strijd van de Vlamingen begon pas omstreeks 1840. En wat begon als een cultuurstrijd resulteerde in de omvorming van België van een unitaire tot een federale staat. Hier volgt een korte historie.


De taalwetgeving

We schrijven 1830, de onafhankelijkheid van België. Verlost van het juk van buitenlandse overheersers krijgt het Belgische volk een eigen staat. Op 7 februari 1831 werd de nieuwe grondwet goedgekeurd door het Nationaal Congres. Die bepaalde dat België een parlementaire monarchie was en een unitaire staatsstructuur had. Het Frans was de landstaal en Vlamingen werden – hetzij officieus – behandeld als tweederangsburgers. In de tweede helft van de 19de eeuw kwam de taalstrijd op gang. De Vlaamse Beweging ijverde voor de erkenning van het Nederlands als volwaardige landstaal. Met de goedkeuring van verscheidene taalwetten boekte de Vlaamse Beweging belangrijke successen. De eerste taalwet was de wet-Coremans van 1873 waarbij het gerecht verplicht werd in Vlaanderen recht te spreken in het Nederlands in alle zaken waarin de beschuldigde het Frans niet machtig was. In 1898 bepaalde de Gelijkheidswet dat de Nederlandse tekst van wetten en koninklijke besluiten voortaan dezelfde juridische waarde zou hebben als de Franse. Tijdens WO1 en WO2 kwam de Vlaamse Beweging in opspraak door de collaboratie van verscheidene Vlaamsnationalisten zoals Staf De Clercq. De Duitse pogingen om Vlaanderen op te nemen in hun rijk waren telkens tevergeefs.
Na 1945 laaide de taalstrijd weer op die in 1959 voor een doorbraak zorgde. De meeste wetteksten werden officieel vertaald, het staatsapparaat werd tweetalig en de Nederlandstalige versie van de grondwet werd goedgekeurd. In 1960 werd een eerste concrete stap gezet naar de culturele autonomie van de gemeenschappen. De wet van 18 mei voerde de splitsing in van het unitaire omroepinstituut in een Nederlandstalige, de BRT, en Franstalige omroep, de RTB. Later werden ook de ministerportefeuilles voor Cultuur en Nationale Opvoeding gesplitst. De talloze taalincidenten zoals de tienjarige “talentelling”, zorgden ervoor dat in 1962 de taalgebieden werden vastgelegd (de wetten-Gilson). Daarvoor werden de grenzen van bepaalde provincies, arrondissementen en gemeenten gewijzigd en werd het land opgedeeld in vier taalgebieden: het Nederlandstalige, het Franstalige, het tweetalige Brussel en het Duitstalige. De expansie van het Frans werd hiermee tegengehouden. Een onafhankelijke Vaste Commissie zou waken over de toepassing van de taalwetten in de administratie en het onderwijs. Een crisis leek afgewend. Maar in 1968 explodeerde een al jaren smeulend probleem, de splitsing van de tweetalige Leuvense universiteit. Het conflict leidde tot de val van de regering en de verhuis van de Franstalige studenten naar Louvain-la-Neuve. Het incident zorgde voor een opflakkering van nationalisme aan beide kanten van de taalgrens. Hierdoor werd de nood aan hervormingen nog groter.


De eerste staatshervorming

In 1970 werd, na 2 jaar van moeizame onderhandelingen, de eerste staatshervorming goedgekeurd door de Kamer van Volksvertegenwoordigers en de Senaat. De Vlaamse partijen waren vragende partij voor meer culturele autonomie, terwijl de Waalse partijen meer economische decentralisatie eisten. Het resultaat werd – op z’n Belgisch – een compromis: de hervorming voerde culturele autonomie in en voorzag de oprichting van de economische gewesten. De begrenzing van het tweetalige Brussel bleef een hekel punt. De Nederlandse en Franse cultuurgemeenschap kregen elk een “cultuurparlement” met beperkte bevoegdheden en een beperkt budget. De Nederlandse en Franse cultuurraden werden samengesteld uit de volksvertegenwoordigers van elk respectievelijk taalgebied. Ze hadden wetgevende macht op cultureel vlak maar de decreten moesten uitgevoerd worden door de Belgische regering die overigens geen verantwoording verschuldigd was aan de cultuurraden. Dit werd pijnlijk geïllustreerd toen de taaldecreten die de Nederlandse cultuurraad had goedgekeurd, een lange tijd niet werden uitgevoerd.
De staatshervorming voorzag ook in de oprichting van “voorlopige” gewesten. De bevoegdheden waren louter adviserend en hadden betrekking op domeinen zoals: ruimtelijke ordening en stedenbouw; hygiëne en volksgezondheid; het waterbeleid; het industriële en energiebeleid en de gemeentelijke organisatie.


De tweede staatshervorming

Tien jaar later bleek dat de relatie tussen Vlamingen en Walen niet afdoende was verbeterd. Bovendien was er in de herziene grondwet van 1970 nog steeds een definitieve vorming van gewesten voorzien. In 1980 werden er beslissende stappen gezet in de richting van een federale staat. Naast - niet onder – de centrale Belgische staat ontstonden politiek autonome deelstaten: de gewesten en gemeenschappen. Deze staatshervorming kan beschouwd worden als de belangrijkste ingreep bij de omvorming van de Belgische staat.
De 3 gemeenschappen (Nederlandstalig, Franstalig en Duitstalig) namen de bevoegdheden over van de voormalige cultuurgemeenschappen en een aantal aanvullende bevoegdheden zoals gezondheids- en jeugdbeleid. Zij kregen ieder een eigen wetgevend orgaan (voor Vlaanderen de Vlaamse Raad) en een uitvoerend orgaan (de Vlaamse Executieve).
In de staatshervorming van 1980 werd ook werk gemaakt van de oprichting van volwaardige gewesten. Deze waren bevoegd voor onderdelen van het economisch beleid, maar ook voor leefmilieu, ruimtelijke ordening, werkgelegenheid, wetenschappelijk onderzoek en energiebeleid. Zij kregen ook ieder een raad en executieve. In Vlaanderen werd onmiddellijk het gewest en de gemeenschap samengevoegd tot één Vlaamse deelstaat met één raad en executieve voor zowel de gewestelijke als gemeenschapsbevoegdheden. De raden bleven net als in het verleden onrechtstreeks verkozen parlementen.


De derde staatshervorming

In de komende hervormingen werden de krijtlijnen van 1980 verder ingekleurd. Zo werd in 1988 een derde staatshervorming een feit. Brussel werd een volwaardig gewest met een eigen statuut (het Hoofdstedelijk Gewest Brussel) en de deelstaten kregen dan weer meer bevoegdheden en een eigen financieringsstelsel. De eigen financiering kwam er op aandringen van de Vlamingen die de geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië wilden indijken. Een methode om het zogenaamde “dubbelmandaat” van de parlementsleden af te schaffen bleef echter uit en leidde tot de val van de regering.


De vierde staatshervorming

Na een uitzonderlijk lange formatieperiode werd onder leiding van premier Jean-Luc Dehaene de vierde staatshervorming gestart (wat eigenlijk neerkwam op de vervolmaking van de derde). De hervorming van 1993 nam opnieuw zeer ingrijpende maatregelen: een uitbreiding van de regionale bevoegdheden en fiscale mogelijkheden, de realisatie van de rechtstreekse verkiezing van de deelstaatparlementen waarbij het dubbelmandaat werd afgeschaft, de splitsing van de tweetalige provincie Brabant en enkele concrete wijzigingen aan het federale tweekamerstelsel.


De vijfde staatshervorming

In het zogenaamde Lambermont-akkoord van 2001 werden een aantal concrete eisen van Vlaamse en Waalse partijen verwezenlijkt. Ditmaal kregen de deelstaten volledige fiscale autonomie en de bevoegdheid over de provincies en gemeenten.


Vandaag heeft Premier Leterme een probleem, indien hij een verdere staatshervorming niet rondkrijgt of concrete resultaten heeft voor 15 juli.